Marissa Nadler bouwt inmiddels 17 jaar aan een bijzonder en zeer fraai oeuvre. Ik mis wel eens een album van de Amerikaanse muzikante, maar gelukkig heb ik The Path Of The Clouds niet gemist. Ook op haar nieuwe album tekent Marissa Nadler voor sfeervolle en dromerige maar ook wat donkere klanken, voor wonderschone vocalen en voor een unieke en vaak wat duistere sfeer die terug komt in de al even donkere verhalen. Vergeleken met veel van haar vorige albums, is The Path Of The Clouds voorzien van een voller en melodieuzer geluid, wat de kracht van de songs van de Amerikaanse muzikante nog wat verder vergroot. Het zoveelste prachtalbum van Marissa Nadler en misschien wel haar beste.
Sinds haar geweldige debuutalbum Ballads Of Living And Dying, dat toch wel enigszins tot mijn verbazing alweer 17 jaar oud is, volg ik de carrière van de Amerikaanse muzikante Marissa Nadler. Dat heb ik niet altijd even intensief gedaan, want hoewel ik flink wat albums van de muzikante uit Nashville in de kast heb staan, ontbreken er inmiddels ook heel wat.
De afgelopen jaren heb ik zeker niet goed opgelet, want na het uitstekende Strangers uit 2016 heb ik Bury Your Name uit hetzelfde jaar, For My Crimes uit 2018, Instead Of Dreaming uit 2021 en het in 2019 verschenen en samen met rockmuzikant Stephen Brodsky gemaakte Droneflower niet opgemerkt. Het laatste album is niet helemaal aan mij besteed, maar alle andere albums hadden zeker een post verdient met For My Crimes als voorlopige favoriet.
Gelukkig dook Marissa Nadler recentelijk weer op met een nieuw album, The Path Of The Clouds. De muziek van de Amerikaanse muzikante werd oorspronkelijk vooral voorzien van de etiketten indiefolk en folk-noir, maar de afgelopen jaren is Marissa Nadler wat opgeschoven richting indierock.
The Path Of The Clouds kan in alle drie deze genres uit de voeten en is, net als vrijwel alle andere albums van de Amerikaanse muzikante een behoorlijk donker of zelfs aardedonker album met dit keer ook flink wat invloeden uit de ambient. Het album klinkt op hetzelfde moment overigens ook dromerig, wat zorgt voor een unieke sfeer.
Marissa Nadler beschikt over een prachtige stem, die goed uit de voeten zou kunnen in lieflijke en fluisterzachte folksongs, maar op een of andere manier heeft haar muziek altijd iets duisters. Het is niet anders op The Path Of The Clouds, dat ondanks de mooie klanken en de prachtige stem van Marissa Nadler vaak wat spooky klinkt. Het zorgt soms voor koude rillingen, maar de bijzondere sfeer op haar albums is ook de kracht van de Amerikaanse muzikante.
Ook The Path Of The Clouds doet het weer prachtig op regenachtige, donkere en kille avonden, al hou ik voor de zekerheid wel de gordijnen dicht en de deur op slot. De muziek van Marissa Nadler was in het verleden uiterst sober, maar de laatste jaren klinkt haar muziek net wat voller, wat mede het gevolg is van de samenwerking met andere muzikanten.
Op The Path Of The Clouds dragen Mary Lattimore, Amber Webber (Black Mountain, Lightning Dust), Jesse Chandler (Mercury Rev), Emma Ruth Rundle en Simon Raymonde (Cocteau Twins, Lost Horizons) bij aan de muziek van Marissa Nadler, die nog steeds ingetogen, maar wat minder Spartaans klinkt en net zo makkelijk wordt voorzien van sprookjesachtige harpklanken als van gruizige gitaren.
Het wat vollere en zeker ook melodieuzere geluid op het nieuwe album is gelukkig niet ten koste gegaan van de bijzondere sfeer die Marissa Nadler creëert op haar albums en ook de zang van de Amerikaanse muzikante is weer wonderschoon.
Op The Path Of The Clouds tekent Marissa Nadler voor een serie prachtige songs en zoals gewoonlijk ook voor een aantal duistere verhalen als die over de kanotocht van de vers gehuwden Glen en Bessie Hyde van wie er uiteindelijk maar één terug kwam en het verhaal van de mysterieuze vliegtuigkaper D.B. Cooper, die met zijn losgeld en een parachute uit het vliegtuig sprong en van de aardbodem verdween.
De lat ligt al 17 jaar hoog binnen het oeuvre van Marissa Nadler, maar The Path Of The Clouds zou zomaar haar beste album tot dusver kunnen zijn en iedere keer dat ik naar het album luister is het nog wat mooier, in dringender en bezwerender.
Erwin Zijleman
No comments:
Post a Comment