Hypocrite van de Amerikaanse singer-songwriter Stephanie Lambring is deze week zeker niet het album dat de meeste aandacht opeist, maar het album is, net als voorganger Autonomy uit 2020, van bijzonder hoge kwaliteit. Het is een album dat afwisselend flirt met Amerikaanse rootsmuziek en indierock, maar Stephanie Lambring is er in geslaagd om deze genres op bijzondere wijze aan elkaar te smeden. Hypocrite is verrassend subtiel maar ook gevarieerd ingekleurd en geeft steeds alle ruimte aan de prachtige stem van Stephanie Lambring, die niet alleen overtuigt met mooie klanken en fraaie zang, maar ook met een serie hele mooie en interessante songs.
De Amerikaanse singer-songwriter Stephanie Lambring leek op jonge leeftijd haar dromen waar te maken toen ze in Nashville een platencontract in de wacht sleepte. Het draaide helaas uit op een enorme teleurstelling, waarna ze de muziekindustrie alweer snel de rug toe keerde. In 2020 keerde Stephanie Lambring terug met het uitstekende Autonomy, waarop ze wel de muziek maakte die ze zelf wilde maken. Het leverde een prachtig album op, dat helaas niet zo heel veel aandacht kreeg, maar dat in kleine kring terecht stevig werd bewierookt.
Ook ik was aan het eind van 2020 heel enthousiast over Autonomy, dat zowel in muzikaal als in vocaal opzicht indruk maakte en dat ook nog eens was gevuld met zeer aansprekende songs. Alle reden dus om heel nieuwsgierig te zijn naar de volgende muzikale verrichtingen van Stephanie Lambring. De Amerikaanse muzikante, die inmiddels is teruggekeerd naar Nashville, heeft nu met Hypocrite haar tweede album uitgebracht.
Net als op Autonomy kiest Stephanie Lambring op Hypocrite voor haar eigen weg en heeft ze lak aan de conventies van de muziekindustrie in Nashville. Hypocrite opent opvallend met subtiele atmosferische elektronische klanken, die op het eerste gehoor ver verwijderd zijn van de Amerikaanse rootsmuziek op Autonomy. De Amerikaanse muzikante wijkt in meerdere songs op haar nieuwe album af van het standaard instrumentarium binnen de Amerikaanse rootsmuziek, maar toch vind ik Hypocrite uiteindelijk toch minimaal voor een deel een rootsalbum.
De wat atmosferisch aandoende elektronische klankentapijten op het album worden gecombineerd met of afgewisseld door rootsy snarenwerk, dat soms subtiel wordt ingezet en soms wat meer op de voorgrond treedt. Wanneer de gitaren wat steviger worden aangezet schuift Hypocrite voorzichtig op richting de indierock van het moment, maar het album bevat ook songs die juist weer zijn te typeren als Amerikaanse rootsmuziek.
Echt goed in een hokje te duwen is de muziek van Stephanie Lambring daarom niet en dat pakt wat mij betreft uitstekend uit. In genres waarin veel muziek op het moment hetzelfde klinkt, laat Stephanie Lambring wat mij betreft een duidelijk eigen geluid en aangenaam divers horen en het is een zeer aansprekend geluid.
De Amerikaanse muzikante heeft haar songs niet volgestopt met instrumenten, maar kies voor een redelijk sober ingekleurd maar avontuurlijk geluid. De ruimte die open blijft neemt Stephanie Lambring in met haar stem. De zang op Hypocrite is echt bijzonder mooi en koppelt kracht aan souplesse. Het is een combinatie die ook terugkeert in de instrumentatie, die het album steeds weer van kleur laat verschieten met de echt bijzonder mooie stem van de Amerikaanse muzikante als constante factor.
Het is een stem die uitstekend tot zijn recht komt in het subtiele instrumentarium op het album, dat echt bijzonder mooi is geproduceerd door Teddy Morgan. Zeker wanneer Stephanie Lambring wat afstand neemt van de Amerikaanse rootsmuziek kan ze zo in de voetsporen van Phoebe Bridgers treden, maar deze blijft ze op Hypocrite nooit lang volgen. Het talent van Stephanie Lambring werd in Nashville vele jaren geleden al ontdekt, maar is pas echt tot bloei gekomen toen ze haar eigen weg kon gaan.
Erwin Zijleman
Je kunt Hypocrite hier bestellen en luisteren:
https://stephanielambring.bandcamp.com/album/hypocrite
No comments:
Post a Comment