Ik probeer het altijd met nieuwe albums van Saint Etienne, maar tot dusver wist de Britse band me nooit echt te boeien. Het is een enorm contrast met de ervaring die ik heb met het nieuwe album van de band. Waar de muziek van de band in het verleden altijd licht verteerbaar was en vaak niet meer deed dan luchtig vermaken, is I’ve Been Trying To Tell You een fascinerende luistertrip. Het is een luistertrip die het je geen moment echt makkelijk maakt, maar het is er ook een vol verleiding, bezwering en betovering. Het nieuwe album van Saint Etienne staat bol van de invloeden uit de 90s triphop, maar de band geeft er ook een unieke eigen draai aan. Wat een geweldig album. Had ik niet zien aan komen.
Ik moet eerlijk toegeven dat ik me nooit echt heb verdiept in de muziek van Saint Etienne. De band uit het Britse Croydon bestaat al sinds 1988 en debuteerde vier jaar later. De tien albums die Saint Etienne tussen 1992 en 2017 maakte heb ik allemaal beluisterd, maar onder de indruk was ik nooit.
Saint Etienne maakt op al deze albums op het eerste gehoor vooral zomerse, dromerige en betrekkelijk lichtvoetige popmuziek. Het is popmuziek die tegen de chamber pop aan kon leunen of een vleugje bossanova kon bevatten, maar veel vaker flirtte de Britse band met zwoele pop, met elektronica en meestal ook nog met de dansvloer.
Hierdoor waren de albums van Saint Etienne wat mij betreft leuk voor een zomers feestje, maar verder niet zo interessant, al moet ik direct toegeven dat ik nooit veel verder ben gekomen dan oppervlakkige beluistering. Het heeft er wel voor gezorgd dat ik geen hoge verwachtingen had van het onlangs verschenen I’ve Been Trying To Tell You, dat na een stilte van vier jaar is verschenen, al werd mijn nieuwsgierigheid wel aangewakkerd door een aantal hele positieve recensies.
Direct bij eerste beluistering klonk I’ve Been Trying To Tell You anders in de oren dan de muziek van Saint Etienne die ik tot dat moment had gehoord. Voor een band die tot dusver grossierde in zwoele en lichtvoetige popliedjes, is I’ve Been Trying To Tell You een behoorlijk experimenteel album. Het is een album dat zich naar verluidt vooral heeft laten inspireren door popmuziek uit de jaren 90 of zelfs al een ode aan dit decennium moet worden gezien.
De vele samples uit de jaren 90 die worden gebruikt in de songs op het nieuwe album van Saint Etienne verwijzen nog naar de toegankelijke pop die het zelf ook zo lang maakte, maar de samples zijn verstopt in bijzondere klanken. Het zijn grotendeels elektronische klanken, die meestal een beeldend karakter hebben en een bijzondere sfeer creëren.
In muzikaal opzicht lijkt Saint Etienne vooral terug te grijpen op de pioniersdagen van de Britse triphop met zwaar aangezette ritmes en atmosferische klanken. Qua sfeer doet het album wel wat denken aan de eerste albums van Massive Attack, maar het gaat Saint Etienne dit keer meer om de sfeer dan om de songs met een kop en een staart.
Saint Etienne bestaat nog steeds uit leden van het eerste moment Bob Stanley, Pete Wiggs en Sarah Cracknell, die allen vanuit huis bijdroegen aan het album, maar laatstgenoemde speelt op I’ve Been Trying To Tell You een bescheiden rol. Vocalen spelen een ondergeschikte rol op het album en komen nog deels van samples ook en als Sarah Cracknell mag zingen lijkt het vaak of er lukraak wat vocalen op de muziek zijn geplakt. Het draagt op een of andere manier wel bij aan de unieke sfeer op het album.
I’ve Been Trying To Tell You is veertig minuten lang een fascinerende en bezwerende luistertrip. Het is een bedwelmende maar ook sprookjesachtig mooie soundtrack bij een film waarvan je zelf de beelden mag bedenken. Ik heb de laatste dagen ook wat geluisterd naar de rest van het oeuvre van Saint Etienne, dat wel wat beter is dan in mijn beleving, maar de pure magie hoor ik alleen op het wonderschone I’ve Been Trying To Tell You, dat de fantasie genadeloos prikkelt, maar je ook binnen de kortste keren naar een droomwereld voert. Wat een fascinerend album van Saint Etienne.
Erwin Zijleman
No comments:
Post a Comment