All Pleasure. Thus Love

Listening to All Pleasure my first idea was this is another cheeky, new alternative rock band from The Netherlands. It sounds so much like it, with a singer that is laying on his English that little extra. I was very wrong, thousands of kilometers and a lot of water. Thus Love is from Brattleboro in Vermont.

The impact of the album did not change because of this discovery. I really, really like it. Thus Love manages to mix alternative rock, a little emo and a punky attitude with what I opt to call compassion and optimism. Somehow singer Echo Mars (they/them) manages to put it all into his voice. The music reflects it all.

Thus Love has released its second album recently. Mars and drummer Lu Racine (he/they) are joined by new members bassist Ally Juleen (she/they) and guitarist/keyboardist Shane Blank (he/him). Listening to their album, they are ready to take on the world. All made from the motto “If it's not joyful, don't do it.” It shows.

Slowly but surely I am becoming convinced that it is becoming impossible to create truly new music in rock music. There are decades of it by now and children learn songs from their grandparents and some of them may have inherited the music from their parents. The difference with me growing up is that nearly everything is available to youngsters for free. Even when they don't really like the music, I notice that they like an awful lot, from all sorts of genres and times. Why am I writing this? Because it all shines through so evidently on All Pleasure. Although I'll put the album in the alternative rock corner with a little postpunk here and there, this band knows a lot of great pop songs as well. It is what makes most songs on All Pleasure shine and sparkle.

Photo: Shervin Lainez

I am going to take single 'Birthday Song' as an example. It starts with a slightly fuzzed guitar and then Mars starts singing and we are taken to pop heaven. The light and the shade is all over Birthday Song. The voice is mixed right up front making sure the light prevails in every way. It is an example that can be taken to any of the songs. When a female voice is added to Echo Mars' in 'All Pleasure' the fun only grows and grows. The music may develop towards a Green Day style song without the punk attack, a glam Bowie appears to be discarded for a more relaxed part of the song and when Ally Juleen adds an Air style bass playing mixed with angel styled ahh ahh background vocals by Mars, the song takes off into the stratosphere. To never return, as it's mixed out slowly.

There's simply nothing that I can add that would explain the quality of All Pleasure better. Yes, some songs are tougher than the example, but just as good. Go out and find out for yourself. This is an extremely promising album, recorded in a barn home studio in Vermont. It's all Thus Love needed to record a great album.

Wout de Natris - van der Borght

You can listen to and order All Pleasure here:

https://thuslove.bandcamp.com/album/all-pleasure

Pain & More. Lily Kershaw

De Amerikaanse singer-songwriter Lily Kershaw maakte al twee uitstekende albums, maar zet een volgende stap op het zeer persoonlijke Pain & More, waarop ze in muzikaal en vocaal opzicht excelleert.

Lily Kershaw worstelt al een groot deel van haar leven met depressies en geeft deze nu op indrukwekkende wijze een plek op haar nieuwe album Pain & More. Het levert een intiem en intens album op waarop de muzikante uit Los Angeles makkelijk indruk maakt met haar mooie stem en gevoelige voordracht. Net als haar vorige album is ook Pain & More een bijzonder fraai ingekleurd album, waarop subtiele klanken worden gecombineerd met fraaie arrangementen. Het komt allemaal samen in bijzonder sterke songs. Pain & More is een ijzersterk album dat Lily Kershaw dan eindelijk op de kaart moet gaan zetten als het enorme talent dat ze inmiddels al ruim tien jaar is.

Ik heb tot dusver nog geen aandacht besteed aan de muziek van de Amerikaanse singer-songwriter Lily Kershaw. Op een of andere manier is ze tot dusver aan mijn aandacht ontsnapt, wat best bijzonder is gezien het aantal streams op Spotify en het feit dat de albums van Lily Kershaw zijn verschenen op het aansprekende Nettwerk label.

Als ik Midnight In The Garden in 2013 wel had opgemerkt had ik er echter zeker aandacht aan besteed. Hetzelfde geldt voor het in 2019 uitgebrachte Arcadia dat ik nog wat hoger inschat en dat zomaar in mijn jaarlijstje terecht had kunnen of moeten komen. Op beide albums laat Lily Kershaw horen dat ze beschikt over een aansprekend stemgeluid en dat ze haar songs met veel gevoel vertolkt. Op Arcadia maakt de singer-songwriter uit Los Angeles bovendien indruk met een bijzonder geluid, waarin invloeden uit de klassieke muziek een belangrijke rol spelen.

Ik ben de afgelopen dagen behoorlijk onder de indruk geraakt van het fascinerende Arcadia, maar de reden dat ik naar dit album ben gaan luisteren is de release van het derde album van Lily Kershaw. Ook voor het in spetember verschenen Pain & More heeft Lily Kershaw weer de tijd genomen en dat is te horen, want alles op het album klinkt even mooi en verzorgd.

Ook op haar derde album trekt Lily Kershaw onmiddellijk de aandacht met haar stem. Het is een bijzondere stem, die iets krachtigs maar ook iets breekbaars heeft. Het is ook een stem die aan de ene kant mooi is en aan de andere kant ruw. Het zijn tegenstellingen die prachtig uitpakken.

De muzikante uit Los Angeles zingt ook op haar nieuwe album bovendien weer met heel veel gevoel. Dat is ook niet zo gek, want Pain & More is een heel persoonlijk album, waarop Lily Kershaw zingt over de strijd tegen depressies, die een groot deel van haar leven hebben bepaald en die ze tot dusver voor zichzelf hield. Ook als Lily Kershaw trieste liefdesliedjes zou zingen op haar nieuwe album zou ze je al stevig vastgrijpen met haar stem, maar door de zware thematiek op het nieuwe album grijpen de songs op Pain & More je stuk voor stuk bij de strot.

De zang van Lily Kershaw is zonder enige twijfel het sterkste wapen van de Amerikaanse muzikante op Pain & More, maar het album heeft meer te bieden. De instrumentatie is wat minder opvallend dan op voorganger Arcadia, maar ook op het nieuwe album is de muziek zeer smaakvol en sfeervol. Het album bevat een aantal wat soberder klinkende en folky songs, maar de muzikante uit Los Angeles heeft haar songs ook dit keer verrijkt met klassiek aandoende arrangementen of subtiele wolken elektronica, die het album voorzien van een stemmig maar ook bijzonder geluid.

De songs van Lily Kershaw zijn niet alleen zeer persoonlijk, maar het zijn ook hele goede songs die tijdloze ingrediënten combineren met eigenzinnige elementen. Gezien de kwaliteit van haar vorige twee albums zou Lily Kershaw al lang veel bekender moeten zijn, maar het verleden kunnen we niet veranderen. Het in een behoorlijk drukke releaseweek verschenen Pain & More is echter een album dat het verdient om uitvoerig geprezen te worden. Er verschijnen momenteel heel veel goede singer-songwriter albums, maar dit intieme en intense album heeft iets heel bijzonders.

Erwin Zijleman

Je kunt Pain & More hier luisteren en bestellen:

https://lilykershaw.bandcamp.com/album/pain-more

The Levellers live. Melkweg Amsterdam, woensdag 13 november 2024

Foto: HareD

Echt groot zijn The Levellers in Nederland nooit geweest, qua hits of albums. Toch hebben ze dit jaar al drie keer in Nederland opgetreden en hebben ze sinds hun oprichting in Brighton in 1988 tientallen malen in ons land op podia gestaan, inclusief Pinkpop in juni 1995. Het zegt iets over de podiumprestaties van de heren en dat werd bevestigd in de Melkweg.

Volgens de Wikipedia-omschrijving  is de naam The Levellers afgeleid van een radicale fractie van de New Model Army van Oliver Cromwell. De naam verwijst ook naar het relatief vlakke gebied in Brighton waar de meeste bandleden opgroeiden. Hun repertoire omvat  voornamelijk folkrock en indierock, met invloeden uit de punk en traditionele Engelse volksmuziek. Vandaar ook de dominantie van de viool in hun liedjes, net als bij generatiegenoot The Wonderstuff. Net als zij waren ze erg groot in Engeland, met hun headline optreden op Glastonbury in 1994 voor 300,000 mensen als hoogtepunt, waarvan ook een live CD beschikbaar is.

Al 36 jaar actief en geen spatje versleten. Anderhalf uur vooral up-tempo songs, met slechts een korte pauze. Lekker luid ook, dus het gepraat van sommige aanwezigen werd prima overstemd. De Max was bijna uitverkocht, de sfeer was goed, net als het geluid. Er stond logischerwijs een geoliede machine op het podium, met Mark Chadwick (zang, gitaar), Simon Friend (gitaar, banjo, zang, mandoline, harmonica), Jeremy Cunningham (basgitaar, zang), Charlie Heather (drum), Jon Sevink (viool), Matt Savage (keyboards, backing vocals). Speciaal geval was Stephen Boakes die het ultieme jaren negentig instrument bespeelde: de didgeridoo. Die had ik al een tijdje niet meer op een podium gezien!

The Levellers gaven het publiek waar het voor kwam. Ze speelden een mooie selectie van hun gehele werk. Het zwaartepunt lag bij top-album Levelling The Land (1991), dat bijna in zijn geheel werd gespeeld, zo door de show heen, inclusief de start met The Riverflow, Fifteen Years, and Battle of the Beanfield, en slotnummer Liberty Song. Debuut A Weapon Called The Word was onder ander vertegenwoordigd met Carry Me, en van Peace uit 2020 kwam ook het nodige langs, zoals Four Boys Lost en Food, Roof, Family. Er werd weinig gespeeld van de meeste recente CD Together All The Way (2023). Blijkbaar werd terecht ingeschat dat de meeste aanwezigen vooral voor een sentimental journey naar hun jaren negentig jeugd kwamen, hoewel het publiek vanuit mijn plekje in het midden van de zaal nog aardig gemêleerd leek qua leeftijd.

Ik had een heerlijke avond, top-band, lekkere muziek. Voor herhaling vatbaar en gelukkig is de kans levensgroot dat dit een dezer jaren weer kan!

HareD

2024, week 46. 10 singles

In front of my window it is again greyish, dry and little wind. The remaining leaves are slowly falling from the tress by their own accord as autumn storms are not here so far this year. A few more days and they will be gone and lay on the pavements and in the gardens. With all the other stuff going on in this world, the weather's greyness matches all else. It is hard to see some light these days it seems. Things are changing extremely fast and masks and gloves come of. Luckily, we still have music. It is becoming less and less a consolation or distraction though.

The Back Of The Beyond. JC Miller

To me JC Miller came out of nowhere. Yet since a couple of months he's cranking out one nice country/folk rock songs after the other and all are pretty nice and good. The Back Of The Beyond is no different. Having made a career out of writing music for commercials, he now produces music that makes more of an impression on me. Expect an acoustic guitar/dobro, a banjo, a lap or pedal steel and an easy going rhythm that does not go fast but gets rider and horse through the desert. This song is like the chugging freight train in the video, with JC Miller sounding like he's ready for a drink after a long, thirsty day. It is surprising how a song that sounds like as if there are another thousands to replace it, makes an instant impression based on that rhythm and little solo notes coming from the three, very different kind of guitars. When is the album coming? Not much more and we'll have enough singles for one.

Closing Time. Remy van Kesteren feat. Cape Sleep

Remy van Kasteren in the past years found his way into my inbox with instrumental harp, modern classical music. In other words, not exactly my cup of tea. Today you do find him on the blog, in a collaboration with Kim Janssen, a.k.a. Cape Sleep since this year. Together they work on an old track Van Kesteren was unable to finish himself. There was always something missing and that something was a lot it seems. Together they created a song in the style of Patrick Watson, where the harp is one of the instruments. Present but not overly so. Strings and percussion play a role and not to forget Kim Janssen's voice. The result is a nice alternative ballad that touches the right strings with me.

Nothing Would Change. The Linda Lindas

The Linda Linda's is a punk band from L.A. and with Nothing Would Change announced the release of its sophomore album 'No Problem', which released on 11 October. Nothing Would Change is a perfect punk pop single. The song has a golden melody and all the strength it needs. In Lucia del Garza the band has a singer that has that female innocence in her voice while not giving an inch on the punk front. The result is a song that fits in a long line of songs from The Go-Go's, The Bangles and 'Walking On Sunshine'. While at the same time running with the big boys as well. The list of the band's support slots is endless. If the other songs on 'No Problem' are as nice as Nothing Would Change, the support slots will be replaced by headlining shows pretty soon. This is good, period.

Lowdown, parts i and ii. Michael Kiwanuga

Michael Kiwanuga entered my life when I had to find a third album in those buy three for two offers. I had heard the name and read about his reputation. That was it. It turned out to be the best buy of the three. That was quite some time ago when 'Kiwanuga' entered my home. Finally, there's a new song and one that resonates immediately. Lowdown has this ultra relaxed atmosphere. Filled with a warm sound all over and that soulful voice. Lowdown has the mood that fits the title. But then, just start listening to that warm Hammond, that weird guitar solo. The song moves fairly predictably, beautiful but not surprising. That is kept for part ii, when the sound, not the mood, changes. This is pure Pink Floyd, with a guitar solo that could have been played by David Gilmour. If this is the quality of the new album, 'Small Changes', count me in, game on.

Ultra. Neànder

And another instrumental guitar band from Germany finds its way to this blog (and one without Nick DiSalvo in it). It does feature Jan Korbach, see 'Concrete Adem' on this blog in 2022. Ultra knows a few moods Neànder share with the listener. Underneath it all is a very firm rhythm section as tough as a hardrock, metal band should have. The intro doesn't give anything away though. A piano intro with keyboard (effect) underneath, giving the piano a lot of sustain. Then the band kicks in, full force with a tough chord progression. From there melody and power combat for the first position. This ends in a draw, I'd say, making the song far more interesting to listen to. The loud riff is replaced by melodic playing and shredding. No matter how tough Ultra is, there's enough going on to keep the song interesting and good. If anything, I'm interested in hearing more and that more is there already. Album 'III' was released on 9 November.

The Line (Redux) feat. Marissa Nadler. Vera Sola

Vera Sola, Dan Aykroyd's daughter, debuted on this blog this spring with thanks to Erwin Zijleman. She already is releasing a new EP called 'Ghostmaker'. The Line (Redux) is the single. The word redux made me want to check and yes, 'The Line' is a tough alternative rocker on her album 'Peacemaker'. Here it isn't. As it were, The Line (Redux) is a ghost version of the original. This version is acoustic and thanks to the singing with Marissa Nadler a modern version of The Andrew Sisters. Although it is a more serious song and the orchestra is missing, the harmony singing matches. I liked 'The Line' as it is an interesting rock song. I like the redux version better. It has more mystery and stands out far more. Vera Sola's voice stands out more as well. It is always a bit weird to hear a totally different version of a song, so soon after the original and not on the 10, 25, 50 year anniversary edition. In this case it is a good decision, as it adds to what already is. The strangest thing is, that, so I found in an old email, had I not have to rehearse with my own band due to an unexpected gig, I would have seen Vera Sola play live in 2019 together with a Dutch band. Without ever having heard of her at the time.

Dangomushi. Mei Semones

Mei Semones debuted on this blog with (the singles of) her EP 'Kabatomushi EP'. This EP now knows a vinyl release with on the b-side her previous EP 'Tsukino'. With her new single she, again, does everything different from what the average singer-songwriter around the world does. Were it not that I recently had the pleasure of having a Japanese singer-songwriter playing in my own living room in October. It sounded different than usual as well, despite it being a girl with a guitar. Mei Semones, a Brooklyn based artist from Japanese descent, sets herself apart through on the one side the arrangement of her songs and on the other the way she uses these instruments. It sounds different. Yes, there is bossa nova in the rhythm of her song(s) but there is so much more. It's just where the story starts. Also Dangomushi holds all this adventure in the way notes glide, smooth playing ends abruptly in stop-start notes before it all starts flowing again. Next, the way instruments are played changes and so the song changes a little at the time. In my EP review I compared Semones to Steely Dan. Not the music as such but the approach to and effect of both artist's music. Dangomushi shows that I was not far of the mark.

Strand EP. Aursjoen

Ria Aursjoen made her debut on this blog as a solo artist with her single 'Nytár' in early October. Today the member of San Francisco band Octavian Winters returns with her debut EP Strand. She takes the mood of her single to greater depths. She creates atmospheric moods with the help of synthesizers making me think of the music of Clannad and Enya around 1990. Celtic in other words. Her voice is not. I place that more in a gothic sort of music. Aursjoen's music is electronic in nature and that gives it its own vibe. Everything else has to subject itself to the electronic source of the instruments. To create this sound, she worked with producer William Faith (The Bellwether Syndicate, Faith and the Muse). The result is that all songs hover somewhere between direct and mystery. From the tough guitar opening of 'Apollo' to the soft floating of 'Lilypad'. The influences here go right back to the 1980s synth bands that scored a few hits at the time, like A Flock of Seagulls, Nik Kershaw or Thomas Dolby. Ria Aursjoen has picked up what she needs to create her own musical universe that fits her voice and gives the listener an experience to slowly undergo and submerge in.

Sister. Arthur Ahbez & The Flaming Ahbez

More music from New Zealand. I had never heard of Arthur Ahbez & The Flaming Ahbez. I read that Ahbez is around musically since 1987. INXS' big year in music to name one. With Sister I get a strong Love vibe. This is very, very 60s and eclectic. Just like Arthur Lee's band from the 60s. Combine this with a Rickenbacker (then) Jim McGuinn style and you come close to what Sister sounds like. Ahbez c.s. throw in a dozen moods changes into a few minutes. It is almost too hard to follow rationally. It's best to just go with the flow and let the band take you where it wants to go. I promise you, you will get there as well. Sister has nothing to do with 2024 and everything with the second half of the 60s. There's even a little The Monkees thrown in for good measure. People used to take trips at the time that were far out and groovy, a description that does right to Sister. Album 'Arthur Ahbez & The Flaming Ahbez' is out since last week.

Big D*** Energy. Lambrini Girls

Lambrini Girls, the Brighton duo (and a mighty drummer I suppose), returns to WoNoBlog with an aggressive punk song. I'd almost say Amyl and The Sniffers on steroids. The D*** in D***Energy as the label advertises it, most likely to avoid conservative filters, stands for dick of course. Phoebe Lunny (vocals/guitar) and Lilly Macieira (bass) have a message to share and do not hesitate to do so. What an energy is unleashed in this song. I have a hard time to conceive how they cope live should all Lambini Girls' songs be like this. They do build in a musical breather into the second half of the song before it all stops. And then things go at it full force once again. There's no way this song gets played on a radio anywhere in the world is my guess. It should be played in the home of every punk rock lover though. Things do not get much closer to the real thing of nearly 50 years ago. What a storm!

Wout de Natris - van der Borght

De Kift live. Patronaat Haarlem, donderdag 14 november 2024

Photo: Wout de Natris

Op de releasedatum van het nieuwe album 'Niemandsland', zie onze recensie van 14 november, presenteerde De Kift het album in een bomvolle grote zaal van het Patronaat in Haarlem. Het publiek was er duidelijk klaar voor en de band ook. Na jaren van voorbereiding is het dan zover, de nieuwe muziek kan live worden gespeeld. Spannend, zeker, maar al gauw kwam de zekerheid in het spel.

Zoals ik schreef, is 'Niemandsland' een zeer ingetogen plaat. Al het kenmerkende geschetter van het koper en de uitbundige woorden, zang en gebaren, zijn vrijwel afwezig. Het is een plaat die de aandacht vestigt op de verstilde schoonheid van al hetgeen dat van zichzelf niet mooi of schoon is. Een plaat die zich verzoend lijkt te hebben met de ondergang van de mensheid, waar niets meer te redden valt.

Zo was ook de sfeer op het podium. Weg waren de grote gebaren. Als bassist Mathijs Houwink de meest "woeste" man op het podium is, tijdens wat veel weg heeft van een bassolo, dan zegt het alles. Wat we te horen kregen, klonk ingetogen en was gericht op schoonheid. De Kift staat bekend om zijn hoekige en dwarse muziek, gecreëerd door soms onnavolgbare maatsoorten, waar eerlijk gezegd zelfs voor iemand die veel muziek luistert en zelf speelt, zoals ik, soms geen voor- noch achterkant aan te ontdekken valt. Maar wat bovenal opvalt in een paar nummers; het lukt De Kift om iets wat heel veel en onregelmatige hoeken heeft, perfect rond te maken. Dat is de beste omschrijving die ik kan verzinnen. Meer dan eens stond ik verwonderd en bewonderend te kijken. De Kift is een band die een, twee, drie, vier, kan aftellen, zoals alle bands doen en daarna losbarsten in een ritme waar die een, twee, drie, vier vast ergens diep onder verstopt zal liggen, maar wat het wel is? Zelfs tijdens een nummer wijzigt het. Ik probeerde percussionist Marko Heijne te volgen in een van de oudere nummers, maar het lukte me niet. Ik ga ervan uit dat hij wist wat hij deed. Accenten verschuiven per maat, zoals volgens mij ook één keer in de achtergrondzang.

Schoonheid ligt in de klanken van een xylofoon of een steel drum. In de menselijke metronoom die gitarist Pim Heijne is. In prachtige drie-, vier-, vijfstemmige samenzang en in de vele, vele toeters die in continu wisselende samenstelling gespeeld worden. Wat wel echt nieuw was, was de saxofoon van Roos Janssens. Dat geeft een geheel ander geluid aan de blazerssectie van De Kift en is een verrijking. Net als haar zangpartijen dat zijn. Janssens geeft een geheel andere toon aan De Kift en die mag er zeker zijn.

Photo: Wout de Natris

Nadat het applaus voor 'Niemandsland' in ontvangst was genomen, werd er een greep uit ouder werk gedaan. Zelfs tijdens het applaus werd er aan een distortion apparaat gedraaid. Dat kan eigenlijk maar een ding betekenen en inderdaad: "feeste!" De groene gitaar kwam naar voren en de enorm harde riff werd gespeeld. Ferry Heine kon eindelijk zijn ADHD kant los laten gaan en drummer Wim ter Weele zijn Braziliaanse carnavals trommels om hangen. Iedere keer als ik 'Bal' hoor verschijnt er een lach op mijn gezicht. Er bestaat geen ultiemer feestnummer dan dit. Daar tegenover staat het meest melancholische nummer van De Kift, waarmee de set werd afgesloten, 'Hoofdkaas'. Het was heel grappig om te merken dat er mensen in de zaal waren die nog nooit bij een De Kift show waren geweest. Dat viel op toen Ter Weele met zijn kartonnen doos vol lege conservenblikken begon te schudden in de maat van het nummer. Woester en woester. De Kift kan beroeren tussen deze twee enorme uitersten en dat is vrijwel geen band gegeven en misschien wel niet een andere.

Sinds de kindervoorstelling over Nova Zembla heb ik met uitzondering van 'Hoogriet' alle shows gezien. Covid voorkwam dat. Samen met mijn zoon van toen vier. We zijn ruim 26 jaar later, maar de indruk die De Kift live maakt is zo constant. Het zijn de albums die steeds beter geworden zijn door de jaren heen. 'Niemandland' is daar geen uitzondering op. We zijn allemaal grijzer en ouder geworden, maar ik hoop er nog jaren bij te kunnen zijn.

De show trekt nog tot en met januari door het land heen. Gaat dat zien!

Wout de Natris - van der Borght

De muziek van De Kift kun je hier bestellen:

https://winkel.dekift.nl/