Het is alweer bijna vier jaar geleden dat ik voor het eerst kennis maakte met de muziek van de Zweedse band Hater, die op Siesta herinnerde aan de hoogtijdagen van The Sundays. Op Sincere heeft de band rond zangeres Caroline Landahl twee nieuwe leden verwelkomd en deze hebben de muziek van de Zweedse band een stevige impuls gegeven. De muziek van Hater klinkt op Sincere wat zwaarder en steviger, maar het is niet ten koste gegaan van het melodieuze karakter van de muziek van de band. Het gitaarwerk op het album is schitterend en ook de ritmesectie maakt indruk, maar de ster van de band blijft Caroline Landahl. Siesta was een fantastisch album, maar Sincere is nog veel beter.
In de herfst van 2018 verscheen Siesta, het tweede album van de Zweedse band Hater. Het is een album dat me destijds inspireerde tot een zeer positieve recensie, maar het album zou me pas een half jaar later, toen ik eindelijk het vinyl van Siesta in handen kreeg, echt dierbaar worden. Inmiddels schaar ik het album onder de allermooiste albums van 2018, waardoor ik heel nieuwsgierig was naar het nieuwe album van de band, dat na wat uitstel nu gelukkig dan eindelijk is verschenen.
De samenstelling van de band is sinds het vorige album wat gewijzigd, maar nog altijd draait veel om zangeres en frontvrouw Caroline Landahl, die Siesta met haar zang naar een hoger plan tilde. Ook voor Sincere werd een beroep gedaan op producer Joakim Lindberg, maar desondanks klinkt het nieuwe album van de Zweedse band flink anders dan zijn voorganger.
Siesta vergeleek ik drie jaar geleden met de muziek van onder andere The Concretes, Belle And Sebastian, The Cocteau Twins en vooral The Sundays. Op Sincere klinkt de muziek van Hater wat steviger en hebben de invloeden uit de postpunk, die op het vorige album ook af en toe te horen waren, flink aan terrein gewonnen.
Sincere opent met lekker diepe postpunk bassen en opvallend ruimtelijke gitaarloopjes, waarna Caroline Landahl invalt met haar geweldige stem. Het is een stem die drieënhalf jaar geleden gemaakt leek voor lome en wat zweverige popliedjes, maar ook in de wat steviger aangezette openingstrack van Sincere kan de Zweedse zangeres uitstekend uit de voeten.
Sincere schuurt in de openingstrack tegen de postpunk, shoegaze en dreampop aan en dat zijn invloeden die vaker terugkeren op het derde album van de band uit Malmö, die dit keer ook nadrukkelijk put uit de archieven van de vrouwelijke indierock uit de jaren 90, maar ook het goede gevoel voor melodieuze pop heeft behouden.
Het geluid van de band is een stuk zwaarder aangezet dan op het vorige album, maar het is nog altijd een ruimtelijk geluid, waarin voldoende ruimte is gereserveerd voor de stem van Caroline Landahl. Zeker wanneer de gitaarmuren hoger en gruiziger worden loopt Hater het risico dat de zang van haar frontvrouw wat onder sneeuwt, maar echt ontsporen doet het gitaarwerk op het album niet.
Zeker in de meest melodieuze songs op het album hoor ik nog wel wat van de invloeden die bij beluistering van het vorige album in het oor sprongen, maar door het net wat stevigere karakter van de songs op Sincere klinkt Hater op haar nieuwe album wel wat eigentijdser en origineler.
Zoals gezegd werd Siesta me een half jaar na de release zo dierbaar dat ik het album nog altijd met grote regelmaat beluister. Sincere klinkt anders en dat is even wennen, maar nu ik het album een aantal weken in mijn bezit heb, durf ik al wel te zeggen dat het derde album van de Zweedse band me minstens net zo dierbaar is als zijn voorganger.
Sincere laat vergeleken met Siesta een wat consistenter geluid horen en het is bovendien een meer eigen geluid vol prachtig gitaarwerk. Zweden heeft vooral patent op meedogenloos aanstekelijke popmuziek, maar Hater laat horen dat het land ook in de rockmuziek uitstekend uit de voeten kan. Sincere krijgt helaas nog niet heel veel aandacht door al het releasegeweld van deze week, maar wat is het een fantastisch album.
Erwin Zijleman
No comments:
Post a Comment