Friday, 17 September 2021

Mirror II. The Goon Sax

De Australische band The Goon Sax strooit op het prachtige Mirror II driftig met onweerstaanbaar lekkere popliedjes, die ook nog eens alle kanten op mogen schieten en maar blijven groeien.

De komkommertijd in de muziek lijkt deze week begonnen, maar de uit het Australische Brisbane afkomstige The Goon Sax doet er niet aan mee en levert zomaar een van de leukste albums van 2021 af. Mirror II laat horen dat The Goon Sax uit de voeten kan met popsongs die herinneren aan The Go-Betweens, maar het Australische drietal blijkt van vele markten thuis. Mirror II verschiet vrijwel continu van kleur en laat zich geen enkel etiket opplakken. De band kan uit de voeten met melodieuze en aanstekelijke songs, maar zoekt ook het experiment. Het levert een serie geweldige songs op en het zijn songs van het type die je na één keer horen nooit meer wilt vergeten. Wereldplaat!

De Australische band The Goon Sax debuteerde vijf jaar geleden, toen de leden van de band nog op de middelbare school zaten. Ik heb Up To Anything destijds niet opgemerkt en ook het in 2018 verschenen We’re Not Talking heb ik onbeluisterd op de stapel laten liggen. Het zag er lange tijd naar uit dat het bij twee albums zo blijven toen een van de leden van de band naar Berlijn vertrok en de andere twee leden aan een nieuw avontuur begonnen. Gelukkig is het allemaal weer goed gekomen, want met het deze week verschenen Mirror II zet The Goon Sax uit Brisbane een reuzenstap. 

In de openingstrack doet de muziek van The Goon Sax direct wat denken aan wat mij betreft de beste band die Australië heeft voortgebracht, The Go-Betweens. Ook die band kwam uit Brisbane, maar de verwantschap met de legendarische Australische band gaat nog een stuk verder. Bandlid Louis Forster is immers de zoon van The Go-Betweens voorman Robert Forster en heeft de kunst van het schrijven van geweldige popsongs in de genen meegekregen. 

The Goon Sax beschikt over drie getalenteerde songwriters, want ook James Harrison en Riley Jones laten op Mirror II horen dat ze een onweerstaanbaar popliedje kunnen schrijven, al vliegen die van eerstgenoemde wel eens uit de bocht. Ik heb de eerste twee albums van The Goon Sax inmiddels ook beluisterd en het zijn charmante albums, maar album nummer drie is een paar klassen beter. 

In de openingstrack doet het zoals gezegd wel wat denken aan de muziek van The Go-Betweens uit de jaren 80 en 90, maar The Goon Sax heeft op Mirror II meerdere gezichten. In de tweede track wordt een flinke batterij synths ingezet en klinkt The Goon Sax bijna als The Human League, zeker als de donkere stem van Louis Forster wordt gecombineerd met de meisjesachtige zang van Riley Jones. 

De eerste twee tracks op het album klinken al flink verschillend, maar Mirror II kan echt alle kanten op. Soms hoor je The Go-Betweens, soms 80 synthpop, soms shoegaze, soms Phil Spector girlpop, soms jangle pop, zo nu en dan new wave en postpunk en zo kan ik nog wel even doorgaan. The Goon Sax schuurt hierbij met enige regelmaat tegen zonnige en nagenoeg perfecte popliedjes aan, maar de band uit Brisbane kan ook een stuk experimenteler klinken. 

Het zijn met name de zonnige popliedjes die zich in eerste instantie genadeloos opdringen, maar ook de songs die het je net wat moeilijker maken zijn na een paar keer horen vrijwel onweerstaanbaar. Vergeleken met de vorige twee albums klinkt het allemaal wat complexer en eigenzinniger, maar de songs van de band uit Brisbane komen ook stuk voor stuk bijzonder lekker uit de speakers, zeker wanneer een scheurende sax wordt ingezet. 

Het is ook de verdienste van producer John Parish, die een goede balans heeft gevonden tussen zonnige en zoete popliedjes en wat donkerdere en schurende popsongs. Mirror II klinkt soms bijna lichtvoetig, maar het album kan net zo goed loodzwaar klinken en schakelt tussen beiden in een paar noten. 

Mirror II van The Goon Sax is een album om direct bij eerste beluistering smoorverliefd op te worden, waarna de songs van het Australische drietal alleen maar leuker en spannender worden. Het rammelt zo nu en dan aan alle kanten en het springt ook nog eens van de hak op de tak, maar ondertussen wordt de perfectie keer op keer benaderd. Wat is The Goon Sax een leuke band en wat is Mirror II een fantastisch album.

Erwin Zijleman

 

No comments:

Post a Comment