Marathon EP. Marathon

Trio Marathon from Amsterdam has come by on this blog since it's first single 'Age' A live show followed and now, finally, the band's debut EP has seen the light of day. Postpunk is the word. Marathon has taken a deep dive into the record collection of the member's parents, if not grandparents. The sound of bands that were popular in the early 80s has found its way to this EP in a successful, and entertaining way.

Of course, a list of contemporary colleagues can be mentioned. Tramhaus, Global Charming and several other bands from NL, while bands like Fontaines DC, Shame, etc., can be mentioned from the British Isles. The fact that I mention Marathon in one go with these bands is a compliment to the music on Marathon. It is deserved. The band has charged its music with the positive energy it needs and more than enough of it to excel.

Marathon consists of Lennart van Hulst, Kay Koopmans and Nina Lijzenga. The former two met in high school and formed their first band there. With Lijzinga on board Marathon got its final form. Together they worked on new songs in the summer of 2022 and recorded them in the fall. The result is six glorious songs on Marathon.

The EP opens with the first single 'Age'. Arguably it is the most postpunk song on the album. The least uncompromising of the lot. Where Tramhaus comes through the most. Perhaps because there already is a Tramhaus, the band traversed in another direction. At the same time 'Age' is so impressive. "The single explodes in fantastic ways, with loads of force and melodies combined, with thanks to the guitar overdubs", I wrote in September 2022 and can still totally relate to my observation. This is a band with a point to make and succeeded in a grand way.

The EP never is this urgent in a confrontational way again. The opening riff of 'Tired' is a great one, musically and melodically. It shows that with dedication and patience it is still possible to write a great riff in 2022, no matter how many came before you. Kay Koopmans certainly found one. And then listen what Lijzinga does on the bass. Her "answer" makes the song even better. Lennart van Hulst fills up everything behind them on a mighty drums. 'Tired' is also totally energised but far more melodic. It is a different kind of song and I am not able (yet?) to tell you what I like better, except that I think the two songs are such a great start to this EP.

'The Company' follows the path 'Tired' created. A little the edge comes in, as does the British Isles connection. Shame is close by here in the guitar work. With a song like this Marathon ought to be able to make every festival field around Europe explode. This is serious party rock and roll for the 21st century.

Like so many other post punk bands Marathon is able to make the uncomfortable mix with pleasure. Although less extreme than Tramhaus e.g., Marathon is not in it for the easy pleasing. A lot of people will not stick around to find the melody in the band's music. Those that do, will find it in abundance. The band wants to rock in an alternative way but knows that a song also needs melodies. Something most bands tended to forget in the early 80s or perhaps, I often could not and still cannot find it in their songs. Not on Marathon. Melody is all over the place.

The band presents a near perfect mix of early 1980s postpunk and its circa 2020 equivalent. The skies are not coming down today although we hear about what can come down on a daily basis from Ukraine, it seems very far away right here. That is the difference with the uncompromising doom and gloom of 1980. There's enough to enjoy today and that does come through in the music on Marathon. Just listen to the glorious ending of the EP 'How Does It Feel'. Another huge potential festival hit in my ears. Marathon is a band to watch.

Wout de Natris

The Weakness. Ruston Kelly

De Amerikaanse muzikant Ruston Kelly heeft een mooi en bijzonder album gemaakt, dat geen moment klinkt als een folk- of countryalbum, maar stiekem toch een echt Amerikaans rootsalbum is.

Ruston Kelly keert na het einde van zijn huwelijk met Kacey Musgraves terug met een bijzonder album. The Weakness bevat zeker sporen van de liefdesbreuk van een paar jaar geleden, maar het is zeker geen typisch breakup album geworden. Het is bovendien geen typisch rootsalbum, want Ruston Kelly, die tot nu toe vooral actief was binnen de folk en de country, heeft zijn nieuwe album bijzonder in laten kleuren door producer Nate Mercereau, die het album heeft voorzien van een fraai laagje elektronica. The Weakness schuift daarom flink op richting pop en rock, maar onder het blinkende laagje is Ruston Kelly de singer-songwriter gebleven die hij altijd al was. Fascinerend album.

Ik kende de Amerikaanse muzikant Ruston Kelly tot voor kort eigenlijk alleen als de voormalige echtgenoot van Kacey Musgraves, maar had nog nooit naar zijn muziek geluisterd. Ik ging er om onduidelijke redenen van uit dat hij wat gladde en oubollige countrymuziek zou maken, maar dat is zeker niet de muziek die is te horen op The Weakness, het deze week verschenen vierde album van de muzikant uit Nashville, Tennessee.

The Weakness is het eerste album dat Ruston Kelly heeft gemaakt nadat zijn huwelijk met Kacey Musgraves op de klippen liep, maar omdat dit inmiddels even is geleden, is het zeker geen typisch breakup album, al staat de Amerikaanse muzikant in een aantal songs stil bij het einde van zijn huwelijk. Kacey Musgraves maakte dat breakup album in 2021 overigens wel met star-crossed, dat ik sinds de release wel meer ben gaan waarderen, maar dat me nog steeds veel minder goed bevalt dan het briljante Golden Hour uit 2018.

The Weakness van Ruston Kelly is verschenen op het Rounder label, dat vooral bekend staat om wat traditioneel aandoende Amerikaanse rootsmuziek, en krijgt ook nog steeds labels als folk en country opgeplakt, maar het is wat mij betreft toch vooral een pop- en rockalbum met de ene keer wat meer en de andere keer wat minder invloeden uit de Amerikaanse rootsmuziek.

Ruston Kelly maakte zijn nieuwe album samen met producer Nate Mercereau, die de afgelopen jaren werkte met onder andere Pink, Lizzo en The Weeknd, maar ook met Leon Bridges, Jon Batiste en recent nog met Kimbra. Het is niet de producer die je op voorhand verwacht bij een muzikant als Ruston Kelly, maar het pakt wat mij betreft prachtig uit.

Nu moet ik overigens wel direct toegeven dat ik The Weakness bij eerste beluistering geen bijzonder album vond. Bij snelle beluistering maken met name de songs waarin invloeden uit de Amerikaanse rootsmuziek grotendeels ontbreken een wat gladde en weinig onderscheidende indruk, maar op een of andere manier werd ik toch steeds nieuwsgieriger naar het album, dat ik al snel steeds beter vond en dat ik inmiddels niet alleen een mooi maar ook indrukwekkend of zelfs imponerend album vind.

Het is een album dat geen moment is te vergelijken met de Amerikaanse rootsmuziek zoals deze momenteel in Nashville wordt gemaakt. Nate Mercereau, die Ruston Kelly naar zijn studio in Los Angeles haalde, heeft flink wat elektronica toegevoegd aan het geluid van Ruston Kelly, die zich zelf nog wel beperkt tot de akoestische gitaar en zijn stem. Onder de synths die zijn toegevoegd bevindt zich zelfs de fameuze Mellotron, die The Weakness voorziet van een bijzonder geluid.

Toch heeft Ruston Kelly de Amerikaanse rootsmuziek niet helemaal afgezworen, maar hooguit grondig gemoderniseerd. Het zal bij rootspuristen waarschijnlijk onmiddellijk in het verkeerde keelgat schieten, maar ik vind The Weakness een uitstekend album. Ruston Kelly heeft een aantal persoonlijke songs geschreven, die in de basis prima sobere rootssongs zouden kunnen zijn, maar die vervolgens prachtig worden ingekleurd door producer Nate Mercereau, die de ene keer kiest voor een betrekkelijk dunne laag elektronica, maar ook flink kan uitpakken. The Weakness is hierdoor een album waar ik flink aan moest wennen, maar inmiddels ben ik echt volledig overtuigd door Ruston Kelly.

Erwin Zijleman

Je kunt The Weakness hier luisteren en bestellen:

https://rustonkelly.bandcamp.com/album/the-weakness

Bruce Springsteen Live, Amsterdam Arena, zaterdag 27 mei 2023

Photo: HareD

Je moet onder een steen hebben geleefd als het je niet is opgevallen dat Bruce Springsteen in het land was voor concerten in de Arena (en op 11 juni nog Landgraaf aandoet). Een eindeloze reeks positieve recensies in alle kranten en websites maakten er melding van. Aan alle juichkreten hoeft hier niet te worden toegevoegd, ze waren namelijk geheel terecht. Ongelooflijk wat de 73-jarige nog neerzet, wat een prachtfeest. Hier daarom slechts een paar overwegingen en zaken die opvielen.

• Golden Circle is een aanrader. Het kost wat, maar dan heb je ook wat. Dichtbij het podium, aparte bar, niet belachelijk druk, heerlijk.
  
• Wat je er niet hebt, in tegenstelling tot wat een van de kranten beweerde: beter geluid. Ook vooraan is het klote, veel galm en andere akoestische gebreken.
• Bij een Springsteen concert ben je als begin vijftiger relatief jong, er waren -begrijpelijk natuurlijk- veel witte en grijze koppen. Alleen de rollators ontbraken nog.
• Gerelateerd, er waren heerlijk weinig jongeren. Niet dat ik een hekel aan jongeren heb, begrijp mij niet verkeerd. Maar het is in mijn ervaring (n=1, ik weet het) wel zo dat zij vaker drukker met elkaar zijn dan met het concert, voortdurend aan het filmen zijn, er constant doorheen lullen, etc. Nu was dat zeer beperkt.
• Hoewel Bruce energiek is en nog goed bij stem (relatief dan), stonden er wel 17 mensen op het podium als ze er met zijn allen waren, inclusief 4 achtergrondzangers en 4 extra blazers. Zowel drummer Max Weinberg (wat een held!) als toetsenist Roy Bittan hadden extra ondersteuning in de vorm van een slagwerker respectievelijk organist.
• De toegevoegde muzikale waarde van -in dit geval- de stand-in voor ex-mevrouw Springsteen (Patti Scialfa) blijft toch onduidelijk. De dame is de enige violiste, daarmee moest zij een twee of drie keer aan de bak, maar verder speelt ze ‘vierde gitaar’, na Bruce, Little Steven en Nils Lofgren, en zingt ze wat op de achtergrond, hoewel zij prominent vooraan staat op het podium.

• 

  Photo: HareD
  

  
  Sommige nummers werden wel heel erg lang uitgesponnen, zo duurde Meet Me In Mary’s Place meer dan 10 minuten.
• Wrecking Ball is niet zo heel bijzonder, maar live werkt het juist erg goed.
• Het was duidelijk geen ‘greatest hits’ concert. Natuurlijk kwamen Born to Run, Dancing in the Dark en Born in the USA langs. Maar ook heel veel hoogtepunten niet (The River, Jungleland, Hungry Hearts, Racing in the Street) en daarbij was er ruimte voor onbekende nummers zoals The E-street Shuffle en Kitty’s Back, beiden uit 1973 van de tweede plaat The Wild, The Innocent and the E-street Shuffle.
• Persoonlijke hoogtepunten: Thunder Road, No Surrender, Badlands, en Last Man Standing, de ode aan de frontman van zijn oude bandje The Castilles.

Laten we hopen dat het niet de laatste keer was dat de baas in ons land kwam spelen…

Hared

2023. Week 21, 10 singles

From a veteran of the punk days returning in a new guise to a debut single and a lot in between, the singles section is a varied lot once again. Enjoy!

Aviatrix. The 3 Clubman

Andy Partridge? Isn't that? Yes, it is. Now, I've never been an XTC fan but somehow always had a fascination for some of the new wave and beyond band's songs. Although that XTC still exists in a legal sense, the band has not been active since the mid-00s. Here Andy Partridge works together with Jen Olive and Stu Rowe under the name The 3 Clubman. Aviatrix totally falls into my fascination category. The song has a typical, almost a-musical central riff and from there moves into several interesting byways that lie in the category, how? There's some Latin in there, some amazingly melodic parts over that ongoing a-melodic riff. All kinds of embellishments that surprise and Jen Olive's voice coming from all angles. A flute coming straight out of a circa 1970 British folk song. And it all fits. Aviatrix is "just' a single. I'm ready for more alright.

Enemy. Elephant

Elephant can count on some quite positive reviews in NL for some time now. If I remember correctly, I did not overly warm to the band's debut album and listening to the first single of the upcoming album, I encounter the same feeling. Of course the song sounds nice and reminds me of a host of dreamy songs from long and less long ago. Exactly that is what is bothering me. What I miss is Elephant's own take on this dreamy pop music. I hear the band do a lot of things right, but when all is said and done I am not touched on the inside. The guitar solo certainly does its best, agreed. Still, I can't shake off the feeling I'm listening to an outtake from an album released somewhere in the 1970s, that finally surfaced on the 50 years edition or something similar. It must be me, as a lot of of people truly like Elephant and I can at least understand why.

Nothing Matters. Last Dinner Party

The new Wet Leg and I'm hearing an intro out of the ABBA songbook? As if Agnetha has released a new song. Not much later the band sings "And I will fuck like nothing matters" The all women five piece confuses no little on its debut single. A Wet Leg Last Dinner Party is not. I will not be running to the record store on the basis of this song, contrary to 'Chaise Long' last year. I am surprised that alternative radio station Kink selected this as a single of the week recently. This is a nice pop song with a little twist at best. Nice it is but not more than that. It's like a thousand songs by girl bands that went before. The guitar solo is a little tougher, agreed, but most of the rest plays along the The Gog-Go's or Clout lines quite neatly. Nothing to get alarmed by in my book, but nice to know for sure.

Silver Moon. Boy & Bear

Not exactly a cool name, Boy & Bear, is it? Lucky for me things are about music and with Silver Moon Boy & Bear has attracted my attention. The track is a nice mix of alternative pop,  Madchester rhythm-lite and a gravelly voice. Some falsetto singing does the rest, to give the song the little edge it deserves. Last week the band released its fifth album since 2011 and if Silver Moon is anything to go on, it may be one to check out. What the song does in a good way, is that despite using very obvious chord changes, it remains interesting for the whole of the way. The nice rhythm invites some modest dancing, while the band fills the song with some nice accents to keep it lively, the guitar riff that can be heard throughout the song draws the most attention but there's more to discover. No, Silver Moon is not brilliant but nice songs exist as well and luckily so.

Stick To Your Guns. Boskat

Boskat is a duo from Antwerp in Belgium. Drummer Tibo Polleunis and guitarist Vincent Van Santfoort play a form of rock we know from another duos like Royal Blood e.g. Although The White Stripes have set the standard around 2000, Boskat is more a hardrock band than Jack and Meg White's band. The American, so country, side is absent here totally. Boskat, like all duos, creates a wall of sound where the guitar is blown up into huge proportions and the drums fill everything else. That said, the duo does play with dynamics in a good way, so that Stick To Your Guns is not just one wall of musical violence. In the softer sequence the duo takes on an emo side while also lending a little from Green Day. All in all it makes for a nice mix.

Meisjezoet. De Held

De wijze waarop Jo Jacobs, hij is De Held, te werk gaat, klinkt erg als het motto dat boven dit blog staat. Al klopt dat inmiddels niet meer. Op Oudejaarsdag 2016 kwam er een einde aan WoNo Magazine na bijna 15 jaar. Bij Jacobs heeft dat overigens heel andere oorzaken, maar dat gaat niet over muziek. De Held heeft in België al menig goede recensie ontvangen voor de vorige twee album uit 2012 en 2015. Nu is er een eerste single op het Fons label. En het is een prachtig nummer. Bescheiden zoals JJ Cale bescheiden was. Met andere woorden een kneiter van een goede song, die uitermate lieflijk gespeeld wordt. Jo Jacobs droomt van zijn meisje en dat doordrenkt het hele nummer. Meisjezoet is een echt prijsnummer, dat iedereen zo kan meezingen en toch iets compleet eigens heeft. Het is zeer elementair opgebouwd en toch overal als ik er naar luister. Ik kende De Held helemaal niet, maar vanaf vandaag wel. Echt iets om uit te checken en in de gaten te houden van nu af aan.

Back Where I Belong / Take it Slow. Belle Époque

Volume 1 did not make it to these pages, choices, choices, but two single did in 2021 and here is the first single of the upcoming album 'Volume II'. Danny van Tiggele, once a member of Mister & Mississippi, an ex-band that had a subscription to this blog, again works together with, mostly, a host of Dutch artists to create his second album. On the a-side it is former GEM singer Maurits Westrik who takes the lead to sing on this nice pop single that brings Van Tiggele's former band to mind. Back Where I Belong is a rich pop song with elements of country in it, not unlike what Tim Knol is capable of. Take It Slow is an instrumental in the style of a mix of Dick Dale and The Shadows. A twangy guitar is the lead instrument and fully fills in its role. Two totally different songs that show the diverse styles Van Tiggele likes to play and probably loves to listen to. There's no promises on 'Volume II' here, but I will certainly give it a spin.

Ready To Break. Lone Wolf

Where is the punkrock?, you may be asking by now. Relax, here it is. Lone Wolf is not a U.S. punkrock band but a Rotterdam, NL one. I was truly surprised when I just found out. This is U.S. stuff. This song is so nice. Lone Wolf does it everything right in Ready To Break. A superb melody is mixed with the right doses of energy and some real nice solo notes over the rhythm. It is so easy to love a song like this, simply because despite the punk energy Ready To Break is a superb pop song in disguise. It contains everything to score a hit, somewhere in the universe at least, not here I'm afraid. Try not to sing along after a minute into the song. Try not to have a smile on your face while listening. Try to sit still on your chair for that matter. Ready To Break is more than just fun or nice, it's a top single. Check it out!

Bogus Operandi. The Hives

Anyone who can tell me when was the last time I heard, let alone played a The Hives song will have a hard time convincing me. I truly have no clue. It was not in 2013, as I definitely have not a heard a song from the previous album. The Swedish punkrockers had basically left my consciousness. Bogus Operandi starts as if 'Fight For Your Right ' is covered. Well, it's almost that good. A huge riff follows that loud opening chord. A dog barks in the background (in the video only?) as if Pink Floyd's 'Dogs' is covered. When the song explodes The Hives go for it and do not plan to stop for a second. After ten years the band wants to show the world it still has it. If the upcoming album is this good, the world has very little to complain about.

One Of These Days. Queen's Pleasure

With a video showing a lot of Amsterdam in black and white Queen's Pleasure kicks off its round 2. One Of These Days is the first song towards its second album. The alternative rock has moved a little into the background, with a more poppy sound coming forward. Alternative pop, certainly, but there's no denying that Britpop feel this single has. A little Blur for example, a band perhaps in search of a Dutch support act soon? At the same time there's a sprinkling The Beatles and The Kinks in there and when all is said a done a little punkrock in the approach to this song. Decades of influences have gone into One Of These Days and come out as a song showing a lot of confidence. Queen's Pleasure knows what it wants to share with the world and does so in spunky way. Nice song it is.

Wout de Natris

 

False Lankum. Lankum

De Ierse band Lankum begint ook op False Lankum weer bij behoorlijk traditionele (Ierse) folk, maar slaat vervolgens indrukwekkende wegen in met een vaak aardedonkere instrumentatie die je meedogenloos bij de strot pakt.

Go Dig My Grave is de ruim acht minuten durende openingstrack van het vierde album van de Ierse band Lankum en het is een track die je wereld op zijn kop zet. Wat begint als een stokoude folk traditional eindigt in een bloedstollende explosie van geluid, die compleet over je heen walst. Het is maar een van de manieren waarop Lankum op False Lankum een geheel eigen draai geeft aan traditionele folk. De band laat traditionele folksongs prachtig ontsporen, maar de donkere songs van de band kunnen ook op meer ingetogen wijze torenhoge spanningsbogen opbouwen. Met The Livelong Day zette de band uit Dublin zichzelf al nadrukkelijk op de kaart, maar False Lankum is nog veel beter.

Ik heb in de laatste maanden van 2019 echt enorm geworsteld met The Livelong Day, het derde album van de Ierse band Lankum. Nieuwsgierig geworden door alle recensies vol superlatieven van met name de Britse muziekpers, begon ik destijds met zeer hoge verwachtingen aan het album, maar bij eerste beluistering hoorde ik toch vooral een behoorlijk traditioneel klinkend folkalbum en dat zijn over het algemeen albums waar ik maar zelden goed mee uit de voeten kan.

The Livelong Day bleek echter al snel een album dat je niet moet beoordelen na snelle en oppervlakkige beluistering, maar dat je volledig moet ondergaan. Lankum begon op haar doorbraakalbum weliswaar bij de behoorlijk traditionele Ierse folk, maar koos met name in muzikaal opzicht voor verrassende uitstapjes, zonder de tradities van het genre helemaal uit het oog te verliezen. Zeker wanneer de muziek van de band uit Dublin voorzichtig explodeerde in aardedonkere klanken of zelfs dreigende drones, liet The Livelong Day een fascinerend geluid horen en steeg de Ierse band tot grote hoogten.

Deze week is een nieuw album van Lankum verschenen en ook False Lankum wordt weer onthaald met zeer positieve recensies. Ik wist inmiddels wat ik kon wat verwachten en liet me dus niet afschrikken door de invloeden uit de traditionele folk, die ook op False Lankum weer een belangrijke rol spelen. Lankum gaat ook dit keer aan de haal met enkele stokoude traditionals, die de Ierse band aan de ene kant met respect behandelt, maar aan de andere kant ook op zeer eigenzinnige wijze het heden in sleept.

Het album opent verpletterend mooi met het door zangeres Radie Peat prachtig gezongen Go Dig My Grave. Het is van oorsprong al een behoorlijk donkere traditional, maar Lankum maakt er op fascinerende wijze een duistere of zelfs spookachtige song van ruim acht minuten van. Het zijn acht minuten waarin Radie Peat prachtig zingt, maar als de instrumentatie compleet ontspoort en ook nog eens van een bijna beangstigende of zelfs bloedstollende intensiteit is, weet je dat Lankum het fascinerende geluid van The Livelong Day op bijzondere wijze heeft doorontwikkeld.

Falkse Lankum bevat meer traditionals, maar ook songs van recentere datum en een aantal eigen songs. Het zijn songs die worden gedragen door de geweldige stem van Radie Peat, die nog veel beter zingt dan op The Livelong Day, maar ook de mannen in de band tekenen voor mooie vocalen en fraaie harmonieën. Lankum kleurt de songs bij vlagen mooi traditioneel in, maar False Lankum komt tot leven, wanneer de instrumenten aan mogen zwellen en Lankum folk maakt die alleen maar uit de eenentwintigste eeuw kan komen.

De openingstrack is zo indrukwekkend dat False Lankum na acht minuten al een bijzonder album is, maar ook in de tracks die volgen weet de Ierse band diepe indruk te maken met haar geluid, dat hier en daar het etiket doomfolk opgeplakt heeft gekregen. Zeker in de wat langere tracks, en daar bevat het album er flink wat van, is de muziek van Lankum van een unieke schoonheid en een beangstigende intensiteit, waarbij de band overigens niet alleen kiest voor beklemmende drones, maar ook op meer ingetogen wijze de spanning op kan bouwen.

Lankum verlegt ook op False Lankum bijna 70 minuten lang de grenzen van de traditionele folk en levert een album af dat je afwisselend lieflijk streelt en ruw bij de strot pakt. Er gebeurt zoveel dat je na afloop naar adem moet happen en iedere keer dat je naar het album luistert hoor en ervaar je nieuwe dingen. Bijzonder indrukwekkend.

Erwin Zijleman

Je kunt False Lankum hier luisteren en bestellen:

https://lankum.bandcamp.com/album/false-lankum

Paul Weller live. Paradiso, maandag 22 mei 2023

Photo: HareD

In een uitverkocht Paradiso stapte Mr. Cool het podium op. Gesoigneerd, simpel maar stijlvol gekleed, gebruind kop met genoeg groeven voor zijn leeftijd (hij is uit 1958), aardig maar beheerst in het contact met het publiek, ervaren en toch altijd nog enthousiast. Kortom, Paul Weller deed na 6 jaar weer Nederland aan. De wonderman van de muziek, omdat alles wat hij aanraakte in goud veranderde: The Jam, Style Council, en daarna solo.

Dat was niet voor niets, hij heeft heel veel heerlijke nummers gemaakt en doet dat overigens nog steeds. Weller speelde bijvoorbeeld een paar recente en ook nog een heel nieuw nummer, dat was erg prettig allemaal. Hij deelde het podium met een band van 6 man, die niet alleen bestond uit bas, gitaar, toetsen en blazer (saxofoon, fluit), maar ook twee drummers had. Dat zie je niet vaak. Als ze synchroon speelden was het imposant, vaker combineerden ze drums met de meest uiteenlopende vormen van percussie. Daarbij was het ook handig, want de ene drummer speelde af en toe een nummer mee op gitaar, vanachter zijn drumkit. Kon de ander toch nog trommels beroeren.

Spelen konden en deden ze, en lang (ruim twee uur). Wat een goede band zeg. Weller speelde afwisselend gitaar en piano en zijn karakteristieke stem had niet veel aan kracht ingeboet. Het  samenspel met de rest was top, en het geluid fantastisch. Puur vakmanschap, een genot om te beleven. 

Zeker in het begin van het concert volgde de korte nummers elkaar in hoog tempo op. Een mix van solowerk en meer Style Council dan The Jam. Dus wel ‘Shout to the Top’, maar helaas niet ‘Town called Malice’. Maar meer dan genoeg andere lekkere nummers, zoals ‘Above the clouds’, of  ‘All the pictures on the wall’. Kortom, het was een cool feest.

HareD     

 

Scream Into The Void. The Downhauls

A new EP by The Downhauls is a sure welcome record. The band has a subscription to this blog, it is safe to say by now. Scream Into the Void brings highly energised punkrock by an all women band that score quite good on my Veruca Salt meter.

The Downhauls is a four piece band from Boston, using all nicknames: Chrissy V: guitar and vox; Ivahna Rock: bass; LoWreck: drums and percussion and Rochelle: lead guitar, with background and harmony vocals by Tai Heatley. And it's these vocals that make the EP even better. They provide the light in the ever forward driven source of energy. As this is what defines this band more than anything else. Sparks fly could be the The Downhauls' middle name.

The single is, 'Hazy Shade Of Winter', introduced as a cover version of The Bangles' version of the Simon & Garfunkel song. Which is a totally right description. The song rocks so much more than the original and easily tops The Bangles as well, as The Downhauls are not out to please and please even more, perhaps despite itself. All the pop elements come out in a glorious manner.

The second single is opener 'Don't Care', which has that same quality. Chrissy V shows that she can write a punkrock song of significance herself. The song has some great light and shade in the dynamics, some huge screams and again, great harmonies. It's not for nothing I'm laying out my Veruca Salt meter here. The Downhauls deserve it every note in the song.

Promo photos

Listen to all the melodies the band found when arranging 'Spit The Poison Out'. This is not a song that was conceived in one go. Carefully the band must have explored the options the melody offered and tried them all until a perfect combination was created and recorded. 'Spit The Poison Out' holds a lot of energy and then all the extras were added, making the song better if not best.

The same goes for the even more energised 'Blindsight'. The hypertempo makes subtlety far harder and in comes Tai Heatley to sing harmonies with Chrissy V and Bingo! It shows the quality The Downhauls is able to bring to its songs.

Screaming into the void ought to become something of the past and fast. Screaming into thousands and thousands of fans' ears should be the correct title for this EP.

Wout de Natris

You can listen to and order Scream Into The Void here:

https://thedownhauls.bandcamp.com/album/scream-into-the-void

Hister. Hister

Some more music from the city of Groningen. Only one week ago Avery Plains filled these pages and today the duo Hister. With a line up of bass (Merel Weijer) and drums (Michel Weber), the duo does not present your average band line up. Instead it shows, like several others in the past decade, that it's more than possible to play melodic songs with instruments that are associated with the rhythm section of a band.

Hister plays alternative rock with a punky attitude, especially when Michel Weber is singing. He has a sort of who cares kind of attitude in his voice that comes across very convincingly in 'Komt Goud'. The song in an alternative universe would be a big hit, taking the other four songs on the EP under its arms and making sure they score as well.

For all reading this review not from The Netherlands, Hister sings in a local dialect. Although I get most of it, we are almost in the same position. Don't let it bother you, as you'll be missing out on some great alternative rocking.

With the bass in the lead, the sound on Hister is dark. The bass is played through a couple of effect pedals, making the sound bigger and tougher. Perhaps also a harmoniser, allowing for high and low, making the sound more varied. And yes, an overdub here and there. A bass remains a bass, that is the basis. And like I already shared, by playing the bass in the way Merel Weijer does, it becomes a lead instrument with ease.

Promo photo: Reyer Boxem

Final song 'Onder Wotter' shows Hister has a pop side as well. Pop like they used to make around 1980 by bands like The Police and Fischer Z. When a great single was a great single and sometimes masking the quality of an album. Things have changed so much since. Every song has to have quality these days, as they are perceived as individual songs by many with thanks to the Spotifys of this world.

It all leads to five great songs on this EP. Hister does not relent here and wants to score. The music weaves a fine threat between alternative and pop, while the body is not forgotten as well. If played live, moving will come with ease is my guess.

As a final comment, another band, album, song name and title in sync can be added. Hister the name is.

Wout de Natris

You can listen to and order Hister here:

https://officialhister.bandcamp.com/album/hister-ep?from=hp

Good Riddance. Gracie Abrams

Het is flink dringen in het land van de jonge vrouwelijke muzikanten met een voorliefde voor (indie)pop, maar zo goed als op het debuutalbum van Gracie Abrams uit Los Angeles hoor ik het echt maar zelden.

Het scheelt een slok op een borrel als je als jonge muzikante kunt samenwerken met Aaron Dessner (The National). De Amerikaanse muzikant en producer droeg bij aan de beste albums van Taylor Swift en drukt ook zijn stempel op het debuutalbum van Gracie Abrams. Deze Gracie Abrams beschikt zelf ook over het nodige talent, want haar debuutalbum staat vol met aansprekende songs en laat bovendien een prima zangeres met een bijzonder stemgeluid horen. Good Riddance bevat een paar folky songs, maar het album schuift vooral op in de richting van de indiepop zoals die wordt gemaakt door Taylor Swift, Lana Del Rey en Phoebe Bridgers. Ik denk dat Gracie Abrams wel eens heel groot kan gaan worden. En terecht.

Het deze week verschenen Good Riddance wordt overal het debuutalbum van de Amerikaanse muzikante Gracie Abrams genoemd, terwijl het in 2021 uitgebrachte This Is What It Feels Like een EP wordt genoemd. Dat laatste is wat gek voor een selectie van 12 songs en een speelduur van bijna 40 minuten, maar er zal een reden voor zijn. Good Riddance is in ieder geval een veel beter debuutalbum dan This Is What It Feels Like, want Gracie Abrams is in twee jaar tijd enorm gegroeid als muzikante.

Ik was de naam van de dochter van de beroemde filmregisseur J.J. Abrams (onder andere bekend van Star Wars en Lost) nog niet eerder tegengekomen, terwijl ze met name in de Verenigde Staten al een tijdje bekend staat als aanstormend popprinses. Ik heb inmiddels ook de EP’s van Gracie Abrams beluisterd en hoor hierop inderdaad de belofte. Die belofte komt wat mij betreft helemaal uit op Good Riddance, dat een uitstekend album is geworden.

Dat is deels de verdienste van Gracie Abrams, die op haar debuutalbum laat horen dat ze een getalenteerd songwriter en een prima zangeres is. De jonge Amerikaanse muzikante profiteert echter ook zeker van haar muzikale partner op Good Riddance. Dat is niemand minder dan Aaron Dessner van The National, die de afgelopen jaren prachtige dingen deed voor Taylor Swift.

Ook op het debuutalbum van Gracie Abrams speelt Aaron Dessner een belangrijke rol, want hij tekende niet alleen voor de productie van Good Riddance, maar schreef ook mee aan de songs en droeg stevig bij aan de instrumentatie op het album. Door de belangrijke rol van Aaron Dessner ligt de vergelijking met Taylor Swift dan ook voor de hand.

Dat is voor Gracie Abrams een lastige vergelijking, want Taylor Swift timmert inmiddels al een hele tijd aan de weg en is een bovendien klasse apart. Gracie Abrams vist wel deels in de dezelfde vijver als Taylor Swift en neigt in deze vijver meer naar de pop en indiepop dan naar de indiefolk die Taylor Swift zo mooi maakte met Aaron Dessner. Gracie Abrams mag misschien nog niet vergeleken worden met Taylor Swift, maar ik vind Good Riddance een zeer overtuigend album.

De songs van de muzikante uit Los Angeles liggen bijzonder lekker in het gehoor, maar vallen zeker niet in de categorie ‘dertien in een dozijn pop’. Gracie Abrams heeft op haar debuutalbum een voorkeur voor behoorlijk ingetogen popsongs, die ze in de meeste gevallen fluisterzacht vertolkt. Het zijn mooi ingekleurde en knap geproduceerde popsongs, die misschien niet heel fanatiek buiten de lijntjes kleuren, maar je toch steeds weer verrassen met mooie klanken.

Good Riddance bevat ruim 50 minuten muziek en slaagt er in om een behoorlijk hoog niveau vast te houden, iets wat Gracie Abrams op haar EP’s nog niet lukte. Zeker in de voorzichtig folky klinkende songs, hoor je dat de Amerikaanse muzikante ook een Folklore of Evermore kan maken, zeker als ze de samenwerking met Aaron Dessner kan continueren.

Er zijn momenteel nogal wat jonge muzikanten met de ambitie om uit te groeien tot een van de popprinsessen, maar binnen deze groep sla ik Gracie Abrams hoger aan dan de meeste van haar concurrenten. Voor Good Riddance zouden flink wat gearriveerde popprinsessen zich zeker niet schamen en ik heb het idee dat er nog veel meer in zit bij Gracie Abrams.

Erwin Zijleman

Tramhaus Live. Patronaat Haarlem, Saturday 20 May 2023

Photo: Wout de Natris

Something that's good, comes fast. If not sold out, Patronaat was packed for the up and coming postpunkers Tramhaus from Rotterdam, deservedly so. Tramhaus has been able to play in the past year and it shows. The ease and confidence with which the songs were played and performed shows a band that is totally comfortable within its oeuvre and in playing it live.

Tramhaus started during the pandemic. Members who picked up a different instrument than played in other bands before. A drummer who became singer, if I remember correctly. Members studying for exams while being interviewed. In this environment the first songs were conceived, leading up to the first single 'I Don't Sweat' / 'Karen Is A Punk'. Both are a blueprint for the band's repertoire right up to today. Postpunk is the easiest description with forays into the real punk thing. If anything, Tramhaus is living proof of good things coming out of the pandemic.

Listening to the songs live I have the impression, again, that Tramhaus are masters in finding the most unlikely notes still fitting within the restraints a certain chord progression allows for. To get away with it gloriously. The groove is always there and within that groove the most unlikely accents are to be found as well. To make it fit anyway takes concentration and comfort within that groove. The most surprising thing, perhaps, is that the music remains danceable as well. That groove, right.

Tramhaus is all about the music and then there's singer Lukas Jansen. He has enough energy to lead the band and the voice that allows for all the screams. He is present alright. With a hairstyle that would put him more in line with Goldband, he looks like a very unlikely punkrocker. Yet, he is. His energy is reflected by the band as a whole in two ways. The first is how the other four return his energy. Secondly, in how much fun they have in playing the songs. Besides the concentration that is obvious to see to play the complexer parts of the songs, there are always smiles and singing along away from the microphone, by all four bandmembers.

Photo: Wout de Natris

The two guitarists, Micha Zaat and Nadya van Osnabrugge, are constantly playing off one another. From rhythm to lead lines/melodies switching the whole of the time. From brute noise to delicate notes and back. Behind them there is some tough bass playing by Julia Vroegh and the tight, often inventive drumming by Jim Luijten. The two are truly the motor of Tramhaus, allowing the others to shine, taking turns to do so.

There's one thing that worries me. Tramhaus could well be the future of rock and roll. Looking around me, I could only think what future? A lot of us present do not have that much future left and may not be around long enough to see that future in the mid-long term. Where is the youth? There must be some left not into rappers and whatever? I didn't see a lot of them. The up side is that I saw a lot of people walking off with the EP and t-shirts under their arms.

Back to the music. It was great to see songs like 'Make It Happen', 'Amour Amour', 'The Goat' and especially 'Night Shift' (did I get that title right?) live. Summing up, Tramhaus live totally delivered on the basis of the promise the records made. Great band.

Wout de Natris

You can listen to order all by Tramhaus here:

https://tramhaus.bandcamp.com/

2023. Week 20, 10 singles

Week 20 and the sun is finally out, In a week where it was colder during the day on Ascension Day then at midnight on New Year's Eve, I was outside without a coat in mid-winter, we of WoNoBlog present another 10 singles that were released recently. From real favourites, to total newbies and a band that exist over 30 years and is on te blog for the first time. It's all here and perhaps more.Enjoy!

Faithless Lover. Reb Fountain

With 'Iris' behind her, including an international tour of which I was able to see the Amsterdam/Paradiso show, New Zealand singer and songwriter Reb Fountain returns with a new and majestic single. Unsurprisingly so, as majestic must be her middle name. Faithless Lover is a ballad of the kind Ms. Fountain is an expert at but also one that keeps growing in passion and conviction. It starts ever so small. Just her voice and an organ playing long held chords. From there the song is built up, slowly but surely. Drawing the listener in ever closer. Although there is a slight resemblance to Adele's 'James Bond' theme song, it happens to be my favourite Adele song, so double points as far as I'm concerned. Faithless Lover takes another turn in time and grows into an epic, if modest one, ballad. The strings are let loose, digital and real if my ears are not mistaken. In the end it all winds down once again but by then Reb Fountain has long made her point to this faithless person. She has found her words, as she shares them with us. A great new single.

Orbit. Dream Wife

You can find Dream Wife on this blog since the release of the band's first, self-named album in 2018. Orbit is a single from the upcoming album, 'Social Lubrication'. Not that much has changed. Although I'd say that Dream Wife's members have become better players and arrangers. The combination of infectious punkrock and -pop is still there. The band simply makes better use of the options this music offers. Listen to how dynamics are used in the verses. Just bass and drums supporting the singing, joined by a muted guitar sound. The chorus lets it all rip with a great riff and harmony and background shouts.  Icelandic singer Rakel Mjöll really goes at it here, showing the different sides to her voice. Her bandmates Alice Go (guitar) and Bella Podpadec (bass) fill up all (and there must be a hired drummer involved). June 9 the album is released. In the meantime we'll remain in orbit thanks to Orbit.

Let's Talk About It. Angela Tini and Big Sandy

Are you ready for a time machine experience? With Let's Talk About It you are about to undergo one. Angela Tini makes music of the kind they used to make a long, long time ago. As in the kind of music my mother may have listened to in her years in Canada before she got married. Angela Tini and band seem to come straight out of the fifties, from before rock and roll even or at best the kind Pat Boone played. When all that has been said and done, this duet with singer Big Sandy is great fun, if totally outdated for 2023. The pleasure of playing and singing together simply jumps out of the song. The band has this obvious swing, without having to lay it on in a thick manner. It's simply there. The saxophone solo is one out of the Cookie and The Cupcakes songbook. A rolling piano is what provides the icing on the cake. Will I make it through a whole album? Probably not, in the meantime I'm enjoying Let's Talk About It thoroughly.

Killing Time. Reach NYC

From the darkness of an inner hell to a new single. That description serves Killing Time well. Started in 1996 as Reach 454, the band released its first album in 2003, to play its last live show in 2004. Reach NYC circled around better known bands like Linkin Park and Papa Roach but never made it to the same level. Some 20 years later the band, in a partly new line up resurfaces with a potent rock single, like they used to make them a few decades ago. The energy is there and the riffs are convincing. Showing that writing a good rock song has little to do with age. "Taking drugs is how I'm killing time", René Mata sings. Let's hope that playing music is his new way for killing time. It will surely allow Reach NYC to have a chance of making it, with the assistance of a record deal in Germany. Fans of the afore mentioned bands should pay attention.

Alan's Song. Evidence of Struggle

An instrumental. For me at least, this is the hardest to write a review on. Strange in a way, as I do not really pay attention to the lyrics at first and more to the melody. Now let this be where Evidence of Struggle delivers with ease. There's no singing on Alan's Song but there's no doubt what the vocal melody would be here. The guitar leads the way and this amounts to the first impressions I would have had, had there been a singer. Evidence of Struggle is William P. C. Simmons V a.k.a. Rev. Billy Simmons. The multi-instrumentalist plays all on this song himself. Being instrumental and rock the epitaph postrock is usually glued to the music. It's a term that does not help me a lot. Alan's Song, inspired by a conversation Simmons had with a friend called Alan, is a rock song, yet extremely melodic. No one is doing extremely difficult things here. If anything, I would call in progrock as Alan's song has a few distinctive parts and tempo changes. Most importantly, the song rocks.

Monaco. Bianca James

Driving cars down by the Mediterranean always brings to mind the Tony Curtis - Roger Moore series 'The Persuaders' from the early 70s. The reason I bring this up is because Bianca James uses the image  to describe her new single Monaco, the small princedom on the Mediterranean. The description works double, as Monaco does evoke the pop feel coming with the 'The Persuaders' soundtrack. That 60s b-movie music with a little organ and girls dancing to pre-disco beats, in the dancing. Where the sound is concerned Bianca James' single is far more modern. A song could not sound this way in 1966. She catches the vibe of old quite good though. Bianca James dreams big. Coming from Montreal in Canada, Monaco and surroundings is where she would like to be. It will be several months before we are allowed to hear more. Her album is released after the summer. Monaco is a nice, extremely retro-poppy introduction.

The Score. Grian Chatten

A solo album by Fontaines D.C. singer Grian Chatten? Isn't that a bit early in his career with the band going so well? Perhaps. Fact is, if The Score is anything to go by, his solo album 'Chaos For The Fly', out on 30 June, is totally different from his band. The motivation he provides is a sound one. "I have songs that do not fit the direction of our new songs and I do not want to force a direction on the other writers in the band". The Score reminds me in a way of Kaizers Orchestra's singer Janove Ottensen's solo album after three albums into that band's career almost 20 years ago. Far more subdued, singer-songwriter kind of music and not the big band outing. The Score has the same dreamy atmosphere 'Francis' Lonely Nights' has. An acoustic guitar drives the song. Chatten is singing, yes, with his softest voice and together with producer Dan Carey decided what else could fit in there and is, sparsely, used. The result is a track full of modesty, that leads up to a song that is worth paying attention to. If you do not, you could easily miss it coming by. Yes. I'm curious for more.

A Child’s Question, August. PJ Harvey

I missed out on all early and mid albums of Polly Jean Harvey. There was no space where I could relate with them in the 90s and 00s. Something changed with the newer albums and here is the announcement of the optimistically titled (not), 'I Inside the Old Year Dying'. The first single Ms. Harvey releases in 2023 is a mysterious one. Almost as if a ghost found a way to record and release a song. At the same time PJ Harvey sings in a way that I can only call childlike, naive, while daring to go as deep as she is physically capable of. 'I Inside the Old Year Dying' will be her first album since 2016. In the years in between she doubted her will to continue as a musician, getting fed up with the cycle she was caught up in. The inner struggle has led to this mysterious music. A Child's Question, August is ethereal. There's music, there are instruments but besides the drumming, it could be anything that is being played. With that voice soothing and alerting at the same time. I can't tell yet, but this might just become one of the important releases of 2023.

The Chasm. Justine and The Unclean

It's six years ago already that I was introduced to Justine Covault and band. In the mean time she became a record label boss, releasing many-a great band from Boston and beyond. Finally she has found the time to treat us to some more music with The Unclean. Expect some good old garage-powerpop rock. After a soft intro, the band goes at it. There's no stopping the drummer, while the bass player went into the studio with the assumption she's the lead guitarist. Just listen to the fantastic melodies coming out of her amp. One of the great features of The Chasm. Of course there's a real blistering solo as well, reminding me of many great rock solo's from the past. Over it all, Justine Covault only has to do what she's good at, singing a pop-rock song in the style of Blondie at the time of 'Plastic Letters'. The Chasm is a nice warm up for things to come.

After All. Texas

To finish this week, I have a blast from the past. I was still at university when Texas entered my life. Not that I became a fan. The band was usually somewhere at the side of everything I liked. Whether the band released anything since the 1990s, I couldn't even tell you. For 2023 a greatest hits compilation is announced and this single. New, old, remake? It doesn't matter. Sharlene Spiteri is as charming as ever, her voice a little deeper than I remember. After All is a pleasant song with a nice drive. If anything the song reminds me of the better The Pretenders songs. That may be an explanation why I like After All. Spiteri's voice comes close to Chrissie Hynde's in 2023. The musical details in the song give it a nice finish. Little melodies, extra instruments, they are all there demanding attention for a short while. I have not listened to any Texas song, consciously, for at least two decades, but this may become my all time favourite. Who said that miracles no longer exist?

Wout de Natris

Forever Forever. Genevieve Artadi

Genevieve Artadi draait al een tijdje mee, maar vindt op Forever Forever de rust en de toegankelijke popsong, al zijn beiden op dit bijzonder fascinerende album zeer relatieve begrippen.

Bij eerste beluistering van Forever Forever van Genevieve Artadi kon ik maar weinig met dit album, maar de muzikante uit Los Angeles heeft een album gemaakt dat zich steeds meer opdringt. Het is een album dat op eigenzinnige wijze invloeden uit de jazz en de elektronische muziek combineert, maar Genevieve Artadi sleept er nog veel meer bij. Zowel in muzikaal als in vocaal opzicht zal het voor menig muziekliefhebber even doorbijten zijn, maar alle energie die je in dit album steekt wordt dubbel en dwars terugbetaald. Forever Forever zat heel ver buiten mijn muzikale comfort zone, maar inmiddels kan ik er geen genoeg van krijgen en het album groeit maar door.

De Amerikaanse muzikante Genevieve Artadi is inmiddels een kleine twintig jaar actief in de muziek. Ze maakte deel uit van de duo’s Pollyn en KNOWER en bracht met Genevieve Lalala uit 2015 en Dizzy Strange Summer uit 2020 ook al twee soloalbums uit. Ik heb alles overigens pas voor het eerst gehoord nadat ik haar deze week verschenen derde soloalbum Forever Forever had beluisterd.

De meeste muziek die de singer-songwriter en producer uit Los Angeles tot dusver heeft gemaakt werkt bij mij eerlijk gezegd vooral op de zenuwen en ook bij eerste beluistering van Forever Forever kon ik maar lastig chocolade maken van de muziek van Genevieve Artadi en kreeg ik er spontaan rode vlekken van. Op een of andere manier intrigeerde het album me echter wel en toen ik wat langer naar Forever Forever had geluisterd begon er steeds meer op zijn plek te vallen.

Genevieve Artadi maakte tot dusver vooral door elektronica en pop gedomineerde muziek, maar ze is ook een geschoold jazzmuzikante. Dat is duidelijk te horen op haar nieuwe album, dat is voorzien van een flinke jazzinjectie, al is het wel een eigenzinnige jazzinjectie. Forever Forever klinkt een stuk organischer dan de muziek die de muzikante uit Los Angeles tot dusver maakte, maar ook op haar nieuwe album speelt elektronica een zeer voorname rol.

Ik werd bij eerste beluistering zoals gezegd vooral nerveus van de muziek op Forever Forever en dat zal niet alleen bij mij het geval zijn. De songs van Genevieve Artadi zijn voorzien van springerige jazzy ritmes en het zijn bovendien songs die zowel in muzikaal opzicht als in vocaal opzicht lastig te doorgronden zijn. In muzikaal opzicht schiet het binnen de songs van de Amerikaanse muzikante soms alle kanten op, terwijl haar wat hoge stem en de bijzondere zanglijnen zeker in eerste instantie wat tegen de haren instrijken.

De songs van Genevieve Artadi zijn songs waarin invloeden uit de jazz en de elektronische popmuziek op bijzondere wijze samenvloeien, maar het in Mexico opgenomen album bevat ook subtiele invloeden uit de Braziliaanse muziek, kan af en toe flink psychedelisch klinken en kan ook incidenteel de dansvloer opzoeken, een vleugje Prince oppikken of opschuiven richting progrock.

Het levert een album op dat zich vrijwel continu flink buiten mijn muzikale comfort zone beweegt en dat vaak klinkt als een vat vol tegenstrijdigheden. Zo kan de muziek van Genevieve Artadi binnen een paar noten niet alleen van ouderwets naar hypermodern springen, maar ook van loom en zwoel naar tegendraads en eclectisch. Ondanks of misschien wel dankzij deze tegenstrijdigheden is het nieuwe album van Genevieve Artadi een album dat me uitstekend bevalt.

Forever Forever van Genevieve Artadi werd gemaakt met flink wat gastmuzikanten en hoewel geen van de namen me iets zegt, is duidelijk te horen dat het gaat om gelouterde muzikanten. Alle instrumenten op het album klinken even mooi en sfeervol en met name het drumwerk is hier en daar weergaloos.

Ook in vocaal opzicht wordt het nieuwe album van Genevieve Artadi alleen maar beter, want de stem van de muzikante uit Los Angeles is niet alleen bijzonder, maar ook mooi. Forever Forever is een album dat ik in 99 van de 100 gevallen niet zou hebben geselecteerd, want dit is een album dat je vaker moet horen en dat zeker bij eerste beluistering best even doorbijten is. Hierna wordt dit bijzondere album echt alleen maar mooier.

Erwin Zijleman

Je kunt Forever Forever hier luisteren en bestellen:

https://genevieveartadi.bandcamp.com/album/forever-forever

Be-Bop-A-Lula. Spinvis

'Be-Bop-A-Lula' is een liedje dat ik inmiddels bijna 30 jaar speel, in alle twee de bands, ex en heden. "Het is zo aardig en lief", vertellen we elkaar. Het stamt uit 1957 en toen was het vast niet zo lief. Gene Vincent is al heel lang dood. Dat maakt het des te verrassender dat Spinvis de titel leent voor zijn nieuwe langspeler. Het is inmiddels geen verrassing meer dat Spinvis op deze pagina's opduikt. Het heeft me jaren gekost, maar wij hebben een modus gevonden, waarin ik van zijn muziek kan genieten.

Erik de Jong of Spinvis, is al 20 jaar een zeer gewaardeerde naam in het Nederlandstalige segment van de popmuziek. Hij heeft daar voor zichzelf een eigen niche uitgesneden, waar hij en zijn publiek zich overduidelijk zeer thuis voelen.

Binnen die niche haalt hij absoluut het beste uit zichzelf. Be-Bop-A-Lula' luistert zo prettig weg, terwijl het tezelfdertijd complexe arrangementen kent en de teksten vaak nog steeds meer getuigen van inventief knip- en plakwerk dan van afgeronde verhaaltjes. De muziek gaat ook veel verder dan wat popmuziek genoemd kan worden. Kamermuziek in schetsen, langsfladderende violen, alsof een deur even open staat en weer sluit. Een microfoon die in de verkeerde studio staat opgesteld, waardoor we 'Kalix Berna' hier te horen krijgen in plaats van op de nieuwe van Pieter Nooten, om maar iemand te noemen. Het is allemaal voor te stellen op de wijze waarop Spinvis zijn plaat aankleedt.

De ouderwetse rock komt ook voorbij. 'Lang Zal hij Leven', kan als een moderne versie van Gene Vincent's grote hit opgevat worden. De Jong staat stil bij zijn vorderende leeftijd en kijkt zo impliciet terug op de jaren achter hem en naar de kortere tijd die hem nog rest. Het nummer swingt ter contrast uiterst prettig, zijn leeftijd even vergetend.

Promo pasfoto

'Lente '22', is een ingetogen ode aan Sniff 'n' the Tears' 'Driver's Seat'. Spinvis weet net zo lekker te swingen en zo een goede stemming in het album te brengen. Zijn wat lijzige zang wordt prachtig ondersteund door een vrouwelijke stem, die het nummer af maakt.

Ik heb de eerste platen van Spinvis niet kunnen waarderen, maar de laatste paar wel en het heeft er alle schijn van dat dit mijn favoriet gaat worden. Het is altijd moeilijk om echt te stellen, maar mijn indruk is dat Be-Bop-A-Lula' Spinvis' meest directe plaat is. Niet dat de muziek dat altijd is. Neem daar als voorbeeld 'Oogstlied' maar. De muziek komt heel direct bij mij binnen en daar ontbrak het bij mij in het verleden vaak aan. In het verleden maakte ik een bewuste keuze - Nee, dit is niets voor mij of, ja, ik moet hier misschien meer moeite voor doen. Nu niet, de songs zwemmen mijn oren binnen en mijn lijf reageert, mijn stem heeft de neiging om mee te doen. En, juist die laatste zaken krijgt Be-Bop-A-Lula voor elkaar.

Spinvis heeft mij uitermate prettig verrast. Live heeft hij dat al een keer gedaan, ergens pré-corona op Haarlems Bevrijdingspop. Nu op de plaat. Be-Bop-A-Lula is zo lekker. Zo lekker en lief als het origineel.

Wout de Natris

 

Je kunt Be-Bop-A-Lula hier luisteren en bestellen:

https://spinvis.bandcamp.com/album/be-bop-a-lula en hier

https://excelsior-recordings.com/products/spinvis-be-bop-a-lula

Island Of Love. Island Of Love

Multiple guitars ring out. A big bass supports them and the drums bang away. It all sounds very familiar and instantly likeable. Islands Of Love taps into music coming at least from thirty years ago without moving into the heaviest grunge type music of Smashing Pumpkins. The album rocks no little and adds the melodies of the Britpop era. A nice combination.

Island Of Love is a band from the U.K., London more specifically and the first band signed to the London subsidiary of Third Man Records, of Jack White fame. It tells you something when a band is the first one to be signed. If you ask me, it's a miracle it was still walking around free. Having worked DIY so far, this step is a huge jump for the band.

The band is a trio, Karim Newble on guitars/vocals, Linus Munch on guitars/vocals and Daniel Giraldo on bass. So who is that huge drummer, or is it AI or programmed? If so, it sounds very convincing.

Where the music is concerned, I can keep it fairly short. All you need to know is that Island Of Love rocks. It never holds back a lot. Yes, there is some dabbling with dynamics but for the rest the band goes all out and keeps going. Expect some Dinosaur Jr., like in 'Grow', but also the grunge that came after. It all keeps the band decades away from today, yet fitting in nicely with a lot of bands with guitars of today. Think Personal Trainer here in NL. You will find a little variation in music styles as well. Trotting of the beaten path as it were.

Promo Photo

Island Of Love fits in with a lot of the alternative rock bands churning out records in the 20s. Where it does not fit in with, is the postpunk batch of weird riffs and semi-spoken lyrics. This band rocks, although there is a semi-drunken pub brawl called 'Sweet Loaf', where things appear a little out of hand. When the song finally gets going, Lou Reed comes around like in his 'Street Hassle' and 'The Bells' period.

The clock goes back to rock with 'I've Got The Secret' where the band goes into overdrive and as close to punkrock as it gets. As I wrote above, there is a hint at Britpop but for a U.K. band, it is the U.S. that wins out out here. Fans of alternative rock from that country can start slowly walking to the record store. Thick riffs, heavy solo's and dark rhythm guitars are all over the place. As close to the real thing a new band can come, according to my two cents. The cover is another story. Toy Dolls inspired? Let me stop there.

Wout de Natris

You can listen to and order Island Of Love here:

https://islandoflove.bandcamp.com/album/island-of-love

.NoWordsNeedeD, 17-05-2023

  https://www.youtube.com/watch?v=GjR7H-IytJQ

 

.No