The Levellers live. Melkweg Amsterdam, woensdag 13 november 2024

Foto: HareD

Echt groot zijn The Levellers in Nederland nooit geweest, qua hits of albums. Toch hebben ze dit jaar al drie keer in Nederland opgetreden en hebben ze sinds hun oprichting in Brighton in 1988 tientallen malen in ons land op podia gestaan, inclusief Pinkpop in juni 1995. Het zegt iets over de podiumprestaties van de heren en dat werd bevestigd in de Melkweg.

Volgens de Wikipedia-omschrijving  is de naam The Levellers afgeleid van een radicale fractie van de New Model Army van Oliver Cromwell. De naam verwijst ook naar het relatief vlakke gebied in Brighton waar de meeste bandleden opgroeiden. Hun repertoire omvat  voornamelijk folkrock en indierock, met invloeden uit de punk en traditionele Engelse volksmuziek. Vandaar ook de dominantie van de viool in hun liedjes, net als bij generatiegenoot The Wonderstuff. Net als zij waren ze erg groot in Engeland, met hun headline optreden op Glastonbury in 1994 voor 300,000 mensen als hoogtepunt, waarvan ook een live CD beschikbaar is.

Al 36 jaar actief en geen spatje versleten. Anderhalf uur vooral up-tempo songs, met slechts een korte pauze. Lekker luid ook, dus het gepraat van sommige aanwezigen werd prima overstemd. De Max was bijna uitverkocht, de sfeer was goed, net als het geluid. Er stond logischerwijs een geoliede machine op het podium, met Mark Chadwick (zang, gitaar), Simon Friend (gitaar, banjo, zang, mandoline, harmonica), Jeremy Cunningham (basgitaar, zang), Charlie Heather (drum), Jon Sevink (viool), Matt Savage (keyboards, backing vocals). Speciaal geval was Stephen Boakes die het ultieme jaren negentig instrument bespeelde: de didgeridoo. Die had ik al een tijdje niet meer op een podium gezien!

The Levellers gaven het publiek waar het voor kwam. Ze speelden een mooie selectie van hun gehele werk. Het zwaartepunt lag bij top-album Levelling The Land (1991), dat bijna in zijn geheel werd gespeeld, zo door de show heen, inclusief de start met The Riverflow, Fifteen Years, and Battle of the Beanfield, en slotnummer Liberty Song. Debuut A Weapon Called The Word was onder ander vertegenwoordigd met Carry Me, en van Peace uit 2020 kwam ook het nodige langs, zoals Four Boys Lost en Food, Roof, Family. Er werd weinig gespeeld van de meeste recente CD Together All The Way (2023). Blijkbaar werd terecht ingeschat dat de meeste aanwezigen vooral voor een sentimental journey naar hun jaren negentig jeugd kwamen, hoewel het publiek vanuit mijn plekje in het midden van de zaal nog aardig gemêleerd leek qua leeftijd.

Ik had een heerlijke avond, top-band, lekkere muziek. Voor herhaling vatbaar en gelukkig is de kans levensgroot dat dit een dezer jaren weer kan!

HareD