Direct bij de eerste noten was ik betoverd door de soulvolle klanken van Sgt Culpepper, maar sindsdien is het album van de Britse muzikant Joel Culpepper me alleen maar dierbaarder geworden. Joel Culpepper laat zich beïnvloeden door al het moois dat de soulmuziek ons de afgelopen decennia heeft opgeleverd en citeert net zo makkelijk uit de grote soulalbums van de late jaren 60 als uit het rijke oeuvre van Prince. In muzikaal opzicht steekt het allemaal knap in elkaar en blijf je je verbazen, maar ook in vocaal opzicht raakt Joel Culpepper steeds weer de juiste snaar. Het levert een memorabel soulalbum op dat het normaal gesproken goed zal gaan doen in de jaarlijstjes.
In het Verenigd Koninkrijk doen ze momenteel behoorlijk druk over Sgt Culpepper, het volwaardige debuutalbum van de Britse soulmuzikant Joel Culpepper. Ik was in eerste instantie sceptisch, want het vier jaar geleden verschenen mini-album van de muzikant uit Londen vond ik niet heel indrukwekkend en bovendien is het, zeker voor een Britse muzikant, wat pretentieus om in de albumtitel een verwijzing op te nemen, of in ieder geval de associatie op te roepen, met een van de meesterwerken of misschien wel het meesterwerk van The Beatles.
Mijn scepsis verdween als sneeuw voor de zon toen het album van Joel Culpepper voor het eerst uit de speakers kwam. De Britse muzikant heeft met Sgt Culpepper een geweldige soulplaat gemaakt en het is er een die geen geheim maakt van alle inspiratie uit het verleden, maar die er ook in slaagt om modern te klinken.
Sgt Culpepper begint ergens in de tweede helft van de jaren 60, maar tikt ook regelmatig het heden aan. In de tussenliggende periode zijn stapels memorabele soulalbums verschenen en Joel Culpepper kent zijn klassiekers. De Britse muzikant begint in de openingstrack bij de klassiekers van Curtis Mayfield en Marvin Gaye, maar in de tweede track krijgt de wat psychedelisch aandoende soul een flinke funkinjectie en hoor je opeens flarden Prince in zijn meest funky dagen.
Joel Culpepper sleept er in iedere track weer een ander memorabel album bij en schakelt moeiteloos tussen vintage soul, funk en de neo-soul en hiphop die in de jaren 90 opdoken. Het klinkt allemaal fantastisch, wat ook haast niet anders kan met gerenommeerde producers als Swindle, Guy Chambers, Raf Rundell, Shawn Lee en Tom Misch achter de knoppen.
Het inzetten van een leger aan producers leidt nogal eens tot een gefragmenteerd klinkend album, maar het geluid op Sgt Culpepper is behoorlijk consistent. De ritmesectie speelt moddervet met diepe bassen en lome ritmes, de gitaren zijn broeierig en funky, de strijkers en blazers vullen de ruimte prachtig, de piano is trefzeker, terwijl de conga’s je blijven herinneren aan klassiekers uit het verleden.
Sgt Culpepper is behoorlijk vol geproduceerd, maar de instrumentatie kan ook subtiel klinken, wat het album voorziet van de dynamiek die zo vaak ontbreekt op de soulalbums van het moment. De instrumentatie en productie zijn van hoog niveau, maar ook in vocaal opzicht houdt Joel Culpepper zich verrassend makkelijk staande en voorziet hij de gevarieerde klanken op zijn album steeds weer van trefzekere vocalen.
Sgt Culpepper bevat bijna 45 minuten muziek en bestaat uit vier delen: The Battle, The Surrender, The Love en The Lesson. Het betekent nog niet dat het album een conceptalbum is, maar het klinkt wat mij betreft wel als een eenheid, zeker door de spoken word intermezzo’s, wat de kracht van het album versterkt.
Sgt Culpepper van Joel Culpepper is een soulalbum dat bij eerste beluistering een onuitwisbare indruk maakt, maar bij herhaalde beluistering wordt de fascinerende luistertrip van Joel Culpepper alleen maar beter. Sgt Culpepper klinkt af en toe als vier favoriete soulalbums die in een keer worden afgespeeld, maar de Britse muzikant kan zijn muziek ook terugbrengen tot de essentie. De laatste week van juli is misschien geen hele handige week voor het uitbrengen van een baanbrekend album, maar Sgt Culpepper is er absoluut een.
Erwin Zijleman
No comments:
Post a Comment