The best albums 2000 - 2024, 9 of 10

Here we go from 90 to 81.

90. The Tower. Motorpsycho (2017)

From 2017 onwards the Norwegian band Motorpsycho, in action now for over 35 years, started pumping out a host of very strong records, where rock, symphonic, experimental, West Coast and a lot more, was blended in long(er) experimental songs. With a new, now ex-drummer, the band received a strong and powerful injection, not unlike Bettie Serveert received in the 2010s. On double LP The Tower the band does everything just a little more intense and better than on the albums that followed, until in the 2020s it started to pursue slightly different music. The Tower stands like, well, a tower.

89. If I Should Go Before You. City + Colour (2015)

Finally an album by a soft voiced singer, singing of love found, current and lost/the fear of losing. Singer Dallas Green really shows himself from a very vulnerable side and dug deeper because of it. He sort of bares it all and touches the listener immediately with his soft voice and honesty. I had never heard of Green nor of his band alexisonfire, but this album did it for me. A double LP to cherish.

 

 

 

88. Is This It? The Strokes (2001)

For me, The Strokes probably is the band that disappointed me the most this quarter of a century. Thrown into the world as the new The Velvet Underground the band surprised me in 2001 with its direct and dark songs. For circa three quarters Is This It? is absolute top before the quality slumps, by comparison. It was an indication of what was to come. The album's question is answered with yes. Except for maybe a song or three at most, the band never got back into my graces. Not as a band nor as solo artists. Those seven, eight songs, are really good though.

87. Places. Lou Doillon (2012)

Places is an album that I totally missed in 2012. It was the next one, 'Lay Low', that got to me. If I remember correctly, I bought Places in 2012 with Lou Doillon's third album, 'Soliloquy'. I was impressed immediately and played it a lot. Doillon is able to lay down a mood on her albums that is irresistible. A mix of French and English that almost no one else has, not even her half-sister Charlotte Gainsbourg. Places may have passed me by, it is an album I treasure today for five years now.

86. In Time To Voices. Blood Red Shoes (2012)

Blood Red Shoes is an English duo that rocks in the best style of The White Stripes but is very British. It has released several strong albums and circa two just under that. This is my favourite though. it is hard to explain why. It has to do with the songs of course but the band is not really doing something truly different. It is doing what it is good at, rocking out. Drumming like crazy, exploring the sounds in every stomp box in the world and alternating the singing, with the voice of Laura-Mary Carter. as the icing on the cake.

85. Love, Death & In Between. DeWolff (2023)

The album that Utrecht band DeWolff branched out and truly let in all its influences, and friends, while simultaneously doing away with all limitations. The result is a double LP called Love, Death & In Between. The album really contains it all. From classic rock to soul and southern rock combined with harmony singing in a true soul if not gospel style, DeWolff shows it all and to great success. This album is its best to date with no competition in sight.

84. Caesar. Caesar (2002)

Caesar's swan song, is also its best album. 'Caesar' is the album that should have made the band big, but the three members decided differently and packed it in. Honestly, I had forgotten all about the album, but playing, unfortunately after I scored all albums, I found it to still be tremendously good. It was my album of 2002 but had disappeared in that wall of music I've accumulated over the years and decades. Roald van Oosten's voice is one of the weirdest you'll hear in (alternative) rock music, yet it fits like a glove on top of his songs. 'Caesar' is varied and it rocks no little. Yes, it should have been at least 60 spots up, but alas.

83. Travels In The Dustland. The Walkabouts (2011)

Another swansong by what is one of my absolute favourite bands of the 1990s. The band I saw live so many times. A final album was made, in which the band returned to its heydays. where rock met folk and country. Chris and Carla were singing once more as if they were the couple they used to be. (I remember noticing during a show somewhere down the line saying to my, now ex) wife. They've separated. The whole band came out one final time in 2012 for a show which was a bit rusty, but hey, it's The Walkabouts, that is more than enough. Chris Eckman returns solo later on.

82. Simulation Theory. Muse (2019)

'Aye, sir", Chris Wolstenholme keeps yelling at the commands singer Matthew Bellamy keeps shouting at him. Simulation Theory is a huge album, where Muse does not hold back on anything. It's best in over a decade. The music is at big as Muse can get it, but more importantly, I just like most songs a lot. Muse is about being over the next top, after you thought you could not get higher. Simulation Theory takes you over several. 'Aye, aye, sir".

81. Maggie Brown. Maggie Brown (2014)

Another one of one of my favourite Dutch bands. Amsterdam based Maggie Brown came into my live with thanks to Erwin Zijleman. There are times I read one of his reviews and I think, you are for me and 'Maggie Brown' is one of these albums. Soft, alternative pop with a rock edge and rock with a soft, alternative pop edge. That sums up the music of the band. This is one of these albums that takes me on a trip to softly put me down on the other side. Singer-guitarist-songwriter Marcel Hulst has a second band, Mountaineer, that nearly made this list, somewhere around 115 is my guess. 'Lewis And Clark' does deserve a mention. There is one more Maggie Brown album to come though.

Wout de Natris - van der Borght

The best albums 2000 - 2024, 10 of 10

Incredible, but the first quarter of the 21 century is nearly over.. Yes, yes, I know officially the 21st century started on 1 January 2001 but doesn't that look strange? So, I chose to run a list of the 100 best albums, in my humble opinion, of the years 2000 - 2024. It may be that I have missed some, as I never kept true score of albums. However, there is a huge archive to fall back on: my end of year lists on this blog and in WoNo Magazine before that, starting all the way back in 2001. That gives a very solid basis. So, yes, there may be an album I got acquainted to in the year(s) after its release and subsequently forgot about. So be it.

There are albums in this list that I remember as very good but haven't played for years, but put it in anyway. More recent years are more at the front of my memory. It is a fair question whether these albums would still be in here, had they been ten or more years old. There's no way of telling. All in all, it is a good cross section for most years. Only 2006 is not represented I noticed.

100 Albums. That is a lot. Can any of these albums match the impact the albums that I got to know in puberty? The albums that are a true part of me? Most likely not, but that said, some of them certainly come close. Even in the past few years a few albums have. I will have to wait a while before I know for certain. What I know with almost certainty, a list for the next 25 years seems highly unlikely.  Let's start this adventure with:

100. Ten Aarzel. Krang (2000)

Krang is the band of, also, comedian André Manuel, a man who got fined for baring his bottom to the (to be) king and (to be) queen. He sings in the local dialect of eastern The Netherlands, with his loud but raspy voice. Musically, Krang is somewhere between De Kift, Tom Waits and Kaisers Orchestra, lyrically he is everywhere, even on a bicycle with Herman Brood and Marco Pantani, the former Tour de France winner or lauding the beauty of a field full of leek. Krang released several nice albums in the first years of the zeros. This was my first one and deserves a spot on this list. Not in the least because of the great live shows I went to in those years. A great title as well. It translates into something like forward, hesitating.

99. Working Man's Cafe. Ray Davies (2007)

The former The Kinks frontman Ray Davies, released five albums this century, if I include one with choir versions of his old The Kinks hits. All are good but this one is simply better. The songs are almost as good as his old hits and stick to the mind like glue. In the year Davies turned 80 years, I celebrate his great career with a spot in this list.

98. Bang The Drum. The Maureens (2015)

Former Utrecht band The Maureens released four albums in the past 12 years. They were all on my longlist. But life is hard, choices need to be made. The Maureens' mix of pop, California's west Coast muiss and The Beatles, is nearly irresistible. Its songwriter Hendrik-Jan de Wolff is able to find the extra melodies in all his songs. His band members are very capable of playing and not to forget singing them. On record and on stage the band always delivers. With a song like 'September' on this album, it scores the extra points to make it here with ease.

97. Riding With The King. Eric Clapton and BB King (2000)

The owner of an American grill restaurant in Matsumoto, Japan, can claim to be the reason why this album is in this list. He played it all evening long while frying delicious American chicken wings, slices of beef and what not for us. In a further totally empty place full of U.S. memorabilia, while not speaking more than five words English. Clapton and King were going through their set of blues songs where all the danger has been taken out, yet play with so much joy and obvious respect for one another. Once home I bought the album immediately and have played it many times, but not as often as that Japanese gentleman, bar owner and cook.

 96. Everything Now. Arcade Fire (2017)

I'm following Arcade Fire since the first album, 'Funeral', but never became a true fan. In fact, I do not own any of the albums between 'Funeral' and Everything Now. The upbeat songs really got to me and the mood changes are simply superb. I played my LP version a lot. and was totally surprised to find out that it is already seven years old.

95. Songs Of Praise. Shame (2018)

The first post punk album by the latest generation post punkers from Ireland and the U.K. on the list. Shame never really delivered on its promise. Songs Of Praise is an album that is charged with the energy of a young, new band that went into its hobby in the hope of turning it into a career. It has it all and the band does not hold back for one second. Especially the second album seemed far more calculated, the third somewhere in between (With fantastic artwork though. I wear the touring t-shirt proudly.) Songs Of Praise is the Shame album to really check out, but do take it from there.

94. The First Exit. Tramhaus (2024)

The first really new album. It is hard to really judge the mettle of albums so new in the years to come. I am quite convinced though that The First Exit, Tramhaus' debut album, will be one that stays. The post punk band is extremely inventive in finding the more awkward melodies and yet make them work with such ease. Now touring extensively through Europe with undoubtedly more to come, this band will grow and become bigger and bigger and will be able to compete with the best of them. Tramhaus truly is a young band worthwhile following and live close to a sensation. At number 94, it is conservatively scored for now.

93. Oh, Mayhem. Bettie Serveert (2013)

Bettie Serveert, over thirty years ago, was the indie darlings of The Netherlands and far beyond. Now the band is in semi-retirement, has not released a new album for eight years and its members have regular jobs. Only recently they started to play some shows together again. Oh, Mayhem is the example of the albums of this quarter century. 'Log 22', 'Pharmacy Of Love', 'Damaged Good' all could have taken Oh, Mayhem's place. All the albums are more than just good. The world is a little less good because Bettie Serveert is not releasing new albums any more.

92. The Hazards Of Love. The Decemberists (2009)

A rock opera, no less by The Decemberists. I loved the album from the moment I found out about it, shortly after its release in 2009. Together with its 2024 album, my favourite. I decided against featuring 'As It Ever Was, So It Will Be Again' at the very final decision point of this list. It is too new to make a truly correct decision on the final 100. The Hazards Of Love truly takes the listener up and down like a rollercoaster. Fire and brimstone, hell and damnation versus ferry-like love. It all comes by, in abundance. The Decemberist make music at a very consistent level but this one sticks out just this little more.

91. Mesmerize. System of a Down (2005)

Speaking of musical rollercoaster.s The four Californians of Armenian decent take their listeners through all sorts of emotions. Where singer Serj Tankian may sound crazy, when Daron Malakian takes over craziness is but a metaphor. Gotham's Arkham seems like a funfare. In my opinion the band never made a better album then Mesmerize. All the inventions and inspiration, twist and turns that can come out of and into a single song were blended superbly. (And then there's the hit single 'Chop Suey' of course.) Mesmerize rocks in abundance but don't throw out opera, reggae and so much more. The album has it all and then some. 

Wout de Natris - van der Borght

The Clearwater Swimmers. The Clearwater Swimmers

De Amerikaanse band The Clearwater Swimmers heeft in oktober een fantastisch debuutalbum afgeleverd, waarop een flinke dosis Americana fraai samenvloeit met invloeden uit de slowcore en indierock.

Er is begin oktober wel wat geschreven over het debuutalbum van de Amerikaanse band The Clearwater Swimmers, maar het album is zeker niet overladen met lof. Dat verdient het album wel, want buiten het hebben van een weinig aansprekende naam doet de Amerikaanse band alles goed. Het debuutalbum van The Clearwater Swimmers is om te beginnen een fantastische gitaarplaat, die het hele terrein van ingetogen tot en met gruizig bestrijkt. De band beschikt ook nog eens over een zanger met een bijzonder stemgeluid en heeft bovendien songs geschreven waarvan de meeste direct memorabel zijn. Het levert een album op dat in de jaren 90 met de beste albums had meegekund, maar dat kan het album ook nu.

In het november nummer van het Britse muziektijdschrift Uncut, dat begin oktober al op de mat lag, kwam ik een recensie tegen van het debuutalbum van de Amerikaanse band The Clearwater Swimmers, dat door Uncut wordt aangeprezen als de ontdekking van de maand. In tegenstelling tot de meeste andere albums die worden besproken in de desbetreffende editie van het tijdschrift bleek het album van The Clearwater Swimmers begin oktober al verschenen. Het is een album waar ik eigenlijk niets over heb gelezen, maar na beluistering van het album kan ik het Britse muziektijdschrift alleen maar groot gelijk geven. Ik denk zelfs dat ik het album nog veel beter vind dan de recensent van Uncut.

The Clearwater Swimmers is een band die volgens haar bandcamp pagina zowel vanuit New York als vanuit New England opereert. Belangrijkste man in de band is Sumner Bright, die alle songs op het album schreef. In eerste instantie nam hij demo’s van alle songs in zijn eentje op, maar uiteindelijk vond hij het toch beter klinken met een bandgeluid. Dat kan ik alleen maar beamen, want de ene demo die het album heeft gehaald vind ik een stuk minder interessant dan de andere tracks op het album.

Sumner Bright vond uiteindelijk een medestander in gitarist Sander Casale, die ook stevig zijn stempel drukt op het titelloze album van The Clearwater Swimmers. Het is een album dat door Uncut wordt beschreven als “slowcore meets Americana on an indierock album”. Dat is best een aardige omschrijving. Ik vond het album bij eerste beluistering vooral een Americana album, maar wel een Americana album van het gruizige soort. Het is ook nog eens een album waarop het tempo vaak net wat lager ligt dan gemiddeld, waardoor de typering Slowcore ook niet zo gek is.

Bij eerste beluistering van het debuutalbum van The Clearwater Swimmers vallen drie dingen op. Het eerste dat opvalt is de stem van Sumner Bright. Het is een wat hoge stem die de muziek van de Amerikaanse band voorziet van een karakteristiek geluid. Het is een geluid dat me hier en daar doet denken aan het vroege werk van Radiohead, maar dan wel Radiohead in een Americana jasje.

Dat Americana jasje krijgt vooral kleur door het geweldige gitaarwerk op het debuutalbum van The Clearwater Swimmers. De Amerikaanse band heeft een onvervalst gitaaralbum gemaakt en het is een aangenaam veelzijdig gitaaralbum. Een aantal songs op het album is voorzien van een vol en gruizig klinkend gitaargeluid dat de muziek van de band de kant van de indierock en slowcore opduwt, maar een aantal andere tracks laat een meer ingetogen geluid horen, dat zich laat beschrijven als pure Americana. Het gitaarwerk is niet het enige dat het geluid van The Clearwater Swimmers zo aansprekend maakt, want ook de ritmesectie levert uitstekend werk af.

Het laatste dat opvalt bij beluistering van het debuutalbum van de band uit New York en New England is dat de songs zo goed zijn. Het zijn songs die herinneringen oproepen aan een stapeltje geweldige albums uit de jaren 90, waarbij alle eerder genoemde genres vertegenwoordigd zijn. Het levert een memorabel debuutalbum op dat mij van de eerste tot en met de laatste noot zielsgelukkig maakt en na meerdere keren horen ben ik alleen maar enthousiaster. Wat een geweldige tip van Uncut, dat vaak met één been in het verleden staat, maar dit keer ook in het heden uitermate trefzeker is.

Erwin Zijleman

Je kunt The Clearwater Swimmers hier luisteren en bestellen:

https://theclearwaterswimmers.bandcamp.com/album/the-clearwater-swimmers

Breathing Techniques. Mariam The Believer

De Zweedse muzikante Mariam Wallentin heeft als Mariam The Believer een op het eerste gehoor behoorlijk experimenteel en ongrijpbaar album gemaakt, dat echter steeds mooier en fascinerender wordt.

Uiterst sobere klanken, bijzondere zang in een wat laag tempo en songs die zich met geen mogelijkheid in het keurslijf van de toegankelijke popsongs laten persen. Het zijn de belangrijkste ingrediënten van Breathing Techniques van de Zweedse muzikante Mariam Wallentin, oftewel Mariam The Believer. Het is misschien even wennen aan het tempo en aan de complexe songstructuren, maar eenmaal gewend valt er veel te genieten. Mariam Wallentin is een uitstekende zangeres, de muziek op Breathing Techniques is subtiel maar wonderschoon en de songs komen na enige gewenning steeds fraaier en fascinerender tot leven. Bijzonder album dit.

Breathing Techniques is het derde album van Mariam The Believer, maar mijn eerste kennismaking met de muziek van de Zweedse muzikante Mariam Wallentin. Althans, dat dacht ik, tot ik las dat de Zweedse muzikante in het verleden deel uit maakte of maakt van het Zweedse duo Wildbirds & Peacedrums. Van de muziek van dat duo kon ik lange tijd geen chocola maken, maar de voorlopige zwanenzang van het tweetal, het in 2014 verschenen Rhythm, wist me wel te overtuigen.

Mariam Wallentin is met name in jazzkringen een zeer gerespecteerd muzikante, die het afgelopen decennium opdook op meerdere albums, ook ver buiten de grenzen van de jazz. Het deze week verschenen Breathing Techniques wordt vergeleken met de muziek van onder andere Alice Coltrane, Meredith Monk en Stina Nordenstam, wat al suggereert dat het derde album van Mariam The Believer geen lichte kost is.

Dat is het bij eerste beluistering ook zeker niet. Breathing Techniques bevat acht songs, waarvan het merendeel boven de vijf minuten klokt. Het zijn songs waarin de muziek vaak sober is en wat experimenteel aan doet en dat geldt ook voor de zang van Marian Wallentin. Zowel de muziek als de zang zijn overigens wel erg mooi en passen goed bij de meestal complex aandoende songs.

Mariam Wallentin beschikt over een mooie en warme stem en het is een stem met een flink bereik. Het is een stem die makkelijk overeind blijft in een uiterst sober of zelfs minimalistisch ingekleurd muzikale landschap. Het is een stem die, mede door het lage tempo van de songs op het album, in eerste instantie misschien wat tegen de haren instrijkt, maar die na enige gewenning alleen maar indruk maakt.

Dat geldt ook voor de muziek op Breathing Techniques. Mariam The Believer heeft in een aantal tracks op het album genoeg aan sobere en wat donker klinkende pianoakkoorden, die worden gecombineerd met bijzondere ritmes, die al even spaarzaam worden ingezet. Naast een hoofdrol voor de piano en percussie zijn er op Breathing Techniques spaarzame maar bijzonder mooie en trefzekere bijdragen te horen van de harp, strijkers en elektronica, wat de songs voorziet van sprookjesachtige accenten.

Het tempo in de songs ligt zoals gezegd laag, waardoor Breathing Techniques een meditatief of zelfs bezwerend karakter heeft. Het zijn songs waarin zowel de zang als de muziek zoals gezegd mooi maar ook bijzonder zijn en dat is een omschrijving die ook opgaat voor de songs zelf. Mariam The Believer beweegt zich op Breathing Techniques ver buiten de conventies van de popsong met een kop en een staart, waardoor het album, zeker bij eerste beluistering, lastig te doorgronden is.

Hier en daar wordt, voor muziekliefhebbers die minder goed thuis zijn in de experimentele jazz, de vergelijking met Kid A van Radiohead of Spirit Of Eden van Talk Talk gemaakt en ook dat zijn inderdaad albums die pas goed tot zijn recht komen wanneer je de wens om conventionele popsongs te horen hebt opgegeven.

Nu ik Breathing Techniques van Mariam The Believer meerdere keren heb gehoord, kan ik me overigens niet meer voorstellen dat ik zo geworsteld heb met het album, want inmiddels hoor ik alleen maar de bijzondere schoonheid van de zang, de muziek en de songs op dit fascinerende album.

Erwin Zijleman

Je kunt Breathing Techniques hier luisteren en bestellen:

https://mariamthebeliever.bandcamp.com/album/breathing-techniques

My Method Actor. Nilüfer Yanya

Nilüfer Yanya maakte al twee geweldige albums, die terecht werden overladen met superlatieven, en ook haar nieuwe album My Method Actor laat weer horen hoe goed en eigenzinnig ze is.

De muziek van Nilüfer Yanya laat zich tot nu toe niet in een hokje duwen. De muzikante uit Londen verwerkt uiteenlopende invloeden in haar muziek en schuwt hierbij de uitersten niet. Het wordt allemaal mooi gecombineerd in de trefzekere productie van Wilma Archer, die het geluid van Nilüfer Yanya steeds een andere kant op duwt. De ene keer is het duidelijk rock, de volgende keer meer pop met invloeden uit de R&B en jazz, maar een stempel duwen op de muziek van Nilüfer Yanya blijft lastig zo niet onmogelijk. My Method Actor klinkt weer net wat anders dan de vorige twee albums en laat horen dat de muzikante uit Londen zich nog steeds ontwikkelt. Wat een talent.

Miss Universe, het debuutalbum van de vanuit Londen opererende muzikante Nilüfer Yanya, is inmiddels al weer ruim vijf jaar oud. De muzikante met Ierse en Turkse roots werd al ruim voor de release van haar debuutalbum een hele mooie toekomst voorspeld, maar ze is vijf jaar later nog lang niet zo bekend als ze inmiddels zou moeten zijn.

Nilüfer Yanya leverde met Miss Universe een verbluffend goed debuutalbum af. Het is een album dat van de hak op de tak sprong en zich het beste liet omschrijven als een vat vol tegenstrijdigheden. Miss Universe bevatte een aantal lome en wat jazzy songs, maar ook een aantal wat ruwere rocksongs, wat verklaart dat de Britse muzikante het ene moment werd vergeleken met Sade en het volgende moment met PJ Harvey. Vergelijken was uiteindelijk zinloos, want Miss Universe versprong continu van kleur.

Dat deed de muziek van Nilüfer Yanya ook op het aan het begin van 2022 verschenen PAINLESS, dat nog wat diverser en ook nog wat beter was. Op PAINLESS sleepte Nilüfer Yanya er nog wat invloeden bij en bestreek ze het hele palet van lome R&B tot en met stekelige indierock met een postpunk vibe in songs die de fantasie stevig prikkelden.

Op het in september verschenen derde album van Nilüfer Yanya My Method Actor laat weer horen dat de muzikante uit Londen niet alleen zeer getalenteerd is, maar ook bijzonder eigenzinnig. Het geluid van Nilüfer Yanya is na twee albums weliswaar bekend, maar desondanks is ook My Method Actor weer vanaf de eerste noten verrassend.

De openingstrack van het album mixt uiteenlopende invloeden door elkaar, waarna de stem van de Britse muzikante het afmaakt. De muziek van Nilüfer Yanya is nog altijd lastig te omschrijven. Het is muziek die aan de ene kant is verankerd in de rockmuziek, maar het is ook muziek die tegen pop aan schuurt met uitstapjes richting R&B, hiphop en jazz.

De muzikante uit Londen werkt op haar nieuwe album wederom samen met producer Wilma Archer (ook bekend als Will Archer of Slime), die het geluid op My Method Actor heeft volgestopt met bijzondere ingrediënten en die tekent voor een groot deel van de instrumenten die op het album zijn te horen.

De gitaren klinken bij vlagen gruizig en worden vaak gecombineerd met bijzondere en zo nu en dan triphop achtige ritmes, stevig aangezette bassen en afwisselend subtiele en zwaar aangezette bijdragen van keyboards, pedal steel en strijkers. De instrumentatie op het album klinkt met name in de uptempo songs complex, wat songs van Nilüfer Yanya een duidelijk eigen karakter geeft.

Dat eigen karakter hoor je overigens ook in de meer ingetogen en de wat jazzier en soulvoller klinkende songs die domineren op het tweede deel van het album. Met name in deze songs vind ik de stem van Nilüfer Yanya persoonlijk op zijn mooist en ook mooier dan op haar eerste twee albums.

Door alle bijzondere ingrediënten en de vele wendingen in de songs op My Method Actor is het een album waarop je nog heel lang nieuwe dingen blijft horen en alles is even mooi. Vergeleken met de vorige twee albums is My Method Actor wat minder stevig of heftig, maar ook als Nilüfer Yanya kiest voor betrekkelijk sobere en behoorlijk toegankelijke popsongs heeft ze iets dat haar onderscheidt van de meeste andere muzikanten van het moment. Razendknap album weer.

Erwin Zijleman

Je kunt My Method Actor hier luisteren en bestellen:

https://niluferyanya.bandcamp.com/album/my-method-actor

The American Dream. Amy Speace

Amy Speace kijkt op The American Dream terug op een deel van haar leven en doet dat met prachtig ingekleurde en tijdloos klinkende Amerikaanse rootsmuziek, die prachtig kleurt bij haar geweldige stem.

Het is inmiddels een flinke stapel uitstekende albums die de Amerikaanse singer-songwriter Amy Speace op haar naam heeft staan. Ook het on oktober verschenen The American Dream is er weer een en het is een typisch Amy Speace album geworden. Het is een album waarop Amerikaanse rootsmuziek wordt gecombineerd met een randje pop, waarop de songs stuk voor stuk aansprekend zijn, waarop de Amerikaanse muzikante mooie en indringende verhalen vertelt en ze bovendien indruk maakt met haar krachtige en emotievolle stem. Amy Speace is in Nederland niet heel bekend, maar behoort binnen de Amerikaanse rootsmuziek inmiddels al flink wat jaren bij de beteren in het genre.

De Amerikaanse singer-songwriter Amy Speace brengt al sinds het eind van de jaren 90 albums uit, maar ik ken haar muziek zelf sinds het in 2013 uitgebrachte How To Sleep In A Stormy Boat, wat al het zesde album was van de muzikante die haar carrière begon in de folk scene van New York, maar inmiddels al geruime tijd Nashville als thuisbasis heeft.

How To Sleep In A Stormy Boat, dat ik in 2013 aanzag voor een debuutalbum, vond ik een geweldig album. Het was een album waarop Amy Speace, bijgestaan door een aantal geweldige muzikanten, liet horen dat ze binnen de Amerikaanse rootsmuziek op een breed terrein uit de voeten kan. Het album maakte misschien nog wel meer indruk met de songs, de teksten en vooral de stem van de Amerikaanse muzikante.

Ook het in 2015 verschenen That Kind Of Girl en het in 2021 uitgebrachte There Used To Be Horses Here vond ik overtuigende albums, maar er verschenen ook nog een album en een mini-album dat ik heb gemist. Het deze week verschenen The American Dream trok echter direct weer mijn aandacht.

Het is wat mij betreft een typisch Amy Speace album geworden. Ook op haar nieuwe album maakte de Amerikaanse muzikante weer makkelijk indruk met haar krachtige stem en haar sterke teksten. Het zijn teksten die zijn verpakt in aansprekende songs, die ook dit keer een breed palet binnen de Amerikaanse rootsmuziek bestrijken, maar die ook niet vies zijn van pop.

De openingstrack en titeltrack is lekker vol ingekleurd en zou niet misstaan op een album van Bruce Springsteen en zijn E-Street Band. The American Dream bevat veel meer van dit soort lekker vol en toegankelijk klinkende songs, maar de muzikante uit Nashville kan ook genoeg hebben aan de piano.

Het klinkt wat minder traditioneel dan de vroegere albums van Amy Speace, maar ik heb wel wat met de bijzonder lekker in het gehoor liggende songs op het album. Het zijn songs die soms zo lijken weggelopen uit een andere tijd, wat ook niet zo gek is, want Amy Speace kijkt op haar nieuwe album terug op haar jeugd, op de weg die ze sindsdien als muzikante heeft afgelegd en op het einde van haar huwelijk.

Ze profiteert op het album nadrukkelijk van producer Neilson Hubbard en van de paar gelouterde muzikanten die haar begeleiden op het album. Gitaren en de mandoline spelen een hoofdrol op The American Dream, waarop incidenteel ook keyboards, orgels en strijkers opduiken. Vergeleken met haar vroege albums klinkt de stem van Amy Speace iets ruwer en doorleefder, wat de kwaliteit van haar songs alleen maar ten goede komt en wat de vaak wat melancholisch aandoende songs op het album voorziet van extra kracht.

Amy Speace draait inmiddels ruim 25 jaar mee als muzikante en dat hoor je op The American Dream. Je hoort het in het gevoel waarmee ze zingt, je leest het in de teksten die af en toe lezen als een roman en je hoort het in de songs, die zich makkelijk opdringen en ook interessant blijven wanneer je ze meerdere keren hoort.

De melancholie en nostalgie druipen er af en toe vanaf, zeker wanneer de strijkers aanzwellen en The American Dream zowel in muzikaal als in vocaal opzicht zwaar is aangezet, maar Amy Speace overdrijft het nergens en maakt op haar nieuwe album ook tijdloze feelgood muziek, die nog altijd naar veel meer smaakt.

Erwin Zijleman

Blue Dreams. Holly Arrowsmith

De Nieuw-Zeelandse singer-songwriter Holly Arrowsmith leverde zes jaar geleden een uitstekend album met vooral ingetogen folksongs af, maar overtuigt nu ook met een wat voller en aanstekelijker geluid.

Het loont absoluut de moeite om de Nieuw-Zeelandse muziekscene te volgen, want er wordt mooie muziek gemaakt aan de andere kant van de wereld. Het leverde me bijna zes jaar geleden het fraaie A Dawn I Remember van Holly Arrowsmith op en de muzikante uit Auckland keert deze week terug met de opvolger van dat album. De folk van het vorige album is ook te horen op Blue Dreams, al heeft de Nieuw-Zeelandse muzikante haar songs dit keer wel wat voller ingekleurd en kiest ze bovendien voor een vleugje pop. Gebleven zijn de kwaliteit van de songs van Holly Arrowsmith en haar mooie stem, die ook dit keer uitstekend gedijt in de fraai verzorgde klanken op het album.

Alweer bijna zes jaar geleden besprak ik A Dawn I Remember, het tweede album van de uit Nieuw-Zeeland afkomstige singer-songwriter Holly Arrowsmith. Het was destijds uiteraard de nieuwsbrief van de Nieuw-Zeelandse muziekwinkel Flying Out Records die me op het spoor zette van de muzikante uit Auckland en diezelfde nieuwsbrief wees me van de zomer op het nieuwe album van Holly Arrowsmith. De Nieuw-Zeelandse singer-songwriter, die overigens geboren werd in de Verenigde Staten, heeft de tijd genomen voor haar derde album, dat, in ieder geval deels, duidelijk anders klinkt dan zijn voorganger.

Op A Dawn I Remember maakte Holly Arrowsmith behoorlijk sober klinkende folksongs, die in de basis genoeg hadden aan de akoestische gitaar en de stem van de Nieuw-Zeelandse muzikante. De muziek op het album werd hier en daar voorzien van fraaie en subtiele accenten, maar de nadruk lag op de mooie stem van Holly Arrowsmith, die haar songs met veel gevoel vertolkte. Ik noemde destijds alles tussen Joni Mitchell en Laura Marling als vergelijkingsmateriaal en toen ik het album deze week nog eens beluisterde kwam ik op dezelfde namen uit.

Holly Arrowsmith maakte haar nieuwe album samen met een aantal leden van de door mij hoog gewaardeerde Nieuw-Zeelandse band Tiny Ruins en deed bovendien een beroep op de strijkersarrangementen van Anita Clark, die ook bekend is onder de naam Motte. Blue Dreams klinkt door de bijdragen van de extra muzikanten een stuk voller, maar Holly Arrowsmith heeft ook wat meer invloeden uit de pop toegelaten in haar songs. Het levert een bijzonder aangenaam klinkend album op, dat het prima doet bij de zomerse temperaturen van het moment.

Het vooral uit snareninstrumenten bestaande geluid is fraai geproduceerd door Tiny Ruins lid Tom Healy, die eerder albums produceerde van onder andere Marlon Williams en Bic Runga. Blue Dreams klinkt door het vollere geluid wat moderner dan A Dawn I Remember, dat meer dan eens herinnerde aan de Amerikaanse folk van een aantal decennia geleden, maar invloeden uit de folk zijn zeker niet verdwenen uit het geluid van de muzikante uit Auckland.

Blue Dreams is een persoonlijk album dat vorm kreeg tijdens de laatste fase van de coronapandemie, een periode die voor Holly Arrowsmith samen viel met haar zwangerschap. De eerste songs op Blue Dreams klinken zoals gezegd wat voller dan de songs op het vorige album, maar de instrumentatie is nog altijd subtiel en zeer smaakvol. Naarmate het album vordert worden de klanken op Blue Dreams weer wat subtieler en keert Holly Arrowsmith hier en daar ook weer terug naar het geluid van haar vorige album en domineert de folk in haar muziek.

Beide kanten van Blue Dreams zijn wat mij betreft aansprekend. Ook dit keer valt de stem van de Nieuw-Zeelandse muzikante in positieve zin op en ook Blue Dreams staat vol met aansprekende songs, die aangenaam blijven hangen, maar die ook iets met je doen. Het valt door het enorme aanbod momenteel niet mee om de aandacht te trekken als vrouwelijke singer-songwriter, zeker niet als je dit vanaf de andere kant van de aardbol moet doen, maar Holly Arrowsmith laat ook op haar nieuwe album weer horen dat iets dat je van ver haalt soms echt lekkerder is.

Erwin Zijleman

Je kunt Blue Dreams hier luisteren en bestellen:

https://hollyarrowsmith.bandcamp.com/album/blue-dreams

The Only Moment. Maya de Vitry

De Amerikaanse singer-songwriter Maya de Vitry maakte in 2022 met Violet Light een bijzonder fraai en tijdloos singer-songwriter album en doet dat nu nog eens met het minstens even mooie The Only Moment.

Voor liefhebbers van tijdloze singer-songwriter albums valt er momenteel volop te kiezen, waardoor er helaas veel albums in het genre tussen wal en schip vallen. Het zou zonde zijn als dit zou gebeuren met het nieuwe album van de Amerikaanse singer-songwriter Maya de Vitry, want The Only Moment is net als zijn voorganger een bijzonder mooi album. De muzikante uit Nashville heeft ook haar nieuwe album prachtig ingekleurd en schakelt hierbij makkelijk tussen genres. De smaakvolle klanken passen uitstekend bij de mooie en warme stem van Maya de Vitry, die ook dit keer makkelijk overtuigt met haar smaakvolle en gevarieerde songs. Echt veel te mooi om te laten liggen dit album.

Violet Light was helemaal aan het begin van 2022 mijn eerste kennismaking met de muziek van de Amerikaanse singer-songwriter Maya de Vitry. Het derde album van de muzikante uit Nashville, Tennessee, werd gemaakt tijdens de coronapandemie, waardoor de muzikanten die waren te horen op het album hun bijdragen via het Internet aanleverden. Maya de Vitry koos voor iedere track op Violet Light de juiste muzikanten uit, maar ondanks het grote aantal muzikanten dat bijdroeg aan het album klonk het verrassend consistent.

Violet Light van Maya de Vitry liet zich beluisteren als een tijdloos singer-songwriter album en het was ook nog eens een goed en veelzijdig singer-songwriter album. Niet zo gek dus dat ik het deze week verschenen nieuwe album van de Amerikaanse muzikante zo ongeveer als eerste opschreef voor een recensie. Daar heb ik zeker geen spijt van gekregen, want ook The Only Moment is weer een uitstekend album.

Nu de coronapandemie achter ons ligt kon Maya de Vitry haar nieuwe muziek weer gewoon in de studio opnemen, waarin ze gezelschap kreeg van slechts een handvol muzikanten. Maya de Vitry had dit keer zelf een flinke vinger in de pap, want ze produceerde The Only Moment zelf en nam bovendien een substantieel deel van de instrumentatie voor haar rekening. Hiernaast tekende de Amerikaanse muzikante voor de warme en gevoelige vocalen op het album en schreef ze de songs op het album, een enkele keer bijgestaan door vrouwelijke collega’s als Phoebe Hunt en Caitlin Canty.

Ondanks het feit dat Maya de Vitry dit keer werkte met een vaste band is ook The Only Moment een gevarieerd klinkend album. De muzikante uit Nashville heeft ook dit keer een tijdloos klinkend singer-songwriter album gemaakt en het is er een waarop uiteenlopende invloeden worden verwerkt, maar waarop folk en jazz het meest in het oor springen op de hielen gezeten door soul, country en pop.

Direct bij eerste beluistering van het album valt op hoe warm of zelfs gloedvol het nieuwe album van Maya de Vitry klinkt. De meeste songs op het album hebben een redelijk laag tempo en de muziek is in de meeste songs redelijk ingetogen, maar wat wordt er mooi gespeeld op het album, met vaak een hoofdrol voor prachtig en veelkleurig gitaarspel.

Door het tijdloze karakter van de muziek op The Only Moment en de zeer smaakvolle arrangementen slaat het album zich direct als een warme deken om je heen en dit aangename gevoel wordt verder versterkt door de zang van Maya de Vitry die beschikt over een karakteristieke maar ook warme stem. De Amerikaanse muzikante zingt bovendien met veel gevoel en precisie, wat uitstekend past bij de mooie en verzorgde klanken op het album.

The Only Moment van Maya de Vitry klinkt meer dan eens als een singer-songwriter album uit een ver verleden, maar ook in het heden overtuigen de sterke en bijzonder mooi uitgevoerde songs van Maya de Vitry makkelijk. The Only Moment van Maya de Vitry is helaas geen album dat gaat worden overladen met aandacht de komende weken, maar het is absoluut een album dat kwaliteit ademt en dat zeer in de smaak zal vallen bij liefhebbers van tijdloze singer-songwriter muziek en een mooie vrouwenstem.

Erwin Zijleman

Je kunt The Only Moment hier luisteren en bestellen:

https://mayadevitry.bandcamp.com/album/the-only-moment

Oase. Weite

It is not often, that I run out of time, but today is one of them. Yesterday I listened to Oase and was impressed. This is such a beautiful, instrumental album. Just like a recent one ('III. Neànder') also from Germany. Oase has such beautiful melodies that meander through the compositions. Ear-soothing is the made-up but right word for the band's music. I was totally surprised, because usually I am not one for instrumental albums. This one comes with my personal recommendation, so please go and listen to it.

Wout de Natris - van der Borght

Bowie for Dummies #37

Two months after the previous incarnation of the best read post by far on the blog, it's time for a new version. Chances are that there is a lot of new stuff to be discovered there. This is the 37th version since we published the first one on 8 January 2017. In this post you find all Tineke Guise's explorations on Bowie on the Internet with the links to music, clips, news, and what not.

Here is the link to the original but updated post where all is revealed:

http://wonomagazine.blogspot.com/2017/01/bowie-for-dummies.html

Divided Kind. Native Harrow

Het Amerikaanse duo Native Harrow maakt inmiddels al bijna tien jaar prachtige albums en doet er op het nog wat veelzijdigere en vooral verrassend soulvolle Divided Kind nog een schepje bovenop.

Ik ontdekte de muziek van Devin Tuel en Stephen Harms een jaar of vijf geleden en sindsdien ben ik fan van Native Harrow. Met name de laatste paar albums van het tweetal uit Philadelphia zijn erg goed en met het deze week verschenen Divided Kind zetten Devin Tuel en Stephen Harms de voorlopige kroon op hun werk. De muziek van het duo bevat nog steeds invloeden uit de (Laurel Canyon) folk, maar daar komen dit keer invloeden uit de country en vooral flink wat invloeden uit de soul bij. De songs zijn sterk, de instrumentatie is fraai en de zang van Devin Tuel is ook dit keer geweldig en nog wat indrukwekkender dan op de vorige albums. Heel bekend is Native Harrow nog niet, waar wat is het weer goed.

Ik ben de afgelopen jaren zeer gesteld geraakt op de muziek van het Amerikaanse duo Native Harrow. Devin Tuel en Stephen Harms debuteerden in 2015 met het mooie maar helaas nauwelijks opgemerkte Ghost, waarop het tweetal vooral invloeden uit de folk verwerkte, maar ook invloeden uit omliggende genres binnen de Amerikaanse rootsmuziek een plekje kregen. Het album viel vooral op door de bijzonder mooie stem van Devin Tuel, maar ook in muzikaal opzicht verdiende het album een mooi rapportcijfer.

Ghost werd in 2017 gevolgd door het dubbelalbum Sorores, waarop het geluid van Native Harrow nog wat voller en veelzijdiger klonk. De eerste twee albums van het duo uit Philadelphia, Pennsylvania, ontdekte ik overigens zelf pas in 2019 nadat het derde album van Native Harrow was verschenen. Happier Now was een nog wat beter album en het is het eerste album van het duo dat meer aandacht kreeg.

Happier Now haalde in 2019 met overtuiging mijn jaarlijstje en deed dit in eerste instantie vanwege de stem van Devin Tuel, maar ook de mix van Laurel Canyon folk en Britse folk maakte indruk. Het in 2020 verschenen Closeness was misschien wat minder verrassend dan zijn voorganger, maar het was wederom een mooi album. Op het in 2022 uitgebrachte Old Kind Of Magic werd het geluid van het Amerikaanse tweetal nog wat verder verrijkt met een vleugje psychedelica en was het wederom de stem van Devin Tuel die genadeloos wist te verleiden.

Native Harrow opereerde de afgelopen jaren vanuit het Verenigd Koninkrijk, maar is inmiddels weer teruggekeerd naar de oude thuisbasis Philadelphia. Daar namen Devin Tuel en Stephen Harms in hun thuisstudio het zesde album van Native Harrow op. Op Divided Kind deden de twee zo ongeveer alles zelf, want alleen de drums en de pedal steel zijn niet van de hand van Devin Tuel en Stephen Harms.

Het geluid van Native Harrow varieert wat over de jaren en ook Divided Kind klinkt weer net wat anders. Invloeden uit de Laurel Canyon folk spelen ook dit keer een rol, maar Divided Kind citeert ook uit de archieven van de 70s singer-songwriter muziek, neigt wat naar country door het fraaie gitaarwerk en de ruimtelijke klanken van de pedal steel, maar klinkt vooral een stuk soulvoller.

In al deze genres kan Devin Tuel uitstekend uit de voeten. De zang op de vorige albums van Native Harrow was al prachtig, maar de stem van Devin Tuel maakt op Divided Kind dankzij wat extra soul en emotie nog net wat meer indruk. De zang staat dan ook terecht centraal in de mix, maar ook de instrumentatie op het nieuwe album van Native Harrow is bijzonder mooi laat horen dat de twee muzikanten uit Philadelphia ook in productioneel opzicht een knappe prestatie hebben geleverd.

Het is jammer dat het zesde album van Native Harrow verscheen in een week met heel veel releases, waardoor ook Divided Kind wel eens onder zou kunnen sneeuwen. Het zou zonde zijn, want Devin Tuel en Stephen Harms zijn op hun nieuwe album nog net wat beter geworden en maken Amerikaanse rootsmuziek die kwaliteit ademt en is verpakt in zeer aansprekende songs. Het is lastig kiezen tussen met name de laatste vier albums van het tweetal, maar na meerdere keren horen vind ik Divided Kind nog net wat beter dan de vorige drie albums.

Erwin Zijleman

Je kunt Divided Kind hier luisteren en bestellen:

https://nativeharrow.bandcamp.com/album/divided-kind

Shit Machine. Night Court

Two and a half years ago Night Court debuted on this blog with the single 'Titanic'. An album and other singles followed and here's the second album, Shit Machine, alternatively called $hit Machine. Actually it is the band's fourth. On the album the band mixes punk(rock) superbly with powerpop. Most songs avoid the roughest edges of punk and bring elements from a more poppier side in instead. It all results in songs to both headbang and singalong to.

Night Court is a Vancouver trio (U.S. or Canada?) trio, Emilor, drums/vocals, Dave-O, guitar/vocals and Jiffy, bass/vocals. The band started when the three friends started to exchange musical ideas during the Covid lockdowns. This resulted in the 2022 album 'Nervous Birds Too'. By 2023 the band had released about 50 songs in one form or another. And here's Shit Machine containing no less than 17 new songs, though some have been released as singles over 2024.

Night Court has a prolific output and loads of inspiration. On top of that, the songs on Shit Machine sound inspired, full of energy and above all their good. The alternating lead vocals work really well, as do the harmony vocals. Having three vocalist in the band pays off. The melodies the band members find in all their songs immediately add to their attractiveness.

The album opens with a statement showing insight in how the world and more specific power works. "No guns no God no war no more" I will not go into politics here but it is quite a way to start an album in 2024, with war everywhere around. Before I know it I'm already into the second song. 'Mistakes Become You' is an incredibly strong song. Just listen to that intro. Bang, smack and the melody kicks in and a few seconds later that fantastic chorus is upon me. I'll admit that there is a strong Weezer element, like on "The Blue Album"". A reference that returns a few times, hence the powerpop reference above. Many of Night Court's songs are stronger than I've heard for well over decade from Weezer.

If you put on Shit Machine beware to pay attention. The album is over before you know it, despite the seventeen songs it contains. Night Court does not have time nor place for filling songs. The song is over when its over. That could be just after a minute or just over two, enter the next one. A song lasting just over two comes across as incredibly long. Weird as it may sound, it does.

Where on 'Nervous Birds Too' I pointed to garage rock next to the punk, I feel less inclined to use the term garage rock here. The band has grown too much for that. The songs are simply better, moving the band slowly into a higher league. Thinking that Night Court is releasing records only since 2022, it is a fair question where the next level lies for the band. Here's a confident fan though.

Wout de Natris - van der Borght

You can listen to and order Shit Machine here:

https://nightcourtpunk.bandcamp.com/album/hit-machine

Wake The Dead. Chuck Prophet feat. ¿Qiensave?

Chuck Prophet is a veteran of this blog and even the magazine preceding it. Most likely his album 'No Other Love' was the first one to be reviewed in WoNo Magazine in 2002. My first album though was 1997's 'Homemade Blood'. With Wake The Dead, the now 61 year old Prophet does something surprising. He worked with Cumbia band ¿Qiensave?. It leads to a surprising and fresh-sounding Latin injection into his music.

Expect typical percussion, guitars and a harmonica or two that liven up the typical and a few untypical Chuck Prophet songs. With his voice that always seems on the verge of a cold and/or a tear, yet sounds so sympathetic, he leads the way on Wake The Dead. If anything the music on the album wakes up respectfully only. Prophet manages to lead the way with his voice.

Although I do not have one single Chuck Prophet album that I rank among my favourites, I like nearly all of them more than just average. The one more than the other but all have several songs on them very much worthwhile. Leader of the pack is the song about Jesus as just a regular nice guy, 'Jesus Was A Social Drinker'. When I get to know Wake The Dead better, there will be several favourites added to my list of Prophet faves.

At this point in time, I am at the stage where I notice how utterly sympathetic this album is. It is light at heart and that may be surprising seen in the light of the health issues the singer-songwriter faced in recent years. This did not translate into darkness, more the opposite. This is translated in the sound of the new album. It is light, with hints at the typical melancholy coming with the sound of his voice. The bounce in Prophet's step is lighter it seems to me, embracing the option he was handed to make this album. And perhaps the added value of ¿Qiensave??

Photo: Kory Thibeault

The latter is a band of people of Mexican descent living in Salinas, California, that has its own career in music. During his illness Prophet came to love (old) Latin music and discovered ¿Qiensave?. He truly liked their music and when recovered sought them out and jammed with them. The rest is history.

A song like 'Sally Was A Cop', followed by the line "now she is a soldier", rocks more than most others on Wake Up The Dead. What gets me, is the subtlety with which the band rocks, with a latin rasp device in the background. I would not describe it as a typical Prophet song. Far from even. It is simply made in such good taste and sounds so good. The guitar work is simply beautiful, as is the vocal melody. It is quite obvious which song on Wake The Dead could come out on top. It's a big favourite already.

The words good taste is the word that describes the whole of the album best. Overall Wake The Dead may be one of Chuck Prophet's most modest albums. It stands out the more because of it, is the impression it gives me. Already it is working its way into the list of my most favourite ones. And that is quite something in a solo career that spans well more than 30 years. Don't get fooled by age folks. This album is another point of prove that songwriting can be a lifelong, successful and satisfying career.

Wout de Natris - van der Borght

You can listen to and order Wake The Dead here:

https://chuckprophet.bandcamp.com/album/wake-the-dead

The Art Of Sod. Nothingheads

Yes, folks, I have exiting news for you. Johnny Rotten has reincarnated while alive! Singer (and guitarist) Rob Fairey has that same sneer in his voice with which Rotten took on the whole establishment and the rest of the U.K. in 1977. No one was secure in that short period Sex Pistols were on the scene. From the queen to the chimney sweep, they were both shocked by what they were hearing.

Of course, there is a huge if not insurmountable difference with 2024. There's not much Fairey and the Nothingheads can do to achieve that kind of shock. We, including king Charles and the latest generation of chimney sweeps, have heard it all before. That does not go to say that The Art Of Sod is not an exciting album. Nothingheads rocks out with a punk attitude and throws in some post punk antics and even some riffs bordering on metal. For one, the sound of the album is so much bigger than Sex Pistols and its contemporaries could ever achieve at the time. Almost 50 year of experiences and innovations went into The Art Of Sod and it pays off.

Nothingheads is a band from London in the U.K. and consist of three other members, Matt Holt (bass and/ synths), Ed Simpson (guitar) and Chanter Whitehurst (drums). In the past few years, you may have found some singles and an EP on the blog. That the band's debut album follows will not come as a surprise. In those few years the band has obviously progressed into a tight and energised foursome. 'Sunlit Uplands' was nice but nothing compared to what the band presents on its new album. Everything has a deeper layer, is a bit wider and bigger as well.

Did I write in June 2023 that with 'Rat' the band could score a huge hit in an alternative universe, (at present) I do not hear one on The Art Of Sod. That 1,2,3,4 The Ramones simplicity is gone as well. Nothingheads are slowly but surely carving out its own little niche somewhere between punk, postpunk and loud forms of rock. Still relentless and without compromise but spot on for most of the album.

And, no, this is not an album that I can play any time of the day, but when I need a shot of energy, this is exactly the album that will provide me with the right dose. And, no, I'm not going to pick out one or more songs to underscore what I'm hearing. There's no need. When I need that shot of energy or a loud album for that matter, this is one of the ones I'm likely to select. Rock on, brothers!

Wout de Natris - van der Borght

You can listen to and order the album here:

https://sister9.bandcamp.com/album/the-art-of-sod-vinyl-lp

2024, week 49. 10 singles

No extra words today. Just, enjoy!

As Good As It Gets (feat. Mitski). Katie Gavin

We open this week with a dream track by an artist who finds herself on WoNoBlog for the first time. Katie Gavin is accompanied by Mitski. As Good As It Gets is a love song says Gavin. It is a song about being totally relaxed and comfortable in a settled relationship, about looking forward to getting old and taking on the highs and lows together. Gavin sets this topic against soft music, present, sure but soft. As relaxed as the topic of the lyrics is. The mood it creates though is one of urgency and focus. The mysterious rhythm in the background, whatever it is, gives the song something extra, otherworldly, that befits the dreamy way of singing by especially Katie Gavin. Some instruments are allowed to step forward for a few notes, after which they recede or disappear. As Good As It Gets is an extremely nice song from the album 'What A Relief'.

In My Chambers EP. Wiri Donna

Well over two years ago Wiri Donna (Bianca Bailey) debuted on this blog first with a single and then her debut EP 'Being Alone'. On In My Chambers Wiri Donna pushes in the pedal some more. The first songs on the EP are very much alternative rock, where she is not afraid to move towards the edges of a song. Not that songs are off key, but the musicians are stretching what is considered conventional. For people like me this means that things get exciting and worthwhile checking out seriously. Further on in the EP you will find that the light and the shade approach to music, I mentioned Shocking Blue, The Police and Nirvana as examples in 2022, return on In My Chambers. Things could undoubtedly get wilder, in her choice of music Wiri Donna goes at pretty wild alright. Ms. Bailey loves to rock out, that much is sure. Much more so than in 2022. Alternative rock fans should find their way to In My Chambers, as things do not get much better than this. Wiri Donna convinces fully. Two EPs down, I'm a fan.

Raving At The Wall. Eric Barlow

Again a debut, as a solo artist. True connaisseurs will have encountered Barlow as a member of the Boston and NYC music scene since the 1990s. Which I was not. Thanks to Malibou Lou I am these last several years. Today Eric Barlow enters my life with his second solo single for the upcoming album 'Still Moving Parts'. Fans of music from many decades ago, let's say from the 1960s to 1990s will hear what I'm hearing on Raving At The Wall. A mix of pop and rock that sings of the joys of life and great fun music is. Watch out for a great riff here, an oh so nice lead melody there and a song overall that contains small snippets of The Beatles, Bowie, The Lemonheads and what not. Raving at the wall is not what I call having fun. However, when it's caught in music like Eric Barlow presents, count me in for a short while.

Détour. La Sécurité

Debut number three already this week. Montreal, Canada based band La Sécurité signed to Bella Union and celebrates this with the release of its single Détour. Montreal is in Quebec, so primarily a French language town. The title suggests a French song. It is primarily English though, for those who got worried reading this. La Sécurité plays music as if it is 1977-79, with the first albums of bands like Talking Heads and The B52s being released. In other words, the music is square and not round. The hooky rhythm propels the song forward. We used to call that kind of music new wave. Détour in that sense is a very outdated sounding song. From there the fun starts though. Ian Dury is another example. Just like his 'Sex And Drug And Rock And Roll', or 'Psycho Killer' and 'Private Idaho' of the other two examples are hooky, they are all great fun. A great introduction with more, undoubtedly, to come.

She's Got A Problem. HotWax

"She's got a problem and she's gonna get something done", that is what the title starts off in my head immediately. HotWax' song has very little to do with the Fountains of Wayne song. This is modern punk rock, with some latter day twist no punker would ever have come up with close to fifty years ago. HotWax does and puts itself in line with recent bands like Blood Red Shoes, Wet Leg, Sprints and many others. The Hastings trio is not holding back, except for the short psychedelic interlude. She's Got A Problem is exciting. There's no other word for it. There's a ton of energy poured into the song and it just shares and shares it with the world. From the drums intro to the dying seconds, this song rocks huge. I don't know what it is with U.K. bands but nearly always I prefer them way above American ones. HotWax is no exception, based on this single that is. Yes, again a debut band. Album 'Hot Shock' is underway.

Astoria EP. Robin Guthrie

Robin Guthrie was on this blog with two singles in 2021. Of course the artist's career goes back all the way to the 1980s. Today, he releases soft flowing instrumental tracks that are at times very much worthwhile to listen to. Take his latest EP Astoria. The compositions just swirl into my ears. Pleasant melodies just circle around, while I'm feeling more and more relaxed. Not that nothing happens in the songs. Take 'Starting Fires'. More and more instruments are woven into the primary melody, making it more complex to listen to and interesting to listen to. 'Starting Fires' at heart is a sort of ambient music, like all tracks on Astoria start out, after which the song develops into something else. A track like 'Jura' is pure Kairos material. Layer upon layer of synths play out, creating ever more complex melodies weaving in and out of each other. No, Astoria has nothing to do with rock and loud guitars, it's still beautiful to listen to.

Ohio All The Time. Momma

And another firster on the blog. No, Momma is not from Ohio, but Brooklyn in New York. Momma is a band that plays into the likes of Warpaint with a little more laying into the guitars than synths. Ohio All The Time rocks. I do not know anything about Ohio, except a recent news item on plastic pollution in the Ohio river but that is about it. Reading the short bio, I find that the band is not new but has scored a hit in 2003 called 'Bang Bang'. Whether they did anything in the meantime, I don't know and am too lazy to look it up. Based on this single, the band can count me in. Ohio All The Time brings back good memories and adds a new one. Over a layer of guitars Mommy's singer is able to sing softly with a innocent voice. The excitement is left to the lead guitarist who is allowed to kick up a storm here and there. Just like it should every once in a while.

Mockingbird. Larkin Poe

With Mockingbird Larkin Poe may have released my favourite song by the duo to date. The song rocks with a tough blues sound, but also is a kind of ballad and easily could be translated into a country song, modern and traditional. Rebecca en Megan Lovell step out of their comfort zone it seems. The crying slide sound is there but in a totally different background. The singer who comes to my mind foremost is Swiss-American Beth Wimmer. She would never record a song in this fashion, but Mockingbird could be one of her songs kicked into life in a totally different and near unrecognisable way. I love the way Mockingbird is built up. With the intro where slide plays the lead, to the first verse where the tough voice of Rebecca leads, before the song blows up with the whole band kicking in, the harmony vocals between the sisters join in. The chorus is simply absolutely great. Mockingbird is a song extraordinaire.

Medicine Ball. The Yearlings

The Yearlings up to now was just a name to me. Surprising, as a long hiatus apart, the band has been active since the late 90s. Following two albums in the 00s and one in 2018, the band is on route to its fourth release in 2025. Still with the original members, Olaf Koeneman, Niels Goudswaard, Herman Gaaff, Léon Geuyen and Bertram Mourits, with Martijn Vink as additional guitarist since early this year. The music presented with Music Ball brings back memories from long ago. Not just because it is alternative/indie rock with a strong focus on melodies but also because of the melancholy mood coming out of the song. Koeneman has that kind of voice. The drums are quite tough and in contrast with most of the other things going on. Until the two lead guitars, including the slide go for it. While everything during the parts that are sung is the restraint itself. Someone's really taken off the leash here. The contrast is what makes Medicine Ball come doubly alive. The song itself already is and then some. Yes, I'm curious for this new album.

Letting You Go. Jane Willow

It's two and a half years ago that Jane Willow was on the blog last, with her (second) living room show in Haarlem, where she gained a new fan in everyone present. Here's her new single, Letting You Go' off her upcoming EP 'Watch Me Fall'. The Dublin by way of Breda based singer-songwriter shows that she still honing her songwriting skills. Letting You Go is a delicate ballad of the kind that settles in my brain with ease. The impression the song makes on me, is that Jane Willow is playing in a different league. This is a mature song by a mature singer-songwriter. Together with Kevin Corcoran, piano, synths, bass and Anthony Gibney, electric guitar she presents a song that radiates beauty. All I hear is so frail in sound, yet unbeatable and unbreakable. The kind of song that touches me and carries me at the same time. Jane Willow undeniably has released good music in the past, but this is truly something else. Ireland, classical and great ballads can be heard here all in one, in the singing, in the piano, in the atmosphere

Wout de Natris - van der Borght