Catch Me. The Mochines
Hail hail rock and roll, would suffice here. Not the Chuck Berry kind of r&r but the kind American youths started to experiment with from the mid-60s onwards and in later years truly became proficient on their respective instruments. Let's say from Aerosmith onwards in the U.S. and Led Zeppelin in the U.K. The Mochines is new band with members of all sorts of bands, some already known through releases on the Rum Bar label from Boston. The combo plays that dirty kind of rock and roll that verges on punk and garage rock, with a strong shuffle being kept up alternating with distinctive accents and riffing, while the drums and bass keeps pounding the listener into moving. A dirty sounding voice and a couple of fiery guitar solos to put a nice finish on the whole. Catch Me rocks, but you got that message already I hope. An album with the same name is in the Rum Bar pipeline, slated for 22 April.
For Muna's self-titled, third album the world will have to be patient for a while. Anything But Me is a single that certainly gives a direction where the music is concerned. A big beat underscores everything that happens here. The synth pulse accompanying it, supplanting a bass guitar, accentuates the beat, that feels like coming from a box as well. Over it several guitars can be heard but it is the singing that draws the most attention. The melody reminds me of girl bands from the 1980s. Some more commercial than others but always sounding like the singing Muna brings us. There's not much new under this sun. The Bangles, The Go-Go's, Belinda Carlisle, The Nolans, Clout, and many, many others that have preceded Muna. I strongly doubt whether I will like a full album in this style, just like I did not with any of these bands from long ago. The occasional single though ... Fans from these old days with some curiosity for the new may find a new band to like.
De Toegift heeft al twee keer eerder op het blog gestaan met de singles 'Zo Waren De Dagen' en 'Nollestrand'. Een korte search rechtboven op deze pagina brengt die informatie boven, maar niet zonder nog even de prachtige saxofoon in 'Nollestrand' op te merken. De EP voegt, zoals het hoort, twee nummers toe aan aan hun oeuvre. Het openingsnummer heet 'De Toegift' en weerspiegelt de weemoed zoals die in de tekst wordt opgeroepen volkomen. De toegift is voorbij, de band pakt in, het laatste drankje genuttigd. Voor de concertganger is nog maar een weg die resteert, die naar huis. Het nummer begint mer gesproken woorden, met muziek eronder die ik associeer met 'Nighthawkes At The Diner', het bekende schilderij van Edward Hopper, maar ook met zwart wit foto's uit een jazz club. Met de laatste noten van de jazz band, die puur voor zichzelf zit te spelen. Langzaam, bedachtzaam, vol weemoed, de achtergebleven rook van de gasten die kringelt in het licht van de spotlights gericht op de muzikanten. De sfeer matcht ook heel goed met de EP 'Glasscherven' van The Avonden, al kan de aanpak van muziekspelen niet verder uit elkaar liggen. De Toegift is als de perfect gladgestreken lakens in een kast vol lavendel geuren, The Avonden de ongestreken was die op een berg op een stoel ligt, onder het gewicht steeds verder verkreukelend. Slotnummer 'Ze Zwaait' voegt een zekere lichtheid toe aan de drie nummers die vooraf gingen. Een gitaargeluid als een voorbijwaaiende mistflard in de wind, pianoklanken als de vormen die uit de mist tevoorschijn komen, vlak voordat je ze herkend voor wat ze zijn. 'Ze Zwaait' zwelgt in dezelfde weemoed. Ik hoor wel dat ik dit soort Nederlandstalige muziek eerder heb gehoord, ik had er alleen helemaal niets mee. Ouder, wijzer raakt De Toegift duidelijk wel een snaar, maar ook omdat de band een aantal genres laat samenvloeien op een heel natuurlijke manier, waardoor ik van begin tot eind geboeid luister en opga in de songs. Een hele fraaie EP.
De Diepte is de inzending van Nederland voor het Eurovisie Songfestival van 2022. Meestal heb ik er niet zo heel veel mee op. Van 'Arcade', onze trotse winnaar van 2019, kreeg ik ernstige kriebels en De Diepte heeft wel een heel klein beetje weg van Arcade, waar het de muzikale aankleding betreft en de oohoos en aahaas. De (voormalige?) rapster Stien den Hollander is inmiddels ook zangeres en dat gaat haar heel goed af. De Diepte heeft een paar lagen. Die van serieus popnummer, emoties die worden gedeeld, songfestival waardige klanken en potentiële meezinger. Wat ik jammer vind, is dat er te vroeg oohoo en aahaa om over de dadadams niet te spreken, worden ingezet. Alsof er geen woorden meer over waren. Dat is mijn interpretatie. Over het geheel genomen merk ik dat ik De Diepte voor een songfestival song heel goed vind en buiten die context zelfs ook. In tegenstelling tot Duncan Lawrence wordt het nergens barok en overdreven. Dat zorgt er misschien voor dat S10 niet zal gaan winnen, als iemand Oekraïne überhaupt kan verslaan in 2022 natuurlijk. Tock zal de serieusheid er voor zorgen dat het nummer opvalt. S10 gaat voor de kwaliteit en niet de camp en bombast die doorgaans voorbij komt. Maar ja, als ik haar een kans geef, vrees ik het ergste.
Froukje is een naam die ik overal tegenkom de laatste tijd. Zover ik weet, heb ik nooit muziek van haar gehoord. Ik ben de doelgroep dan ook niet. Laat ik het een kans geven en wat zie ik, S10 doet mee op Froukjes nieuwe single. Luisterend naar Zonder Gezicht heb ik het idee dat dit nummer ook naar het songfestival had gekunt en dan wel voor een deel voldoet aan de discodreunen die daar gemeengoed zijn. Wel heel veel smaakvoller aangebracht, Een deel van de muziek en niet het effect.
Wat vind ik van Zonder Gezicht? Dat is best moeilijk, merk ik. Ik ben gewoon echt de doelgroep niet. Het nummer gaat er zonder meer makkelijk in. De melodie is ronduit prettig, daar doe ik niet moeilijk over. De beats en elektronica werken ook heel goed. Froukje Veenstra's stem is ook prima om naar te luisteren. Met andere woorden, alles bij elkaar opgeteld, kan ik heel goed luisteren naar Zonder Gezicht.
Hollie Cook presents me with the slickest reggae I've heard in years. Full Moon Baby mixes 'Someone Loves You Honey' with 'Clouds Across The Moon' or whatever that song is called. Ever so slow the song porgresses, while at the same time being extremely pleasing. It revives my deeply buried inner reggae man and makes me sway like a palm tree in the Caribbean breeze on a tropical evening. How far Full Moon Baby is removed from my usual listening habits cannot even be measured in miles, and yet. Hollie Cook mixes her reggae with perfect songs and all sorts of elements from the disco era. It's even smoother than June Lodge's number 1 hit from the early 80s. The smoothness of Sade's debut album comes to mind and this mix leads to perfection it seems. So nice when music surprises every once in a while.
Some music never goes out of fashion. 1980s and early 1990s U.S. rock simply remains popular and music in this style keeps being released. Gentlemen Rogues clearly has a love for the likes of Buffalo Tom, with a better singer or Slobberbone. Huge guitars backed by a tough bass guitar and fully played drums is what Francy brings the world. Gentlemen Rogues is from Austin, Texas and obviously is not only emulating the past but adding some quality to the existing roster. Francy is a very convincing song. Loud, tight, great fun, with a nice turn to the song in the form of tight guitar solo. All the time the single has a great pace, without leting up for a single second. Bringing nothing revolutionary does not equal not being interesting. Francy most certainly is. The only downside may be that the single arrives circa 30 years too late. 'Taillights Fade' got to me then and opened a new musical world for me. It also provide the seed bed where Francy was welcomed as it is. Great single!
Another new single from Dogmatics, a band from Boston that is around for decades and still plays with an enthousiasm as if releasing its first song proudly to the world. Drop That Needle is all about the love of listening to that format of records that was everything to youths when the Dogmatics' members and I were young: the 45 RPM, 7" single. I have hundreds and hundreds of them, a few even new. The garage rocking Drop That Needle is everything a 7" should be. To the point, rocking out and instantly memorable. Dogmatics had a hammer and simply saw nails everywhere because this is the kind of song that I do want to hear "one more time" as they sing in the chorus of the song. It's incredibly catchy amd could have been a hit when 45s were still in fashion. It's 2022, things have changed and not only where musical tastes and the mass availability of 45s are concerned, but this is a hit in my book. Let's click on play and play Drop That Needle once again. I can't stop listening to it.
How can I describe my surprise when I click on You Tube to listen to this song and the first comment I read is: "I can't stop listening to this song", posted by an 'Ayla' from Poland. Do coincidences exist? The two songs could not be further apart. Planet Mars is a serious, bare ballad, piano driven with atmospherics behind it. Closer to 'De Diepte' than 'Drop That Needle' and not by a little. Maria Smith and Victor Thell are from Helsingborg in South western Sweden and have scored numerous hits in Sweden already. For me they are a new name. It is surprising, how little Planet Mars needs to impress. Again I'm remembered of Duncan Lawrence, of whom I do not like a single song so far. Planet Mars has a lot of the charateristics of 'Arcade', with one difference: this is a song. All Planet Mars needs are the voices of Smith & Thell, drenched in reverb. The vocal melody does not need one single antic to impress. It is all Planet Mars has and it is enough. A piano plays the accompaniment and there's some percussion. That's it. Should Planet Mars be the Swedish contender this May in the Song contest, S10 has a hard nut to crack. Comparisons go all the way back to Eric Carmen and Peter Skellern, even the oldest Bee Gees hits.
Time for some more rock and roll. From Ghant in Belgium to be exact. Ramkot returns to these pages with a nice new single. The world will have to wait until 2023 to hear Ramkot's debut album. As a taster the band released Exactly What You Wanted. On the one hand the sound of the single sounds so familiar and on the other I can't help musing how it's possible to come up with such a catchy, alternative rocksong after so many years of songs like this? Ramkot manages without effort it seems, probably displaying how much effort went into writing and arranging the song. Everything seems to be in its right place. The drums open the song with a rhythm that gives away the pace and intention immediately. All that the other band members have to do is play the song home. Pop, rock and some QOTSA creates a mix that simply can't be ignored. Add a couple of great breaks, huge riffs and a vocal melody that invites singing along to. The lyrics of the chorus were corrected in the song's title, as for every alternative rock fan Exactly What You Wanted should be just that. What a gift to the rock world Ramkot provided!
Wout de Natris
No comments:
Post a Comment