Abigail Lapell sleepte in Canada al de nodige folkprijzen in de wacht, maar met het prachtige Stolen Time moet ook de rest van de wereld kennis gaan maken met haar bijzondere muziek. De muzikante beschikt over een bijzondere stem, die de songs op haar nieuwe album voorziet van gevoel en doorleving. Stolen Time bevat een aantal sober ingekleurde folksongs, maar ook een aantal wat voller klinkende songs, die Abigail Lapell een eigen geluid geven. Het is een geluid dat zich steeds nadrukkelijker opdringt en dat ook steeds meer indruk maakt. De Canadese muzikante imponeert uiteindelijk met tijdloos klinkende songs maar ook met een karakteristiek eigen stempel.
Je hebt soms van die albums waarbij je er ook na uren luisteren nog steeds niet achter bent waar het ook alweer op lijkt, maar er zijn ook albums die dit binnen enkele seconden prijs geven. Stolen Time van Abigail Lapell had hier precies 12 seconden voor nodig, want als de Canadese muzikante begint te zingen weet ik het direct: Nathalie Merchant.
Het is een stem die we de afgelopen jaren echt veel te weinig hebben gehoord en het is bovendien een hele bijzondere en een hele mooie stem. Het feit dat de stem van Abigail Lapell sprekend lijkt op die van de voormalig 10,000 Maniacs zangeres zit me dan ook geen moment in de weg.
De mate waarin de stem van de Canadese muzikante lijkt op die van haar beroemde Amerikaanse collega verschilt overigens per track. In de openingstrack van Stolen Time is het bijna of ik Natalie Merchant hoor zingen, maar in de tweede track is het niet meer dan een flinke vleug Natalie Merchant. In de meeste tracks is de gelijkenis op zijn minst treffend.
Ook in muzikaal opzicht zitten de songs van Abigail Lapell af en toe dicht tegen die van Natalie Merchant aan, maar wijken ze net zo makkelijk flink af en doen me minstens even vaak denken aan Gillian Welch. Genoeg nu over de vergelijking met Natalie Merchant, want Stolen Time is ook zonder deze vergelijking een heel interessant album.
Het is een album met vooral redelijk ingetogen songs met invloeden uit de folk en de singer-songwriter muziek uit de jaren 70, maar het album is soms net wat rijker ingekleurd en geproduceerd. Voor de productie van het album tekende de van The Arcade Fire bekende Howard Bilerman, die er voor heeft gezorgd dat Stolen Time anders klinkt dan het gemiddelde album in het genre.
Abigail Lapell heeft in een aantal songs genoeg aan een door piano gedomineerde instrumentatie en haar stem en met name in deze tracks vind ik de zang op het album betoverend mooi. Het zijn behoorlijk intieme songs die smaakvol zijn gearrangeerd en die met heel veel gevoel en emotie worden vertolkt.
Howard Bilerman kiest zo nu en dan voor een wat voller geluid door strijkers en blazers toe te voegen, maar de muziek van Abigail Lapell blijft zeer smaakvol en betrekkelijk ingetogen. Stolen Time blijft bovendien een folkalbum, al is het geen moment een doorsnee folkalbum. De muzikante uit Toronto sleepte de afgelopen jaren in eigen land een aantal folkprijzen in de wacht en afgaande op de kwaliteit van Stolen Time valt daar niets op af te dingen.
Het is overigens al het vierde album van Abigail Lapell, maar na ook de andere albums beluisterd te hebben durf ik wel te concluderen dat het nieuwe album van de muzikante uit Toronto haar beste album tot dusver is. Stolen Time is een prachtig ingekleurd en geproduceerd album vol sterke songs, dat uiteindelijk vooral wordt gedragen door de mooie en bijzondere stem van Abigail Lapell, die flink wat indruk maakt met haar zang en voordracht.
Stolen Time is bovendien een album dat zich steeds nadrukkelijker weet te onderscheiden van de concurrentie. Bij eerste beluistering vond ik het buiten de mooie en ook herkenbare stem wat gewoontjes, maar dat is een predicaat dat inmiddels al lang niet meer van toepassing is op het nieuwe album van Abigail Lapell, dat ik eerder zou karakteriseren als wonderschoon en eigenzinnig. Ik kende de Canadese muzikante nog niet, maar ga haar vanaf nu zeker in de gaten houden.
Erwin Zijleman
No comments:
Post a Comment