Duuster. Hister

24 May 2023, Hister's self-titled EP featured on this blog and today the Groningen band features for the second time. Duuster is the name of the eight song album and the title, in Groningen dialect, translates as darkness. Duuster is a title covering the content of the album completely. It contains as dark as it does intriguing music.

Things have changed in the one and a half year between the two releases. In 2023 Hister was a duo consisting of Merel Weijer, bass and Michel Weber, drums. The duo has since been extended with guitarist John Knol. This makes a big change in sound, as is to be expected. Although the music still tends more towards The Cure at its darkest, the sound can be pumped up to classic rock trio proportions. Weijer still magnifies her bass guitar with all sorts of effect pedals blowing it up to huge proportions, while not forgetting the melodies she can play at the same time.

What has not changed, is that Merel Weijer is the lead singer. With her downcast voice, she is an important contributor to the overall mood of Duuster. Shoegaze may be the right description for the band's music. Perhaps not in a literal sense when they play live, yet certainly for the music the trio plays. The guitar, bass and voice can have a simultaneous droning quality that adds to this overall impression. Duuster is not an album for people who are in search of some light in their lives. Those who like to wallow in a little darkness though every once in a while, have come to the right address with Hister.

Overall, musically I would still put the band in the early 1980s when a band like Fischer Z scored its big hits and The Cure its first. The opening and title song attests to this observation. With the addition of Knol the band comes closer in sound, yet also regularly takes a different turn, towards the later shoegaze bands. This makes Hister musically a far wider reaching band.

'Diezeg In Kop', is an exception in two ways. It is sung by drummer Weber and it is a punkrock track, not unlike city and label mates traumahelikopter plays on its latest album. On EP 'Hister' Weber's song was also more punk oriented; there's clearly a pattern here.

The next song 'Zee Het Zo' is one of the most guitar driven songs. John Knol is really letting it rip in a sea of feedback in the solo and wherever else possible. Again, the song is dark but also immensely huge. All kinds of musical influences come together here, while Hister seems to stick to the doom and gloom of post punk of the early 80s. Don't be fooled though, this song soars through decades of music.

Duuster certainly has to be put into a corner where darker music belongs. Yet in that corner are many niches and I have a strong inclination that Hister wants to be in many of them. From original new wave to shoegaze and darker indierock to (post) punk. Individual songs fit into one of these niches. It would be missing the point though. Duuster is an album that wants to belong up there with the bigger albums and I have no problem to put it next to 'Red Skies Over Paradise' or 'Save Yourself', two albums spanning the early 80s with the mid 20s. Yes, it's that good, folks. Step over the fact that you're listening to Grunnings and start rocking out.

Wout de Natris - van der Borght

You can listen to and order Duuster here:

https://officialhister.bandcamp.com/album/duuster

Watch Me Drive Them Dogs Wild (2). Merce Lemon

Late last year I was attracted to one of Erwin Zijleman's reviews. Our musical tastes do not always coincide. Sometimes when I read one over before publication, something tells me to take a listen. On even rarer occasions, I go over to the Bandcamp website advertised and buy the download to throw it on a self-burned disc. Watch Me Drive Them Dogs Wild is one such album.

Merce Lemon is a singer and songwriter from Pittsburgh, Pennsylvania, who is active musically somewhere between country, rock, roots and indie. The kind of music I have been buying records of for about 30 years. It all started with the likes of The Walkabouts, Slobberbone and Hazeldine in the 1990s. Merce Lemon fits right in there with her music. She's not afraid to rock out, while throwing a wailing pedal steel guitar into the mix, nor to throw the mood right down, presenting a darker version of a singer-songwriter song. On Watch Me Drive Them Dogs Wild it happens and from the first to the last second I'm caught by Ms. Lemon's musical magic.

What attracts me most to Watch Me Drive Them Dogs Wild is the way her voice is offset against the music. The production is deliberately dirty, matching the way Merce Lemon sings. She's not out to please sensitive ears with her voices (or music), at least for the main part of the album. It has a take it or leave it quality. I'm taking, thank you. The dense sound gives the album a tough appearance and the singer is thriving in and because of it. Even in the ballads that mood remains, with the difference that the songs are kept far smaller.

Erwin's December post explained everything around the album and Ms. Lemon's career so far, so I can be far briefer and will. I wanted to write anyway, because Watch Me Drive Them Dogs Wild really impressed me and would have made my 2024 year list, had I had the time to listen to it but simply ran out of time, because of work and travel abroad the whole week before Christmas and the rollercoaster the last week of the year is usually, not to mention the task I undertook to look into my 100 favourite albums of 2000 - 2024.

In between I kept listening and decided to play the album somewhere along the line since my return and was convinced I heard right during that first listening session in December. Watch Me Drive Them Dogs Wild is an album to drive its listeners wild as well.

Wout de Natris - van der Borght

You can listen to and order Watch Me Drive Them Dogs Wild here:

https://mercelemon.bandcamp.com/album/watch-me-drive-them-dogs-wild

Sent Through The Ceiling. Ashtyn Barbaree

Ashtyn Barbaree debuteerde in 2022 zeer veelbelovend met Better Luck Next Time, maar laat op het deze week verschenen Sent Through The Ceiling op indrukwekkende wijze horen dat ze nog veel beter kan.

Sinds ik het nieuwe album van de Amerikaanse muzikante Ashtyn Barbaree in handen kreeg, liet het album me niet meer los. Alles op Sent Through The Ceiling is immers even mooi. Het prachtige pianospel, het fraaie gitaarwerk, de tijdloze songs, de warme productie en natuurlijk de bijzondere maar ook prachtige stem van de jonge muzikante uit Fayetteville, Arkansas. Het debuutalbum van Ashtyn Barbaree vond ik al bovengemiddeld goed, maar Sent Through The Ceiling is nog veel beter. Het debuutalbum van de Amerikaanse muzikante ontdekte ik pas na ruim een jaar, maar dit keer ben ik gelukkig onmiddellijk bij de les. Voor mij onbetwist jaarlijstjesmateriaal.

Better Luck Next Time, het in de zomer van 2022 verschenen debuutalbum van de Amerikaanse muzikante Ashtyn Barbaree, ontdekte ik helaas pas in de herfst van 2023, maar ik was zo onder de indruk van het album dat ik alsnog een zeer positieve recensie schreef. Op haar debuutalbum, dat ook in de Verenigde Staten uiteindelijk goed werd ontvangen, trok de singer-songwriter uit Fayetteville, Arkansas, direct de aandacht met haar stem. Het is een karakteristiek stemgeluid waarvan je moet houden, maar als je er van houdt is Better Luck Next Time een album dat direct een onuitwisbare indruk maakt.

Het met een aantal topmuzikanten uit Nashville gemaakte album kon ook in muzikaal opzicht de concurrentie met al die andere albums in het genre makkelijk aan en Ashtyn Barbaree bleek ook nog eens een getalenteerd songwriter. Alle reden dus om de Amerikaanse muzikante in de gaten te blijven houden. Ashtyn Barbaree keert in oktober terug met haar tweede album en ook Sent Through The Ceiling is een uitstekend album.

Voor het opnemen van haar tweede album koos Ashtyn Barbaree niet voor Nashville, maar bleef ze in Arkansas, waar ze werd omringd door een aantal zeer competente muzikanten, van wie een aantal ook was te horen op haar debuutalbum. Ze koos er bovendien voor om haar tweede album zelf te produceren, wat altijd een gewaagde keuze is. Het pakt allemaal goed uit, want Sent Through The Ceiling is in alle opzichten een prima album, dat zeker niet onder doet voor haar debuutalbum. Ashtyn Barbaree is nog een twintiger, maar ze maakt op haar tweede album een gelouterde indruk. Haar eigen productie klinkt feilloos en ook de zang op het album is van grote klasse.

De Amerikaanse muzikante beschikt nog altijd over een karakteristiek stemgeluid, maar waar ik bij beluistering van haar debuut moest wennen aan de zang vond ik die op Sent Through The Ceiling eigenlijk direct prachtig. In muzikaal opzicht ligt het nieuwe album in het verlengde van zijn voorganger, wat betekent dat Ashtyn Barbaree oorspronkelijke klinkende Amerikaanse rootsmuziek maakt, maar het is ook dit keer rootsmuziek die fris en eigentijds klinkt. Het is bovendien veelzijdige rootsmuziek, want Ashtyn Barbaree kan in meerdere genres uit de voeten, al staan folk en country in veel songs centraal. Sent Through The Ceiling klinkt op het hetzelfde moment als een tijdloos singer-songwriter album uit de jaren 70.

In het geluid op Sent Through The Ceiling spelen wonderschone pianoklanken en fraai gitaarwerk de hoofdrol, maar er is altijd wel een bijzonder accent in de instrumentatie dat de songs wat extra laat schitteren, waarvan ik de strijkers zeker wil noemen. Het combineert allemaal wonderschoon met de stem van de muzikante uit Arkansas, die zomaar kan uitgroeien tot een van mijn favoriete zangeressen.

Ashtyn Barbaree is zoals gezegd nog een twintiger, maar ook als songwriter doet ze wat mij betreft niet onder voor de ouwe rotten in het genre. De songs op Sent Through The Ceiling zijn stuk voor stuk aansprekend en het aantal songs op het album dat me zeer dierbaar is blijft maar groeien. Het zijn songs met persoonlijke teksten waarin verlies, liefde en het najagen van dromen centraal staan, wat de songs op Sent Through The Ceiling voorziet van extra zeggingskracht.

Alles bij elkaar heeft Ashtyn Barbaree een album gemaakt dat wat mij betreft mee kan met de beste rootsalbums van het moment en het album is voor mij nog lang niet uitgegroeid. Haar debuutalbum noemde ik een album van een grote belofte, maar met het nog wat betere Sent Through The Ceiling is Ashtyn Barbaree de belofte wat mij betreft al lang voorbij.

Erwin Zijleman

Je kunt Sent Through The Ceiling hier luisteren en bestellen:

https://ashtynbarbaree.bandcamp.com/album/sent-through-the-ceiling

R.I.P. Joost den Draaijer / Willem van Kooten (1941 - 2025)

Toeval bestaat niet. Op vrijdag 3 januari is er een item op het NOS Journaal van 20.00 uur over het zestig jarig bestaan van de Top 40. Op zaterdag 4 januari wordt bekend gemaakt dat Willem van Kooten is overleden. Van Kooten is de man die on 1964 van Radio Veronica, "192 goed idee", naar de V.S. mocht op studiereis en terugkwam met horizontale programmering, uitzoeken welke luisteraars op welk moment van de dag het beste bediend kunnen worden en bovenal het idee voor een wekelijkse hitlijst.

Die ging live, zonder dat ik ook maar een idee had, op 2 januari 1965, met op 1 'I Feel Fine' van The Beatles, de eerste van in totaal 16 nummer 1 hits tussen 1965 en lente 1970. Op 9 januari werd het eerste gedrukt exemplaar uitgegeven, die jongeren bij hun platenwinkel konden ophalen. Een paar jaar later sloot ik als acht jarige ook aan die rij. Het begin van een verzameling, die ook weer stopte natuurlijk.

 

Er is momenteel een tentoonstelling over 60 jaar Top 40 in Museum RockArt. Dit "is gevestigd aan de Zekkenstraat 42 te Hoek van Holland en is iedere donderdag, vrijdag, zaterdag en eerste zondag van de maand geopend van 11.00 tot 17.00 uur. In de officiële schoolvakanties is het museum tevens op de woensdagen geopend. Entree is 9 euro per persoon". Voor meer informatie, zie de website van het museum.

Joost den Draaijer presenteerde de top 40, vanzelfsprekend. "De nationale zaterdagmiddag gebeurtenis" met de nieuwe tipparade, alarmschijf en top 40 werd een begrip. Dat duurde voor mij overigens niet heel lang, want Van Kooten moest weg bij Veronica. Er staat me iets bij over de single 'Ome Sjakie' van een orkest genaamd De Praatpalen. De tekst van dit nummer werd als schokkend ervaren en Van Kooten zou hier achter zitten. Nu waren nummers van Veronica discjockeys niet raar, want achter Egbert Douwe, die van 'Kom Uit De Bedstee Mijn Liefste, nummer 1 in 1968, zat dj Rob Out bijvoorbeeld.

Ik kan mij echter ook voorstellen dat er een commercieel conflict of een botsing van zakelijke belangen achter het opstappen zat. Van Kooten is zeer bemiddeld geworden van zijn belangen in de popmuziek die starten naast zijn carrière als diskjockey. Ook dat was niet vreemd voor Veronica DJs. Al in die tijd had hij met Freddy Haaijen Red Bullit opgericht en speelde een bepalende rol in de carrière van menig Nederlandse band, met de Golden Earring voorop.

Hoe het nu precies zit, is niet zo relevant. Door de kennis die Van Kooten in 1964 meenam uit de V.S., is het Nederlandse radiolandschap gewijzigd, te beginnen bij de piratenzender die nog een kleine tien jaar zou uitzenden vanaf de Noordzee, net buiten de territoriale wateren vanaf het schip de Norderney.

Rob Out, Jan van Veen, Joost den Draaijer, langzaam nemen we afscheid van de originele DJs van Radio Veronica. Het zegt natuurlijk inmiddels ook iets over mij. Nee, ik heb geen verlangen naar de radio van toen. Het was mooi, want ik ontdekte heel veel nummers zo die ik nog steeds heel mooi vindt en graag speel. Daar heb ik geen DJs meer voor nodig. Het was mooi.

Naschrift

Er staat een klein lemma in Wikipedia over De Praatpalen. Het was een trio, producer Freddy Haaijen, DJ Joost den Draaijer en singer-songwriter Peter Koelewijn. Ze brachten drie singles uit, maar 'Ome Sjakie (Het hele zakie lag in zijn nakie)' was de hit. Veronica DJ Jan van Veen vond het in tweede instantie te gewaagd en stelde voor het nummer niet meer te draaien. Gevolg, exit Den Draaijer die overstapte naar de concurrent op zee Radio Noordzee.

Typisch voor die jaren is, dat het nummer in de ban werd gedaan en waarschijnlijk daardoor een hit werd. Het grootste voorbeeld is 'Je t'Aime ... Moi Non Plus' dat in 1969 niet uit de top 40 was weg te slaan, terwijl niemand het mocht draaien aan de wal. En laten we wel wezen, het is een van de geilste maar ook beste slijpnummers ooit. 'Ome Sjakie' is op zijn best een, toentertijd, choquerende carnavalskraker te noemen.

Wout de Natris - van der Borght

Small Changes. Michael Kiwanuka

Small Changes was one of the bigger releases in the fall. It took Michael Kiwanuka five years to come up with the follow up album to 'Kiwanuka', which was my first album by him. Bought on a wim as I needed a third album in 3 for €25 offer. It turned out to be the best buy of the three. I still play it regularly and now there's Small Changes. It took me a few days before I could buy it and listen enough times to write about it. That moment is there today.

Michael Kiwanuka tells the world that for Small Changes he went back to basics. That may be, I am not familiar with his first two albums. What I hear, is a very, very soulful album by a singer with a super-iconic voice for this kind of music. The music is so easy going, so relaxed, that it is almost a wonder that it is not utterly boring. In fact, it is all but. The singer and his two producers, Danger Mouse and Inflo, have created a musical world to wallow in. To never get back from.

Some of the songs are, as it were, cut in half by razor-sharp guitar solos. Take the one in the title song. The song superbly plays in its lower mid-tempo and then slash, out comes that guitar; and without upsetting the listener. That is the true quality of the production. (Early January 2025. And then I ran out of time to finish the review mid-December, so I left it for weeks. Time to catch up.)

As a singer Kiwanuka sounds cool, calm and collected. It's only on the surface, is my guess. The guitar is a dead giveaway of course but also he has this slight quiver in his voice every once in a while. I do not know a lot about Michael Kiwanuka. The two interviews I remember reading tell me of someone who to all appearances seems insecure of his art. As if he is still in search for something that he found a long time ago. The fact that he is found in the upper regions of our Dutch musical at the end of the year lovefest called the Top 2000, tells you something of the stature he already has over here. Not in his mind it seems.

After 'Kiwanuka' which musically is a tougher album, Small Changes is a far smaller album, very laidback and aimed at late night listening, when the day is done and a listener does not want to go to bed yet but also not get agitated. Granted, it will work under other circumstances as well, but this is a late night album, like some by Marvin Gaye are, except, I do not like albums by Gaye. Michael Kiwanuka has enticed me to listen to him. It's time to start listening to his second album as well, as that is the Top 2000 one.

At face value, there is little to write on Small Changes, as not much is happening. All is delicate and in great taste, with small references to Nick Cave albums even. Listen to 'Rebel Soul' to hear what I mean. Or a softer version of the Air/Serge Gainsbourg (clan) bass. Little giveaways of Kiwanuka's influences? It is exactly the this good taste that makes me come back to Small Changes. What I am sure of, is that I will keep coming back to Small Changes for some time and that the album may end up a lot higher, should I at some point be asked to revise my best albums list of 2024. And allow me to end with a prediction. 'Low Down, part 1 and 2' will be the next entry in that Top 2000 next year. If there's a Michael Kiwanuka song deserving it....

Wout de Natris - van der Borght