Dive. Ilsha

For the second time this year Tiny Room Records releases a folkish singer-songwriter album by a Dutch singer. One living in London, Geri van Essen and this week Rotterdam based Ilsha. Dive is an album with an extremely pleasant, dreamy quality. Celtic references are just as easy to conjure up as a tell-tale world filled with faries and elves.

Ilse Hamelink, as Ilsha's name is in the rest of her life, touches upon her own emotions while writing her songs and plays with the emotions of her listeners, as she manages to get her emotions across and thus influence the mood of myself as listener.

Dive seen form a purely musical point of view is a small album, in sense of the sound, the way the instruments are played and production. Seen from the effect the singer and her accomponiment manage to reach for and attain, the impact is much larger. In the second song, 'Mountains' the words "in the mountains" is repeated over and over and over in the second half of the song. Repetition has only two potential outcomes, either one gets bored and learns nothing or one gets under the influence, under a spell, to come out the wiser. The outcome, for me, in this case, certainly is the second option. While the sentence is repeated, almost like minimal music, the music oh so slowly shifts, creating a different palet of sound on offer. The song from the outset has an almost otherworldly quality, as if I'm allowed a peak view into another world where tranquility is the standard and not the daily life of endless impulses that is 2021. Ilsha is totally herself here, although at the beginning of 'Mountain' Elenne May's best songs come to mind quite easily, She reached for the stars and sailed there with ease it seems.

The music on offer on Dive is of a quality that it is almost begging me to write that I'm thinking of Enya, to name a well-known example from the past, but this would sell Ilsha short by a mile or two. For the simple reason that I an truly mesmerised by the music on Dive and bored after three songs on an average Enya, or Clannad, album. (Full disclosure, I have only one album with 'Orinoco Flow on it.). Dive fully escapes this world, like a hot air balloon, with only one certainty, at some point we, Ilsha, musicians, I, will all have to come down. Just what happens in the final song. Dive allows the listener to escape for twenty minutes or so and leave it all behind. No worry in the world is left when listening to Dive. The fact that the mini album keeps me spell-bound for the whole length tells it all.

With Dive Ilsha offers, relaxation, escape, contemplation, warm love and a soft coming down, as the final song, 'Black Hands', is the most wordly sounding song on Dive, without losing any of that quality the whole album has. Could one ask for more?

Wout de Natris

The Anthroposition EP. Grenadeers

Bands fold faster than they are started nowadays it seems. At times I have only just heard about a band, to read that the members call it quits. Grenadeers is one of those band, although it's not final (yet?)

With The Anthroposition EP the band does go out with a bang, as far as I'm concerned. Yes, the influences in the music of the band stick out like a sore thumb. As much, yes, I like the EP. The songs are inspired and fiery. They bounce and are very much alive. This sounds only logical, right? But in the alternative rock segment Grenadeers are active in, it becomes crucial to be so.

Grenadeers debuted on these pages with a single, 'Single Filter Exit', last April. The band from Utrecht had its new record ready for some time, but not unlike many other artists and people alike, were halted in its tracks. Now that the time has come to release the self-recorded EP, the band decided to call it quits.

On The Anthroposition climate change is the central theme. Where the cover of the single of last spring showed all the steam and smoke being belched out of the steelworks in Beverwijk, the EP's cover art is harder to determine the link on. Plastic, a rain coat, rising sealevels? Only with some extra knowledge the link becomes clear.

Grenadeers are not afraid to let its music rip, although there's always some reticence and keeping in control before the beast escapes. 'Insta-Model' shows this already. The opening song underscores this observaton. It is loud, rocks out, but Grenadeers always remains in control. The guitar riffs colour within the lines in the way a band like QOTSA colours within the lines. The rhythm is oh so tight, the rhythm guitar in tandem with the bass. This does allow for the drums to produce some extracurricular fills or the bass to produce a nice walking line, while progressing to the next chord. But all within that supertight environment.

With QOTSA as a clear main influence, now imagine Soulwax coming in as well. The Soulwax of its first two albums that is. Its first album was produced by Chris Goss, so the desert rock connection becomes even closer. Now influences are all nice but not if the songs are just so so. Rest assured, The Anthroposition contains six fine songs that range from stark rockers to alternative rock ballads ('Rear View Mirror'). The mix in approach makes the EP an even better album. Note the little high-pitched background vocals as well. Grenadeers knows exactly how to adorn its songs a little more to make them even more interesting. A rock band letting in some small pop elements, in my ears usually scores an extra point here and there. The already mentioned single can be found on the EP as well and certainly is the most ambitious song there.

Taken over all, The Anthroposition EP is an album that totally succeeds.

Drummer Guy Pek, released a solo EP in September called, 'Mixed Messages'. I did not have the time to review it then, but it is certainly worthwhile checking out. The percussion is more prominently mixed than with his band. The melodies and singing are more than okay, whiles Pek takes his listeners on a tour of decades of pop music and influences.

Wout de Natris

Geist. Shannon Lay

It is hard to keep up with the number of female singer-songwriters releasing records over the last years. In a myriad of styles at that too. Lucky for me it is less hard to keep up with records in this, broad, genre I like. When I put on Geist for the first time it was not hard to acknowledge I would be playing this album more often. And I have, so it's time to report a little on Geist.

Shannon Lay is releasing songs on Bandcamp since 2015, but to the best of my recollection, this is my introduction to the Los Angeles singer. Having written that, I should add: and what an introduction it was. The main observation is that I had the impression to have stepped into a musical time machine. Memories from long ago scratched records came by. From the U.S. and the U.K., starting with Nick Drake. With one major difference. No record producer then would have allowed for the veiled way Shannon Lay's voice was recorded. This certainly is a special feature of Geist.

When all is said and done, Geist is an album of one woman, writing songs on her acoustic guitar and then brings them to the studio where a producer has his/her way with them. Arranging them, adding other instruments, changing them from their very nature. Where live more often than not, the singer-songwriter plays them as they were once intented: intimate and solo.

On record I like the additions just fine, unless totally over the top. On Geist all the instruments are soft, (nearly) acoustic and melodic. They give depth and an extra layer to Shannon Lay's songs. Where her vocals are all dubbed at least once, the music in a way is as well. Strings, a softly playing piano add the same depth the multi-tracked vocals do. More isn't necessary to make a song like 'Sure' shine, in all its moody gloom. 'Sure' can be used as a template for the whole of Geist, as it is not a happy album. Do not expect any exuberance here. Instead, find a singer who, besides the unhappy things in life, finds happiness in the little things and brings them across by singing with a slightly lighter voice.

Lay in fact went one step further from the usual recording process for a singer-songwriter. She sent the basic recordings of her songs to two musicians with the request to add what they saw fit and then did so again with that result with a request to add keys. Ty Segall added a guitar solo on 'Shores'. What makes me wonder the most about this approach, is how much reticence all the guest musicians have shown. The basic recordings are still leading. Most of all the U.K./Irish folk song 'Awaken And Allow', that has Clannad or Enya all over it. All songs are made in incredible good taste.

If I'm to take one song as an example for Geist, it is Marty Bailin's 'Coming Back To Me' from Jefferson Airplane's 'Surrealistic Pillow' album. Also a song that demanded keeping most of the whole band out of the recording process. This is what sort of happens, in an inverted kind of way, on Geist as well. The only thing left to say, is that the album contains a cover of Syd Barrett's 'Late Night'. I can never listen to him for long. This cover changed that issue for me. A beautiful song.

Wout de Natris

Happier Than Ever. Billie Eilish

Billie Eilish is pas 19 jaar oud, maar levert ook met Happier Than Ever weer een bijzonder eigenzinnig popalbum af, dat haar zo karakteristieke eigen geluid naar een nog wat hoger plan tilt.

Wat doe je nadat je op je 17e een baanbrekend en wereldwijd bejubeld popalbum hebt gemaakt? Billie Eilish maakt er op haar 19e gewoon nog een en doet op dit album bovendien alles nog net wat beter. Happier Than Ever ligt in het verlengde van haar debuutalbum, maar meer van hetzelfde is het niet. De Amerikaanse muzikante vertrouwt op de sterke wapens van haar debuut, maar graaft dit keer dieper. In muzikaal opzicht is het nieuwe album van Billie Eilish consistenter en interessanter en ook met haar zang heeft de jonge Amerikaanse flinke stappen gezet. Het wederom met haar broer Finneas gemaakt Happier Than Ever overtreft al snel het debuutalbum en dat is razendknap.

Het is niet veel muzikanten gegeven om op hun 17e een memorabel album af te leveren, maar Billie Eilish (O'Connell) deed het twee jaar geleden met het uitstekende When We All Fall Asleep, Where Do We Go?, waarop de Amerikaanse muzikante een bijzonder eigen geluid liet horen. Het is een album waar ik twee jaar geleden met bijzonder lage verwachtingen aan begon, maar uiteindelijk kon ik alleen maar concluderen dat Billie Eilish een fantastische popplaat had gemaakt en zichzelf bovendien op de kaart had gezet als eigenzinnig talent. 

Ik begon daarom met hoge verwachtingen aan haar tweede album Happier Than Ever, dat afgelopen zomer is verschenen. Door het succes van het debuut van Billie Eilish stonden de topproducers vast in de rij voor de productie van het tweede album, maar de Amerikaanse muzikante heeft ook haar tweede album gemaakt met haar broer Finneas. Happier Than Ever werd opgenomen in de kelder van zijn huis in Los Angeles in een periode waarin covid-19 de Verenigde Staten lam legde. 

Billie Eilish is nog altijd pas 19 jaar oud, maar heeft met Happier Than Ever wederom een uitstekend album afgeleverd. Het is een album dat het moet doen zonder de sensationele verrassing van het debuutalbum, maar het ontbreken van deze verrassing wordt ruimschoots gecompenseerd door de muzikale en vocale verrichtingen van de jonge Amerikaanse muzikante. 

Happier Than Ever ligt duidelijk in het verlengde van When We All Fall Asleep, Where Do We Go?, maar laat ook groei horen. Liefhebbers van het zo karakteristieke Billie Eilish geluid worden niet teleurgesteld. Ook het tweede album van Billie Eilish laat meestal een wat donker geluid horen dat wordt gedomineerd door bijzondere beats diepe bassen en ijle synths. Het is een geluid dat zich absoluut heeft laten beïnvloeden door de triphop uit de jaren 90, maar ook invloeden uit de R&B en de pop hebben hun weg gevonden naar Happier Than Ever. 

Vergeleken met het debuut van Billie Eilish is haar tweede album wel wat meer ingetogen of subtieler. Veel songs klinken loom en intiem en vangen daarmee de sfeer van de Amerikaanse lockdown in Los Angeles. Waar When We All Fall Asleep, Where Do We Go? hier en daar wel erg van de hak op de tak sprong, klinkt Happier Than Ever een stuk consistenter, zonder dat de muziek van Billie Eilish heeft ingeboet aan frisheid en avontuur. 

Ik vind het nieuwe album in muzikaal opzicht interessanter dan zijn voorganger en ook in vocaal opzicht heeft de muzikante uit Los Angeles stappen gezet. Ook op Happier Than Ever grijpt Billie Eilish vaak naar de zo kenmerkende fluisterzang van haar debuut, maar ze zingt ook met meer vertrouwen en een stuk beter dan op haar debuut, waardoor de twijfel over haar vocale capaciteiten achterwege kan blijven. 

Dat vertrouwen komt ook terug in de teksten, die hier en daar zeer persoonlijk zijn en een meer volwassen kijk op het leven laten zien. De naam van Finneas is pas één keer genoemd, maar met zijn productie van het album levert hij wederom een topprestatie af. Happier Than Ever klinkt fantastisch en heeft van de eerste tot de laatste noot een eigen smoel. Muziekliefhebbers die niets met pop hebben zullen er niet veel aan vinden, maar muziekliefhebbers met een zwak voor goed gemaakte pop kunnen met geen mogelijkheid om het tweede album van Billie Eilish heen. Wat een talent.

Erwin Zijleman

Sympathy For Life. Parquet Courts

Parquet Courts as a band has become a household name, at least in my book. This was not a given. After a good start somewhere in the early part of the previous decade, I lost sight of the band until I registered it once again with the oh so nice 'Wide Awake!' album. From then on it was waiting for a new one. It took a while but here it is Sympathy For Life.

Perhaps it should come with a mild warning, as it is not exactly a one dimensional album, not that Parquet Courts has ever made such an album, but still. Sympathy For Life tosses me around for most of the time. In general there are a few easy references though. U.K. post Britpop bands like Franz Ferdinand, Django Django and Clinic, can be found, African sort of rhythms like Talking Heads liked to play as well. All not the easiest music to digest for most, but with undeniable grooves. Parquet Courts captures those grooves and makes them its own. Sympathy For Life is a danceable album alright and must get venues and festival pastures dancing up to the last row of people.

This lack of an absolute form of originality is more than made up for in the fun that comes with the music, not to forget the quality of the individual songs. Most songs appear to be made from the created groove. The drums and percussion is incredibly important on this album. With the bass as a good second. Only then the melody comes is, as it is an intregral part of the groove. There are exceptions, like the ballad 'Pulcinella', ending the album. A song with an epic lenght. Although it is a beautiful song, it is the only song on Sympathy For Life that seems like a missed opportunity to my ears. The end is epic, of course, but I miss that little extra, lifting it up even more, like 'I Want You (She's So Heavy)', 'Hotel California' or 'November Rain', to name a few of the great. 'Pulcinella' could have made that list, I think.

Let's go back to the start. 'Walking At A Downtown Pace' opens the album and is a great song. Grabbing my attention with the loud, powerful intro. The ideal show opener and ender. Do like U2 in 2005, opening and closing the show with 'Vertigo'! 'Walking At A Downtown Pace' can, no deserves to do this as well. Dancing guaranteed. For a U.S. band Parquet Courts sounds extremely British in my ears. I could mention some more bands than I started with as references, but won't. This song stands out as its own. A great rhythm, a great guitar lick or two and easy to sing along to. Not to forget the power it holds within it. The tight start of the next song, 'Black Widow Spider', signals: this album is going to be so okay.

The forays into more African rhythms make the album more varied. Parquets Courts experiments a little with its sound and clearly succeeds. A little, light 60s psychedelia, post punk funk, post Britpop rock and mild electronics. It all comes by more or less prominently in the eleven new songs on Sympathy For Life. The band adds a very nice new branch to its ever more impressive tree.

Wout de Natris

Singles week 43

This week we make another selection from all the recently released singles, maxi singles and EPs. Including some very surprising ones.

Three. Death Star Discotheque

Early July 2020 Death Star Discotheque made its debut on this blog, back to back with what most likely was the most exciting song released in 2020, the totally under-named 'I'm Not Getting Excited' by The Beths. Death Star Discotheque returns with a maxi single called Three. Exciting is the right word to use here, as the alternative rock with a hint or two of grunge mixed into the music, is of the kind that easily moves through walls and doors. The North-Brabant four piece band does not hide its intentions for a second. The guitars and bass are all over the place, where the drummer is one of the grandchildren of 'The Muppets' drummer 'Animal' and most likely has as much fun as the best known puppet drummer always used to had. Three songs, three times fun, three winners.

جن. Mulla

Since about a year I'm sent information on and music from the loudest musical scene: all sorts of metal. The people following this blog will know that's not my scene, most of the time, but I have to admit that, at times, I certainly am surprised by what comes by. Sometimes by the music and sometimes by the origins of the bands. Ukraine, India, and now "raw atmospheric black metal" from Iraq. The titles are in Arabic, the band is called Mulla and plays, at first, instrumental metal, excluding a scream of a deepest agony. For minutes this remains the case, until a grunting bursts loose as if a wildman released from a cage. I would think that playing this music may be life-threatening in a deeply religious country. جن is here. Mulla has obviously listened to what happened before in the rest of the world. The guitar is distorted in such a way that it almost becomes gravelly. The drummer must be totally wrecked after playing in this tempo for 10 minutes. And my throat and vocal chords bleed by proxy. Can I listen to جن for long? Of course not, but I got to review an Iraqi dark metal band and that stands for something.

Pickin' In The Graveyard. The Royal Hounds

Now for some contrast, here's a traditional souped-up country band called The Royal Hounds. Tradition is everywhere in this song but because of the fiery tempo the song becomes more and more fun to listen to. In fact a little bass and drums solo only heighten the fun. This is what The Hackensaw Boys would sound like had they opted for a drummer and an electric guitar instead of traditional bluegrass instruments. Because of the tempo, the idea of that strange hybrid punk country does come to mind. The song starts so surprising, in hindsight. The intro does not give anything away of what is to come. This could be a Chris Isaak song, until the drum kicks in and off The Royal Hounds goes iton that graveyard "where old songwriters go to decompose". A word that all of a sudden gets two meanings because of the combination of words used in the sentence. The band has a truckload of Jimmy Stelling speed playing on all the instruments. Yes, some good old fun will be had by all listening to this single.

Wet Dream. Wet Leg

Another, second, single by new duo Wet Leg on WoNoBlog. This fun, up-tempo short song does everything the other way around. A girl sings about a boy having a wet dream about the girl, while touching himself. They sing it with total abandon, although some blushing is involved as well. There remains some chastity. After 'Chaise Longue' Wet Leg lay it out to the world. Don't expect complex music, the duo is about having fun with its music and shows the level of musicality within it with ease. Making the most of a limited amount of instruments, while undoubtedly making people dance in the meantime. Leaving things out is an integral part of Wet Dream. Bass and drums under the voice is often enough before two guitars come in. Nothing is made more complex while reaching for and gaining a mximum effect. Most artist chaise after this chalice for ever. Wet Leg has found it twice in only two released songs. A promise for 2022? Yes, madam.

7000 Hours. The Chelsea Curve

A single a month is the regime The Chelsea Curve has set itself on and several of them have come by on the blog. The reason why is easy to explain. The band produces songs that contain great pop elements and rock out as bands used to to do around 1980. Bands like The Pretenders, Blondie before 'Heart Of Glass'. female fronted rock bands from the U.K. and U.S. able to mix the best of both worlds. Just listen to 7000 Hours and you know why that sort of music may simply never go out of my fashion. The Boston trio does a lot of things right here. Great singing by Linda Pardee who is great at harmonising with herself. The trio plays tight and sticks to the elementary pop-rock idiom. A modest solo played by guitarist Tim Gillis is the only embelishment The Chelsea Curve affords itself. Apart from Pardee's singing that is. In the winter of 2022 there will be an album. Something to look forward to alright.

Wout de Natris

 

 

 

Freeloader II. Freeloader

In the year before Covid struck down our way of living, including the feeling of ever lasting growth of more, against all our deeper feelings and thoughts, Nat Freedburg released no less than three albums of which one under the name Freeloader, his new band. He's back with a new Freeloader album, simply called Freeloader II. All his energy went into the songs and not in thinking up a clever title. With that he made a totally right decision.

Freeloader II contains a dirty but oh so clever form of rock that deserves listening to in droves. A deep and present drums lays it all down. The bass fills it all up and the semi-dirty sounding guitars can do whatever they like on the top of this solid rock bottom. Freedburg, is mixed over it all, so he doesn't have to exert his voice. He sounds more than enough like a market salesman shouting the prices of his ware to all who come by already.

Besides Freedberg you hear Charles Hansen on lead guitar, Jim Janota on drums and Jim Haggarty on bass. The four of them have created an illusion. All parts were recorded separately, whether due to Covid restrictions or by design. The illusion is how tight the songs sound, almost as if the band is playing live in my room, all together. From the very first seconds the band is on fire. 'Under The Influence Of You' starts with an intro as if I'm walking too late into a venue and the band already started without me. Freeloader cooks up a storm from the very first second.

The good news is that the band manages to keep my attention for the whole album, despite that totally overwhelming start. The riffs fly in the round, the ballads work, the solos are there only because they should be, not because they have to. Hansen knows what he's doing alright. This goes for all four. They aim to sound as tight as possible and not play anything more than necessary. Here and there a lead note or two are allowed to escape from that tight mould.

Freeloader II is an album full of great rock songs, of a kind like they seldom make them anymore. All the more reason to check the album out and make it work for you as well.

Wout de Natris

La Luz. La Luz

Are you in a daydreamy kind of mood? Then I have just the right album for you (and any other time I might add). La Luz has released its self-titled album that in feel brings me back to an era that I wasn't the least bit interested in albums. They contained lots of songs I was not familiar with, so bored me instantaneously. Even 'Abbey Road' could not keep my attenttion past 'Come Together' on release day!

'La Luz' is an album that contains psychedelic songs of the soft kind. Songs that allow its listeners to decide for themselves whether they want to listen to them sober or under the influence. Not all modern psych albums are so less demanding, in that sense. 'La Luz' demands attention in another way. All the brilliant details woven into the songs. Here the band is very demanding. And rightly so, as 'La Luz' is a near brilliant album with every chance of becoming so once our relationship deepens and widens. I'm pretty certain it will. Albums can be a musical artform.

La Luz is a trio from Seattle. Shana Cleveland (guitar), Alice Sandahl (keyboard) and Lena Simon (bass) started to play together in 2012 and just released their fourth full length album. One of the features that immediately stands out, is the singing. The three ladies sing together in a, to all appearances, lazy way, giving the album that dreamy quality I started this review with. Of course the music follows mood of the singing in a perfect way.

Let's shine a light on 'I Won't Hesitate'. The singing is the female equivelant of '2.000 Light Years From Home' or a more modern example my favorite Warpaint song, 'Love Is To Die'. The bass playing has that laidback feel the bass on Air's 'Moon Safari' has, giving the song the air of a mid 60s to early 70s b-movie soundtrack. The drums are firm, while the guitar plays a nice rhythm part. It's when the details in the music come forward, it becomes clear how much attention was given to them. A little percussion, an extra keyboard note, an Indian sounding, modest, solo line.

Each song on 'La Luz' has these kind of surprises, making it so easy to get hooked on the album. This makes it hard to point to a favorite song, as they all have their fortés and moments that stand out. Even the obviously The Beatles inspired 'Spider House', the instrumental finishing touch of 'La Luz', sounds great, despite the over-obvious nod to the final song of side A of 'Abbey Road'. With that comment the final circle in this review just closed itself.

A lot of words for the few that could have sufficed: What a great album!

Wout de Natris

Dressed In Borrowed Light. Clara Engel

De eigenzinnige muzikante Clara Engel staat al meer dan 15 jaar garant voor prachtige albums en levert nu met het beklemmende Dressed in Borrowed Light een van haar mooiste albums tot dusver af.

Er zijn het afgelopen jaar meerdere albums verschenen die de sfeer van een wereld die in de greep wordt gehouden door een pandemie wisten te vangen, maar geen album doet dat zo goed als Dressed in Borrowed Light van Clara Engel. Het is een beklemmend, maar ook zeer sfeervol album, dat perfect aansluit op het vorig jaar verschenen A New Skin. Vergeleken met dat album is de instrumentatie dit keer wat rijker, maar de muziek van de Canadese muzikante blijft uiterst sober. Ook Dressed in Borrowed Light is weer een album waar je je volledig aan moet overgeven voor het beste resultaat, maar dan heb je wel een album van een ongekende schoonheid in handen.

Een jaar of acht geleden kwam ik voor het eerst in aanraking met de muziek van de Canadese muzikante Clara Engel en sindsdien heb ik een zwak voor haar bijzondere werk. Het is werk dat in brede kring helaas niet erg bekend is, wat alles te maken heeft met de wijze waarop de muzikante uit Toronto opereert. 

Clara Engel heeft inmiddels al een jaar of vijftien alle touwtjes in handen. Ze maakt haar albums vaak in haar eentje en brengt haar muziek vrijwel uitsluitend uit via bandcamp met incidenteel een in eigen beheer uitgebrachte en altijd prachtig verpakte cd. De productiviteit lijkt van Clara Engel lijkt zo nu en dan ook nog eens geen grenzen te kennen, waardoor er inmiddels een imposant stapeltje albums op haar bandcamp pagina is te vinden. 

Het deze week uitgebrachte Dressed In Borrowed Light is het tweede album dat de Canadese muzikante maakte tijdens de coronapandemie. Eind vorig jaar verscheen immers het wonderschone A New Skin, dat de sfeer van de pandemie fraai wist te vangen. Ook het eind vorig jaar en begin dit jaar opgenomen Dressed in Borrowed Light vangt op treffende wijze de sfeer van de bijzondere tijd waarin we leven. 

Clara Engel maakt nog altijd zich buitengewoon langzaam voortslepende muziek, die wordt gedragen door sobere gitaarlijnen en wordt versterkt door atmosferische klanken. Het combineert prachtig met de stem van Clara Engel, die haar teksten op bezwerende wijze voordraagt. 

Dressed in Borrowed Light is direct vanaf de eerste noten een typisch Clara Engel album, maar vergeleken met A New Skin is er ook wel wat veranderd. Op A New Skin hoorden we alleen de muzikante uit Toronto zelf en bestond de instrumentatie slechts uit gitaren, de melodica en een mondharmonica. Ook Dressed in Borrowed Light nam Clara Engel thuis op, maar dit keer voegde ze bijdragen van andere muzikanten toe aan haar geluid. 

Ze tekent dit keer zelf voor gitaren, een handvol exotisch klinkende instrumenten als de ‘shruti box’, de chromonica en gusli en zorgt bovendien voor bijzondere percussie accenten. Het had ongetwijfeld een mooi geluid opgeleverd, maar door de toegevoegde bijdragen van onder andere cello, lap steel, bas , drums en nog wat exotische instrumenten, klinkt het nieuwe album van Clara Engel werkelijk prachtig. 

Het gebruik van meer instrumenten betekent overigens niet dat de muziek van Clara Engel opeens vol klinkt. Dressed in Borrowed Light is, net als zijn voorgangers, een zich langzaam voortslepend album, waarop de gitaarakkoorden en de stem van Clara Engel altijd de basis vormen. Het is muziek die het verdient om met volledige aandacht beluisterd te worden, want dan is het effect van de bijzondere klanken maximaal. 

De wat sobere basis wordt dit keer werkelijk prachtig versterkt door alle accenten op de achtergrond en de trefzekere achtergrondzang in een aantal tracks. Het bijna continu aanwezige atmosferische klankentapijt versterkt het bezwerende karakter van de muziek van de Canadese muzikante, terwijl de fraaie accenten het album voorzien van extra schoonheid. 

Wereldberoemd gaat Clara Engel nooit worden met deze bijzondere muziek, maar ik roep inmiddels al jaren dat haar unieke oeuvre wel wat meer aandacht verdient. Het prachtig ingekleurde, uiterst sfeervolle en beklemmende Dressed in Borrowed Light is wat mij betreft een mooi instapalbum, maar grote kans dat je vervolgens voor nog geen 100 dollar haar hele oeuvre van inmiddels 29 titels aanschaft.

Erwin Zijleman

Thirstier. Torres

De Amerikaanse muzikante Mackenzie Scott heeft met Thirstier haar vijfde album als TORRES afgeleverd en ook dit album is weer buitengewoon veelzijdig en van een zeer hoog niveau.

Ik ben inmiddels al een aantal jaren fan van de muziek van de Amerikaanse muzikante TORRES, die deze week haar vijfde album heeft afgeleverd. Op haar nieuwe album werkt TORRES wederom samen met de Britse producer Rob Ellis, die Thirstier heeft voorzien van een mooi geluid waarin de gitaren domineren, maar ook de synths een belangrijke rol hebben. TORRES laat zich ook dit keer beïnvloeden door 90s indierock, maar vrijwel iedere track op het album heeft ook uitstapjes buiten de gebaande paden. Het levert een album op dat maar eens bewijst dat Mackenzie Scott behoort tot de smaakmakers binnen de indierock van het moment. Thirstier is ook nog eens haar vijfde topalbum op rij.

Thirstier is alweer het vijfde album van TORRES, het alter ego van de Amerikaanse muzikante Mackenzie Scott. Ik was zeer gecharmeerd van de vorige vier albums, waardoor ook album nummer vijf weer onmiddellijk mijn aandacht trok tussen het stapeltje releases van deze week. Dat deed Thirstier overigens niet alleen door de inmiddels opgebouwde reputatie, maar ook door de spuuglelijke hoes. Het gaat echter om de muziek en die is ook op het nieuwe album van TORRES weer uitstekend. 

De Amerikaanse muzikante leek een paar jaar geleden nog verzekerd van een glanzende carrière in de muziek, maar haar muziek bleek uiteindelijk toch te eigenzinnig voor een groot publiek. Het Britse 4AD label zette haar na één album alweer aan de kant, maar de wraak van Mackenzie Scott was mierzoet. Met het avontuurlijke en door haar zelf geproduceerde Silver Tongue leverde TORESS begin vorig jaar immers haar beste album tot dat moment af. 

Dat de rek er nog niet is laat de Amerikaanse muzikante horen op het deze week verschenen Thirstier. Voor haar vijfde album deed ze weer een beroep op de Britse producer Rob Ellis, die ook haar tweede en derde album produceerde. Rob Ellis is het bekendst van zijn werk met PJ Harvey en dat was een naam die in het verleden nog wel eens op kwam bij beluistering van de muziek van TORRES. Dat is bij beluistering van Thirstier niet anders, al is dat vooral vanwege de enorme veelzijdigheid van het alter ego van Mackenzie Scott. 

Thirstier klinkt weer net wat anders dan zijn voorgangers, waardoor het oeuvre van TORESS een spannend oeuvre blijft. Het album opent met redelijk rechttoe rechtaan 90s indierock, maar met een bijna tropisch aandoend intermezzo zet de Amerikaanse muzikante je flink op het verkeerde been. 90s indierock is het belangrijkste bestanddeel van de muziek op Thirstier, maar TORRES komt met grote regelmaat met verrassende wendingen op de proppen. Soms is het voldoende om de gruizige gitaren af te wisselen met synthesizers, maar Mackenzie Scott lijkt dit keer ook geïnspireerd door de wat experimentelere rockmuziek. 

Net als op haar vorige albums maakt TORRES muziek die lekker in het gehoor ligt, maar die nergens voor de makkelijkste weg kiest. Thirstier verschiet verrassend vaak van kleur en het verschil tussen de uitersten op het album is groot. Zeker in de songs met vooral ingrediënten uit de 90s indierock valt heel veel te genieten. Het gitaarwerk is in deze songs fantastisch en Mackenzie Scott heeft een stem die moeiteloos om kan slaan van lieflijk naar rauw, wat uitstekend past bij dit genre. 

Het valt trouwens op dat TORRES op haar vijfde album nog beter is gaan zingen, wat haar muziek een boost geeft. De met enige regelmaat opduikende flirts met synths, waarvoor ook Portishead’s Adrian Utley is komen opdraven, hadden op voorhand van mij niet gehoeven, maar ze zijn zeer smaakvol en in de meeste gevallen ook zeer functioneel. 

Met Thirstier heeft TORESS haar meest veelzijdige album tot dusver gemaakt. Ik ben er nog niet helemaal uit of het ook haar beste album is, maar Thirstier is hier niet ver van verwijderd en groeit ook nog wel even door denk ik. Het is het vijfde uitstekende album van een muzikante die absoluut een breed publiek verdient.

Erwin Zijleman

.NoWordsNeedeD, 21-10-2021

 https://www.youtube.com/watch?v=cs0SYhV_wto&list=PL0f9bqESJxmEyVM-aVfVpyCHCs7JBc5rO

 .No

Twin Plagues. Wednesday

Het rauwe en gruizige debuut van de Amerikaanse band Wednesday trok vorig jaar ondanks alle belofte niet veel aandacht, maar het veel betere tweede album van de band verdient deze aandacht absoluut.

Startende bands zijn momenteel niet te benijden. De Amerikaanse band Wednesday bracht haar debuut vorig jaar vlak voor de start van de pandemie uit en komt nu in hopelijk de staart van deze pandemie met een tweede album op de proppen. Het is een uitstekend album vol dynamiek dat moeiteloos schakelt tussen gruizig gitaargeweld en mooie ingetogen passages. Het leverde vorig jaar een veelbelovend debuut op, maar met Twin Plagues is Wednesday de belofte wat mij betreft voorbij. De songs zijn beter, de instrumentatie is, net als de zang, mooier, maar Wednesday heeft haar ruwe charme gelukkig behouden. Heerlijke gitaarplaat.

Vorig jaar verscheen I Was Trying To Describe You To Someone van de Amerikaanse band Wednesday. Het debuutalbum van de band uit Asheville, North Carolina, bevatte acht songs en net een half uur muziek. De over het algemeen gruizige maar soms ook uiterst ingetogen muziek van Wednesday stond wat mij betreft bol van de belofte, maar het kwam er op het eerste album wat mij betreft nog net niet voldoende uit, al heb ik het debuut van Wednesday achteraf bezien verrassend vaak beluisterd. 

Deze week verscheen Twin Plagues, het tweede album van de band rond boegbeeld Karly Hartzman. Het afgelopen anderhalf jaar is een lastig jaar geweest voor muzikanten en een hopeloos jaar voor startende bands als Wednesday. De band uit North Carolina heeft zich er echter goed doorheen geslagen en levert wat mij betreft een tweede album af dat de belofte van het debuut meer dan waar maakt. 

Twin Plagues bevat vier minuten meer muziek dan het debuut, maar jaagt er in 34 minuten wel maar liefst twaalf songs doorheen. In de openingstrack hoor je direct de twee sterke kanten van het debuutalbum van de band terug. Wednesday bouwt hoge en gruizige gitaarmuren op, maar kiest ook de rust en dan met name wanneer Karly Hartzman zingt. Waar de band op haar debuut afwisselend voor stevige en meer ingetogen songs koos, vloeien alle invloeden in de muziek van Wednesday op Twin Plagues op mooie wijze samen. 

Wednesday lijkt haar inspiratie vooral te vinden in de jaren 90. In vrijwel alle songs op Twin Plagues duiken flarden shoegaze, noiserock, indierock en indiefolk uit het betreffende decennium op. Zeker wanneer de gitaren de hoofdrol opeisen hoor je duidelijk de invloeden van shoegaze pioniers My Bloody Valentine, indierock helden Dinosaur Jr. en noiserock giganten Sonic Youth, maar door de zang van Karly Hartzman zijn ook associaties met rockbands uit de jaren 90 met een vrouwelijk boegbeeld niet te onderdrukken. Denk hierbij aan Belly en Throwing Muses, maar zeker ook aan The Breeders en Liz Phair in haar wilde jaren. 

Hiermee zijn we er nog lang niet, want wanneer de gitaren vooral melodieus klinken, de mooie zang van Karly Hartzman centraal staat en zelfs een randje roots opduikt, hoor je ook nog wat van vrouwelijke singer-songwriters uit de jaren 90 als Cat Power en Aimee Mann, aan wiens stem de zang op Twin Plagues met enige regelmaat herinnert. Wednesday blijft echter zeker niet in de jaren 90 hangen en vindt ook aansluiting bij de wat meer rockende jonge vrouwelijke singer-songwriters die momenteel met zoveel succes aan de weg timmeren in het indiesegment, terwijl ik af en toe ook nog wel wat hoor van Big Thief. 

 Het zijn een heleboel namen, maar door de enorme dynamiek in het geluid van Wednesday is de Amerikaanse band absoluut een aanwinst voor de hedendaagse rockmuziek. Hoewel Twin Plagues qua geluid niet eens zoveel afwijkt van het debuutalbum van de band, is het qua niveau een wereld van verschil. De opbouw van de songs is keer op keer prachtig en ook in muzikaal en vocaal opzicht is het tweede album van Wednesday een paar klassen beter dan het vooral aardige debuut. Op hetzelfde moment heeft de band uit Asheville, North Carolina, het ongepolijste of zelfs ruwe randje van het debuut behouden, waardoor liefhebbers van ontsporend gitaarwerk ruimschoots aan hun trekken komen. Prima album.

Erwin Zijleman

 

Sticky. Frank Carter & the Rattlesnakes

In the summer that going on a vacation was still a normal thing to do, my girlfriend and I were walking a trail from one Romanian village to another. After leaving the village there were three barking dogs ahead across an intersection blocking the road. Barking like crazy, showing their fangs. Okay?!, .... let's proceed with care. Coming closer one dog stopped barking and turned around, followed by the second and long before we crossed the intersection the third one turned around and followed his friends into the courtyard. Barking dogs don't bite proved very true here. There is actually a barking dog in 'Take It To The Brink', one of the song on this album. It did not inspire this story, that came totally by itself.

I can't help thinking about those dogs when listening to Sticky. Frank Carter is giving his all but I can't help thinking that he won't bite as well. Great fun his new album is, once again. Do not expect anything new much. Sticky is not an album filled with surprises. Far from, it is an album where Frank Carter and his Rattlesnakes perform at a consistently high level.

Having missed his second album with The Ratlesnakes, this is the third one I am enjoying thoroughly. His punky rock songs are solid and filled with energy. Although this music goes back about four decades by now. Let me take 'I Love Rock And Roll', Joan Jett and the Blackhearts' greatest hit and best known song as a departure point. All songs on Sticky have this kind of spunk and energy. Carter c.s. will not stop until they have floored all present. The road garage rock bands should walk, in fact, should have as their motto. This band has alright.

The rhythm section is so extremely solid. It has a deep sound taking care of the whole bottom end of the album. The guitars are just as dark. In that sense Sticky is a dark album. Despite Carter is spitting out some of his lyrics, he is the light on this album. Simply because I think he will not bite. He's enjoying himself so much here, doing what he does best: sing in a rock and roll band and meaning it. There's no time to bite, it's not the time to do so either.

'My Town' probably is the best example. Agression on a weekend night, is the topic. Just like smashing some teeth in 'Go Ge A Tattoo'. And then an acoustic guitar comes is under the lyrics instead of the full band. The little surprises on Sticky. Singing about agression, observing it, absorbing the energy, is a different thing than actually fighting. This band is fantastic in the translation.

The storm won't lie down before Sticky is over. Ten songs, all at a great level. How many albums do you know that deliver a constant level? Not that much, right? Sticky is up there with them. Auf Wiedersehen.

Wout de Natris

.NoWordsNeedeD, 18-10-2021

 https://www.youtube.com/watch?v=HYbXt4_r9Pw

 

.No

Kairos 128, 1 April 2021 on Concertzender

Nog steeds een half jaar achter. Zo direct is dat weer vijf maanden, maar daar gaat het niet om. Ik ga mijzelf een uur lang onderdoppelen in iets anders. Muziek die ik doorgaans nooit zou hebben gehoord, muziek ik nooit zou zijn tegengekomen, muziek die mij vreemder dan vreemd is, maar door de jaren dat ik Kairos beluister en dat zijn er inmiddels vijf of zes, toch ook vertrouwd wordt. Laat ik het zo zeggen, ik word niet altijd meer verbaasd. Dat alles geldt niet voor die paar nummers waar wij, Wino, de maker en Wout, de luisteraar elkaar beïnvloeden door onze samenwerking in dit blog. Iedere maand is het wel de vraag: wat staat mij nu weer te wachten? Niet het begin, want dat klinkt inmiddels heel vertrouwd.

Het heeft jaren geduurd, maar inmiddels begint de speellijst als volgt: 'Kairos Tune': Wino Penris en tot voor kort had ik geen idee. Wel gevraagd, nooit een antwoord. Goed gedaan, Wino.

De "echte" opening is voor mij dan weer een verrassing. Het is de Australische band (Perth) Mt. Mountain. Uit de psychedelische scene uit Perth, maar aan de klanken die opklinken zou je dat niet direct zeggen. Tegelijkertijd heeft de muziek iets Indiaas. De tabla-achtige percussie bijvoorbeeld, daar klinkt India duidelijk in door. Dat geldt eveneens voor het gitaarspel. Om de een of andere reden verwacht ik een mega-explosie aan geluid. Led Zeppelin of nog steviger. Led Zep zit sowieso wel in deze instrumental verborgen. Zoals ze klonken op kant een van 'Houses Of The Holy', al die onderwater klanken. Die explosie blijft overigens geheel uit. Voor meer over Mt. Mountain, zie mijn post uit dit voorjaar of winter.

Ware het niet dat de muziek naadloos is overgegaan in 'Dream 32' van Johanna Knutsson en Sebastian Mullaert. Dit is het 'Over The Hills And Far Away' effect. Muziek die van onder water lijkt te komen. Deels helder, deels vervormd. Het komt van een live uitvoering in een Waalse Kerk. Er staat er een in Leiden. Daar staat ook een Pieterskerk, die wordt genoemd in de eerste regel van een gedicht van Harrold Roeland dat wordt voorgelezen. 'Dream 32' is zeker mooi, maar duurt ook te lang, voor mij dan. Af en toe schiet er een geluidsfragment door het "gebubbel" heen. Alsof een harpoen het water doorklieft, op zoek naar zijn prooi.

Toeval? Moet ik denken aan 'Houses Of The Holy', is de volgende artiest 'House Of Cosy Cushions. Zacht gitaar getokkel neemt de plaats in van de bubbels. Het zal door de link zijn die ik eerder heb gelegd, maar het keyboard/fluit geluid dat ik hoor, zou zo bij John Paul Jones vandaan gekomen kunnen zijn. Ook 'Tigress' heeft iets oosters in zich.

'In The Morning Sun' is de tweede bijdrage van House of Cosy Cushions vandaag en de eerste vokale bijdrage. 'In The Morning Sun' is een liedje, met zachte stem gezongen. De invloed is uit de jaren 60. Een fraaie trompet speelt een zachte solo. Indirect heb ik vernomen dat Richard Bolhuis wel eens schrikt van mijn observeringen. Misschien dat hij dit nu ook doet, want ik vind 'In The Morning Sun' prachtig. Het nummer klinkt heel traditioneel, maar gooit af en toe ook een leuke curve ball.

Daarna gebeurt iets vreemds. 'Pleasure Prison', een leuke woordvondst op zich, wordt herhaald en herhaald over vage muziek, die vast van iets anders afkomstig is. Het is erg vervreemdend allemaal na de pracht die er aan vooraf ging. De vervreemdende muziek lijkt toch wel afkomtig van Ivan Zoloto, maar zeker weet je dat nooit bij Kairos.

Het nummer wordt overgenomen door het pomporgel dat ik al even hoorde, gevolgd door een vrouwenstem. Frederik Valentin's 'Tears' (feeaturing Soho Rezazejad). Ook hier schieten telkens vreemde geluiden tussendoor. Er staat niet bewerkt door bij, dus ik ga er van uit dat het zo hoort. Wel intrigerend, omdat het niet voorspelbaar is wat er in het verder redelijk voorspelbare 'Tears' gebeurt.

Het experimentele niveau schuift snel wat door naar links. Geknisper, een diepe synth bas, en andere vreemde geluiden. Een gesampelde vrouwenstem en een mannenstem die zo uit een Heaven 17 nummer geknipt zou kunnen zijn. Het is de band Coil met 'Broccoli'. Als ik het me goed herinner, is Coil een van die bands uit de jaren 80 waarom ik in die jaren stopte met het lezen van 'Oor' en echt afhaakte waar het nieuwe muziek betrof en opgescheept zat met matige tot slechte, nieuwe platen van mijn helden van daarvoor. Wat van 'Broccoli' te maken? Geen idee. Dit is experiment. Het is de hele tijd hetzelfde met spoken word er over heen. Wie weet, met een koptelefoon op is hier nog van te genieten ook. Ik merk wel dat het iets met me doet, in een stemming brengt. Niet prettig, niet onprettig. Een beetje alsof ik letterlijk in de uitstand ga. Of dat nu iets is om na te streven als muzikant? 10 Minuten is ook wel een hele zit, moet ik toegeven.

Ter compensatie komt er een nummer van I Am Oak's corona plaat 'Odd Seeds'. Thijs Kuijken speelde dagen lang akoestische versies van zijn songs en zette ze online tijdens de eerste lockdown. Daarvan werden er een aantal verzameld op 'Odd Seeds'. Een goed idee en een echte aanvulling op zijn oeuvre. Muziek die we nooit gehoord zouden hebben als er geen corona was geweest. Kleine lichtpuntjes. Luister overigens hoe 'Broccoli' overgaat in 'Swells'. Ik zou het oprecht nooit verzonnen hebben. Petje af! 'Swells' is overigens een van de pareltjes op 'Odd Seeds' en is terecht opgenomen in Kairos.

'Swells' stopt abrupt en toch is het alsof de subtiele en persoonlijke atmosfeer die het nummer uitstraalt overloopt in de tweede bijdrage van Knuttsen en Mullaert. Dat ligt bijvoorbeeld aan de klank van het keyboard dat 'Dream 1' begint. Dit is een compositie die over me heen wil spoelen als een golf in de zee. Ik doe mijn ogen dicht en laat het gaan. Ik merk dat ik in mijn hoofd op een van de weinige plekken terecht kom, waar ik niet hoef te zijn als het niet hoeft: een onderzeeboot. De piepjes de sonargeluiden, die blepjes het groene scherm waar de commendant op tuurt. Niet voor mij, zo'n boot.

Een akoestische gitaar neemt het over, met een vrouwenstem die wat oohs zingt. Uitermate zachtmoedige muziek vult mijn oren. Het is Lárus Sigurðsson die terugkeert bij Kairos na enige tijd van afwezigheid. 'P.P. vid daudadjup'? Doedeljo zingt zijn lied in het IJslands?

Een vrouwenstem neemt het over. Al gauw overgenomen door Nick Cave. Ik neem aan opnieuw iets van zijn samenwerking met Nicolas Lens. Inderdaad. Het wordt tijd dat ik Wino eens om een gunst ga vragen. 'L.I.T.A.N.I..E.S.' is geloof ik wel echt bijzonder. De samenzang is ronduit prachtig, met de delicate muziek die het omlijst die dat nog eens onderstreept. Langzaam zwelt de muziek aan. De vrouwenstem is minstens twee maal opgenomen, zo krachtig klinkt ze.

Het verdwijnt en maakt plaats voor een langzaam gespeelde piano. De ruimte tussen de donkere noten wordt gevuld met atmosfeer en diep weggemixte geluiden die niet meer zijn terug te brengen naar hun oorsprong. Het is SYML met 'Pure'. Ik snap waarom ik de plaat heel snel ter zijde heb gelegd waar het een blogrecensie betrof, maar hier merk ik op hoe mooi 'Pure' is en hoe ontzettend goed het past bij 'Litany Of The Gathering Up' van Lens en Cage. Ze zouden zo weer kunnen gaan zingen.

En als de muziek overgaat, is het nog Nick Cave ook, maar nu met Warren Ellis van 'Carnage' De o zo zachte duo plaat, maar ook o zo mooie duoplaat. Een plaat waarvan im mij nu realiseer dat ik hem veel te weinig gespeeld heb. Waarschijnlijk omdat er zo lang zat tussen de digitale release en de fysieke release. Gewoonweg vergeten. Wat zou de LP kosten? Ik lees af en toe prijzen, dat ik het er maar bij laat tegenwoordig. Ga maar eens tanken en kijk dan of er geld overblijft voor een LP. (Ook van olie gemaakt, dus wat wil je.) Gelukkig is er nog een nummer als 'Balcony Man' om de zinnen te verzetten.

Naast een gedicht van Harrold Roeland volgt er ook een compositie. 'Nachtlied Voor Joshua' was vorige keer al een doorlopende, terugkerende zekerheid in die Kairos. Nu is het een stuk van vijf minuten. Ik moet denken aan 'Dream 32' van hierboven en aan de onderzeebootgeluiden. Ook in dit fragment heb ik gevoel mijzelf onderwater te bevinden. Het is er zeker sppokachtiger, want bevreemdende geluiden bereiken mij, tot een piano de mix in komt.

Het is Lyenn, die met het nummer 'Morning Sun' deze Kairos mag afsluiten. Zacht, delicaat, breekbaar, maar bovenal van een enorme schoonheid. Hoe heb ik deze plaat over het hoofd kunnen zien, vraag ik mij af? Waarschijnlijk omdat hij al een tijd uit was toen ik hem kreeg toegezonden. 'Morning Sun' laat me horen hoe erg ik er naast zat. Het nummer heeft genoeg kleine vervreemdende elementen om mij te verbazen. Het is alles behalve een gewone, breekbare ballade. De stem en de piano ja, maar de rest, dat maakt het ook iets totaal anders.

Wout de Natris

Je kunt deze Kairos hier beluisteren:

https://www.concertzender.nl/programma/kairos_601566/

Dit is de speellijst:

00:00 – 00:16  Kairos tune by Wino Penris.

00:00 – 03:31  Mt Mountain. Deluge.
Album ‘Centre’. Self-released/Cabin Fever Collective.

03:04 – 11:56  Johanna Knutsson & Sebastian Mullaert: Dream 32.
Album ‘In Dreams- Live At De Waalse Kerk 2019’. Modern Matters.

06:11 – 07:02  Poem by Harrold Roeland.

11:25 – 13:49  House of Cosy Cushions. Tigress.
Album ‘Haunt Me Sweetly’. Outcast Cats.

13:34 – 16:54  House of Cosy Cushions. In The Morning Sun.
Album ‘Haunt Me Sweetly’. Outcast Cats.

16:38 – 17:40  Ivan Zoloto. Voice Message (feat. LSS).
Album ‘Pleasure Prison ‘. Modern Matters / SOTA311.

17:40 – 18:49  Ivan Zoloto elevator scene (fragment).
Album ‘Pleasure Prison ‘. Modern Matters / SOTA311.

18:41 – 21:17  Frederik Valentin. Tears (ft. Soho Rezazejad) (fragment).
Album ‘0011001 & 0011000’. Posh Isolation.

20:48 – 30:04  Coil. Broccoli. Album ‘Musick To Play In The Dark’. DAIS Records.

29:47 – 32:50  I am Oak. Swells. Album ‘Odd Seeds’. Snowstar Records.

32:25 – 38:41  Johanna Knutsson & Sebastian Mullaert: Dream 1.
Album ‘In Dreams- Live At De Waalse Kerk 2019’. Modern Matters.

38:28 – 40:54  Lárus Sigurðsson. P.P. vid daudadjup.
Album ‘We Are Told That We Shine’. Volkoren 65. 

40:32 – 44:42  Nicholas Lens & Nick Cave. Litany of the gathering up.
Album ‘L.I.T.A.N.I.E.S. Deutsche Grammophon 00289 483 9745.

44:33 – 48:10  SYML. Pure. Album ‘You Knew It Was Me’. V2 Records.

47:49 – 52:15  Nick Cave & Warren Ellis. Balcony man. Album ‘Carnage’. AWAL.

52:05 – 57:24  Harrold Roeland . Nachtlied Voor Joshua (fragment).
Album ‘Nachtlied Voor Joshua‘. Self-released.

54:40 – 59:57  Lyenn. Morning Sun.
Album ‘Adrift’. Near Gale Records – WasteMyRecords.

Sling. Clairo

Clairo’s debuut Immunity was twee jaar geleden veelbelovend, maar het door 70s singer-songwriter pop geïnspireerde en aangename maar ook fascinerende Sling had ik toch niet van haar verwacht.

Immunity, het debuut van de Amerikaanse Claire Cottrill, beter bekend als Clairo, was wel wat wisselvallig, maar ik vond het album toch ook goed genoeg voor mijn jaarlijstje over 2019. Ik was dan ook nieuwsgierig naar Sling, maar het door topproducer Jack Antonoff geproduceerde album overtreft zelfs mijn stoutste verwachtingen. Clairo sloot met haar debuut aan bij de popmuziek van dit moment, maar met Sling staat ze opeens met minstens anderhalf been in de jaren 70. In productioneel en muzikaal opzicht is Sling superieur aan Immunity, maar ook met haar songs en met haar zang zet Clairo een reuzenstap. Sling is een bijzonder knap album waarmee Clairo de belofte ver voorbij is. Geweldig album.

Ik was bijna twee jaar geleden zeer gecharmeerd van Immunity, het debuutalbum van de Amerikaanse muzikante Clairo. Het alter ego van de in Carlisle, Massachusetts, opgegroeide Claire Cottrill verscheen toen ze bijna eenentwintig was, maar veel songs schreef ze in haar tienerjaren, waarin ze al vanaf haar dertiende muziek uitbracht via bandcamp. 

Op Immunity maakte Clairo indruk met lekker in het gehoor liggende maar ook voorzichtig eigenzinnige popliedjes, die fraai waren geproduceerd door Vampire Weekend’s Rostam Batmanglij. Het knappe van Immunity vond ik dat het album zowel flirtte met mainstream pop als met de indiepop van bijvoorbeeld Phoebe Bridgers. De sound van Immunity werd overigens geperfectioneerd op het vorig jaar verschenen album van Claud, die bevriend is met Clairo. 

Deze week verscheen, een maand voor de drieëntwintigste verjaardag van Claire Cottrill, het tweede album van Clairo, Sling. Ik ging er van uit dat het van belofte overlopende Immunity twee jaar geleden slechts in bescheiden mate was opgepikt, maar de credits die horen bij het nieuwe album doen anders vermoeden. Zo is er een gastrol voor soort- en tijdgenoot Lorde, maar nog veel aansprekender is de naam van topproducer Jack Antonoff, die na recente klussen voor Taylor Swift en Lana Del Rey, nu aan de slag gaat met Clairo. 

Jack Antonoff leverde vakwerk af voor de genoemde wereldsterren en dat heeft hij ook gedaan voor Clairo. Haar debuutalbum Immunity liep wat mij betreft over van de belofte en op Sling maakt de Amerikaanse muzikante de belofte meer dan waar. Waar haar debuutalbum nog echo’s uit haar tienerjaren liet horen, is Sling een volwassen album, dat een duidelijk ander geluid laat horen. 

In de openingstrack verlaat Clairo de eigentijdse pop van Immunity voor muziek vol invloeden uit de 70s singer-songwriter muziek en dat zijn invloeden die ook op de rest van het album en belangrijke rol spelen. Zeker wanneer Jack Antonoff het album inkleurt met vooral organische klanken, de piano een hoofdrol geeft en fraaie koortjes toevoegt aan de stem van Clairo, doet het album wat nostalgisch aan en dit geldt voor vrijwel alle tracks op het album. 

Wat onmiddellijk opvalt is dat Claire Cottrill in vocaal opzicht haar eigen geluid heeft behouden, maar echt veel beter is gaan zingen. Omdat Sling ook in muzikaal opzicht veel interessanter is dan het debuut van Clairo zet de Amerikaanse muzikante op Sling een flinke stap. Het is hier en daar een reuzenstap, want ook de songs op het album zijn veel beter en vooral van een consistenter niveau dan die op Immunity, dat een aantal uitschieters, maar ook wel wat mindere tracks bevatte. 

Het is grappig hoe Clairo, die toch een kind van deze tijd is, aan de haal gaat met vaak lekker zwoele 70s pop en singer-songwriter muziek en aan het eind van het album ook nog eens een flinke dosis Beatles, maar het pakt geweldig uit. 

De jonge Amerikaanse muzikante sloot met haar debuut nog aan bij flink wat soortgenoten, maar met Sling slaat ze een opvallende nieuwe en eigen weg in. Het klinkt niet alleen bijzonder aangenaam, maar ook verrassend avontuurlijk, want Clairo doet een zeer smaakvolle greep uit de invloeden uit de jaren 70 en slaagt er bovendien in om ondanks deze invloeden eigentijds te klinken. Sling is een verrassend album, waarmee Clairo zich mogelijk vervreemd van een deel van haar fanbase, maar ik ben zeer onder de indruk van dit razend knappe album.

Erwin Zijleman

Take It From The Dead. Acid Dad

Psychedelic rock comes in so many guises that in a way it is impossible to chuck all the bands active in this genre into one basket. Acid Dad fits but also would fit in a basket called alternative rock with ease. Let's opt for the former.

Acid Dad is a band from New York City. The trio, Vaughn Hunt (guitars and vocals), Sean Fahey (guitars and vocals) and Trevor Mustoe (drums), has absorbed so many influences that it is almost impossible to keep up. The Strokes, so The Velvet Underground, 1967 psychedelia, UK 1980s new wave, all sorts of Dutch bands active in the past 10 years, it's all in there, and more. With this album, Acid Dad releases its second full length album after 2018's 'Acid Dad'.

The first thing I noticed is that Take It From The Dead is not hiding its music. There aren't endless layers of fuzz and whining little organs and other keyboards draped out over the rest of the band. The singer isn't hiding himself deep within the mix. What makes the music on the album psychedelic is the way of singing and the effect put on the voice. The second element is the way the instruments are played. Here The Cure rears its back-combed head. Let me point to the lead guitar line in 'A Forest'. It's definitely a reference point in the music of Acid Dad.

Most importantly you will find eight songs on Take It From The Dead and I mean songs in the taditional sense. Don't be surprised if you hear an intro that could have been from The Beatles before a song like 'Good Time' takes on some more solid parts. 'Good Time' is a good example of what this band is capable of. Obviously a lot of effort went into it. In finding and fitting all the unique elements that make up the song. Several little melodies that make up the whole, add a synth as a little extra. And there's no one who wants to hide his findings behind masking layers of sound. It all results in a great song.

True, I like a band like The Black Angels a lot as well but when I want to listen to music, I will sooner take out Acid Dad than the average The Black Angel album. It seems to me that as soon as I put on the album, Acid Dad presents me with its earliest influence, The Velvet Underground. 'Searchin'' immediately adds a 1980s synth and the singing is as if The Jesus & Mary Chain (without the chainsaws, pneumatic drills and what not) never went out of fashion. The trio takes it from there.

There you have it, reader. This is all you need to know in order to decide to start listening or not. There is something for the eye as well. The cover art design could hang from anyone's wall who likes modern art.

Wout de Natris

Shakedown and more Hipshakin' Bronco Beats. The Surfbeat Club

The music on this album just makes me smile, ever broader. This album full of up-tempo, upbeat instrumentals is just so much fun. Musically the album has its basis in the very early 60 with on the one hand Dick Dale's and Link Wray's instrumental (surf)rockers, with a little The Shadows and The Ventures thrown in for good measure. Add to that on the other hand the enthusiasm of 'One Step Beyond' and a classic rock guitar, including by now Slash's, and you get a good feel, ideally ear, for what to expect from The Surfbeat Club.

There's nothing classic about The Surfbeat Club though. It is a Dutch band started in the 10s and releasing a new record in 2021. If anything, the bandmembers show how good they each are at their respective instruments and how tight they sound as a band. The high sounding and old, organ leads many of the songs. The guitar often plays a backbeat rhythm accentuating the Madness/Two Tone influences and comes in for solo's that are far more modern in sound than anything Dale and Wray could ever have imagine in their wildest dreams. Except for when the guitar leads the melody, as e.g. in 'Speeding Ticket' it sounds more classic like The Shadows. In the traditional soloing, influences are more Ritchie Blackmore and Slash than their older colleagues.

There really is nothing more to write here. Shakedown and more Hipshakin' Bronco Beats is so full of energy that the words John Lennon wrote for 'For The Benefit Of Mr. Kite' ring so true: "A good time is guaranteed for all". The Surfbeat Club's album is one big party. Hearing is believing, believe me.

Wout de Natris

Fever Dreams. Villagers

Villagers begon ooit met behoorlijk ingetogen folky songs, maar de band rond Conor J. O’Brien pakt op haar nieuwe album flink uit met een opvallend bont klankentapijt en songs vol bijzondere wendingen.

Conor J. O’Brien heeft twee jaar gewerkt aan het nieuwe album van Villagers en het is een buitengewoon ambitieus album geworden. De instrumentatie is overvol maar bijzonder smaakvol, terwijl de songs alle kanten op schieten, maar toch een eenheid vormen. Fever Dreams klinkt vaak als een psychedelisch soul en jazz meesterwerk uit de jaren 60, tot de Ierse band je toch weer het heden in sleurt. Het is een album dat bol staat van de ambitie, waaraan Villagers zich makkelijk had kunnen vertillen, maar na een paar keer horen valt alles op zijn plek en is duidelijk dat de Ierse band haar niet misselijke vorige albums nog maar eens heeft overtroffen. Wat een album. 

De Ierse muzikant Conor J. O’Brien heeft de afgelopen elf jaar met zijn band Villagers gebouwd aan een fascinerend oeuvre. Het begon allemaal in 2010 met het wonderschone Becoming A Jackal dat betoverde met ingetogen maar ook prachtig ingekleurde folky songs. De lijn van het debuut werd twee albums (en een live-album) doorgetrokken, maar net toen de klad er wat in leek te komen, keerde Villagers in 2018 terug met het ijzersterke en een stuk avontuurlijkere The Art of Pretending To Swim. 

Dat laatste album heeft de lat hoog gelegd voor het deze week verschenen Fever Dreams, maar dit blijkt al heel snel een sensationeel goed album. Conor J. O’Brien levert met Fever Dreams een ambitieus album af, dat zich breder laat beïnvloeden dan zijn voorgangers en dat ook nadrukkelijker het avontuur opzoekt. 

Folk is altijd een belangrijk bestanddeel van de muziek van Villagers geweest en dat is op het nieuwe album van de Ierse band niet anders, maar Conor J. O’Brien sleept er dit keer van alles bij, waardoor het album flink anders klinkt dan zijn voorgangers. Fever Dreams flirt intens met psychedelica en nog veel steviger met jazz en oude soul. Het is slechts het topje van de ijsberg. 

De Ierse muzikant kleurde zijn muziek op The Art Of Pretending To Swim al voller in, maar Fever Dreams is werkelijk volgestopt met instrumenten. In de meeste songs zijn flink wat strijkers en blazers toegevoegd en om het nog wat voller te laten klinken wemelt het ook van de koortjes en elektronische soundscapes. 

Het is soms teveel om in een keer te bevatten, maar wanneer de vocalen ook nog eens worden vervormd en de verrassende wendingen elkaar in razend tempo opvolgen, is Fever Dreams, zeker bij de eerste keer horen, een album dat je compleet overrompelt. 

Qua invloeden schiet het alle kanten op, maar Fever Dreams stapt ook nog eens met zevenmijlslaarzen door de muziekgeschiedenis. Het ene moment ben je bij de grote albums van Curtis Mayfield en Marvin Gaye uit de laten jaren 70, niet veel later bij de psychedelische albums van de Beatles, maar er zijn ook passages die op een psychedelisch album van Prince niet hadden misstaan en dan zijn er ook nog de Burt Bacharach achtige arrangementen en de associaties met Bowie’s Blackstar, zeker wanneer een saxofoon opduikt. 

Fever Dreams klinkt hier en daar zo ingetogen en lieflijk als Villagers in haar jonge jaren klonk, maar de muziek van de band is veel spannender en minder voorspelbaar geworden. De instrumentatie is prachtig, maar ook de net wat gevarieerdere zang van Conor J. O’Brien spreekt wat mij betreft meer tot de verbeelding dan in het verleden, met hier en daar vrouwenstemmen als smaakvolle accenten. 

Het album staat vol met songs die het oor zachtjes strelen, maar die op hetzelfde moment de fantasie intens prikkelen . Het levert een fascinerende luistertrip op, die misschien begint in de tweede helft van de jaren 60, maar die song na song in het heden eindigt. Een aantal songs klinkt betrekkelijk ingetogen, maar Fever To Dream heeft ook volop eclectische momenten. 

Zeker bij beluistering met de koptelefoon hoor je uit hoeveel lagen het rijke geluid op het album bestaat en hoe mooi alle afzonderlijke onderdelen zijn. Ik blijf het nieuwe album van Villagers maar verder ontrafelen, maar het geheel wordt ook steeds krachtiger. Wat een geweldig album van deze Ierse band.

Erwin Zijleman 

 

Singles week 41

Once again we offer you our view on a couple of singles that were recently released. Enjoy!

Silverbell. Robin Guthrie

Sometimes music is given away for free. Do not ask me why but the artist Robin Guthrie is giving away or better "name your price" a few songs over the coming weeks. Songs that did not find a place on his albums and were lying around, orphaned as it were. Not any more. But, be aware, the songs will disappear from his Bandcamp page as sudden as they appeared.

Silverbell is an instrumental track, that can be listened to with ease. It's soft, free flowing with light sounds all over. It's central melody is simply pleasant. The kind of music to meditate to, it holds nothing shocking, nothing obtrusive. Music that just is. Mind, this is different from the music sometimes played in elevators to ease the mind. Silverbell is of a soft and delicate beauty.

Little Bird. Lizzy

A new song that is an old song? Yes, Little Bird was released as Lizzy's new single but started out as a song eleven years ago. Only now it has found it's true form with some help from her brother Simon. Lizzy or Lise Reyners, has featured on this blog several times by now. First with her band FELIZ, then as a solo artist and with Little Bird she returns. It is a serious song, bare and mostly electronic. A keyboard playing a bare chord is the basis, over which synths and electronic drums are mixed. Lizzy sings Little Bird seriously as well. She is dreaming of somewhere far away, something new carried towards on the wings of this little bird, high up in the sky. Dreaming is the right description for Little Bird. The music matches the mind wandering away. Lizzy surprises me a little, as this song, once again, is so different from the previous one.

Little Bird is a part of a project. one song a day in the whole month of September. You can listen to more, #amonthasongaday here: https://youtube.com/playlist?list=PLyTIQGzE6MH2zXgR7GfRQZhnTSFh39miW

You Don't Want This. Pip Blom

Accompanied by a video that certainly is worthwhile watching, Pip Blom releases a new single that shows exactly where the band is at this point in its career. It doesn't surprise but certainly shows how good the band is. You Don't Want This is alternative pop gem. The song undeniably holds this pop element within it that makes it quite irresistible. It combines this pop feel with Nirvana-style guitar playing and a strong rhythm keeping it away from the grunge Nirvana was known for. Within the song there are a few strong melodies. The lead guitar has one all through the verses, the chorus is glorious all by itself. Like I said, Pip Blom shows where it is at and how!

Crawl In Pieces. Beachdog

Let's make some noise here. With Crawl In Pieces Beachdog presents itself to the world. The new band and latest Snowstar Records signed band leaves no doubts about its intentions. All new Beachdog is not as it has the singer in its ranks who went viral after catching a plastic cup filled with and drinking that beer in mid-air while crowdsurfing during a festival. David Achter de Molen was part of John Coffey until the band, out of the blue stopped on the brink of what might have been a breakthrough to a larger audience than just metal fans.

Crawl In Pieces is a rock song that sounds familiar in many ways but also a song that I notice is so good. There's nothing not to like about it. It has a great inner dynamics. Starting softer but already containing the release within the softer parts. Predictable? Yes, of course, but so right and so well done. It has a great melody, not to speak of that voice, befitting this music. It has a pop element that makes it easy to memorise and to sing along to and it has a touch of mystery, inviting to want to hear more in the future. With an EP coming up in November that more will be shared soon. If I'm to drop some names, I'd say this song is the ideal mix between Nirvana, Pearl Jam and Live. Yes, all bands from the 90s.

Ultraviolet. Lionlimb

On 11 November Lionlimb releases its new album, 'Spiral Groove'. In the meantime we are allowed to listen to a new single taken from the album. Ultraviolet is to be the final song on 'Spiral Groove' and I can imagine why that is. The ultra soft pop song slowly builds up to a more present song, to end in a cooldown like after working out in the gym. In the bio it is mentioned that Stewart Bronaugh, who is Lionlimb, had to recover from a stroke. I can only try to imagine how life-changing this experience must be for someone so young. In Ultraviolet it has led to a song that is more open than the songs on Lionlimb's previous album 'Tape Recorder'. Ultraviolet is the kind of song that does not offend and may be enjoyed by most people in the world. 'Tape Recorder' was, in all its delicacy, far more confrontational for that. I have not heard the album yet, but Ultraviolet certainly is a great taster.

Wout de Natris