In memoriam Stef de Vries

Jaren geleden, toen dit blog nog een grotendeels intern muziekblad was bij mijn toenmalige werkgever OPTA, schreven vele collega's mee om het blad te vullen. Een van die collega's was Stef de Vries. Een grote, imposante man en een enorme muziekliefhebber. Hij schreef door de jaren heen enkele stukjes voor "de WoNo". (Al ontweek hij mij ook wel eens. Ik was een strenge doch rechtvaardige hoofdredacteur met boterzachte deadlines, die opeens gestold bleken te zijn.)

Eind vorige week bereikte mij het droevige bericht dat Stef is overleden. Zo maar, opeens, maar 56 jaar oud.

De laatste keer dat ik Stef zag, we waren op dat moment al een aantal jaren geen collega's meer, was op een popfestival in Wateringen, waar hij enorm liep te genieten van de bandjes die daar stonden te spelen. Ik zie de lach nog op zijn gezicht staan. Dat beeld houd ik vast.

Stef vertelde mij ooit dat hij een oud VW transportbusje had gekocht, helemaal opgeknapt en zichzelf met busje verhuurde aan groepjes. Een muziekbus, waar de passagiers onderweg aan elkaar hun favoriete nummers konden laten horen en daarover met elkaar spraken, terwijl Stef hen rondreed. Een enorm leuk en creatief idee.

Stef die gitaar speelde tijdens OPTA uitjes, is een ander beeld dat mij bij blijft. En welk nummer deden we samen tijdens de OPTA Tsunami actie tijdens een zeer uitgebreide lunchpauze, die het toezicht zeker met een uur vertraagde? Ik weet het niet meer, omdat ik iedereen op gitaar begeleidde die een nummer durfde te zingen; tegen "zware" betaling.

Muziek speelde een grote rol in zijn leven, zoals ook blijkt uit de rouwkaart. De foto boven komt van de zeer persoonlijke en buitengewoon mooie kaart. Sean Rowe wordt gequote: "I was just trying to leave something behind" en de familie geeft aan veel aan hem te gaan missen, maar zeker ook zijn passie voor muziek.

Stef is niet meer. Vandaag nemen zijn familie, vrienden en collega's afscheid van hem. Wij doen dat ook, met het plaatsen van zijn eerste bijdrage uit WoNo Magazine, jaargang 2, nummer 1. Stef, rust zacht.

Wo. en .No 



Mijn eerste stukje in WoNo

Als er één musicus is die ik in de loop der jaren gevolgd heb dan is dat Neil Young wel.

Het begon allemaal met de aanschaf van het album '4 Way Street' door mijn oudere broer. '4 Way Street' is een live album van Crosby, Stills, Nash & Young (CSN&Y) uit het jaar van Woodstock, waar ze overigens ook opgetreden hebben. Voor mij waren CSN&Y duidelijke afgezanten van het hippietijdperk met veel akoestische gitaren en titels als 'Love The One You're With'. Mijn eerste LP die ik zelf kocht, was dan ook 'Déja Vu' van diezelfde formatie. Hierop staat het briljante maar ook zo treurige liedje 'Helpless' van Neil Young. Het bleek natuurlijk al snel dat het voornamelijk om hem draaide. 'Harvest' van Neil Young solo volgde snel. Hierop staat zijn enige, echte hit 'Heart Of Gold' die zelfs regelmatig op de Arbeidsvitaminen is te bewonderen. Later bleek dat Neil eerder al meer had gemaakt met zijn begeleidingsband Crazy Horse, waarvan 'Everybody Knows This Is Nowhere' en 'After The Goldrush' prachtige albums waren.

Het was ook in die tijd dat ik zelf gitaar begon te spelen en Neil Young was veruit favoriet in mijn repertoire. Nog steeds speel ik 'Needle And The Damage Done'. Het deed het toen goed bij kampvuren en andere gelegenheden. Toen ik later ook elektrisch begon te spelen, meende ik het jankende gitaargeluid van Neil goed te imiteren. Toegegeven; echt moeilijk was het natuurlijk allemaal niet. Hij was een ster in nummers schrijven van slechts 3 akkoorden. Het ging natuurlijk om het gevoel. Ik blijf altijd bijzondere herinneringen aan 'Words (Between The Lines Of Age)' houden. Het was in de tijd dat ik veel optrok met mijn vriend Ko. Op school stonden we bekend als Stef & Ko, altijd goed op feestjes en partijtjes.

'Comes A Time' heb ik direct gekocht. Nu was ik toch echt fan. Inmiddels waren we in de punktijd aanbeland en dat liet zich ook bij Neil Young niet onbetuigd. Op het album 'Rust Never Sleeps' staat het legendarische 'My My Hey Hey' ("this is the story of Johnny Rotten"). Eigenlijk bleek hier dat Neil zowel akoestisch als elektrisch eenzelfde nummer fantastisch kon brengen. Dit staat voor mij centraal. Dit was al zo op '4 Way Street' en is tot op de dag van vandaag zo. Verder vind ik 'Freedom' uit 1989 vermeldenswaardig. Mijn moeder was net gestorven en deze muziek reflecteerde zeer goed mijn gevoel.

Hij heeft ook een hoop gerommeld met waardeloze albums als 'Mirrorball', maar hij bleef een begrip. Dat hij is omarmd door de Seattle grunge stroming, heeft hem natuurlijk geen kwaad gedaan. Heeft hij niet met Pearl Jam opgetreden of zoiets? Ik weet het allemaal niet zo precies, maar dat doet er ook niet toe. Ik vond het prachtig om begin jaren 90 te zien dat het helemaal in was om hem te imiteren. Zo heb ik eens op TV (ik meen bij een 2 meter sessie van Jan Douwe Kroeske) een prachtige, maar vrijwel identieke uitvoering van 'Cinnamon Girl' gezien.

Ik prijs mij gelukkig dat ik hem live zowel akoestisch solo als elektrisch samen met zijn begeleidingsband Crazy Horse heb gezien. Trouwens, het voorprogramma met Alanis Morissette mocht er natuurlijk ook wel wezen. Een Canadees onderonsje!

Stef de Vries

Het nummer 'To Leave Something Behind' kun je hier beluisteren:

https://www.youtube.com/watch?v=mSgnC5eQ5u0

Neil Young's 'Words (Between The Lines Of Age) hier:

https://www.youtube.com/watch?v=HN53WZjCL_g