Emily Alone was drie jaar geleden een prima album van de Amerikaanse band Florist, die op dat moment feitelijk alleen uit zangeres Emily Sprague bestond. Op het deze week verschenen titelloze album overtreft Florist, dat inmiddels weer een echte band is, zichzelf op alle fronten. Het bijna een uur durende album is deels gevuld met sfeervolle instrumentale tracks, die de folky songs met een hoofdrol voor Emily Sprague prachtig ondersteunen. De band creëert een bijzondere sfeer door het gebruik van samples en het opzoeken van experiment en het is een sfeer die wel wat doet denken aan het laatste album van Big Thief, dat er met Florist een serieuze concurrent bij heeft gekregen.
Ik was bijna drie jaar geleden erg onder de indruk van het derde album van de Amerikaanse band Florist, al bleek Emily Alone, zoals de titel van het album eigenlijk al deed vermoeden, feitelijk een soloalbum van zangeres Emily Sprague, die zich tijdelijk had gevestigd in Los Angeles, terwijl de rest van de band in New York was achtergebleven.
Emily Sprague keerde uiteindelijk terug naar New York en nam samen met de andere leden van de band het deze week verschenen vierde album van Florist op. Het in een huis in de Hudson Valley opgenomen titelloze album van de band is een bijzonder album. Florist heeft maar liefst negentien tracks opgenomen, wat bijna een uur muziek oplevert.
Het titelloze nieuwe album van de band uit New York bevat een aantal ingetogen folksongs met een hoofdrol voor de stem van Emily Sprague en een aantal instrumentale songs. In deze instrumentale songs creëert de Amerikaanse band een bijzondere sfeer, waar de folky songs met vocalen prachtig op aansluiten.
Ik was drie jaar geleden zeer gecharmeerd van de behoorlijk sobere songs van Emily Sprague, maar de rest van de band voegt absoluut wat toe op het nieuwe album van Florist en niet alleen in de instrumentale tracks. Ook de folky songs met een basis voor de akoestische gitaar en de stem van Emily Sprague zijn immers verrijkt met natuurgeluiden en bijzondere accenten van met name gitaren en synthesizers en hier en daar een saxofoon.
Florist zoekt op haar nieuwe album nadrukkelijk het experiment, maar betovert ook met wonderschone folksongs. Het zijn folksongs die worden gedragen door de mooie stem van de frontvrouw van de band, maar die iets unieks krijgen door de bijzondere instrumentatie en alle samples van natuurgeluiden die zijn toegevoegd.
Ik vergeleek Emily Alone in 2019 met de muziek van andere jonge vrouwelijke singer-songwriters als Hand Habits, Frankie Cosmos, Caroline Says, Japanese Breakfast en Soccer Mommy, maar bij beluistering van het vierde album van Florist komt eigenlijk maar één naam op: Big Thief.
Net als Big Thief op Dragon New Warm Mountain I Believe in You, wat mij betreft een van de belangrijkste kandidaten voor het aanvoeren van mijn jaarlijstje over 2022, slaagt Florist er in om muziek te maken die je onmiddellijk losweekt van je huidige omgeving en je ergens dumpt in een uitgestrekt natuurgebied in de Verenigde Staten.
Ook de wijze waarop Florist de bijzondere instrumentatie combineert met de zang van Emily Sprague doet me overigens wel wat denken aan Big Thief. Vergeleken met het laatste album van Big Thief zoekt Florist wel wat meer het experiment, onder andere door het gebruik van instrumentale intermezzo’s en als ik moet kiezen vind ik de stem van Emily Sprague net wat mooier dan die van Adrianne Lenker.
Drie jaar geleden schreef ik in mijn recensie van Emily Alone dat Emily Sprague beter af was zonder de andere leden van de band, maar het recent verschenen titelloze album van de band bewijst het tegendeel. Zeker bij beluistering met de koptelefoon is het nieuwe album van de band uit New York een betoverend mooie en bezwerende luistertrip, die stijgt tot steeds grotere hoogten. Het is een luistertrip die is opgeknipt in negentien delen, maar deze vormen samen een bijzondere eenheid. Waanzinnig mooi album dit.
Erwin Zijleman
Je kunt Florist hier luisteren en bestellen:
https://florist.bandcamp.com/album/florist
No comments:
Post a Comment