Clockwork angels. Rush

Je kunt hier naar 'Headlong flight' luisteren.

Er is een tijd geweest dat ik compleet verslingerd was aan de muziek van het Canadese trio Rush, maar dat is inmiddels toch wel een jaar of 30 geleden denk ik. Een tijdje geleden liet ik op Spotify mijn favoriete Rush plaat van destijds (Hemispheres uit 1978) weer eens voorbij komen en viel het me op dat de muziek van de Canadezen de tand des tijd veel beter had doorstaan dan ik had verwacht. Tegenwoordig kun me niet meer wakker maken voor muziek met 1001 tempowisselingen (per minuut), een stortvloed aan muzikale hoogstandjes, tracks van 20 minuten of meer en volop invloeden uit de symfonische rock, maar Hemispheres (volgens de kenners overigens een van de mindere platen van de band) komt desondanks weer met enige regelmaat voorbij en ik vind het, in tegenstelling tot andere persoonlijke favorieten uit deze periode, nog steeds een goede plaat. Toen onlangs bij toeval de nieuwe plaat van Rush (als ik het goed heb geteld de twintigste studioplaat van de in 1968 opgerichte band) op de mat viel, kon ik mijn nieuwsgierigheid niet bedwingen en daar heb ik zeker geen spijt van gekregen. Opener Caravan laat horen dat de muziek van Rush de afgelopen decennia niet eens zo heel veel is veranderd, al is de band wel degelijk met zijn tijd mee gegaan waardoor Clockwork Angels veel moderner klinkt dan bijvoorbeeld het genoemde Hemispheres. In muzikaal opzicht is de muziek van de Canadezen nog altijd onnavolgbaar. Het gitaarwerk spettert de speakers uit en de keyboard laag vult de hele kamer, maar persoonlijk vind ik het virtuoze bas- en drumwerk het meest indrukwekkend. Rush is nog altijd niet vies van een tempowisseling hier en daar en zet je daarom steeds weer op het verkeerde been. Waar de band dit vroeger moeiteloos een lp lang vol hield, biedt Clockwork Angels veel meer variatie. Behoorlijk stevige rocksongs worden afgewisseld met meer ingetogen songs en zeer complexe songs worden afgewisseld met meer rechttoe rechtaan werk. Ondanks het feit dat ik het werk van de band sinds het eind van de jaren 80 volledig heb gemist, was Clockwork Angels direct een warm bad. Vergeleken met de platen uit een inmiddels heel ver verleden is bassist Geddy Lee wat minder hoog gaan zingen, maar dat vind ik persoonlijk geen ramp. Verder is de muziek wat steviger en rauwer dan vroeger, maar ook dat is eerder een voordeel dan een nadeel. Clockwork Angels is een plaat waarop verschrikkelijk veel te ontdekken valt, maar inmiddels durf ik het toch wel een van de betere rockplaten van het jaar te noemen. Dat is voor een band die volgend jaar 45 jaar bestaat een prestatie van ongekend formaat. Clockwork Angels zal niet door iedere lezer van deze BLOG worden gewaardeerd, maar iedereen die niet vies is van een stevige portie complexe rockmuziek hoort het momenteel niet beter dan dit.

Erwin Zijleman

Je kunt Clockwork angels hier bestellen


en hier