Na een elftal prachtige albums maakte Low het mij drie jaar geleden behoorlijk lastig met Double Negative, waarin het unieke geluid van Mimi Parker en Alan Sparhawk was verstopt achter piepende en krakende elektronica. Op het deze week verschenen en wederom door BJ Burton geproduceerde HEY WHAT is deze elektronica geïntegreerd in het geluid van Low. De schurende elektronica vloeit samen met vervormde gitaren, atmosferische synths en de fraaie zang van het Amerikaanse tweetal. HEY WHAT is een donker album vol fraaie spanningsbogen waarin lawaai en stilte geen tegenpolen meer lijken. Low vindt zichzelf nog maar eens opnieuw uit op een van de beste albums van de band tot dusver.
Low, de band rond Mimi Parker en Alan Sparhawk, betoverde me sinds de eerste helft van de jaren 90 tot 2018 met het ene wonderschone album na het andere. Het tweetal uit Duluth, Minnesota, verlegde op ieder album haar grenzen en kleurde haar muziek steeds weer net wat anders in, maar bij Low kon je altijd terecht voor zich langzaam voortslepende muziek die in hokjes als sadcore en slowcore werd geduwd. Je hoort het wat mij betreft het mooist op Things We Lost In The Fire uit 2001, maar vrijwel alle albums die de band tot 2018 uitbracht zijn uitstekend.
En toen kwam precies drie jaar geleden Double Negative. Het zo karakteristieke geluid van Low was op dit album verstopt achter een gordijn van vervormde elektronische klanken. Als het gordijn werd geopend hoorde je Low, maar wanneer het werd dichtgetrokken piepte en kraakte het album en twijfelde ik aan het schijfje dat ik in de cd speler had gestopt, aan mijn geluidsapparatuur en aan mijn oren.
Na een paar keer horen gaf ik het op, om het album pas weer een nieuwe kans te geven toen het drie maanden later menig jaarlijstje aanvoerde. Double Negative is drie jaar later zeker niet mijn favoriete Low album, maar ik hoor inmiddels wel de schoonheid en de kracht van het album, al blijft het voor mij zware kost.
Deze week verscheen de opvolger van Double Negative, HEY WHAT. Het is het derde album waarop Mimi Parker en Alan Sparhawk samenwerken met producer BJ Burton, die op Ones And Sixes uit 2015 wat subtiele elektronica toevoegde aan het geluid van Low, maar op Double Negative helemaal los ging.
HEY WHAT opent met vervormde gitaren, maar al snel keert de elektronica van het vorige album terug. Heel even piept en kraakt Low als op haar vorige album, maar de deken van elektronica is dit keer dunner en laat meer andere klanken door. De stemmen van Mimi Parker en Alan Sparhawk klinken krachtiger en de elektronica is wat mij betreft functioneler en versterkt de rest van de instrumentatie.
Openingstrack White Horses is direct bijzonder indrukwekkend. Vervormde gitaren, piepende en krakende elektronica en wolken dreigende synths kleuren prachtig bij de intense zang en fraaie harmonieën, tot de song na drieënhalve minuut tot stilstand komt en een snel tikkende klok het einde van de wereld lijkt aan te kondigen. De knal blijft echter uit en Low pakt in de volgende track de draad weer op met prachtige zang en wederom dreigende geluidsmuren.
Het is aan de ene kant typisch Low, maar het is ook Low zoals we de band nog niet eerder hoorden. Ook HEY WHAT is geen lichte kost, maar het nieuwe album is wel een stuk toegankelijker dan Double Negative, al is toegankelijk in dit geval een relatief begrip.
HEY WHAT is een aardedonker en dreigend album, maar als je er voor open staat is het ook een album vol ruwe en bijzondere schoonheid. Track na track wordt de spanning prachtig opgebouwd, maar tot een climax komt het bijna nooit. HEY WHAT golft heen en weer tussen overweldigend en intiem en tussen lawaai en stilte en weet track na track te verrassen met bijzondere klanken.
Het is knap hoe BJ Burton de elektronica dit keer perfect heeft weten te integreren in het karakteristieke geluid van Low, al klinkt HEY WHAT anders dan alles wat het echtpaar uit Duluth, Minnesota, tot dusver heeft gemaakt. Precies zoals je verwacht van de twee.
Double Negative streek me drie jaar geleden net wat teveel tegen de haren in, maar HEY WHAT imponeert direct bij eerste beluistering en houdt je 46 minuten en 12 seconden in een wurggreep.
Erwin Zijleman
Je kunt HEY WHAT hier luisteren en bestellen:
https://lowtheband.bandcamp.com/album/hey-what
No comments:
Post a Comment