Blur live. Ziggo Dome, Amsterdam dinsdag 27 juni 2023

Foto: Hared

De Britpop bestaat nog en de ongekroonde koningen van Blur kwamen voor het eerst in 20 jaar naar Nederland. Dat ze in de Ziggo stonden was al een tikkie merkwaardig, omdat Blur nooit heel populair is geweest in Nederland, zeker niet in vergelijking met eeuwige rivaal Oasis. Het was dan ook niet vreemd dat de zijkanten van de 2e ring met doeken waren afgezet, bij gebrek aan belangstelling. Vergelijk dat met de welhaast heilige status in het Verenigd Koninkrijk, waar zij binnenkort twee keer in een uitverkocht Wembley spelen.

Afgelopen vrijdag zond de NPO nog het concert Parklive uit, dat Blur gaf ter afsluiting van de Olympische Spelen in London in 2012. De massa was enorm destijds in Hyde Park.

In Amsterdam deed de organisatie in aanloop van Blur zelf vreselijk zijn best alles wat leek op sfeer snel de kop in te drukken. De DJ van dienst draaide werkelijk ongekend verschrikkelijke platen en voorprogramma Pip Blom bleek een volledig mislukte kopie van Garbage, echt driekeer niks.

Blur zelf echter was twee uur lang fijn, hard en prettig. Hoewel zij ook nieuw werk speelden (daar moet ik zodra de cd uit is nog eens op mijn gemak naar luisteren om een oordeel te kunnen vellen), was het toch vooral een feest der herkenning. Opvallend was dat er twee nummers opnieuw moesten na een mislukt begin, maar dat mocht de pret niet drukken.

Hoogtepunten waren Beetlebum, Coffee & TV, Parklife, Sing, Song 2, This a Low, Girls and Boys en afsluiter The Universal.

HareD