De Belgische muzikante Angèle heeft met Nonante-Cinq een album afgeleverd dat in meerdere opzichten een fascinerende roller-coaster-ride is. In muzikaal opzicht schakelt Angèle moeiteloos tussen uitbundige en zorgeloze Franse popmuziek en wat intiemere en weemoedigere popliedjes. Het ene moment schijnt de zon volop, het volgende moment trekken donkere wolken over, maar Angèle overtuigt eigenlijk altijd met een zeer smaakvolle instrumentatie en een stem die zowel zwoel en verleidelijk als emotievol en melancholisch kan klinken. Angèle werd met haar debuutalbum een ster in België, maar met dit album moet heel Europa aan haar voeten kunnen liggen.
Het is grappig hoe muziek zich aanpast aan de seizoenen. Wanneer op het noordelijk halfrond de lente aanbreekt of de zomer los begint te barsten, domineren in het nieuwe muziekaanbod de zonnige en lichtvoetige klanken, terwijl we de laatste maanden vooral stemmige, donkere en sfeervolle albums zien verschijnen. Dat zijn albums die het inderdaad goed doen bij de koude en donkere dagen van het moment, maar op een gegeven moment heb ik toch ook behoefte aan een flinke dosis zonnestralen. Je hoort ze volop op Nonante-Cinq van Angèle.
Angèle (Van Laeken) is een muzikante uit Brussel, die in 2018 debuteerde met het fraaie Brol, dat ik destijds niet heb besproken op deze BLOG, maar dat ik wel een tijd lang heb gekoesterd als ‘guilty pleasure’. Angèle is in Nederland volgens mij niet heel bekend, maar bij onze Zuiderburen is ze de afgelopen jaren uitgegroeid tot een grote ster. Met Nonante-Cinq heeft de Belgische muzikante een album afgeleverd dat ook in Nederland hoge ogen moet kunnen gooien.
Nonante-Cinq opent met een heerlijk zwoele ode aan haar thuisbasis Brussel (Bruxelles Je t'Aime) en het is een ode die laat horen dat Angèle uitstekend uit de voeten kan met de broeierige elektropop die ook populair is bij de betere Franse zuchtmeisjes. Nonante-Cinq is direct vanaf de eerste noten een onuitputtelijke bron van zoete verleiding, die de winter met speels gemak het huis uit jaagt.
Angèle had van mij best een album vol met dit soort honingzoete popliedjes kunnen maken, maar het feit dat ze dit niet heeft gedaan heeft van Nonante-Cinq een veel beter album gemaakt. Op haar tweede album maakt de muzikante uit Brussel immers indruk met haar veelzijdigheid.
Na de zwoele openingstrack sleept Angèle je de dansvloer op, maar in de tracks die volgen laat ze horen dat ze ook uit de voeten kan met subtiele Franse popliedjes en met vleugjes R&B en hiphop. Dat Angèle nog veel meer kan laat ze horen in het intieme Taxi, dat veel soberder is ingekleurd met piano en keyboards en dichter tegen het Franse chanson aan kruipt. De Belgische muzikante vertolkt deze track niet alleen met veel gevoel, maar laat ook horen dat ze een uitstekend zangeres, die ook in dit wat serieuzere genre mee kan met de besten.
Het leven van Angèle was de afgelopen jaren een woeste roller-coaster-ride met hoge toppen en diepe dalen en dat heeft zijn weerslag gehad op Nonante-Cinq, dat net zo makkelijk alle kanten op schiet. Met een emotievol popliedje als Taxi en een aantal vergelijkbare tracks op het album had Angèle me echt onmiddellijk te pakken, maar ook in de wat meer uptempo en tegen pop en R&B aanleunende tracks, laat Angèle horen dat ze veel te bieden heeft.
Nonante-Cinq is voor het overgrote deel geen album dat je verwacht in de laatste maanden van het jaar, al komen de paar wat melancholischer aandoende tracks op het album precies op het juiste moment. Met de van melancholie overlopende tracks verwarmt de Belgische muzikante op bijzonder fraaie wijze de ruimte, maar op de rest van het album krijg je ook alvast een voorproefje van de lente en zomer van 2022, die als het aan Angèle ligt weer zonnig en zorgeloos gaan worden.
Een maand geleden liet ik me meedogenloos verleiden door het prachtige album van de Belgische muzikante Sylvie Kreusch, maar ook het album van haar landgenote Angèle mag er zijn. Heerlijk.
Erwin Zijleman
No comments:
Post a Comment