Startende bands zijn momenteel niet te benijden. De Amerikaanse band Wednesday bracht haar debuut vorig jaar vlak voor de start van de pandemie uit en komt nu in hopelijk de staart van deze pandemie met een tweede album op de proppen. Het is een uitstekend album vol dynamiek dat moeiteloos schakelt tussen gruizig gitaargeweld en mooie ingetogen passages. Het leverde vorig jaar een veelbelovend debuut op, maar met Twin Plagues is Wednesday de belofte wat mij betreft voorbij. De songs zijn beter, de instrumentatie is, net als de zang, mooier, maar Wednesday heeft haar ruwe charme gelukkig behouden. Heerlijke gitaarplaat.
Vorig jaar verscheen I Was Trying To Describe You To Someone van de Amerikaanse band Wednesday. Het debuutalbum van de band uit Asheville, North Carolina, bevatte acht songs en net een half uur muziek. De over het algemeen gruizige maar soms ook uiterst ingetogen muziek van Wednesday stond wat mij betreft bol van de belofte, maar het kwam er op het eerste album wat mij betreft nog net niet voldoende uit, al heb ik het debuut van Wednesday achteraf bezien verrassend vaak beluisterd.
Deze week verscheen Twin Plagues, het tweede album van de band rond boegbeeld Karly Hartzman. Het afgelopen anderhalf jaar is een lastig jaar geweest voor muzikanten en een hopeloos jaar voor startende bands als Wednesday. De band uit North Carolina heeft zich er echter goed doorheen geslagen en levert wat mij betreft een tweede album af dat de belofte van het debuut meer dan waar maakt.
Twin Plagues bevat vier minuten meer muziek dan het debuut, maar jaagt er in 34 minuten wel maar liefst twaalf songs doorheen. In de openingstrack hoor je direct de twee sterke kanten van het debuutalbum van de band terug. Wednesday bouwt hoge en gruizige gitaarmuren op, maar kiest ook de rust en dan met name wanneer Karly Hartzman zingt. Waar de band op haar debuut afwisselend voor stevige en meer ingetogen songs koos, vloeien alle invloeden in de muziek van Wednesday op Twin Plagues op mooie wijze samen.
Wednesday lijkt haar inspiratie vooral te vinden in de jaren 90. In vrijwel alle songs op Twin Plagues duiken flarden shoegaze, noiserock, indierock en indiefolk uit het betreffende decennium op. Zeker wanneer de gitaren de hoofdrol opeisen hoor je duidelijk de invloeden van shoegaze pioniers My Bloody Valentine, indierock helden Dinosaur Jr. en noiserock giganten Sonic Youth, maar door de zang van Karly Hartzman zijn ook associaties met rockbands uit de jaren 90 met een vrouwelijk boegbeeld niet te onderdrukken. Denk hierbij aan Belly en Throwing Muses, maar zeker ook aan The Breeders en Liz Phair in haar wilde jaren.
Hiermee zijn we er nog lang niet, want wanneer de gitaren vooral melodieus klinken, de mooie zang van Karly Hartzman centraal staat en zelfs een randje roots opduikt, hoor je ook nog wat van vrouwelijke singer-songwriters uit de jaren 90 als Cat Power en Aimee Mann, aan wiens stem de zang op Twin Plagues met enige regelmaat herinnert. Wednesday blijft echter zeker niet in de jaren 90 hangen en vindt ook aansluiting bij de wat meer rockende jonge vrouwelijke singer-songwriters die momenteel met zoveel succes aan de weg timmeren in het indiesegment, terwijl ik af en toe ook nog wel wat hoor van Big Thief.
Het zijn een heleboel namen, maar door de enorme dynamiek in het geluid van Wednesday is de Amerikaanse band absoluut een aanwinst voor de hedendaagse rockmuziek. Hoewel Twin Plagues qua geluid niet eens zoveel afwijkt van het debuutalbum van de band, is het qua niveau een wereld van verschil. De opbouw van de songs is keer op keer prachtig en ook in muzikaal en vocaal opzicht is het tweede album van Wednesday een paar klassen beter dan het vooral aardige debuut. Op hetzelfde moment heeft de band uit Asheville, North Carolina, het ongepolijste of zelfs ruwe randje van het debuut behouden, waardoor liefhebbers van ontsporend gitaarwerk ruimschoots aan hun trekken komen. Prima album.
Erwin Zijleman
No comments:
Post a Comment