R.I.P. Clem Burke (1954 - 2025)

Yesterday I heard that Clem Burke, Blondie's one and only drummer, died of cancer. One day before my own band will play Blondie's 'Call Me' for the first time in rehearsal. I will speak a short word in commemoration before we do so.

Clement Anthony Burke joined Blondie in 1975 at the age of 20. He was there during all the ever bigger ups, the downs and the new up and the period after that when the band could enjoy the fame that comes with longevity.

Blondie sailed into the world on the wave of punk music coming out of New York City and its punk haunt CBGBs. Together with The Ramones, Patti Smith Group, Television, Talking Heads and others they were the vanguard of degraded hipness. Some of these artists had decades of success, others faded.

Burke was part of the success that started over here in 1978 with the band's first and only number 1 hit   'Denis'. Many hits followed, until the charts were void of Blondie songs after 'Maria' in 1999.  Burke played on them all. Where Blondie was a till of musicians that came and went, Burke was there supporting Debbie Harry and, later in the studio only, Chris Stein always. For 50 years. He also drummed in The Ramones for a very short spell and in The Romantics for 14 years, way long after that band scored its two hit singles and many others bands and artists.

Ms. Harry turns 80 this year. So, it may well be that Burke's demise spells the end of Blondie. But then, even Charlie Watts was replaceable. In the meantime, whenever I play my old Blondie albums or singles, it will be Clem Burke I hear playing his skins and cymbals. Thank you for the music, Mr. Burke.

Wout de Natris - van der Borght

Breath And Air. Heather Nova

Heather Nova maakte haar beste albums in de jaren 90, maar 31 jaar na haar meesterwerk Oyster komt ze op de proppen met het prachtige Breath And Air dat echt niet onder doet voor het album uit 1994.

Een nieuw album van Heather Nova vind ik altijd interessant, maar ik had eerlijk gezegd geen hele hoge verwachtingen bij het verschijnen van Breath & Air. De Amerikaanse muzikante maakte de afgelopen jaren prima albums, maar het was lang niet zo goed als in de beste dagen van Heather Nova. Verwachtingen komen gelukkig niet altijd uit, want met Breath And Air heeft de Amerikaanse muzikante een wonderschoon album gemaakt. Breath And Air valt op door een fraaie productie en hele mooie klanken, door persoonlijke en aansprekende songs en zeker ook door de stem van Heather Nova, die echt prachtig zingt. Oyster blijft een meesterwerk, maar het nieuwe album van Heather Nova is minstens even goed.

Bij Heather Nova denk ik nog altijd direct aan haar album Oyster uit 1994. Het tweede album van de op Bermuda geboren singer-songwriter is voor mij een van de betere albums uit de jaren 90. Het is een album dat is verbonden met allerlei herinneringen, zo denk ik bij Walk This World en Throwing Fire At The Sun onmiddellijk aan een woeste taxirit door Vietnam, maar het is ook een album waarop Heather Nova ver boven zichzelf uit steeg.

Oyster is een album met geweldige songs en prachtige muziek, maar het is vooral een album waarop de stem van Heather Nova zorgde voor de ultieme verleiding en betovering. Oyster is het enige album van Heather Nova waar ik nog met enige regelmaat naar luister, want de Amerikaanse muzikante heeft ook flink wat mindere albums gemaakt.

De afgelopen jaren is Heather Nova echter weer in betere doen, al kwamen prima albums als Pearl en Other Shores wat mij betreft nog niet echt in de buurt van Oyster. Dat mag je misschien ook niet meer verwachten van een muzikante die inmiddels meer dan 30 jaar muziek maakt, maar het deze week verschenen Breath And Air vind ik echt een enorme verrassing. Het is een album dat ik direct bij eerste beluistering al schaarde onder de beste Heather Nova albums en nadat ik het album meerdere keren heb beluisterd ben ik nog veel positiever over Breath And Air.

Heather Nova nam haar nieuwe album op in het Zuid-Engelse Devon, waarbij ze samen werkte met producer Chris Bond, die vooral bekend is van zijn werk voor Ben Howard. De twee namen de tijd voor Breath And Air en dat hoor je, want wat klinkt het album prachtig. Heather Nova heeft met Breath And Air een redelijk ingetogen album gemaakt, maar de instrumentatie is lang niet altijd ingetogen.

Een deel van de songs klinkt akoestisch, terwijl een ander deel vertrouwt op synths. Het klinkt af en toe behoorlijk vol, maar de instrumentatie op het album is zeer smaakvol, zeker als ook nog eens prachtige cello klanken opduiken. Hoe mooi het allemaal in elkaar zit hoor je wanneer je het album met de koptelefoon beluistert en je kunt verbazen over de vele prachtige details.

Ik vond met name de songs van Heather Nova tegenvallen op haar wat mindere albums, maar de songs op Breath And Air zijn niet alleen mooi ingekleurd maar ook zeer aansprekend. Het zijn persoonlijke songs die niet onder doen voor de beste songs die Heather Nova in het verleden schreef en dat zegt wat.

Het mooiste heb ik nog niet eens genoemd, want dat is de stem van de Amerikaanse muzikante. Het is nog altijd de engelachtige stem die in 1994 zoveel indruk maakte, maar de zang van Heather Nova klinkt ook rijper en doorleefder, waardoor ik de zang op Breath And Air misschien nog wel mooier vind dan op Oyster en de andere vroege albums. Alle onderdelen op het album zijn mooi, maar ze weten elkaar ook nog eens op indrukwekkende wijze te versterken. De muziek op het album zorgt voor een warme en intieme sfeer en het is een sfeer waarin de zang van Heather Nova uitstekend gedijt.

Als je mij een paar weken geleden had gevraagd of Heather Nova ooit nog eens het niveau van Oyster zou halen zou ik onmiddellijk nee hebben gezegd, maar hoe vaker ik naar Breath And Air luister hoe meer ik er van overtuigd raak dat Oyster wel eens overtroffen kan zijn door dit prachtige nieuwe album. Wat een aangename en wat mij betreft sensationele verrassing.

Erwin Zijleman

Chris Eckman / The Delines live. Lantaren Venster, Rotterdam, Saturday 5 April 2025

Photo: Wout de Natris

In January Chris Eckman (ex-The Walkabouts) released his latest solo album 'The Land We Knew Best'. The album is beautiful. There's simply no other word for it. Eckman's songs are now in my life for 32 years. Ever since the release of 'New West Motel' I have followed almost every step he set in his career. Almost, as I found out that two of this solo albums were missed by me, as at first were collaborations with others.

When I read that he would be playing a solo show as support act of The Delines, I knew I had to be there. To think that I almost would have gone to Rotterdam for nothing, as flight delays almost made it impossible for him to leave Ljubljana in time to make it to the show. Sometimes luck smiles on people, on both Eckman and his fans, as the airport personnel were so kind to reschedule his flight is such a way that he could make it in time.

I had never been to  Lantaren Venster before. What a nice venue and what a great sound. In the past I was always so enthusiastic about the sound in the Q-Bus in Leiden. (Where I saw Willy Vlautin's former band Richmond Fontaine twice.) Lantaren Venster's sound is one level up. It was simply perfect. Almost as listening to an album at home. So clear, so spacious. Cudos for the sound engineer!

Photo: Wout de Natris

Chris Eckman played a 35 minute show. It took about two songs for his voice to warm up and for the guitar to be totally zoned in. From that moment onwards there was no looking back. I can listen to his darkish voice all night long. The elementary but clear guitar playing supported his songs and voice. Eckman is no virtuoso. He's an accomplished guitarist and a great songwriter. With several songs of his latest album, stripped down to the bone, he commanded silence in the venue. Everybody was listening and rightly so. The quality of his compositions stood the test of his solo performance with ease. With 'The Stopping Of Place' we got one The Walkabouts song, where I'd hoped for one or two more. Which is okay of course. This show was all about the new album. I hope that his new album is picked up more and more and that this will allow him to tour at some point in a band setting again. Being Uncut's album of the month may just be that little push he needs. In the meantime, I'm glad that he was in the country once again. This was a beautiful show. For all of you who have become curious, in May Chris Eckman tours with The Delines again.

Here you find our review of The Land We Knew Best:

https://wonomagazine.blogspot.com/2025/01/the-land-we-knew-best-chris-eckman.html

Photo: Wout de Natris

The surprise of the evening was The Delines' show. You will not find an album review by my hand on this blog. By necessity, to be released new albums are scanned fast before I put in time to write about one. The Delines never made it past that first cut. You can imagine I was sceptical going into the show. It took about 30 seconds and I knew the evening was going to be fine. Jazzy, soul, pop, ballads, whatever you want to call it, there are elements of all these genres in The Delines' songs. According to the bio the band was started by Willy Vlautin in 2013, then of Richmond Fontaine and a budding author, to give singer Amy Boone a spot to show her voice to the world. What a great decision that was!

The band is filled with musical veterans who play this slow kind of music with so much ease and finesse. All the solos were trumpet solos by keyboard player Cory Gray. The rest of the band served Ms Boone and played delicate solo lines within chords. They also delivered three harmony parts. The biggest feat vocally were songs where there was almost nothing to hang on to as vocalist, as everything to do with the melody came from the voice and not one single instrument. There was nothing to help Amy Boone keeping melody and time. It sounded just perfect.

Photo: Wout de Natris

As a final comment, Vlautin wrote a few songs for her that started like a familiar one from the past and then took its own turn. I thought I heard Nancy & Lee's 'Summer Wine' and Gladys Knight & The Pips' 'Midnight Train To Georgia' start, only to leave again. All to make Amy Boone shine. And shine she did.

The world is full of surprises and this day I was allowed to witness one. A beautiful evening thanks to two great artists.

Wout de Natris - van der Borght

2025, week 14. 10 singles

Abundant sunshine is showered over us and I can walk the streets without sweater and jacket. Global warming has its upsides of course. Around 1990 I remember waking up to at least 10 centimeters of snow on the 7th of April, after which followed a gloriously sunny and relatively warm day. By the time this is released the temperature will have gone down considerably, giving you the opportunity to read and listen at will. Enjoy!

Bonnet Of Pins. Matt Berninger

With three The National albums in two years, two studio and a double live album, it was extremely busy times for the band. Despite all this singer Matt Berninger managed to record a solo album on the side. After 'Serpentine Prison', which I still play regularly, it will be his second. In fact, because of 'Serpentine Prison' I found my way into The National, finally. Although I still have to  backtrack to the albums fans of old always mention. One of these days I will. Bonnet Of Pins comes as a surprise though. A very pleasant one at that. The song is up tempo. I didn't even realise he was able to. The song has a huge arrangement and sound. A little David Bowie of the 70s. It is built from a tight but relatively empty first verse, although the intro gives a little away of what might be coming. And up and up it goes. A second influence I notice is The Walkabouts. Bonnet Of Pins has that same sort of folk and rock approach and Chris Eckman's voice easily reaches the same timbre as Berninger's. I'm totally surprised but what a great folk rock song this is. Album 'Get Sunk' will be released on 30 May.

El Pantalon Blue Jean. The Mexican Standoff

Tex-Mex came to my ears for the first time with 'Mendocino', Sir Douglas Quintet's second and last hit in NL. I had no clue as a young boy, I only noticed that typical and upbeat organ sound. Next, I heard a few songs of Ry Cooder's 'Chicken Skin Music', with the top 40 hit 'He'll Have To Go'. On the album the accordionist was Flaco Jimenez. He may be 86 now but you can hear him on this song by the all female band The Mexican Standoff. Pantalon Blue Jean has everything the typical tex-mex song takes to be one. The traditional instruments, Flaco's accordeon, polka and the Spanish language. It's the kind of song that puts a smile on my face immediately. The lyrics may be sad, I have no clue, the music certainly is not. This is another kind of dancing music that is impossible to stand still to. A nice detail, the song was written in the 1950s by Flaco's father! It still works in the 2020s alright.

Previous Life. Messiness

Psychedelic pop-rock comes from all around the world these days. Messiness, the band around Max Raffa, is from Sicily. Messiness manages to find a near perfect mix between pop and rock, as well as between music from a long time ago and more more modern psych bands like Elephant Stone. Previous Life has a nice hook that comes back all through the song. It makes up an important part of the single. Raffa's way of singing brings together the voices of Liam Gallagher and Gaz Coombes. He's listened quite well to the Britpop singers and then put it on top of this psychedelic pop song. It all sounds very familiar but also tasty. Messiness may be from Milan, it's Sicilian singer leads the way quite convincingly. By the way, this single is the band's debut one. I'm already longing for more.

Love's About Taking The Fall. Emily Zuzik

Alright, okay, I surrender. This is one tough single. Emily Zuzik decided to rock out on 'Love's About Taking The Fall. Written during the first family outing after Covid's first bout, the song shows in music how the singer finally feeling released again. Together with Ted Russell Kamp she created a song that strains the leash no little. The song starts with a tough rhythm and a nice, effective riff. From there more and more instruments are added. An organ, horns, more guitars. Over it all is a voice that has seen some mileage. Emily Zuzik has a rough edge to her voice that makes her sound like she means it. This is a woman that is on the prowl and she's about to get what she wants. Who cares whether his mother likes her or not. This is about the here and now. This is one heck of a rock song.

Destroy. Kikker

Welsh punks that play grunge/alt-rock? What to make of that? But first, Kikker, that's the Dutch word for frog. I wonder if the band knows? Let's revert to the music. Destroy is a pretty cool song actually. The band manages to keep up a great pace, while at the same time injecting some great melody into it all. At the same time Kikker throws in some anarchy for good measure: "I wanna kill everyone that I know". I was writing about the weird guitar noises in the intro, when nihilistic anarchy came in from a different angle as well. But Kikker is far more. This band knows how to write and arrange a song. Listen to what the bass guitarist is doing all through the song. He's playing some great melodies, while the guitarists know how to write a riff or two as well. Kikker is a new name for me, but I'm a fan already.

Krater (acoustic). Neánder

Neánder can be found on this blog since  the fall of 2024. Lastly a review of the band's live show in Haarlem. To celebrate the next leg of its tour, the band released an acoustic version of Krater. That Jan Korbach can play some great acoustic guitar we know since the release of his acoustic album under the name of Atem. Together with Patrick Zahn he recorded this version. While playing the main riff on the acoustic guitar Zahn added strings recorded in his own studio making Krater a different kind of song. The metal has been taken out of it. What Krater (acoustic) shows is that a good melody is a good melody no matter how it is played. In a next level arrangement it can become a piece for a classical orchestra, with a lead acoustic guitar. Beautiful is the right word here.

catch these fists. Wet Leg

And there it is, the first sign of life from Wet Leg, as far as I'm concerned the band of 2022. It's debut album is one of the best of this decade so far. Album number 2 is slated for 11 July and will be called 'Moisturizer'. The difficult second album? Judging catch these fists, the answer could be yes. Wet Leg has become a five piece band and that is noticeable in the sound. It's so much bigger. catch these fists revolves around this one riff that is repeated over and over and I can't say I'm very warm to it. Rhian Teasdale's voice is the same as ever, but the fun and joy appears to have gone out of it. "I don't want your love, I just wanna fight", is the main message of the single. Is this the result of touring the world and Wet Leg's bout with success? It's too early to tell which way we are going but if you'd asked me whether I'm a bit disappointed, I'd have to answer you yes. catch these fists sounds a bit like what I was afraid of and at that even a little bit darker.

Stones. Free Dust

Welcome Free Dust. With Stones the band from Mariahout enters the musical world and this blog. It is a bit confusing as singer and guitarist Niek Leenders very recently was on the blog with his band Nouveau Vélo's new album, 'Fruit'. Today it is Stones on which he plays with his brother Tim on bass and wife Inge on drums. Stones is a delightful jingle jangle song that combines a few decades. From Roger McGuinn's guitar playing in The Byrds to Johnny Marr's in The Smiths and dozens of others following them. In as far music needs justification, I imagine it is justified that Stones is released under a different name. Free Dust sounds different, is more direct and has a touch of 60s dark psychedelia around it. It's the kind of song that makes me curious of what is to come.

Shadows. Goddess

Goddess is a project of Savages drummer Fay Milton. She will release an album filled with collaborations. The first single is Shadows with singer Elena Tonra (Ex:Re / Daughter). Besides the prominent drumming, expect a song that explores its limits far and wide. It starts like a triphop track mixed with a dollop of dreampop in the way Elena Tonra is singing. At the same time there is this dark undertone in the intro. You can expect that to come back, moving Shadows into industrial territory. A dream that turns into a nightmare it seems. Quite a turn for a song that at first made me think of Goldfrapp's debut album. In other words, Shadows is not your average song and has a firm shadow hanging over it. 'Goddess' will be released on 30 May. 

Speaker's Corner. Suzanne Vega 

What is Suzanne Vega's (née Peck) age, I just wondered listening to Speaker's Corner? 65, Wikipedia tells me. That sort of figures of course as the singer-songwriter entered my life, just like she will have done for many people of my generation, in the 1980s with her song about child abuse, 'Luka'. In October last year she made an entrance on this blog with the single 'Rats', a "postpunk rock song" as I labelled it . Speaker's Corner, a single from her upcoming album 'Flying With Angles', is a far more traditional singer-songwriter song. That aside, Speaker's Corner is a song with a tough body. Drums and bass with assistance of the acoustic rhythm guitar drive the song onwards. At least four electric guitars fill in nice licks, riffs and tough strums. It makes the ode to the spot in London's Hyde Park spot where anybody can have his or her say, a most attractive song. (As traditions are something that is never let go of in the U.K., I take it it will still be there after I visited it in the 1970s, long before 'Luka' was even thought of.)

Wout de Natris - van der Borght

Forever Howlong. Black Country, New Road

Ha, Forever, Howlong starts with the song that thoroughly confused me when I listened to it a few weeks back for the weekly singles section of this blog. The song shoots off in many directions and seldom stays on course to take the listener from point a to b in a comfortable way.

We are weeks later and I have had the pleasure of being able to listen to the album and 'Besties' for a while now. Lo and behold!, I am getting used to the way Black Country, New Road approaches its songs and have started to take a shine to it. It's different but certainly surprising.

BCNR is a band that formed in Cambridge, U.K., in 2018 and knew a principle songwriter and frontman, Isaac Wood. He left the band in 2022 and usually that is the end of a band. This band took a principled decision: it refused to play all its old songs and started to write new songs fast and filled its touring obligations with these new songs. That commercial suicide trip ends with an album that I like a lot better than the old work, which did not reach me in any way.

On Forever Howlong the whole band started to compose, the lyrics are from individual members. The outcome is an album somewhere between British folk, alternative pop and jazz. The mix is a sort of anything goes. The structure and forms are almost free and at any point an instrument can join in from an unexpected corner.

All this makes Forever Howlong one big surprise. A more difficult break can transition into a perfect pop melody before it disappears again in a more jazz oriented coda. What I've found is that if I allow to go with Black Country, New Road's flow, and set all preconceptions aside, I am surprised. I can travel down this new musical road with pleasure.

Listening to an album is a different experience than listening to a single. A single needs to be instantly satisfying. 'Besties' did everything but do that, while the second single 'Happy Birthday' did and that enticed me to give Forever Howlong a chance. I'm glad I did, because I'm very much the richer for it.

Wout de Natris - van der Borght

 

You can listen to and order Forever Howlong here:

https://blackcountrynewroad.bandcamp.com/album/forever-howlong

Mr. Luck & Ms. Doom. The Delines

Morgenavond ga ik naar Chris Eckman. De oud-The Walkabouts voorman speelt in het voorprogramma van The Delines. Vandaar dat Erwin Zijlemans recensie vandaag op het blog staat.

Met de stem van Amy Boon, de songwriting skills van Willy Vlautin en de muzikaliteit van de overige leden van The Delines kun je eigenlijk geen slecht album maken en dat heeft de band dan ook niet gedaan.

Willy Vlautin zag The Delines in eerste instantie als een band naast Richmond Fontaine, maar inmiddels richt hij al zijn muzikale aandacht op de band met boegbeeld Amy Boone. Schrijver Willy Vlautin heeft ook voor Mr. Luck & Ms. Doom weer een serie uitstekende songs en fraaie teksten geschreven en deze worden als altijd prachtig vertolkt door Amy Boon, die alleen maar beter gaat zingen. De rest van de band zorgt voor prachtige klanken met vooral invloeden uit de country, soul en jazz. Het geluid van The Delines klinkt inmiddels vertrouwd, maar de band uit Portland, Oregon, klinkt ook op haar vijfde album warm en geïnspireerd. Een heerlijk album voor als de zon onder is.

De Amerikaanse muzikant Willy Vlautin stopte een jaar of negen geleden met zijn band Richmond Fontaine om meer tijd te hebben voor het schrijven van boeken. De afgelopen jaren timmert Willy Vlautin dan ook vooral en met heel veel succes aan de weg als schrijver, maar hij is de muziek gelukkig niet helemaal vergeten. Deze week verscheen immers het vijfde album van de band The Delines, de band die Willy Vlautin in 2013 formeerde.

De Amerikaanse muzikant had destijds maar één reden om een tweede band te formeren en dat was de stem van zangeres Amy Boone, die hem mateloos fascineerde en betoverde. Iedereen die de albums van The Delines kent weet dat dit een hele goede reden was om een extra band te starten en ook op het deze week verschenen Mr. Luck & Ms. Doom zingt Amy Boon weer de sterren van de hemel.

De Amerikaanse zangeres beschikt over een warm en soulvol geluid, maar ze kan ook uitstekend doseren en vertolkt de songs van The Delines bovendien met veel gevoel en precisie. Alleen door de zang van Amy Boone is Mr. Luck & Ms. Doom al een geweldig album, maar The Delines zijn meer dan hun boegbeeld. Willy Vlautin is niet alleen een geweldige schrijver, maar ook een uitstekende songwriter. De fraaie verhalen die hij vertelt zijn bovendien verpakt in lekker in het gehoor liggende maar ook interessante songs. Ik ben lang niet altijd van de teksten, maar de teksten van Willy Vlautin verdienen het om volledig uitgeplozen te worden.

Ook in muzikaal opzicht heeft de band uit Portland, Oregon, weer veel te bieden. De muziek van The Delines staat ook dit keer weer bol van de invloeden uit de country en de soul, maar Mr. Luck & Ms. Doom klinkt ook zeker jazzy. Dat de band bestaat uit geweldige muzikanten hoor je een album lang. De ritmesectie speelt prachtig subtiel, de gitaarlijnen zijn weergaloos, de synths en orgels zijn fraai ondersteunend en dan zijn er ook nog eens de blazers en strijkers die nog wat warmte toevoegen aan het sfeervolle geluid van The Delines.

Het is een geluid dat sowieso al niet over warmte heeft te klagen, want de weldadige stem van Amy Boone slaat zich song na song als een warme deken om je heen. Zeker in de meest ingetogen songs zingt de Amerikaanse muzikante echt weergaloos mooi, maar in deze tracks is ook in de muziek iedere noot raak. De criticus zal beweren dat The Delines vertrouwen op een inmiddels bekend recept en hier weinig aan toevoegen, maar ik vind het geluid op Mr. Luck & Ms. Doom weer net wat mooier en ook van de songs van Willy Vlautin krijg ik geen genoeg.

De stelling ‘meer van hetzelfde’ gaat wat mij betreft dan ook niet op en Mr. Luck & Ms. Doom kan wat mij betreft ook nog eens mee met het beste werk van de band. Het nieuwe album van The Delines is ook nog eens prachtig opgenomen, waardoor je ieder instrument afzonderlijk hoort en het af en toe bijna lijkt of Amy Boone bij je in de woonkamer staat te zingen.

Het meest recente boek van Willy Vlautin heb ik weer met veel plezier gelezen, maar ook de muzikale verrichtingen van de Amerikaanse schrijver en muzikant zijn nog altijd van een hoog niveau. Zeker zo lang de avonden donker zijn zorgt Mr. Luck & Ms. Doom van The Delines voor een nagenoeg perfecte soundtrack.

Erwin Zijleman

 

Je kunt Mr. Luck & Mrs. Doom hier luisteren en bestellen:

https://thedelines.bandcamp.com/album/mr-luck-and-ms-doom-uk-and-eu-orders

III. Elephant

Time flies when you're having fun, as a famous saying says. Elephant debuted in 2022 and already released its third album. You can find both previous albums, 'Big Thing' (2022) and 'Shooting The Moon' (2023), on this blog, so it makes sense that III is here as well.

Yet, it's less logical than you might think. Both albums have not made a lasting impression on me.They were nice to have and not must haves. It's impossible to state where III will end up but getting acquainted with the album is nice. There's no doubt there.

Elephant, Frank Schalkwijk (vocals, guitar), Michael Broekhuizen (vocals, guitar), Bas Vosselman (vocals, bass/guitar) and Kaj van Driel (drums), have been touring parts of Europe by now and spend weeks on end together in a van. They were exposed to all the up and downsides of band life. If this has led to several different vantage points in the band's music, I can't tell. Fact is that there's a more electronic song, '20k', on the album and songs with guests Sophie Winterson and producer of the album, DeWolff's Pablo van der Poel.

The basis of III is of course Elephant's soft toned indie rock. The Rotterdam band is a modest band. With singers that sing with a soft voice. Not quite the showman who jumps up and down in front of "his" band. The music is mostly modest as well but does the talking. The effect the band wants to achieve is the listener lending his/her ears to the album. Within that concept there may be a somewhat louder song with a distinct guitar solo, like on 'Real Love'. The aim remains an alternative popsong that caresses the ears of the listener.

Photo: Satellite June

Elephant succeeds with flying colours in its goal. It presents songs I want to listen to and my feeling is more so than with its previous two records. III is more diverse and perhaps more mature and stable as well. Elephant has grown as a band and its members as songwriters and musicians. In other words, it has become far more interesting to listen to. Just listen to the jazzy guitar solo in 'Tried To Sleep' to get my drift.

Based on what I hear on III, Elephant deserves to set a next step in its career on route to bigger venues around Europe. Recommended listening the album is.

Wout de Natris - van der Borght 

Je kunt Elephant hier bestellen:

https://excelsior-recordings.com/en/products/elephant-iii

Portrait Of My Heart. SPELLLING

SPELLLING is Chrystia Cabral from the Bay Area and with Portrait Of My Heart releases her fourth album. She assembled a live band for her previous album's tour and they continued into the studio for the latest album. Wyatt Overson (guitar), Patrick Shelley (drums), and Giulio Xavier Cetto (bass) rock alright.

The album opens with the title song and single 'Portrait Of My Heart'. Listening to what comes after the single, it is almost not representative for what follows. 'Portrait Of My Heart' is partly electronic and placed in a musical straightjacket. Listening again, I'm not surprised that I passed on the opportunity to write about it. In the context of the album it does work though. I notice how the song grows after I gave the album the chance to grow.

The second song on the album, 'Keep It Alive', starts with strings (or synths) and an empty verse. In the chorus SPELLLING starts to show her true colours. The song rocks and then some more. The distortion pedals are kicked in while the strings return in support. Chrystia Cabral brought her rocking voice to the studio as well and the album has come alive. Because of the use of dynamics the song shows different sides to a rock song, making it the more interesting.

'Alibi' rocks even more, but not without an 80s element that could have come straight out of the 1980s play book of a band like Nena or singer like Kim Wilde. European influences in the Bay Area? Why not? What comes from a far, can be just as good or better sometimes.

Portrait Of My Heart last eight more songs, but with each song SPELLLING brings you into alternative rock spheres with different influences touched upon. This approach to the music may make the album at times sound familiar but also surprising as no song is the same. Okay, one final example. The fourth song will bring you a little 80s rock like Swedish rockers Europe, while adding a touch of more modern U.S. girlpower singers.'Waterfall' the song is called. There's more for you to discover, so do not hesitate to do so.

Wout de Natris - van der Borght

 

You can listen to and order Portrait Of My Heart here:

https://spellling.bandcamp.com/album/portrait-of-my-heart

A Little Blood. Grace Bergere

Er was de afgelopen maanden niet heel veel aandacht voor het uitstekende debuutalbum van de Amerikaanse muzikante Grace Bergere en dat is niet alleen volkomen onterecht, maar ook echt doodzonde.

Ik hou de ontwikkelingen in de popmuziek volgens mij redelijk goed bij, maar ik heb de afgelopen maanden nergens iets gelezen over A Little Blood van de New Yorkse muzikante Grace Bergere. Dat is gek, want het debuutalbum van de Amerikaanse muzikante heeft alles wat nodig is om te worden overladen met superlatieven. Grace Bergere beschikt om te beginnen over een geweldige stem, die haar songs voorziet van een eigen karakter. Het is een eigen karakter dat wordt versterkt door zeer persoonlijke songs en een veelzijdig geluid dat zowel met invloeden uit de pop en rock als met invloeden uit de folk overweg kan. Het levert wat mij betreft een van de miskende muziekparels van 2024 op.

Slechts in één jaarlijstje kwam ik het album A Little Blood van Grace Bergere tegen, maar gezien de andere albums in dit lijstje, grotendeels persoonlijke favorieten, was het mij direct duidelijk dat ik op zijn minst naar het album moest luisteren. Het debuutalbum van de muzikante uit New York bleek vervolgens een enorme verrassing en bovendien zo’n albums dat het had gerechtvaardigd om nog even te wachten met mijn eigen jaarlijstje.

Ik kan nauwelijks iets vinden over de muziek van Grace Bergere en dat is niet alleen onbegrijpelijk, maar ook heel jammer, want A Little Blood weet zich wat mij betreft makkelijk te onderscheiden van de meeste albums die in 2024 zijn verschenen. Zeker bij eerste beluistering van de eerste tracks op A Little Blood deed de muziek van Grace Bergere me wel wat denken aan de albums die PJ Harvey in haar jonge jaren maakte, maar het album laat meerdere andere kanten van de muzikante uit New York horen.

In een aantal songs neemt de Amerikaanse muzikante je mee terug naar het New York van de tweede helft van de jaren 70, maar A Little Blood bevat ook een aantal folky songs die zowel uit het verleden als het heden kunnen stammen. Het album laat flarden van muziek van anderen horen, maar bij eerste beluistering van het album valt vooral de bijzondere of zelfs unieke stem van Grace Bergere op.

Het is een stem waar ik de eerste paar minuten wat aan moest wennen, maar sinds die eerste paar minuten vind ik de stem van de New Yorkse muzikante alleen maar heel erg mooi. Grace Bergere zingt op haar debuutalbum met veel gevoel, wat een serie intense en intieme songs oplevert. Het zijn songs waarin de Amerikaanse muzikante de persoonlijke thema’s niet schuwt, wat de zeggingskracht en de urgentie van haar songs verder vergroot.

Grave Bergere maakte haar debuutalbum met een beperkt aantal muzikanten en werkte bovendien samen met producer Richard Dev Greene, die een enkeling zal kennen van de New Yorkse band Pale Moon Gang. Gitaren staan centraal op A Little Blood en het zijn met enige regelmaat gitaren met lekker veel galm, wat het rock ’n roll karakter van het album versterkt, maar Grace Bergere heeft ook een folky kant, die ze verrijkt met akoestische gitaren en stemmige strijkers.

Veel songs van Grace Bergere zijn wat donkerder getint, wat perfect werkt in combinatie met de wat ruwere of juist sfeervolle klanken en de bijzondere stem van de New Yorkse muzikante, die zich moeiteloos aanpast aan de verschillende stijlen op het album. A Little Blood is een persoonlijk album met veel ruwe randjes, maar Grace Bergere laat op haar debuutalbum ook horen dat ze zeer bedreven is in het schrijven van aansprekende songs.

A Little Blood stijgt hierdoor ver boven het gemiddelde debuutalbum uit, wat het extra bijzonder maakt dat het debuutalbum van Grace Bergere het de afgelopen maanden moest doen met slechts zeer bescheiden aandacht. Grace Bergere heeft in New York de grootste moeite om de eindjes aan elkaar te knopen, wat het nog wat vervelender maakt dat haar zo goede debuutalbum niet wat meer aandacht heeft gekregen de afgelopen maanden. Ik kwam haar debuutalbum zoals gezegd maar in één jaarlijstje tegen, maar wat heeft dit lijstje het bij het juiste eind. Wat een prachtalbum!

Erwin Zijleman

Pushed To The Edge. Don Airey

Don Airey joined Deep Purple after the late Jon Lord retired from the band in the early 00. That makes him a member fro nearly a quarter of a century. Of all the members he's the most granddad looking of the bunch. Standing behind a battery of keyboards he produces the classical side of Deep Purple as introduced by Jon Lord. Including fast paced Hammond B3 solos, at a speed as if there's no tomorrow.

Airey has had a long career, that professionally started as a member of Cozy Powell's Hammer and then Colosseum II and Rainbow. Followed by a long list of sessions and bands, until 2002 when he joined Deep Purple.

At 76 he releases another solo album, his seventh plus four live albums. If anything, Pushed To The Edge is a classic rock album, containing everything such an album should. It's almost more Deep Purple than Deep Purple itself. Having surrounded himself with a great team, this album rocks. With drummer Jon Finnigan and bassist Dave Marks.the bottom of the record is extremely solid. The latest Deep Purple member, guitarist Simon McBride, takes on all guitar duties and the two vocalists do the rest. Both Carl Sentance (Nazareth) and Mitchell Emms, who became know because of The Voice UK, have the voice to carry songs like these. If ever Ian Gillan retires with recruiting Emms the band can last into the third quarter of this century. Seeing the average age of four of the five band members retirement or worse is not too far off.

With Pushed To The Edge Don Airey has recorded an extremely potent album, where the energy simply oozes out of. The music rocks and Airey is not afraid to bring in some elements from eastern and classical music. And of course there's a ballad, which is o.k. for the balance of the album. When the band starst rocking again I'm the happier because of it.

I had not expected to write on a Don Airey solo record, but here we are. Again an ageing artist shows that age is not an impediment for writing and recording an inspired and good record. Pushed To The Edge? No, Don Airey is in extremely comfortable circumstances on his latest record.

Wout de Natris - van der Borght

2025 week 13. 10 singles

Not a week, if not a day goes by that the news does not surprise me or even shocks me. Being surprised to be surprised again, to the point where I feel like not wanting to learn more. And that is when things start getting dangerous. Ignorance is far from bliss, as it will bring many very nasty surprises as many voters are starting to notice in democracies around the world. So, I keep following the news, just like I keep on the look out for new singles to point you to. Here are another ten of them. Enjoy!

Lies (Something You Can Do). The Hard Quartet

Until today I passed the option by to write on The Hard Quartet, an alternative rock supergroup consisting of  Emmett Kelly, Stephen Malkmus, Matt Sweeney, and Jim White. Lies (Something You Can Do) deserves a spot though. The song is a nice ramshackle affair, where everyone playing seems to be doing something totally on his own. Over it Emmett Kelly sings the vocal melody, keeping things together quite nicely. The further I go into the song the more it shows how it all fits together. Who keeps the rhythm in Lies (Something You Can Do)? The drums mostly roll away. The bass follows its own melody and the guitars are all over the place and yet it all fits somehow. There are even successful backing vocals doing oohs and aahs. From interesting listening slowly Lies (Something You Can Do) moves into good and that surprised me no little after the start of the song.

Hopeful. Micha

For weeks now Radio 2 dj Jan Willem Roodbeen is pushing a singer from Zwolle called Micha. And now the station has made it its song of the week. What is it all about? I come to a simple conclusion. A typical singer-songwriter song as there are many and then some more. We hear an acoustic guitar, that is subtly picked, over which a voice with a strong rasp in it sings with a melancholy tone. Done right, this is the kind of song that can touch a person's heart straight away. It must have happened to Roodbeen, not to me though. Hopeful is a beautiful song, no doubt there, but not more than that. In my ears it misses that little extra element of stardust that makes a ballad shine. You will all have your own example. In the meantime do enjoy Hopeful because it certainly is worthwhile listening to.

No Known Known. I Am Oak

I Am Oak returns to the blog with another single. Album 'Time Drifts' is just around the corner. No Known Known is a fine representative of that album, should you have a desire to learn about what to expect of I Am Oak. The single is a slow ballad, with a hint of mystery created by the way voice and instruments were recorded. There seems to be so much open space in which both categories can settle that there is more than enough space left for the mystery. The basis of this song is the acoustic guitar that is sparsely strummed. There's one section in which a keyboard and strings join the guitar, just like more voices are let in. All Thijs Kuijken it seems to my ears. The small additions are the stardust that I missed in the review right above this one. That may have to do with experience, as Kuijken is active as musician is his third decade and Micha just debuted. It could be of choice as well of course. Choose your battle, I'd say because both are beautiful songs in their own right, but I do have my preference as you've just learned.

Happy Birthday. Black Country, New Road

Just over a month ago I reviewed 'Besties', Black Country, New Road's previous single. As you may recall it was one of the weirdest musical experiences I've encountered during the days of this blog. It did not stop me from listening to Happy Birthday. Sure, the song does not take a straight line from point a to b either, as it makes a few detours here and there. Not to mention the lyrics where the singer claims to be dead already, "as you can see by the patch on my hand". Where 'Besties' totally derailed my ears and brain, Happy Birthday does the absolute opposite. The song is stimulating and invigorating. Yes, here it is easy to accept the detours, the change in tempo and some esoteric interludes. Again nothing is what it seems, but at least everything is in its place. The result is a musical adventure that is worth taking, like a hiking trail that may have some danger but also leads to the most beautiful of panoramas. Happy Birthday is that kind of song. Album 'Forever Howlong' is released on 4 April.

Ancient Light. I'm With Her

The name I'm With Her did not ring any bells with me and cannot be found on this blog. Single Ancient Light landed well in these ears within the first seconds. Clicking on the link I read the names Sarah Jarosz, Aoife O'Donovan and Sara Watkins. Look for those names on this blog and you'll find multiple reviews. Mostly by Erwin Zijleman and where Sarah Jarosz in concerned by yours truly. The trio has already worked together, I learned and is about to release its second album, 'White And Clear And Blue' on May 9th, Judging from Ancient Light, we are bound for an acoustic folk album with acoustic guitars, a banjo and violin. Above all, the three sing together in a heavenly way. It's quite clear that you do not have to be siblings to sing together perfectly. Jarosz, O'Donovan and Watkins certainly weave in and out of each other's melody in a both charming and perfect way. A very nice song Ancient Light is.

Careful. Personality Cult

Personality Cult is from Durham in North Carolina and started when Ben Carr started to create music on his own. This led to a first, self-titled LP, but from there transitioned into a band. That band is about to release its second album, 'Dilated' (2 May), third in total. On the basis of Careful we can expect a punkrocking album filled with fast-paced songs. All but careful I'd say, as Personality Cult really goes for it with an aim to make audiences wild. The charm, in as far as a song like Careful has any of course, is that the band manages to bring in many nice and interesting twists and accents into the whole. If it wasn't so loud and fast, one could even call it subtle. Careful has some great breaks, interesting chord changes and vocal melodies. Once listening past the speed, you will hear loads of musicality the members of Personality Cult have in them.

Sangria (demo). Vera Ellen

Not all albums from 2023 come by on a regular basis any more, but 'Ideal Home Noises' is one of them. So, when Vera Ellen releases a new song, I certainly prick up my ears. The effort is paid back in full, as Sangria (demo) is one of these typical Vera Ellen songs. She is able to set the strangest of moods in her songs and is able to make the weirdest of twists in her lyrics and still I follow her any which way her wind blows me. This song does not seem to go anywhere. It's sort of slacker dragging its feet along. But just wait for it. With an apparently simple musical twist Vera Ellen changes the mood by changing her voice in the chorus. And that is where the adventure starts. I simply love how she does this and Sangria (demo) is no exception to her rule. It's a song that she already played live on her 2024 tour and may be the first of what is to come at a still unknown point in time. For one, I can't wait to hear more.

No One Like You. Girl With A Hawk 

Although Girl With A Hawk is only on this blog for a few years, the Boston band is there very regularly and No One Like You is no exception. It sounds a lot like many songs that I've heard ever since the late 70s and yet it immediately touches the right musical strings in my brain. Linda Viens' voice does that Blondie thing, although she has a far better voice than Debbie Harry. At the same time No One Like You is a streamlined song. Nothing jumps across the fence. It's like the perfect guy with all his hair's in place, not a single one sticking out. The band is a tight unit, playing almost like a monolith, tightly sealed in the song's context. Not even the warm organ or the guitar solo escapes it. And yet it totally works. The melody is so compelling. It's the kind of song I want to put on again and again.

Calliope. The Underground Youth

Calliope is a daughter of Zeus and one of the muses, of eloquence and epic poetry. (Thank you Wikipedia.) Coincidentally, I read today an interview with Stephen Fry because of his new book 'Odyssey', in which he states that Homer's epic novel announced the end of the Gods in ancient Greece. There was no need for them any longer. The Underground Youth finds itself on WoNoBlog for the second time with a slow, bare and empty song from its upcoming album 'Décollage', released on 4 April. Calliope is present in the female voice that meanders in the background almost throughout the song in a heavenly way. Décollage is as much song as atmosphere. The singer sings with a dark voice, taking his time in his phrasing, as the song gives him all the time he needs. The band's "explosion" comes as a surprise but takes the song to the next level. Calliope is as interesting as it is good.

Hamelin. King Garcia

Instrumental post rock/metal band King Garcia is on the blog for the second time as well, see The Underground Youth above. After 'Sweat', that surprised me no little with a saxophone as a lead instrument, it's Hamelin's turn, the title track of the upcoming album, released on 18 April. Again, there are many familiar elements in the song's structure and approach, in the metal sense. There's is nothing like it though because of Alex Orfanos' contributions on trumpet and clarinet. This makes for such a surprising band sound. It brings in immediate references to traditional Greek folk music, regardless of the onslaught of the metal style playing guitar, bass and drums. It works for me though. If the lead instrument had been another guitar or voice, the effect would not have been half of what it is now. Where usually I am quite soon fed up with instrumental music, I would be surprised if 'Hamelin' will not go down well.

Wout de Natris - van der Borght

Metro. The Blue Stones

The Blue Stones almost had me fooled there. The start of Metro is nothing short but horrendous. I heard some electronic sound far too loud, so I never reached the female announcement voice. The beyond distortion guitar riff of 'Your Master' sounds horrific when it comes in too loud over headphones. In other words it's a wonder I'm writing on Metro at all. I am the kind of person who gives the third track a chance as well.

The effect of 'Your Master' is the same on me as I had in 1993 hearing the first song on 'In Utero' too loud. (I also knew for 100% certain my very young baby was not deaf.) By the way, the "hey" in 'Your Master' resembles the "hey" in 'Heart-Shaped Box'. The circle is round it seems here.

The Blue Stones, vocalist and guitarist Tarek Jafar and drummer Justin Tessier, is Canadian band from Windsor, Ontario. The band featured on this blog with album 'Hidden Gems' in 2021. Metro is the band's fourth album. Where in 2021 I found a host of influences, Metro is more conform. If anything The Blue Stones are The Black Keys as if that band started recently and added to their version of the blues a whole does of fiery alternative rock. And then the more dance oriented 'Kill Box' comes by.

Metro is far more dark and dirty. The Blue Stones drag us through the mud and muck, roll us over and add some spittle for good measure. The gore we wallow in is what we listen to. The lady making the announcements, is not unlike the groupie on Pink Floyd's 'The Wall'. But where the latter desperately tries to get contact with "Pink", this lady pushes band and listener into the harsh realities of our lives, on this record as far as I'm concerned.

A duo setting, unless you're Simon & Garfunkel, is a limiting environment. Just drums, a, heavily distorted guitar and a voice. This is all The Blue Stones presents. There may be a guitar and voice overdub, okay. That doesn't stop the band from presenting a great song like 'Happy Cry'. Even in the sty one can find pearls, right?

The darkness Metro presents is rather enticing and a good place to be for a while. Far more then 'Hidden Gems' Metro is an album in search of a larger audience. The Black Keys were able to make that step to a bigger audience. On the basis of Metro, nothing ought to stop The Blue Stones doing so as well.

Wout de Natris - van der Borght

 

Southern Belle Raisin’ Hell. Willow Avalon

Er verschijnen de afgelopen jaren heel erg veel countrypop albums, waardoor het niet meevalt om nog op te vallen, maar de jonge Amerikaanse countryzangeres Willow Avalon slaagt hier wat mij betreft glansrijk in.

Southern Belle Raisin’ Hell van Willow Avalon is een album waarover je zeker niet te snel moet oordelen. Bij snelle beluistering was ik zelf niet zo gecharmeerd van de stem van de jonge Amerikaanse muzikante, terwijl dit na gewenning een van de sterke wapens van Willow Avalon is. Andere sterke wapens zijn haar aanstekelijke songs, haar bijzondere teksten en de voorliefde voor countrymuziek uit het verre verleden, waardoor Southern Belle Raisin’ Hell enerzijds klinkt als een countrypop album van deze tijd, maar anderzijds als een oorspronkelijk klinkend countryalbum uit de jaren 70. Als liefhebber van het genre ben ik benieuwd wat 2025 ons gaat brengen, maar de start met Willow Avalon is absoluut veelbelovend.

Ik had lange tijd niet zo heel veel of zelfs helemaal niets met countrypop. De met flink wat pop aangelengde countrymuziek was me meestal wat te glad, te zwaar aangezet en te plastic en had wat mij betreft te weinig te maken met de pure Amerikaanse rootsmuziek en alternatieve country die destijds mijn voorkeur hadden. Sinds een jaar of wat heb ik echter een enorme liefde ontwikkeld voor het genre en die is met name de afgelopen twee jaar alleen maar sterker geworden, waardoor countrypop albums de hoogste regionen van mijn jaarlijstje weten te bereiken

Ook deze week verscheen er weer een album dat ik een jaar of tien geleden waarschijnlijk onmiddellijk aan de kant zou hebben geschoven, maar waar ik nu als een blok voor viel. Het gaat om Southern Belle Raisin’ Hell van de Amerikaanse muzikante Willow Avalon. Willow Avalon, geboren als Willow Martin, is de dochter van de eigenzinnige muzikant Jim White, waardoor ze de muziek met de paplepel kreeg ingegoten, al kwam haar muzikale talent vooral bij het lokale kerkkoor tot bloei.

Ze groeide op in een ruraal deel van Georgia maar verliet het weinig stabiele ouderlijk huis al op 15-jarige leeftijd om haar geluk uiteindelijk in Los Angeles te zoeken. We zijn inmiddels ruim tien jaar verder en Willow Avalon lijkt haar geluk te hebben gevonden in de muziek. Na het uitstekende minialbum Stranger, dat begin vorig jaar verscheen, is er nu het debuutalbum Southern Belle Raisin’ Hell, dat wat mij betreft het eerste memorabele countrypop album is dat in 2025 is verschenen.

Hoewel ik het genre de afgelopen jaren steeds meer ben gaan waarderen, kan ik zeker niet uit de voeten met alle soorten countrypop. De verhouding tussen country en pop moet in balans zijn, wat in mijn geval betekent dat er meer country dan pop is te horen op het album. Dat zit in het geval van Willow Avalon wel goed, want de muziek van de jonge Amerikaanse muzikante heeft zich stevig laten beïnvloeden door de countrymuziek die in de jaren 60 en 70 werd gemaakt door zangeressen als Dolly Parton, Tammy Wynette, Loretta Lynn en Lynn Anderson.

Zeker de stem van Willow Avalon herinnert aan de grote countryzangeressen uit de jaren 60 en 70, maar ook in muzikaal opzicht lijkt ze meer te hebben met de countrymuziek uit het verleden dan met de met pop geïnjecteerde country uit het heden. Southern Belle Raisin’ Hell zit daarom dichter tegen Sierra Ferrell aan dan tegen Kacey Musgraves, maar toch vind ik het label countrypop wel passen bij de muziek van Willow Avalon. De songs van de Amerikaanse muzikante hebben immers iets lichtvoetigs en achter alle invloeden uit de country van weleer zit wel degelijk een randje eigentijdse pop.

Zeker bij eerste beluistering vond ik de zang van Willow Avalon op het randje van country en kitsch, zeker wanneer ze wat bibbert met haar stem, maar inmiddels ben ik zeer gecharmeerd van haar stem. Southern Belle Raisin’ Hell is een album dat echt steeds beter wordt en dat is zowel de verdienste van de zang en de muziek als van de songs op het album.

Ook in tekstueel opzicht heeft Willow Avalon wat te bieden. Ze citeert op fraaie wijze uit een aantal country clichés, maar heeft ook humor, getuige haar ode aan Dolly Parton die opent met de fraaie zin “Hey there, Dolly, I'm just like you, Got big titties and a big heart too”. En zo valt er steeds weer wat te beleven op het album, dat op fraaie en zeer aangename wijze een brug slaat tussen de countrymuziek uit vervlogen tijden en de countrypop van het moment. Ik kan er wel wat mee.

Erwin Zijleman

Every Dawn’s A Mountain. Tamino

Tamino's third album is his first one on this blog, meaning that both Erwin Zijleman and I had not noticed or appreciated them enough. Every Dawn's A Mountain caught my attention and is by now on modest repeat.

Tamino is Tamino-Amir Moharam Fouad now living in New York City but once from Belgium and also having lived in Amsterdam. He is a singer-songwriter who has a nice and relaxed depth in his voice but is not afraid to sore to greater heights as well. He manages to capture his listener with singer-songwriter songs that are meant to listen to. Songs that all meander around Tamino's guitar playing and he even presents the Arabic oud in two songs.

His music is rooted in two traditions. The first is a western mix of pop, singer-songwriter and folk music. The second is the influence of eastern music that shines through in parts of the arrangements of the songs. The mix of the two is mesmerising. Tamino is an artist that deserves a big audience, as he successfully treads in the footsteps of the likes of Paul Simon, Leonard Cohen and Jeff Buckley (minus Buckley's love of Led Zeppelin). The organic music sets him a little apart from more modern singer-songwriters like Ed Sheeran.

Another element in the music on Every Dawn’s A Mountain is mystery. There are sounds and singing that seem to come from another dimension and let in through a crack in the fabric of the universe. Eery background vocals, a weird short stab on an instrument or synth. As if they are there only there by coincidence, not belonging. At times just this short tab, then a vocal part without words that meanders and floats around the main melody of the track. It makes for extremely interesting and surprising listening.

As I already indicated, I have no idea what Tamino's previous albums sound like, so can't compare. I only know Every Dawn’s A Mountain, and I like what I'm hearing. Single 'Sanctuary' was reviewed on this blog before, but I want to pick it out anyway. Here the rhythm is totally Jeff Buckley. The musical antics Buckley could weave into his songs is replaced by the voice of Mitski. She takes the song to the next level for Tamino. Together they brew a song that is pregnant with melancholic desire for something that is over or was not to be. As electric guitars set the tone of the song, 'Sanctuary' is set apart from the songs around it a second time over. Duets can be such an asset to an album and this song certainly is.

My guess is that you will have gotten the picture by now. Tamino makes a big impression on me with his latest album. There's breakup, heartache and letting go all over Every Dawn’s A Mountain. Once again it shows that pain and misery is a source of inspiration for many artists, a condition that many music fans around the world love to listen to. Every Dawn’s A Mountain is no exception.

Wout de Natris - van der Borght

 

You can listen to and order Every Dawn’s A Mountain here:

https://taminomusic.bandcamp.com/album/every-dawn-s-a-mountain

Spelen in de voortuin, 5 jaar alweer

Foto: Anja Adank

Op 25 maart 2020 zou de Utrechtse band Wooden Soldiers in onze huiskamer spelen, maar dat ging om bekende redenen niet door. Op 7 en 8 maart heb ik nog bij de allerlaatste laatste show van Canshaker Pi gestaan in de Tolhuistuin en een dag later in het Feyenoord stadion, al met in mijn achterhoofd of dat wel slim was. Het is goed gegaan, maar een weekend later zaten we op slot.

Wooden Soldiers kwam vanzelfsprekend ook niet. Ik stelde daarom aan Mijn Lief voor om in plaats daarvan in onze voortuin te gaan staan en wat liedjes te spelen voor de directe buren. Die stonden op hun balkon of in hun voordeur te luisteren naar de acht liedjes die wij voor hen speelden. Dat werd een wekelijkse traditie met steeds meer aanloop, tot dat ons deel van de straat behoorlijk vol stond. Allemaal om auto's heen in gezinnen. Drankje mee, zakje chips voor de kinderen en zo leerden wij elkaar beter kennen en was er meer contact dan ooit te voren.

We speelden 14 keer in 15 weken, met steeds goed (genoeg) weer, tot het land weer open ging en mensen weer naar buiten mochten. In volgende lockdowns hebben we wel een keer iets online gedaan, maar het werd anders en het was te koud om buiten te staan. In totaal speelden we 93 verschillende nummers over al die weken. Eerlijk is eerlijk, soms mislukte er wel eens een, maar meestal was het gewoon leuk.

Sindsdien doen we het nog één keer per jaar. Gisteren was het alweer vijf jaar geleden dat we voor het eerst in lockdown gingen. Vijf jaren die kwamen en voorbij gingen. Opvallend was, dat er maar heel weinig mensen waren voor we toen speelden. Wel andere buren, vrienden die speciaal langskwamen, ze;fs toevallige voorbijgangers en mensen die sindsdien zijn komen wonen. Zo stonden er toch 20 plus mensen op straat voor ons huis te luisteren naar hits uit een ver verleden. Liedjes die nu eenmaal lekker klinken in een "kampvuur" setting.

Van Creedence naar ABBA en van Neil Diamond naar The Monkees (ook Neil Diamond). Een persoonlijke favoriet gooiden wij er tussendoor. 'Pretty (Ugly Before)' van Elliot Smith is een ontzettend mooi nummer en heeft ons beiden diep geraakt. Het was simpelweg emotioneel om dat samen te kunnen spelen en zingen. Een liedje als 'Bus Stop' van The Hollies is gewoon zo leuk om te spelen. "Een van de liefste liedjes die ik ken", zegt Mijn Lief.

Ja, het is anders vijf jaar later. Het feit dat het leven weer zijn gewone routine heeft hervat, betekent dat er veel minder ruimte is om (samen) te oefenen dan vijf jaar geleden. Toen was het gewone leven gestopt voor ons beiden. Dan is er heel veel tijd om samen te oefenen en nieuwe nummers te doen. Dat hebben we nu toch gedaan, wat wel tot een foutje hier en daar leidde. Boeie, zouden mijn stiefzonen zeggen. We zagen allemaal blije gezichten voor ons van mensen die werden vermaakt op een ongewone manier in onze straat.

We sloten traditioneel af met 'Laat Maar Mij Alleen', altijd goed voor het meezingen, terwijl we elkaar alles behalve alleen lieten in tijden van Covid. Het was weer helemaal geslaagd. Volgend jaar weer zou ik zeggen.

Wout de Natris - van der Borght

Nightjar. Liz Overs

Liz Overs released a beautiful album on which she explores folk music as it is played for since forever and translated it for the here and now. As if the songs sang by the people that inhabit "The Chalk" in the millennia spanning novel 'Sarum' by Edward Rutherford, have found their way to Liz Overs.

Liz Overs debuted on this blog under the name Liz Pearson, the singer of Chalk Horse Music. Three singles all found their place on this blog. Today it's time to put the spotlight on Night Jar, an album that brings the listener to another space and time immediately. A world where time does not exist, where anything to do with deadlines, hurrying and stress are works of the devil. As it is pointed out in another magnificent novel, 'De Harpij' (The Harpy) by A.N. Rijst. Moat likely it will not be translated into English and that is your loss. Liz Overs' music belongs to the world created by the fallen angel in 'De Harpij'.

No matter which song I would pick out of the twelve options on Night Jar, my story would be the same. Liz Overs takes us out of this world for a few minutes. And yes, you will hear elements of Sandy Denny's Fairport Convention or Nick Drake's folk with the jazzy accompaniment created by his producers, but what you really hear is Liz Overs' take on folk for the second quarter of this century. One song may have a full band, playing quite soft, another may be nearly bare and finally only "a few" Liz Overs singing together, the effect is totally the same. You are carried away by her voice and music.

Night Jar is an album to be carried and caressed by. This music wraps itself around my ears and makes me forget everything else. There's no other way to describe it. Accompanied by musicians Neil MacColl, Ben Nicholls and David Tomlins, Liz Overs created her own musical universe in which it is simply fantastic to roam. Together they play Liz Overs originals, four traditionals and one co-written song. Together this makes up Night Jar, an album anyone should listen to and be touched by. One of the best records of the year so far and contender for the end of year list for certain.

Wout de Natris - van der Borght

 

You can listen to and order Night Jar here:

https://lizovers.bandcamp.com/album/nightjar

Care, Are You Free? Sophie van Hasselt

De Nederlandse muzikante Sophie van Hasselt heeft met haar debuutalbum Care, Are You Free? een album afgeleverd dat mee kan met de beste indiefolk en indiepop albums van het moment, nationaal en internationaal.

Ik had tot voor kort nog niet van Sophie van Hasselt gehoord, maar de Amsterdamse muzikante heeft me enorm verrast met haar debuutalbum Care, Are You Free?. Het is een album vol lekker in het gehoor liggende popsongs met songs een folky inslag, maar het zijn ook popliedjes vol bijzondere wendingen. Sophie van Hasselt heeft een veelkleurig album afgeleverd en het is een album dat je continu verrast met frisse maar ook eigenzinnige songs. Het sluit aan bij een aantal indiefolk en indiepop muzikanten van het moment, maar Sophie van Hasselt heeft ook een duidelijk eigen geluid. Wat een enorme aanwinst voor de Nederlandse popmuziek en wat een ijzersterk debuut.

Care, Are You Free? is het debuutalbum van de Nederlandse muzikante Sophie van Hasselt. Het is een album dat het vooralsnog moet doen met bescheiden aandacht en dat is jammer. De muzikante uit Amsterdam heeft namelijk een uitstekend album afgeleverd.

Het is een album dat zich beweegt tussen de grenzen van de indiefolk en de indiepop van het moment en dat zijn genres waarin het de afgelopen jaren flink dringen is. Sophie van Hasselt heeft over concurrentie daarom niet te klagen, maar wat mij betreft houdt ze zich met haar debuutalbum vrij makkelijk staande.

Dat doet de Nederlandse muzikante in eerste instantie met haar stem. Het is een vaak wat zachte, maar ook zeer karakteristieke stem, die de songs op Care, Are You Free? voorziet van een herkenbaar eigen geluid. Ik denk dat niet iedereen gecharmeerd zal zijn van de stem van Sophie van Hasselt en haar bijzondere manier van zingen, maar zelf vind ik de zang op haar debuutalbum echt heel aangenaam en onderscheidend.

De stem van de Amsterdamse muzikante geeft haar songs een folky karakter, maar de songs op Care, Are You Free? hebben ook het ruimtelijke en licht mysterieuze wat ook veel Scandinavische zangeressen hebben. Folk is een belangrijk bestanddeel van een aantal songs op het debuutalbum van Sophie van Hasselt, maar wanneer ze de akoestische klanken verruilt voor elektronica, verruilt Care, Are You Free? de indiefolk voor de indiepop, met hier en daar een knipoog naar de dansvloer.

Ook in de uptempo songs klinkt de zang van Sophie van Hasselt wat mij betreft aansprekend en ook in deze tracks behoudt ze haar unieke karakter. De songs van de Amsterdamse muzikante vallen niet alleen op door de diversiteit ervan, maar ook door het frisse en avontuurlijke karakter er van. De songs van Sophie van Hasselt liggen lekker in het gehoor, maar het zijn ook songs vol bijzondere accenten en wendingen, die je op zeer aangename wijze op het verkeerde been zetten.

Ik vind het niet eens zo makkelijk om de muziek van Sophie Hasselt te vergelijken met die van andere zangeressen in de genres waarin ze zich beweegt, maar Care, Are You Free? raakt in een aantal opzichten aan de muziek van Billie Eilish. In een aantal andere opzichten weer helemaal niet, wat het unieke karakter van de muziek van Sophie van Hasselt onderstreept.

Care, Are You Free? is het debuutalbum van de Nederlandse muzikante, maar de kwaliteit en het talent spatten er wat mij betreft van af. Sophie van Hasselt houdt haar songs over het algemeen vrij ingetogen, wat wordt versterkt door de vrij zachte en ingehouden zang, maar de songs op haar debuutalbum sprankelen, waardoor ik blijf luisteren naar Care, Are You Free?.

Beluister het album met de koptelefoon en je hoort nog veel meer fraaie details in de songs, in de instrumentatie en in de zang op het album. Het is dan ook niet overdreven om Sophie van Hasselt te scharen onder de grote talenten binnen de Nederlandse popmuziek van dit moment. Care, Are You Free? is bovendien een album dat ook over de potentie beschikt om internationaal potten te breken. Het maakt het extra jammer dat ik in de week na de release nog maar heel weinig lees over dit in alle opzichten uitstekende album van eigen bodem.

Erwin Zijleman