Sam Fender live, donderdag 5 mei, AFAS Amsterdam

Foto: HareD

Vijftig jaar geleden schreef John Landau een recensie over een concert van een jonge muzikant, met daarin de legendarische woorden: ‘I saw the future of rock ’n roll…… and his name is Bruce Springsteen’. Dergelijke grote woorden ga ik niet gebruiken, even los van het feit dat mijn voorspellende gaven beperkt moeten worden ingeschat. Maar dat Sam Fender uit Nortshields, bij Newcastle, een puike, hele vette show neerzette is een feit, en ook dat hij met zijn band muzikaal veel lijkt op Springsteen. Niet in de laatste plaats door de blazers, waarbij de saxofonist ( Johny ‘Blue Hat’ Davis) speciale aandacht opeist.  Daarbij hebben de beide zangers een karakteristiek stemgeluid, waarbij Fender overigens technisch de betere is van de twee. Beide schrijven zij hun songs zelf, deels geïnspireerd door een moeilijke jeugd (bij Bruce is die inspiratie gelukkig wel weggeschreven inmiddels).   

Verschillen zijn er ook. Zo zijn de monologen van Springsteen tussen nummers door verstaanbaar en hebben ze inhoud. Fender, toch al 28, komt niet verder dan onverstaanbaar Noord-Engels (een Geordie accent, zo vertelt Wikipedia), met veel fucks, flauwekul over drugs in Amsterdam en veel, iets te obligate bedankjes aan het publiek. Hoewel het inderdaad zo is dat hij bij elk bezoek in een grotere zaal staat van Melkweg, naar Paradiso (beste concert ever zei hij) naar de AFAS. Springsteen’s twee eerste albums waren bescheiden successen, die van Fender beide nummer 1 in het Verenigd Koninkrijk. Springsteen speelt zo drie uur, Fender was na een ruim uurtje klaar. Fender doet af en toe modellenwerk, het is beter als The Boss zich tot de muziek beperkt…..

Maar de muziek, daar gaat het om. En die was goed. Veel van de songs van de twee cd’s kwamen aan bod (Borders vond ik zelf een hoogtepunt, maar ook Play God, Get You Down, en het ingetogen startende Dead Boys, om er slechts een paar te noemen), er was een intermezzo voor de pogoënde medemens, en met de beide grootse hits Seventeen Going Under en Hypersonic Missiles werd afgesloten op een absoluut hoogtepunt. Het publiek werd goed bespeeld en deed vol enthousiasme mee. Ook mee maken: in augustus staat hij Lowlands, voordat hij in het najaar weer naar Amerika vertrekt.

HareD