Forever endeavour. Ron Sexsmith

You can listen to 'Nowhere to go' here.

De Canadese singer-songwriter Ron Sexsmith maakt inmiddels al een kleine twintig jaar platen van een schoonheid die alleen de allergrootsten in het genre is gegeven. Dat Ron Sexsmith nog altijd voor een belangrijk deel in de marge opereert is daarom niet alleen verbazingwekkend, maar als je het mij vraagt ook een grof schandaal. Het rijtje Ron Sexsmith in mijn platenkast beslaat inmiddels zo’n tien platen en het zijn stuk voor stuk platen die ik niet graag gemist zou hebben. Dat geldt ook voor het twee jaar geleden verschenen Long Player Late Bloomer, waarop Ron Sexsmith een poging deed om zijn geluid geschikter te maken voor een breed publiek. Het bleek achteraf gezien een weinig succesvolle poging, waardoor de Canadees op Forever Endeavour (gelukkig) weer terugkeert naar het nat wat eigenzinnigere geluid dat we van hem kennen. Forever Endeavour bevat twaalf songs (een speciale editie telt er zelfs 14) en het zijn alle twaalf (of 14) parels zoals alleen Ron Sexsmith die kan produceren Ik vind het over het algemeen niet eens zo makkelijk om te beschrijven wat er nu precies zo goed is aan de muziek van Ron Sexsmith. Hij beschikt over een aangenaam en herkenbaar stemgeluid, voorziet zijn platen over het algemeen van een mooi ingetogen maar toch fraai aangekleed geluid, weet meestal een producer te strikken die weet hoe een Ron Sexsmith plaat moet klinken en schrijft songs die vrijwel zonder uitzondering volstrekt tijdloos zijn. Het zijn stuk voor stuk kwalificaties die Ron Sexsmith scharen onder de getalenteerde singer-songwriters, maar ook niet meer dan dat. Het is het unieke karakter van zijn songs dat de platen van Ron Sexsmith zo mooi en bijzonder maakt. De songs van de grootheden uit het genre herken je vrijwel onmiddellijk. Je hebt de Nick Drake song, de Paul McCartney song, de Paul Simon song, de Harry Nilsson song, de Elton John song en de Elvis Costello song (overigens stuk voor stuk singer-songwriters van wie je iets terug hoort in het werk van Ron Sexsmith). Na een paar noten herken je de hand van de meester. Wat voor deze grootheden geldt, geldt ook voor de songs van Ron Sexsmith. Het is niet eenvoudig om  te duiden wat het precies is, maar luister naar de songs van de Canadees en je weet waarschijnlijk snel wat ik bedoel. Ook Forever Endeavour staat vol met typische Ron Sexsmith songs. Het zijn over het algemeen relatief sober klinkende, maar ook zonder uitzondering fraai aangeklede songs. Topproducer Mitchell Froom die voor Forever Endeavour achter de knoppen zat, weet precies hoe het moet klinken: een akoestische basis, hier en daar wat strijkers en blazers, de tegenwoordig bijna onmisbare pedal steel van Greg Leisz en heel incidenteel een wat steviger aangezette gitaar. Het is een geluid dat uitstekend past bij de stem van Ron Sexsmith. Dit is zeker geen opzienbarende stem, maar als hij je eenmaal dierbaar is, blijft dat ook zo. Dat geldt ook voor de songs van Ron Sexsmith. Forever Endeavour is voor zijn fans weer een feest van herkenning en ook dit keer is iedere poging om een briljante popsong te schrijven glansrijk geslaagd. Iedereen die de muziek van deze briljante Canadese muzikant niet kent heeft heel wat in te halen. Iedereen die zijn muziek wel kant, kan wederom een meesterwerk toevoegen aan het al zo fraaie rijtje Ron Sexsmith in de kast.

Erwin Zijleman

Je kunt Forever endeavour hier bestellen


of hier