i don’t know who needs to hear this..., het nieuwe album van Tomberlin maakt direct bij eerste beluistering indruk, maar het is een album dat je veel vaker moet horen voor je het op de juiste waarde kunt schatten. Sarah Beth Tomberlin maakt op haar nieuwe album indruk met haar prachtige stem en wederom persoonlijke teksten, maar de veelzijdige songs zijn ook nog eens fantasierijk ingekleurd. Er kwamen dit keer heel wat muzikanten naar de studio, maar de meeste tracks op het album klinken ingetogen. Naast ingetogen is de instrumentatie op i don’t know who needs to hear this... echter ook zeer smaakvol en avontuurlijk. Ik blijf nieuwe dingen horen op dit album, dat ondertussen groeit tot grote hoogten.
In de zomer van 2018 debuteerde de Amerikaanse muzikante Sarah Beth Tomberlin als Tomberlin met het werkelijk prachtige maar helaas slechts in kleine kring opgemerkte At Weddings. Op haar debuutalbum verwerkte de jonge Amerikaanse muzikante haar jeugd in een streng religieus gezin op het Amerikaanse platteland, midden in de Bible Belt, wat diepe sporen naliet.
At Weddings leek op het eerste gehoor het zoveelste intieme folkalbum van een jonge vrouwelijke singer-songwriter, maar het bleek al snel een album van jaarlijstjesniveau, enerzijds door de mooie stem en emotievolle voordracht van Sarah Beth Tomberlin en anderzijds door de productie van de Canadese muzikant en producer Owen Pallett, die het intieme geluid van Tomberlin op bijzondere wijze verrijkte met onder andere strijkers en keyboards. De wat desolate sfeer en de zeer persoonlijke teksten op het album maakten de impact van het prachtdebuut van Tomberlin nog wat groter.
Eind 2020 volgde de EP Projections, die zo mooi was dat ik onmiddellijk afweek van de regel dat ik alleen volwaardige albums bespreek op de krenten uit de pop. Projections liet vergeleken met het al zo indrukwekkende debuut groei horen en die groei is in nog veel sterkere mate te horen op het dit voorjaar verschenen tweede album van Tomberlin.
Sarah Beth Tomberlin heeft zich na enige omzwervingen inmiddels gevestigd in Brooklyn, New York, en bevestigt vanuit The Big Apple haar status als een van de meest interessante singer-songwriters van het moment. Op Projections leek de Amerikaanse muzikante te kiezen voor een wat voller geluid, maar i don’t know who needs to hear this... (geen hoofdletters) is juist weer wat soberder ingekleurd, met zeer incidenteel een voorzichtige uitbarsting.
De instrumentatie op het tweede album van Tomberlin is zeer smaakvol en klinkt door het gebruik van flink wat verschillende instrumenten bovendien zeker niet alledaags. In de openingstrack moeten we het in eerste instantie doen met percussie, bas en hier en daar wat jazzy pianoaanslagen, waardoor het aan komt op de zang van de Amerikaanse muzikante. Vergeleken met haar debuutalbum en de hier op volgende EP is Sarah Beth Tomberlin nog overtuigender gaan zingen. De openingstrack van i don’t know who needs to hear this... zorgde in ieder geval bij mij direct voor kippenvel en dat keert vaak terug bij beluistering van het album, dat deels werd geïnspireerd door de pandemie die New York een lange tijd in haar greep hield.
Het tweede album van Tomberlin werd gemaakt met flink wat gastmuzikanten, maar over het algemeen genomen is het een behoorlijk ingetogen en vooral akoestisch klinkend album met op de achtergrond vaak wat dreigende elektronica en vaak een bijzondere rol voor blazers. In muzikaal opzicht kan het overigens wel meerdere kanten op. Tomberlin laat zich niet zo makkelijk in één genre vangen en schuwt ook uitstapjes richting rock niet.
Ook in de wat voller klinkende songs wordt de instrumentatie over het algemeen subtiel ingezet en draait alles om de prachtige stem van Sarah Beth Tomberlin, die op i don’t know who needs to hear this..., wat meer de kant van de Amerikaanse rootsmuziek op gaat, zonder zich hier volledig op vast te pinnen. Binnen de Amerikaanse rootsmuziek kan het weer meerdere kanten op, want het album bevat invloeden uit de country en met name de folk en de jazz.
At Weddings beschouw ik, zeker achteraf bezien, als een van de mooiste album van 2018, maar ik vind het tweede album van de muzikante uit Brooklyn nog een stuk indrukwekkender. Producer Phil Weinrobe heeft het album voorzien van een zeer smaakvol en avontuurlijk geluid, waarin de mooie stem van Sarah Beth Tomberlin uitstekend gedijd en de songs vrijwel zonder uitzondering imponeren.
Vergeleken met haar debuutalbum klinkt i don’t know who needs to hear this... net wat minder donker en hier en daar breekt de zon zelfs voorzichtig door op een album vol geheimen die je een voor een mag ontrafelen. Het levert wat mij betreft een van de mooiste albums van het muziekjaar 2022 tot dusver op en misschien wel de mooiste.
Erwin Zijleman
Je kunt i don’t know who needs to hear this... hier luisteren en bestellen:
https://tomberlin.bandcamp.com/album/i-don-t-know-who-needs-to-hear-this
No comments:
Post a Comment