De Amerikaanse muzikante Esther Rose maakte indruk met haar vorige album How Many Times, maar het deze week verschenen Safe To Run vind ik nog een stuk beter. Safe To Run is een persoonlijk album vol optimisme. Esther Rose vond nieuw geluk in New Mexico en heeft een aantal songs geschreven die je aangenaam omarmen. Ook Safe To Run is in de basis een rootsalbum, maar Esther Rose zoekt op subtiele wijze de grenzen van het genre op, wat een aangenaam en fris geluid oplevert. In muzikaal opzicht klinkt het allemaal bijzonder lekker, maar het is ook dit keer vooral de geweldige stem van Esther Rose die de aandacht trekt. Wat een sterk album.
De naam Esther Rose deed bij mij niet direct een belletje rinkelen, terwijl ik net iets meer dan twee jaar geleden toch behoorlijk enthousiast was over haar derde album How Many Times. De Amerikaanse muzikante beschikt kennelijk over een naam die niet heel onderscheidend is en hierdoor niet goed blijft hangen, maar ze beschikt gelukkig wel over muzikale kwaliteiten die je bij blijven.
Op How Many Times maakte de muzikante die werd geboren in Detroit, Michigan, lange tijd opereerde vanuit New Orleans, Louisiana, maar nu Taos in New Mexico als thuisbasis heeft, vooral Amerikaanse rootsmuziek, maar liet ze zich niet vastpinnen op één genre. How Many Times viel op door sterke songs en een mooie instrumentatie, maar het was vooral de stem van Esther Rose die de aandacht trok.
Het is een stem die gemaakt is voor Amerikaanse rootsmuziek, maar het is ook een stem waar je van moet houden. Ik kan me goed voorstellen dat de stem van Esther Rose niet iedereen zal aanspreken, maar wanneer je gevoelig bent voor de vocale verleidingen van de Amerikaanse muzikante, was op How Many Times echt iedere noot raak. Het is niet anders op het deze week verschenen Safe To Run, het vierde album van Esther Rose.
Ook Safe To Run is een album waarop invloeden uit de Amerikaanse rootsmuziek domineren en waarop direct vanaf de eerste noten de stem van Esther Rose centraal staat. Ik was zelf zeer gecharmeerd van de zang op haar vorige album en was ook bij eerste beluistering van Safe To Run direct onder de indruk van de vocalen. Het zijn vocalen, die, net als op How Many Times, worden gecombineerd met een veelkleurige instrumentatie, die lekker vol, maar ook ingetogen kan zijn.
Het is een instrumentatie waarvoor Esther Rose een beroep deed op leden van de bands The Deslondes, Silver Synthetic en Hurray For The Riff Raff, die ze nog kent uit de muziekscene van New Orleans. Net als How Many Times werd ook Safe To Run geproduceerd door de van de synthpop band Video Age bekende Ross Farbe, die ook het nieuwe album van Esther Rose heeft voorzien van een smaakvol en vooral door snareninstrumenten ingekleurd rootsgeluid.
Waar Esther Rose op How Many Times vooral binnen de kaders van de Amerikaanse rootsmuziek bleef, staat Safe To Run vol met uitstapjes buiten de gebaande paden van de Amerikaanse rootsmuziek. Het zijn wel hele subtiele uitstapjes, die de songs van Esther Rose voorzien van een vleugje pop of indie, waardoor het album niet alleen in vocaal, maar ook in muzikaal opzicht zal opvallen in het aanbod van het moment.
Ik vind Safe To Run hierdoor nog een stuk aantrekkelijker en aansprekender dan zijn voorganger. Het zijn overigens niet alleen de uitstapjes buiten de gebaande paden die Safe To Run nog interessanter maken dan het al uitstekende How Many Times, want ik vind ook het geluid op het nieuwe album mooier. Bovendien zingt Esther Rose nog wat zelfverzekerder en heeft ze een serie geweldige songs geschreven.
Safe To Run van Esther Rose is een album dat zich direct aangenaam opdringt, maar het is ook een album dat je langzaam maar zeker steeds dierbaarder wordt. Ik ga haar naam vanaf nu echt proberen te onthouden, maar de geweldige songs op Safe To Run krijg ik met geen mogelijkheid meer uit mijn hoofd.
Erwin Zijleman
No comments:
Post a Comment