Dag en dank De Dijk. Live, Het Paard Den Haag, 10 november 2022

Photo: HareD

Dat was het dan. Zo’n dertig jaar met regelmaat naar een concert van De Dijk, veelal met dezelfde vriendengroep. Voor ons stonden concerten van De Dijk gelijk aan het clubcircuit, ik denk het meest in Tivoli. Dus wij wilden niet naar een van de vier massale afscheidsconcerten in de Ziggo Dome van afgelopen september. Dus kozen we een afsluiting in stijl, in dit geval in het Paard.

Ze pakten groots uit, deze “86e keer in het Paard’, volgens zanger Huub van der Lubbe. Niet qua spektakel of show, maar gewoon zoals het moet, met muziek.  Veel van het oude werk werd gespeeld, dat in mijn beleving ook veruit het beste is. Inclusief ‘Bloedend Hart, ‘Wat een vrouw’, ‘Ik kan het niet alleen’ en ‘Groot hart’, naast natuurlijk nummers als ‘Laat het vanavond gebeuren’, ‘Wakker in een Vreemde Wereld’, ‘Dansen op de Vulkaan’, ‘Binnen zonder Kloppen’ en ‘Niemand in de stad’. Dat optreden nooit helemaal routine wordt bleek zelfs tijdens deze afscheidstournee, want tot algehele hilariteit lukte het Huub pas om bij de derde poging ‘Mijn van straat geredde Roos’ probleemloos te zingen.

Foto: HareD

Mijn kleine ergernis van de laatste jaren kwam helaas ook weer terug, namelijk dat zij na een uptempo nummer niet in dezelfde versnelling doortrokken en het dak eraf speelden, maar dan steevast een paar langzame of op zijn best mid-tempo songs speelden. Tja, oude mannen, zullen we maar denken.  
Na een kleine vijf kwartier begonnen ze al met afscheid nemen, maar dat bleek vooral een schijnbeweging. Twee toegiften en negen songs later hield het pas echt op, natuurlijk geheel toepasselijk met ‘Mag het Licht Uit’, inclusief dovend zaal- en podiumlicht. Een heerlijk laatste concert, een totaal feest.

Dertig jaar De Dijk. Vanaf einde middelbare school tot aan afgelopen donderdag. Daar werd ik toch wel een tikkie melancholisch van. Maar toch ook vooral dankbaar, voor al die uren vermaak, voor de heerlijke muziek en de mooie teksten.

Dank en dag De Dijk!

HareD