Blauwe Vear. Jack Poels

Jack Poels als 'Le Penseur'. En waarom niet? Voor mij is Jack Poels Rowwen Hèze en in het rond vliegend bier op de polka's als 'Bestel Màr'. Muziek met vele, vele fans, maar niet voor mij.

Met Blauwe Vear komt Poels met zijn eerste solo album en zoals dat, vind ik, hoort, komt hij met een totaal ander werk dat hij met zijn band doet. (Zover ik weet, dan.) Op het album komt hij met gedachten, inzichten en gedeelde overpeinzingen. Dus 'Le Penseur' is een terechte opmerking gebaseerd op de foto op de hoes en de inhoud.

Heb geduld, ren niet weg, maar ik ga met deur in huis vallen. Blauwe Vear is geen groot en ook geen groots album. Poels houdt het bewust heel klein en schept daarmee een breuk met de muziek van zijn band. Ook heeft Poels geen uitzonderlijk bijzonder album gemaakt. Voor hem persoonlijk wel, maar niet in algemene zin. Dat klinkt negatief, maar dat ga ik hier nu ombuigen.

Wat Jack Poels voor elkaar heeft gekregen, is het maken van een bescheiden album dat boeit van begin tot eind. De zacht gezongen liedjes vertellen allemaal een verhaaltje dat mooi is om te volgen, terwijl op de achtergrond de akoestische gitaren van Poels en B.J. Baartmans samen vlechten, uit elkaar vloeien, om weer samen te komen. Dit subtiele spel gaat een plaat lang door zonder een moment te vervelen.

Het Limburgse accent, dat mij (sorry mensen) niet altijd bekoord, is een deel van het product. Het klinkt volkomen natuurlijk en maakt Blauwe Vear juist iets meer bijzonder. De gezongen verhaaltjes juist iets authentieker. Je ziet Poels in zijn achtertuin zitten, op café gaan en de volgende ochtend aan zijn keukentafel overpeinzend dat die actie toch niet zo'n goed idee was, achteraf. De avond en nacht zelf waren vast te leuk.

Tekst en muziek passen dus goed bij elkaar. In de teksten blijft Poels heel dicht bij huis. Het is totaal voorstelbaar dat hij het allemaal heeft gevoeld én beleefd. Dat is heel iets anders dan het betere gooi en smijtwerk, waar hij voornamelijk om bekend staat.

Blauwe Vear is een album om naar te luisteren, te ondergaan en in onder te dompelen. Wie dat doet, komt in het ritme van de plaat en de verhalen die worden bezongen. Doe dat en er is direct sprake van een luisterervaring.

Wo.

Je kunt Blauwe Vear hier luisteren en kopen:

https://snowstar.bandcamp.com/album/blauwe-vear


of luister naar onze Spotify Playlist en ontdek waar we over schrijven:

https://open.spotify.com/user/glazu53/playlist/6R9FgPd2btrMuMaIrYeCh6?si=KI6LzLaAS5K-wsez5oSO2g

Murder Most Foul. Bob Dylan

It is 8 years ago Bob Dylan released original work, releasing cover songs from his youth and before for years since. For me it is even longer that new work by Dylan truly captured me, 'Time Out Of Mind' is the last album that truly touched me. That's 21 years ago. So to say that I was awaiting new work eagerly, is wide beside the truth.

This Friday Liesbeth List was trending on Twitter, so, my hunch was right. She had died. When not much later Bob Dylan was trending, my heart skipped a beat. Of course, the man is 78 and I had not seen his name come by for a while. Many people do not make it to that age. The news was good though. A new song, nearly 17 minutes long too.

Murder Most Foul being so long is the kind of song I expected it to be. An endless song with a stream of consciousness like lyric, but far from a 'Sad-Eyed Lady Of The Low Lands' or 'Lily, Rosemary And The Jack Of Hearts, nor a 'Hurricane'. I did not expect a lot of melody for some reason, let alone a recognisable chorus. It goes even further. Murder Most Foul is a sketchy song. The music is totally secondary to the broken voice of Dylan.

A piano, strings and some percussion. The music is almost patchy, while Dylan conjures up images and recites titles of songs and artists and actors, alive and dead. Online already playlists have popped up that have the titles mentioned in it. A musical game in times of Corona. There will be a lot of music to discover on the list too, as it is a diverse set.

Looking at it without any compassion and fanship Murder Most Foul is deadly boring. I can imagine many people would go crazy having to listen to this endless song. Nothing happens, right? And what about that croaky voice? But this is Dylan and Dylan has this extra. Even in an endless song where nothing seems to happen, his voice captures me and is able to bring me into the mood to listen to the song again and again. There are so many Dylan songs that are so much better than Murder Most Foul, yet it is so welcome. It is Dylan, his Bobness and he has given us a new song that starts with that day in Dalles in November 1963. One of those days the world went into shock as happens every once in a while. Like it is now. A killing that more or less sanctified a man who would have ended up in history totally different had he lived longer. Too many things happened that needed shielding from the public eye, apart from the Vietnam war he would have been dragged into as well.

For Dylan it is the starting point for a trip down in time, with The Beatles singing 'I Wanna Hold Your Hand'; going for the throat, of American popular music of pre-1964, including Dylan's beloved folk music and all the music he has been singing on his albums after 2012. Would Dylan have become this big without The Beatles and vice versa? A good question.

Going for the throat is what Dylan does in Murder Most Foul. Ever so subtly. Yes, it is impressive what he does here. A deep bow is in order.

As an afterthought. The way of this song reminds me of Van Morrison. In the early 80s he had some songs that seemed more atmospheric doodles than "real" songs. Those songs stopped after three minutes or so. By the way, I saw a co-line up of Morrison and Dylan years ago. Must be close to 20 years now I suppose.

Wo.

Listen to our Spotify Playlist to find out what we are writing about:

https://open.spotify.com/user/glazu53/playlist/6R9FgPd2btrMuMaIrYeCh6?si=KI6LzLaAS5K-wsez5oSO2g

Liesbeth List (1941 - 2020) 'Pastorale'

'De 'grande dame' van de Nederlandse chanson is overleden. Twee dagen geleden al, maar vandaag (vrijdag) werd het bekend gemaakt. Ze leed al enige tijd aan dementie, waardoor ze niet meer in het openbaar verscheen.

De 'grande dame'?, dacht ik. Haar naam hoorde ik altijd wel, maar hoeveel van haar nummers ken ik? Vrijwel geen moet ik toegeven. Er was een single met rozen in de titel uit 1970 staat me heel vaag bij. Eigenlijk ken ik haar van één nummer. Een grote hit in 1969. Ik was een voor zijn leeftijd lang ventje en luisterde veel naar Radio Veronica, "192, goed idee". Een van de hits die zomer was 'Pastorale' van Liesbeth List en Ramses Shaffy. Die laatste kende ik wel van 'Sammy'. Het lied dat mijn jongere broer in de kerk zong in plaats van een van de vele liederen die ik vergeten ben, waar het woord hoog in voor kwam. Liesbeth kende ik niet.

Het monumentale van 'Pastorale' drong later, misschien pas in de jaren 80 tot me door. Het is een lied zo breekbaar als het dunste glas en zo woest als de hoogste golven en stevig als een Middeleeuwse burcht. Het is letterlijk hemel en aarde en alles daar tussen in.

Wat me ook pas veel later bekend werd, is dat dit een nummer is van Boudewijn de Groot en Lennaert Nijgh. Ik had geen idee. Die laatste kende ik niet als jongen. Boudewijn de Groot wel. 'Prikkebeen' was, is en blijft mijn favoriet. 'Land van Maas en Waal' mocht er zeker ook zijn. Een lekker raar nummer vond ik het. En 'In Your Life' van Tower blijft een prachtige zong.

'Pastorale' dus. Hoor hoe het nummer er in knalt bij het begin. De piano is zo dwingend, het orkest swingt en geeft alles. Shaffy zingt op zijn stoerst, want hij moet net zoveel indruk maken als de instrumenten die hem insluiten en voort stuwen. Dan zakt het geheel in als Shaffy via een brug ruimte maakt voor Liesbeth List. Zij verbeeldt een kind dat aan het water met schelpen speelt. Ja, een kinderhand was gauw gevuld in die dagen. Acthter haar verdwijnt alles, op lichte muzikale frivoliteiten na.

En bam, donker koper, rollende drums en Shaffy speelt weer de Zonnegod, het leven en de dood, alles. Hij spant even een regenboog, alleen voor haar. Terwijl zij hem lief heeft, een liefde die alleen fataal kan aflopen. Een stap dichterbij en het is allemaal over en voorbij. Dat is moment dat Shaffy buigt en zich terugtrekt. List klinkt vervolgens niet verslagen, niet verlaten, enkel haar volle overtuiging resteert. Immers, het is de zon die haar het leven schenkt. Wie heeft er dus gewonnen? Dat is List. Zij heeft het leven en Shaffy met al zijn bombast kan slechts uit de verte toekijken. Om dat te onderstrepen zingt List eindelijk met de volle begeleiding van het orkest. Het tragische is natuurlijk dat Shaffy zonder List kan, maar omgekeerd is dat onmogelijk. Dan resteert een te warme, kale klomp. Een uitzonderlijk kil idee.

Het orkest staat onder leiding van Bert Paige, een naam die ook bij Boudewijn de Groot voorbij komt. De enorme zwierigheid valt op, die ook 'Prikkebeen' zo kenmerkt. Natuurlijk is dit nummer bombastisch, maar dat onderstreept de absolute arrogantie van Shaffy en de breekbaarheid van List op perfecte wijze.

List zingt zoals men in Nederland moest zingen in het Nederlands in de jaren 60. Overdreven articulerend en eigenlijk past dat niet bij dit nummer. Zo was het en het klinkt zoals het werd opgenomen. Ik kan er hier mee leven, in tegenstelling tot veel andere Nederlandstalige hits uit die tijd. Te overdreven voor mijn moderne oren. Hier past het. Zo simpel kunnen dingen zijn.

Wat ik niet wist, is dat het nummer al uit 1968 stamt en staat op de gelijknamige LP die Liesbeth List in dat jaar uitbracht. In de herfst van 1969, ik dacht iets eerder. had iemand het briljante idee om het nummer op single uit te brengen. Dat resulteerde in een #3 positie in de Top 40 en 14 weken notering in totaal. In de top 2000 staat het nummer, volkomen terecht, altijd heel hoog.

Er zijn veel goede Nederlandstalige nummers uitgebracht, maar deze spant wellicht de kroon. In 'Pastorale' zit zoveel. Pathos met een nagenoeg perfect arrangement. Ook 51 jaar later ben ik nog steeds onder de indruk en niet een klein beetje. 'Pastorale' is een van de mooiste muzikale geschenken die ik in ontvangst heb mogen nemen in mijn leven. Wat een nummer!

Wo.

Luister naar onze Spotify Playlist en ontdek waar we over schrijven:

https://open.spotify.com/user/glazu53/playlist/6R9FgPd2btrMuMaIrYeCh6?si=KI6LzLaAS5K-wsez5oSO2g

Canyons. Young Gun Silver Fox

De Nederlandse zomer laat normaal gesproken nog wel even op zich wachten, maar met Canyons van Young Gun Silver Fox haal je de zomer onmiddellijk in huis.

AM Waves van Young Gun Silver Fox maakte bijna twee jaar geleden een hele stapel blue-eyed soul albums uit de jaren 70 in één klap overbodig. Het album klonk als een soundtrack uit vervlogen tijden en het was een soundtrack die niet of nauwelijks te weerstaan was. Op Canyons trekt het Brits/Amerikaanse duo de lijn door en strooit het nog wat driftiger met zonnestralen en honingzoete melodieën. De instrumentatie en de zang zijn ook dit keer prachtig, de productie is overdadig maar wonderschoon, terwijl de songs nog wat beter zijn en de grote voorbeelden uit de jaren 70 nadrukkelijk naar de kroon steken. Volstrekt onweerstaanbaar als je het mij vraagt.

In het verleden greep ik op de vroege zondagochtend nog wel eens naar albums van vooral in de jaren 70 populaire muzikanten als Chicago, The Doobie Brothers, Kenny Loggins & Jim Messina, America, maar zeker ook The Bee Gees, The Eagles, Boz Scaggs, Steely Dan, Toto en Hall & Oates. Het is allemaal niet meer nodig sinds ik in het voorjaar van 2018 AM Waves van het Amerikaanse duo Young Gun Silver Fox in handen kreeg.
 
De Britse muzikant Andy Platts (eerder actief met de zwaar onderschatte band Mamas Gun) en de Amerikaanse muzikant en producer Shawn Lee (die onder andere werkte met Lana Del Rey en Jeff Buckley en een beroemd maker van soundtracks voor games is) grepen op het tweede album van hun band schaamteloos terug op de zonnige blue-eyed soul, die in de jaren 70 vooral aan de Amerikaanse westkust werd gemaakt. AM Waves van Young Gun Silver Fox was suikerzoet, maar het album ging er bij mij in als koek.
 
Vorig jaar was er het al even aangename soloalbum van Shawn Lee, maar dit jaar staat weer in het teken van Young Gun Silver Fox. Op Canyons zet het Brits/Amerikaanse tweetal geen nieuwe stappen, maar gaat het verder waar het bijna twee jaar geleden was opgehouden. Ook Canyons grijpt terug op de blue-eyed soul van de jaren 70 en strooit driftig met zonnestralen.
 
Vergeleken met AM Waves klinkt het allemaal nog wat zoeter en is de productie nog wat voller. Het levert een album op waarvoor heel wat muziekliefhebbers de neus zullen ophalen, maar ik kan ook het nieuwe album van Young Gun Silver Fox met geen mogelijkheid weerstaan. Ik hou zo af en toe immers wel van de muziek van de bovengenoemde inspiratiebronnen en kan ook een lekkere volle productie wel waarderen.
 
In muzikaal en productioneel opzicht haalt Young Gun Silver Fox alles uit de kast en laat het zich niet alleen inspireren door alle bovenstaande namen, maar dit keer ook zeker door Earth, Wind & Fire en hier en daar een beperkt vleugje 80s Prince. Invloeden uit de 70s blue-eyed soul en softpop domineren echter op dit album.

Canyons valt op door een vol, maar ook warm en zonnig geluid, dat bijzonder lekker uit de speakers komt. Er is flink gesleuteld aan de muziek van Young Gun Silver Fox en het resultaat is er naar. Laat Canyons uit de speakers komen en de gevoelstemperatuur stijgt tot een graad of 25. De bassen leggen een heerlijke basis, waarop met name het gitaarwerk en de orgeltjes kunnen excelleren, maar ook de blazers (die in tegenstelling tot een aantal beweringen op het Internet zeker niet uit een doosje komen) klinken geweldig.
 
Luister naar Canyons en de Nederlandse winter wordt in één keer verruild voor de Californische zomer. Het nieuwe album van Young Gun Silver Fox klinkt in muzikaal en productioneel opzicht fantastisch, maar ook de zang op het album verleidt bijzonder makkelijk en dan zijn er ook nog eens de songs, die in de jaren 70 stuk voor stuk wereldhits zouden zijn geworden.
 
De criticus zal beweren dat Young Gun Silver Fox een kunstje beheerst en dat inmiddels wel erg lang uitmelkt, maar ach wat beheersen Andy Platts en Shawn Lee dit kunstje goed en misschien nog wel beter dan veel van hun inspiratiebronnen. Canyons is 40 minuten pure nostalgie, maar ook 40 minuten zorgeloos genieten van laid-back muziek die lichaam en geest op bijzonder aangename wijze tot rust laat komen. Canyons klinkt misschien nog wel beter dan zijn voorganger en is een album dat ik heel vaak ga beluisteren. En zeker niet als guilty pleasure.

Erwin Zijleman

Je kunt Canyons hier luisteren en kopen:

https://younggunsilverfox.bandcamp.com/album/canyons


of luister naar onze Spotify Playlist en ontdek waar we over schrijven:

https://open.spotify.com/user/glazu53/playlist/6R9FgPd2btrMuMaIrYeCh6?si=KI6LzLaAS5K-wsez5oSO2g

Are You In Love? Basia Bulat

A strong female voice that runs up and down the scales is an attraction that made me return to Are You In Love? easily. Basia Bulat from Montreal in Canada releases her new record in the early spring of 2020. It is her fifth since 2007. It is the first one that I am listening to, as far as I can recollect.

For sure I had caught her name before, but somehow mistook it for Basia, the singer who rose to fame with Matt Bianco, the jazzy-pop outfit from the U.K. who scored a few hits around 1984. So I discarded anything because of that, as I wasn't a fan of Matt Bianco nor Basia's solo outings (as many other things in 80's music).

Having gone past that hurdle, it allowed me to listen to Are You In Love? Strangely enough, noting the difference between the sophisticated jazzpop of Matt Bianco and the singer-songwriterpop of Basia Bulat, there are similarities. Both acts have a tendency to a certain suaveness that moves towards danger lines where I am concerned.

With a voice that I can describe as Beth Hart light, Basia Bulat has the opportunity to give a song an edge and is not afraid of doing so. It certainly lifts her songs on this album. The songs themselves seldom have this edge. Somewhere along 'Homesick' the drums really kick in giving the song and the album a much needed boost.

Promo photo: Richmond Lam

The same goes for the song 'No Control'. The melody flows just this little more freely. The accompaniment is so much more direct and not aimed at beautiful accents around Ms. Bulat's voice. It is in moments like this that I like her a lot better. In songs that are more sugarcoated I have a harder time to follow her down the road she lays out for the listener.

If the cover art is anything to go by, Basia Bulat likes every moment she can to bask in the sun. That is a something she returns musically to her listeners. There are several moments to bask in soft-toned songs to warm oneself with. 'Pale Blue' is one of those songs that really come across so well. Just like the change in 'The Last Time'.

Adding and subtracting it all, Are You In Love? is an album that puts me on the wrong foot a couple of times. Some of the songs are just not for me, several others I truly like. So when all is said and done, I'm glad I got to know those songs.

Wo.

You can listen to and buy Are You In Love? here:

https://basiabulat.bandcamp.com/album/are-you-in-love


or listen to our Spotify Playlist to find out what we are writing about:

https://open.spotify.com/user/glazu53/playlist/6R9FgPd2btrMuMaIrYeCh6?si=KI6LzLaAS5K-wsez5oSO2g

The Third Mind. The Third Mind

Gelegenheidsband The Third Mind gaat aan de haal met 60s en 70s psychedelica, jazzrock, folkrock en blues en betovert met muziek die niet van deze tijd is maar wel wonderschoon.

Na het lezen van een Miles Davis biografie wilde rootsmuzikant Dave Alvin eens wat anders en ging hij op zoek naar geschikte muzikanten voor de gelegenheidsband The Third Mind. Toen hij deze gevonden had dook het gezelschap de studio in voor een bezwerend album vol invloeden uit de psychedelica, jazzrock, bluesrock en folkrock, om maar eens een aantal invloeden te noemen. Er wordt druk geëxperimenteerd en geïmproviseerd, maar omdat The Third Man heeft gekozen voor een aantal covers zijn er wel degelijk grenzen. Binnen deze grenzen schiet het gelukkig alle kanten op en valt er verschrikkelijk veel te genieten. Mooi project.

De Amerikaanse muzikant Dave Alvin heeft zijn sporen in de Amerikaanse rootsmuziek ruimschoots verdiend. Hij deed dit in de jaren 80 met zijn band The Blasters en sindsdien solo, wat een imposante stapel uitstekende albums heeft opgeleverd, met Dave Alvin & The Guilty Women uit 2009 als mijn persoonlijke favoriet.
 
Voor zijn nieuwe project, The Third Mind, liet Dave Alvin zich inspireren door de Miles Davis biografie So What van John Szwed. In deze biografie wordt uitgebreid beschreven hoe Miles Davis in de vroege jaren 70 een baanbrekend album als Bitches Brew maakte. Experimenteren en improviseren speelde hierbij een belangrijke rol en na het lezen van het boek wilde Dave Alvin ook wel eens met deze werkwijze aan de slag.
 
Hij vond geschikte medemuzikanten in Victor Krummenacher (Cracker, Camper Van Beethoven), David Immerglück (Cracker, Counting Crows), Michael Jerome (John Cale, Richard Thompson) en singer-songwriter Jesse Sykes, waarna samen met een beperkt aantal gastmuzikanten het titelloze debuut van The Third Mind werd opgenomen.

 Met het debuut van The Third Mind begeeft Dave Alvin zich ver buiten zijn tot dusver bekende comfort zone. Het debuut van de band klinkt hier en daar bluesy, maar je hoort toch vooral invloeden uit de psychedelica, jazzrock, folkrock en experimentele rockmuziek. Het debuut van The Third Mind bevat zes tracks die in lengte variëren van bijna drie tot ruim zestien minuten. De wat langer uitgesponnen tracks zijn in de meerderheid en dit past ook wel bij de muziek die The Third Mind maakt.
 
Het debuut van de gelegenheidsband bevat vooral covers en het zijn covers die aansluiten bij de genres die op het album worden verkend en bij de decennia die de meeste invloeden hebben aangereikt. Met covers van songs van Alice Coltrane, Fred Neil, Tim Rose, The Paul Butterfield Blues Band en The 13th Floor Elevators neemt The Third Mind je mee terug naar de jaren 60 en 70 en de eigen compositie op het album sluit hier goed bij aan.
 
The Third Mind maakt op haar debuut zich langzaam voortslepende muziek vol bezwering. Door de keuze voor een aantal bestaande songs lag de richting van de muziek van The Third Mind voor een belangrijk deel vast, waardoor de band wel wat ruimte heeft voor experiment en improvisatie, maar niet al teveel afdwaalt.
 
Het geluid van The Third Mind is heerlijk zweverig, maar zeker bij beluistering met de koptelefoon hoor je ook het ene na het andere muzikale hoogstandje. De psychedelische gitaarlijnen op het album zijn van een bedwelmende schoonheid, waarna de synthesizers je nog wat verder richting dromenland helpen. Vocalen spelen op het grootste deel van het album een ondergeschikte rol, maar wanneer Dave Alvin zingt, kleurt de stem van Jesse Sykes, die de hoofdrol vertolkt in het fraaie Morning Dew, hier prachtig bij.
 
Het debuut van The Third Mind is een album dat ook makkelijk in de jaren 60 of 70 gemaakt had kunnen worden en staat vol muziek die tegenwoordig nauwelijks meer wordt gemaakt, want waar hoor je nog een jam van ruim 16 minuten vol indrukwekkend gitaargeluid? Je moet er even voor gaan zitten, maar hierna kun je alleen maar concluderen dat het debuut van gelegenheidsband The Third Mind een bijzonder geslaagd experiment is.

Erwin Zijleman


Luister naar onze Spotify Playlist en ontdek waar we over schrijven:

https://open.spotify.com/user/glazu53/playlist/6R9FgPd2btrMuMaIrYeCh6?si=KI6LzLaAS5K-wsez5oSO2g

Suck This Tangerine. Las Kellies

Las Kellies returns to this blog and with a, from memory, much more solid and professional sounding album. 'Friends & Lovers of 2016 was the band's fifth album. After four years the band returns with Suck This Tangerine, with just the two founding members of the band, Cecilia Kelly and Silvina Kelly (Costa) as members.

Suck This Tangerine is a super tight post punk album. The early 80s are all over the place. High sharp guitar chopping is the thing on this album. A chord a stroke is not uncommon. This makes the album erratic to listen to as there are not many points of rest to be found.

Take 'Weekdays'. The Gang of Four is all over the song. The difference being that I can listen to the song easily. Again this has to do with the fact that Las Kellies are able to write a vocal melody to accompany the erratic playing. Also the voices of Cecilia and Silvina sound a lot better than Jon King ever was. A matter of taste, no doubt, but for me a second obstacle concerning the "real thing".

Vocally Las Kellies joins many female bands that rose to recognition in the 10s. Whether Warpaint or Deap Vally, often there is this dreamy way of singing that accompanies the playing; that can have totally different styles and genres. The dreamy quality often is there.

Promo photo

What astounds me just a little, is that there is nothing in the whole album that would make me guess that Las Kellies is not a U.K. band. In everything it is. (Except they come from Buenos Aires.) There's even a Bananarama style song hidden at the end of the album. 'Close Talker' has far more guitars than Bananarama ever had, the singing is a dead giveaway. The combination of distorted guitars, weird percussive effects and the singing really works. In 1981 this could have been a hit actually.

Although I was attracted to Sucking This Tangerine from the first spin, the album grew on me as well. The combination of the tight drumming, dry bass sound and percussive guitar playing with the dreamy singing simply works very well. To me it really sounds like something else. From the drum pick up of 'Closer', the first song, the album has an infectious (I almost feel like apologising for using this word) groove that carries me forward easily. The drums, the pumping bass and the sharp guitar moving in and out of the song do the work. If you like 'Closer', chances are you'll like this album.

Wo.

You can listen to and buy Suck This Tangerine here:

https://laskelliesmusic.bandcamp.com/album/suck-this-tangerine


or listen to our Spotify Playlist to find out what we are writing about:

https://open.spotify.com/user/glazu53/playlist/6R9FgPd2btrMuMaIrYeCh6?si=KI6LzLaAS5K-wsez5oSO2g

Kairos 114, 6 February 2020 Concertzender

What is that?, we can hear you say, are you cheating? Where's January 2020? Well, it seems .No took a little holiday as the January 2020 Kairos turns out to be the January 2018 Kairos. So, no, our Wo. is not cheating you out of anything. Here is what could be heard in January: http://wonomagazine.blogspot.com/2018/02/kairos-january-2018-by-no-on.html. Having made sure there is complete transparency, we editors hand over to Wo. and his experience with the latest Kairos.

The familiar opening notes change into a somewhat difficultly sounding jazz acoustic guitar. With the light jazzy drumming in the background to go with it. What makes it somewhat difficult for me is that the guitar is played in a classical kind of way with jazz like accents and an accompaniment that doesn't go with the classic. The music is by the Isbin Trio and is called 'Yes Love'. The third musician plays a bass and gets a solo along the way. Also never something quite frivolous. 'Yes Love' is for people with an acquired taste and unfortunately that excludes me.

A piano moves in and is not a part of the trio, that much is certain. Rutger Zuydervelt returns to Kairos with two pieces from his work 'Machinefabriek'. You will see his name mentioned three times in a row in the index of the show but two works get morphed by .No. The piano tinkers slow notes, a machine is mixed in there. This is very experimental were it not Zuydervelt's composition is already over and the piano playing is by Ella van der Woude.

A week ago her album 'Solo Piano' was reviewed in full on this blog. This is the first single from the album, 'Bye Bye Little House'. The music was composed literally to say goodbye to a small apartment where she used to live in Amsterdam. All sorts of birds and other sounds can be heard. Van de Woude or .No? Your guess.

The change to the next section is stunning. All sorts of nature sounds and different birds can be heard. For six and a half minute we hear a fragment of Broeder Dieleman's ode to the Gat van Pinten, a creek in Zeeuws-Vlaanderen where he loves to go when given the chance.

Gat Van Pinten is mixed with a track by Sam Lee, 'Balnafanen'. This track from 'The Old Wow' album sounds like an old folk song recorded in a way troubadours of old could not imagine nor fathom. Stately, slow and almost with music as played in the traditional sense on a song like this. Just a sparse chord or note and ever so slowly swelling atmospheric sounds are mixed into the whole. Only nearing the end, the song becomes truly more than Sam Lee's voice thanks to strings and then a horn that enters the whole. It make the song nearly something different from what it started out as. Yet it is not and that is the power of Sam Lee's creation.

Readers of my Kairos "reviews" will recognise the name Harrold Roeland by now. This time the contribution is called 'Klankschalen (staat 1) Bloemenveld'. A dark sounding cello carries a dark melody but is it Roeland? Most likely it comes from Tears|Ov. A dark song this is for sure. Sung dark, two notes repeated over and over. Somehow it is impressive. Like an obstacle on the road that is not wise to pass, better to turn around.

Nick Cave breaks into Tears|Ov with another track from his 'Ghosteen' album. The Ghosteen is his son who did not get past the age of 15 when he fell to his death from a cliff near Brighton while under influence of a hallucinogenic drug. The sadness is everywhere on the album and yet there is some sort of hope coming from 'Bright Horses'. His baby is coming back to him, although it is hard to explain, as he sings.

Somehow .No manages to mix 'All Else Is bondage (For A.) with the violins of 'Bright Horses' and who knows what else I'm hearing in the sounds that do not seem to belong in the stately Tears|Ov song. The way the two artists come together is impressive. Will they ever hear this? You never can tell.

Fink is also allowed to return. His impressive past three albums have all been posted on over the past few years. 'That's How I See You Now' is as mysterious a song as the previous two were. They fit together, despite being different in many ways. Fink who from being a dance producer, started to mix electronics with folk songs has moved more and more into atmospherics where many parts of a traditional song have been stripped away to make room for soundscapes. These are slowly being swept to the side when the song turns into a more and more impressive piece of work. The, almost predictable, explosion into a rock anthem does not happen though. The guitar shapes mixed into the semi-background on record, in the studio may have been extremely loud, here they are just little nuisances in the background, hinting at what 'That's How I See You Know' could have been with a band like ...And You Will Know Us By The Trail Of Dead. Fink is not like that, but strangely enough not that far removed.

A more traditional song starts. A percussively played guitar, muted chords. Kevin Meisel plays a singer-songwriter song without complex guitar patterns being repeated over and over. Just the muted chords. An violin intermezzo joins in. They sound too belonging to be a .No mash up. Yes, I like the Meisel song I find. Having never have heard of him, it is an artist to check out. Especially the beautiful flowing violins contrast beautifully with the tight and elementary guitar playing. This is simply very well done, despite the fact it is often the producer who comes up with ideas like this.

Trondheim Voices return to Kairos once more. Usually the moment I go into hiding. For sure this is art in music but like a lot of things in this world not one I necessarily need to get acquainted with. Experimentation with sounds and voices without any structure is not the reason why I listen to music. There will be people who do enjoy this so I will allow you to do so without getting in your way any further.

Okay, 17 minutes? That could become an extremely long haul. Let's see or better, hear. The beginning is sounds, a bleating something, probably goat, a violin doing not much more what could be tuning or warming up, atmosphere and a lone horn or trumpet calling out again and again together with another instrument that may be a clarinet playing dark notes. Let me try and get into the mood and close my eyes.        😯                After a while I open them again. also because the modern world calls out to me through one of the devices in the room. The Trio Ramberget is playing 'C dur-Bete'. A few notes are repeated over and over basically. A cello joins the whole while for the whole time there is some sort of percussion in the background but never in the traditional sense. While the horn/trumpet expands a few notes ever so slowly into its playing, the strings become ever more louder and near dissonant. Concluding I can write that no, I will never listen to 'C dur-Bete' again, but am glad to have heard it. As a whole it is far beyond my comfort zone, but it is easy to imagine the central melody of the horn turning up in a new Sophie Hunger song, but also in a remake of 'Dead End Street' by The Kinks. Imagination goes a long way, folks.

The 'Machinefabriek' returns for a fourth and final contribution in this month's Kairos through a piano. Ever so slow notes take over the from the long composition. Strange sounds hover in the background, like a poltergeist interfering with a television show in a 70s horror movie.

Not for long though, because .No returns to his home grounds with the Limburg accent of Jack Poels. This week the Rowwen Heze singer releases his first solo album, 'Blauwe Vear'. 'Elf Oaver Elf' is a singer-songwriter song in a U.S. tradition. The song seems to be so simple and elementary, yet it seems to have it all. More than a few chords and a story is all a nice song seems to take. And after living through 17 minutes of experimental, yet melodic music, just now, Jack Poels comes as a soothing consolation to my brain.

Wo.

You can listen to this Kairos here:

https://www.concertzender.nl/programma/kairos_542480/

This is the playlist:


00:07-04:20  Gilbert Isbin. Yes Love. Isbin Trio. Album ‘Yes Love’. Tern Records.
04:01-04:59  Rutger Zuydervelt. Sol sketch 2. Machinefabriek. Album ‘Sol Sketches’. Self-released.
04:29-06:13  Rutger Zuydervelt. Sol sketch 3. Machinefabriek. Album ‘Sol Sketches’. Self-released.
05:39-06:37  Rutger Zuydervelt. Sol sketch 2. Machinefabriek. Album ‘Sol Sketches’. Self-released.
06:26-09:49  Ella van der Woude. Bye Bye Little House. Single. Snowstar Records.
08:19-14:43  Broeder Dieleman. Gat van Pinten II (fragment). Album ‘Komma’. Snowstar Records.
11:33-16:55  Sam Lee. Balnafanen. Album ‘The Old Wow. Cooking Vinyl/V2 Records.
15:42-18:10  Harrold Roeland. Klankschalen (staat 1) Bloemenveld. Album Ceres (OST). Self-released.
17:36-23:09  Tears|Ov. All Else is Bondage (For A.) (fragment). Album ‘A Hopeless Place’. The Wormhole/Modern Matters.
20:16-25:08  Nick Cave. Bright Horses. Album ‘Ghosteen’. Ghosteen Ltd.
24:55-25:00  Nick Cave. Bright Horses (fragment). Album ‘Ghosteen’. Ghosteen Ltd.
25:00-29:59  Tears|Ov. All Else is Bondage (For A.) (fragment). Album ‘A Hopeless Place’. The Wormhole/Modern Matters.
25:21-25:34  Nick Cave. Bright Horses (fragment). Album ‘Ghosteen’. Ghosteen Ltd.
27:27-27:40  Nick Cave. Bright Horses (fragment). Album ‘Ghosteen’. Ghosteen Ltd.
27:40-33:35  Fink. That’s how I see you now. Album ‘Bloom Innocent’. R’Coup’D/DGR.
33:05-37:40  Kevin Meisel. No easy undertaking. Album ‘Coal and Diamonds’. Thursday Records OMC 0019.
37:17-39:43  Trondheim Voices + Asle Karstad. Below/Ritual#4. Album ‘Rooms & Rituals’. Grappa LC49093.
38:33-55:59  Trio Ramberget. C dur-Bete. Trio Ramberget (Johanna Ekholm, Gustav Davidsson, Pelle Westlin). Album ‘Musik att somna till’. Self-released.
54:35-58:37  Rutger Zuydervelt. Sol sketch 5 (fragment). Machinefabriek. Album ‘Sol Sketches’. Self-released.
56:51-59:57  Jack Poels. Elf oaver elf. Single. Snowstar Records.

or listen to our Spotify Playlist to find out what we are writing about:

https://open.spotify.com/user/glazu53/playlist/6R9FgPd2btrMuMaIrYeCh6?si=KI6LzLaAS5K-wsez5oSO2g

Neighbours Burning Neighbours

What is in a name? It makes me think of a post modern dystopian, apocalyptic society. Not unlike 'Mad Max' or the future time in David Mitchell's book 'Bone Clocks'. No, the band name is not one to cherish. It is a trait of singer Alicia Breton Ferrer as her other band is called The Sweet Release of Death.

Neighbours Burning Neighbours has released a 7" single after releasing its first song 'Grace' late last year. So there are three songs out and they could not be more different. Yes, all three can be pushed into the louder segment of alternative rock. Live the music will reach eardrums splitting levels. Nowadays I bring plugs so can usually cope when necessary.

So let's start with 'Grace', the oldest song. In a way this is the easiest song to describe. The playing is early 80s post punk. Andy Gill has recently died I found out but he would have appreciated the song. Again, and I have written this a few times in the past months and years, the bands in the 10s and now early 20s who look back at that point in time musically are better songwriters. Just listen how the two guitars interplay with each other. The hedgehog may have his pins out in full, there's always melody in there and enough pleasure to amuse the listener. Something I always missed around 1980. The sky is blue and Neighbours Burning Neighbours doesn't mistake it for the fall out that never came (from a bomb. We did live through Chernobyl.)

The single opens with a surprising instrumental, '-1'. So?, does it last 1"12 in reality? I can't really say what the deeper meaning of the two guitar notes is that are played over and over and the soundscapes built around them. First in the drumming and crashed cymbals and slowly but surely more drawn out sounds from either a very treated guitar but most likely a synth. A utter and total surprise '-1' is in the context of all else.

The final song is 'Softly'. It starts not unlike '-1', but soon turns into a a vocal inferno. Am I glad that I don't double as Ms. Breton Ferrer's vocal chords. I would be bleeding the whole of the time. Courtney Love has a rival to fear. It is not just her crying out in deepest pain, anger and some fear that makes 'Softly' impressive. It is the contrast between the soft start and singing, the fairly subdued guitar parts. The drumming is firm, yet can't be seen as a precursor for what is to follow. The singing may be soft, it's not as if the singer sounds at ease. There's a tension that is built into the guitar playing as well. That's before the guitar sounding like an electric saw underscored the shouting flies into the song. 'Softly' is far from pretty. It is like an impressive, impregnable castle that nevertheless one day will fall, like most have in the past. The screamed out "What are you waiting for"? is like a cry of uncertainty. Will the walls hold? It is the sound of living in fear of what we dread most.

Wo.

You can buy Neighbours Burning Neighbours' songs here:

https://neighboursburningneighbours.bandcamp.com/


or listen to our Spotify Playlist to find out what we are writing about:

https://open.spotify.com/user/glazu53/playlist/6R9FgPd2btrMuMaIrYeCh6?si=KI6LzLaAS5K-wsez5oSO2g

Chaos And A Dancing Star. Marc Almond

Marc Almond kiest voor een wat gepolijster geluid met een beetje prog, maar steekt ook weer in een prima vorm op een typisch Marc Almond album.

Marc Almond dook precies 40 jaar geleden voor het eerst op met Soft Cell en heeft inmiddels een imposant oeuvre opgebouwd. Zijn sterkste albums maakte de Brit in de jaren 80 en vroege jaren 90, maar ook in het huidige millennium maakte hij nog een aantal prima platen. Ook Chaos And A Dancing Star is er weer een. Marc Almond kiest dit keer voor een zwaar geproduceerd en hier en daar wat gepolijst geluid met incidenteel een progrock injectie, maar het is ook een vintage Marc Almond album met flink wat bombast, drama en natuurlijk de uit duizenden herkenbare stem van dit Britse icoon.

Marc Almond rekende ik in de jaren 80 en vroege jaren 90 tot mijn muzikale helden. Eerst met Soft Cell, later met zijn soloalbums en zeker ook vanwege een imposante serie geweldige optredens. Gedurende de jaren 90 raakte de Britse muzikant wat uit vorm om vervolgens in het nieuwe millennium weer op te duiken met nogal verschillende albums, die bovendien van zeer wisselende kwaliteit waren.
 
Marc Almond leverde twee jaar geleden nog een album met Jools Holland af (A Lovely Life To Live) en een jaar eerder het met covers gevulde Shadows & Reflections, maar het deze week verschenen Chaos And A Dancing Star is voor mij de logische opvolger van het uit 2015 stammende The Velvet Trail, dat de Britse muzikant in een ouderwets goede vorm liet horen.
 
Ook op Chaos And A Dancing Star horen we Marc Almond in goede doen. Het nieuwe album werd gemaakt met pianist en producer Chris Braide, die ook achter de knoppen zat bij The Velvet Trail. Het was naar verluidt het plan om een progrock album te maken, maar Chaos And A Dancing Star klinkt over het algemeen toch als een vintage Marc Almond album met hier en daar wat bijzondere accenten. Dat betekent dat het nieuwe album van de Britse muzikant is voorzien van een groots en meeslepend geluid, dat het drama niet uit de weg wordt gegaan en dat we zoals altijd een groot zanger aan het werk horen.
 
In de rijke instrumentatie op het album hoor je overigens wel degelijk dat Marc Almond en Chris Braide zich door progrock hebben laten inspireren. De synths zwellen net wat bombastischer aan dan we van Marc Almond gewend zijn en ook de arrangementen laten hier en daar elementen uit de progrock horen, zeker als een gitaarsolo opduikt. Het misstaat zeker niet in het verder uit duizenden herkenbare Marc Almond geluid, dat op Chaos And A Dancing ook wordt verrijkt met een beetje glamrock, een beetje Bowie en hier en daar flink wat pop. Bij de meeste singer-songwriters zou de keuze voor een bombastisch geluid als op dit album compleet over the top zijn, maar het past prima bij de stem van Marc Almond.
 
Chaos And A Dancing Star laat zich niet altijd makkelijk in een hokje duwen. De openingstrack klinkt misschien als 90s Pink Floyd met Marc Almond als zanger, maar in de twaalf tracks die volgen laat de Britse muzikant horen dat hij meerdere kanten op kan. Marc Almond is nog altijd op zijn best in piano ballads met flink wat strijkers en stevig aangezette vocalen en hiervan staan er meerdere op zijn nieuwe album (met de lange slottrack als hoogtepunt).
 
Ik kan me voorstellen dat lang niet iedereen gecharmeerd zal zijn van de zang van Marc Almond, maar als fan van het eerste uur vind ik het nog altijd prachtig en hoor ik ook nog veel van de zanger die 30 jaar geleden de wereld aan zijn voeten had. Dit was de afgelopen jaren ook wel eens flink minder overigens. Het incidentele gebruik van autotune vergeven we hem maar.

Chaos And A Dancing Star is zelfs voor Marc Almond begrippen een behoorlijk zwaar geproduceerd en wat gepolijst album, maar wat mij betreft blijft de Brit gedurende het grootste deel van het een uur durende album aan de goede kant van de streep. Hier en daar glijdt het album net wat te ver weg richting lichtvoetige pop, maar er staan flink wat geweldige songs tegenover, waarin Marc Almond weer flink wat drama en melancholie over ons uit stort.
 
Chaos And A Dancing Star hoort al met al misschien niet bij de allerbeste albums van Marc Almond, maar zeker bij zijn albums die ik niet had willen missen en ook dat zijn er inmiddels heel wat.

Erwin Zijleman


Luister naar onze Spotify Playlist en ontdek waar we over schrijven:

https://open.spotify.com/user/glazu53/playlist/6R9FgPd2btrMuMaIrYeCh6?si=KI6LzLaAS5K-wsez5oSO2g

The Garden Of Eve. Malia

Just by reading the title I had expected a totally different sort of album. Sifting through the announced releases for this week, I put it on, not expecting much. It turns out The Garden Of Eve is the favourite of the week.

Malia presents a totally relaxed form of blues with nice swaths of soul and gospel worked into her blues. What is immediately ear catching is the warmth of the sound. The kind of warmth Dan Auerbach also creates as a producer of albums for others. The organic sounds of an organ and guitars make up the whole.

There's only one complaint. 'The Thrill Has Gone', what has become B.B. King's signature song, is sped up and to my ears loses its power. Perhaps I'm prejudiced here as my own band plays a cover that slows it down even more.

For the rest The Garden Of Eve is an album that explores different sides of the blues guaranteeing variation and liveliness. Where many albums by bluesmen for several decades are often excuses to fit in as much heavy-played notes into one bar, Malia's album is feminine and delicate. In a song like 'Me & My Girlfriend' even moves into the jazzy direction of songs that made Caro Emerald as staple in most of the world. On the other hand in 'Freedom at Last' she rocks out in a dirty way with a guitar playing a lead roll laying the sleazy sound thick on it.

Promo Photo: Dennis Dirksen

Malia is a singer from Malawi but the world has become her oyster. For this album she worked with German musicians e.g.. This is her seventh album since 2002. With her hoarse voice, that obviously has seen the road and life itself, she leads the band playing for her. Everything around her is created to make her voice shine. The playing, the mix, there's no doubt about who the star of this record it.

Because of her voice and choice of repertoire she outshines a blues singer like Janiva Magness easily. On the other hand I do not hear a fabulous song like 'That's What Love Will Do' on The Garden Of Eve. In atmosphere the album comes closer to the recent work of Beth Wimmer, a more traditional singer-songwriter in voice and repertoire, yet her work with Mojo Monkeys results in a quality and mood I find here as well.

It's so easy to slip into the rhythm and mood of The Garden Of Eve. Malia leads me all of the way and takes me through the album, song by song, genre by genre. "Death doesn't frighten me at all", she sings in 'Death". A sound advice while living in times of Corona. Stay healthy, dear readers.

Wo.


Listen to our Spotify Playlist to find out what we are writing about:

https://open.spotify.com/user/glazu53/playlist/6R9FgPd2btrMuMaIrYeCh6?si=KI6LzLaAS5K-wsez5oSO2g

Show. Petersburg

An album from 2019, but one that really belongs on these pages. Hence, I present you the LP by Dutch band Petersburg, Show.

Petersburg featured on this blog in the review of the live show of Canshaker Pi, what may prove to be the band's last after all, now all liveshows in The Netherlands were cancelled and most likely for weeks more to come, as the Covid-19 peak is not expected for another one to two weeks. (And a lot of people under 30 and especially under 20 have a hard time with social distancing.)

Petersburg played an aggressive and impressive support slot where no bars were held and impressive, alternative riffs flew around like there was no tomorrow for the Tolhuistuin. Which proved right, for a while at least. I bought the LP after the show and promised to come back to you if I liked the album. Here I am.

Show is an LP holding no information and the band is not easy to find on the internet. So I will stick to the music. Show is certainly less ruthless than Petersburg live. This has in part to do with the volume, but my impression is also that the band played some new or totally newly arranged versions of songs as well.

Several songs on Show are far more laidback. They remind me of Sparklehorse's first album and this is not happening for the first time in the past weeks, as I could have mentioned the same in Canshaker Pi's last album and did in my reviews of Klangstof and Pictish Trail. It's time I played Vivadixiesubmarinetransmissionplot', I'm guessing here, once again. A Dutch band I'm thinking of is Moon Moon Moon.

Show begins with a hard, alternative rocksong, 'Today', but after that the mood slowly but surely mellows out. The singing is subdued, a bit limp even. The singer doesn't really sing most of the time. It is a talk-singing with a darkish, subdued voice. In other songs it is a light voice, moving towards whispering the vocals. This gives the album its own character but also a Sparklehorse influence.

Photo Wo. Petersburg live, 7-3-20

So, I don't know if it is true, it gives me the impression that this is a private project, assembled by one person before a band stepped in. The power of the live band Petersburg is mostly missing on Show. This comes with an upside. Little, alternative pearls like 'Good' come forward. Small, delicate, breakable. There may not be something to laugh about as is sung in 'Good', there's enough to enjoy. There's even room for a short instrumental at the end of side A.

The start of the B side is straightforward. A solid drum going straight ahead, but nothing as experimental as I heard on stage. I can't escape a thought on R.L. Stevenson's famous book about Dr. Jekyll and Mr. Hyde. Petersburg certainly has two faces. I notice that I like both. The album is extremely fine to play in the home. Live the band is exciting to listen to as so much is going on in the arrangement between the three (bass) guitarists and the vocal melody to be surprised and even baffled every once and a while.

I will not go as far as Willem Smit of Canshaker Pi did on stage and declare Petersburg's album in hindsight the best album of 2019, the album certainly possesses the strength to grow into my list of favourite albums of 2019 and who knows of the decade.

Wo.

You can buy the LP here:

https://geertruida.net/gshop/product/petersburg-show/



or listen to our Spotify Playlist to find out what we are writing about:

https://open.spotify.com/user/glazu53/playlist/6R9FgPd2btrMuMaIrYeCh6?si=KI6LzLaAS5K-wsez5oSO2g

See You Tomorrow. The Innocence Mission

The Innocence Mission maakt inmiddels al meer dan 30 jaar bijzondere muziek en ook op het nieuwe album van het Amerikaanse duo zijn de songs weer wonderschoon.

The Innocence Mission is na 30 jaar nog steeds niet wereldberoemd, maar de fans van de band koesteren ieder nieuw album. See You Tomorrow is nog wat mooier dan de terecht geprezen voorganger en combineert mooie stemmige klanken met de expressieve stem van Karen Peris. De muziek van The Innocence Mission klinkt op See You Tomorrow ontspannen, ruimtelijk, weemoedig en dromerig en sleurt je mee naar het bijzondere muzikale universum van de band uit Pennsylvania. Niet iedereen zal er ontvankelijk voor zijn, maar als dit album je raakt, raakt het je stevig.

The Innocence Mission is een band uit Lancaster, Pennsylvania, die inmiddels al meer dan 30 jaar garant staat voor hele mooie muziek. De band rond het echtpaar Karen en Don Peris debuteerde in 1989 en is dit jaar alweer toe aan haar dertiende album.
 
De vorige twaalf waren niet allemaal even goed, maar het Amerikaanse duo is inmiddels toch goed voor een zeer ruime handvol albums van een bijzonder hoog niveau. See You Tomorrow is de opvolger van het in 2018 verschenen Sun On The Square, dat ik een stuk beter vond dan zijn directe voorgangers. Het nieuwe album van het Amerikaanse duo vind ik nog net wat mooier en is nog zeker niet uitgegroeid.
 
See You Tomorrow laat het inmiddels herkenbare geluid van The Innocence Mission horen. Don en Karen Peris zorgen voor buitengewoon sfeervolle klanken, die meestal ook wel wat weemoedig klinken. Door het grotendeels akoestische geluid van The Innocence Mission, dat wordt gedomineerd door piano en akoestische gitaar en vervolgens is aangevuld met keyboards, percussie en strijkers, doet de muziek van de band op het eerste gehoor wat folky aan.
 
Waar het geluid van de band uit Pennsylvania vooral sfeervol en ingetogen is, trekt de stem van Karen Peris ook op het nieuwe album van de band weer nadrukkelijk de aandacht. Het is een stem die altijd al bestond uit gelijke delen Edie Brickell en Harriet Wheeler (The Sundays), maar het is ook een stem vol emotie, die in de verte iets heeft van Joni Mitchell. Het is een stem die niet iedereen mooi zal vinden, maar mij had Karen Peris direct weer te pakken.
 
De combinatie van uiterst sfeervolle klanken en een expressieve stem zorgt er voor dat de muziek van The Innocence Mission soms wel wat heeft van 10,000 Maniacs, maar ik heb ook altijd wel wat associaties met Mazzy Star. Boven alles heeft The Innocence Mission een eigen geluid en het is een geluid dat op See You Tomorrow prachtig klinkt.
 
Karen en Don Peris namen het nieuwe album van hun band thuis op en deden dat in alle rust. Het zorgt ervoor dat de muziek van het tweetal ontspannen klinkt, maar je hoort ook dat er veel zorg is besteed aan de instrumentatie. Het is een instrumentatie die zoals gezegd stemmig en wat weemoedig is, maar The Innocence Mission heeft het geluid op haar nieuwe album ook prachtig ingekleurd.
 
De instrumentatie is bovendien volledig in balans met de bijzondere stem van Karen Peris, die nog wat extra melancholie kan toevoegen aan de songs op See You Tomorrow, maar die ook mooi dromerig kan zingen.
 
Als ik naar de muziek van The Innocence Mission luister verwonder ik me altijd over het feit dat de band uit Pennsylvania na al die jaren nog zo onbekend is. Na beluistering van See You Tomorrow doe ik dat nog wat meer, want wat is het een mooi en bijzonder album. De breed uitwaaiende klanken en de emotievolle vocalen slepen je direct bij de eerste noten mee naar een ander muzikaal universum en laten pas weer los wanneer het album na 11 songs en 34 minuten ophoudt.
 
See You Tomorrow is hiermee geen heel lang album, maar het is wel een album dat 34 minuten lang betovert met muziek zoals alleen The Innocence Mission die kan maken. Het feit dat het album werd opgenomen in een aantal ruimtes in het huis van Karen en Don Peris voorziet See You Tomorrow ook nog eens van een ruimtelijk en beeldend geluid en het is bovendien een intiem geluid. Als je de band niet kent zal het even wennen zijn, maar voor de fans van het eerste uur is het weer smullen.

Erwin Zijleman

Je kunt See You Tomorrow hier beluisteren en kopen:

https://theinnocencemission.bandcamp.com/album/see-you-tomorrow


of luister naar onze Spotify Playlist en ontdek waar we over schrijven:

https://open.spotify.com/user/glazu53/playlist/6R9FgPd2btrMuMaIrYeCh6?si=KI6LzLaAS5K-wsez5oSO2g

Income, Bands and the End: a discussion

When men of a certain age starts conversing on things past, there's a chance that things turn grumpy and -everything-was-better-in-the-past-when-we-were-young kind of discussion. This may seem the case in the below, but is not. It is an expression of genuine concern. Too many bands that have been lauded on this blog, established in 2012, have folded in the meantime, despite being fairly successful. Is that of all ages?, probably yes, but something more seems to be going on as well, starting with a disinterest of youths to buy/pay for music. It will be the end of music except for the greatest artists. So here's a discussion that started with (the comeback of) vinyl.

Mark, 26-2:

Vinyl revival - but many people no longer have the means and opportunity to listen to records properly. I haven't been to one yet but "listening bars" which originated in Tokyo are apparently now trending in London in response to this problem:

https://www.theguardian.com/music/2019/dec/08/music-listening-bars-albums-high-quality

And in New York too: https://www.timeout.com/newyork/news/you-can-bring-your-own-records-to-play-at-this-new-bar-022520 

My latest charity shop find today in Cheam (south London): a 1963 Decca single "Diamonds" by ex-Shadows Jet Harris & Tony Meehan (bassist and drummer). Jimmy Page no less on rhythm guitar.  Mint condition, plays perfectly - no crackles etc. Cost: £1 !

On the live front, I will see Van Morrison on 21 March - and Hiroko and I have just got second row (!!!!)  tickets for Richard Thompson at Alexandra Palace in June.

Wout, 27-2:

'Vinylgeddon' was the heading in my newspaper, totally old-fashioned I'll admit, circa a week ago. There are only or better were, two companies left in the world, who made the so called lacquers allowing records to be pressed as copies later on in the process. One in California, holding 80% of the market, and one in Japan. You can guess which one burned down to the ground. Replacing the machines would be so expensive that it will never be won back economically, vinyl being the niche market it is.

The result may be the end of vinyl as the few records Japan could handle will probably be making prices soar thanks to scarceness. The alternative is Direct Metal Mastering but that does not work well for all sorts of music. What that sort is, was not explained by the Dutch expert of the old Bovema (later EMI) factory in Haarlem, producing 8 million LPs a year still. In NL 1.2 million are sold on a yearly basis it was noted.

So my new hobby of buying a LP every once in a while, probably many times more than the average Dutchman, although the zero most buy makes for difficult sums in percentages, may come to an end soon. So back to cds? Good question.

Showwise I am fairly slow this year. Early March I have two lined up: Vreemde Kostgangers (Stange Boarding guests, I think), a superband bringing Boudewijn de Groot, Doe Maar singer/bassist Hennie Vrienten and Golden Earring guitarist George Kooijmans together. This is their final tour as De Groot does not want to perform any more. Too stressful.

Two days later I am going to Canshaker Pi, an alternative, indie band from NL for the first and last time. Three albums of which two great, and they call it a day. Three members decided to go to university anyway. I notice that a lot of young bands are calling it quits in the past few years. There's no money to be made in any way. They do not get a chance to score hits as everything in the charts is dance nowadays or youth is just not interested in bands any more, another possibility. They don't sell any records and streaming is killing everyone except the biggest artists, who probably still sell enough units. To perform bands sometimes have to pay the venue when unknown. One of the best viewed talkshows over here, used to have one minute for bands every day. Unknown bands had to pay a casting bureau € 1.500 for the one minute exposure and name dropping I've been told by bands who thought they'd have a chance but could not afford the money.

In my opinion, although I can understand the economic choice perfectly well, and I think it is a choice you also faced, Gary, it is a shame that it happens to the best alternative bands this country has on offer. Before they can really start to bloom and grow bigger. There is no bigger any longer. So they change careers before having to be a cleaner of parcelvan driver for the rest of their lives. We will never have another Golden Earring and bands of that stature again. Only new Afrojacks, Tiëstos and Armin van Buurens. Now they make a lot of money. By flying USB sticks around the world. A sad thought that is.

So two shows, two farewells.

Have a good day none the less,

Gary, 27-2:

Yes the economics of music has changed significantly over the last 60 years… in the 1950s/60s/70s bands (even solo artists had their own bands!) would have more or less unlimited venues to play, even if the pay was poor. There are thousands of stories of bands being ripped off by unscrupulous promoters, managers, agents and record companies some of which I took direct action against when I was a Musician Union official in the late 70s and early 80s. As you allude to Wout, my own experience was that even in the mid 70s my bank balance was always in the red as musical equipment/lighting, road transport and road crew costs were more than what I would get from a promotor! But saying that, if you didn’t mind a little poverty you could still get by and live the rock’n’roll lifestyle that was the passion of the age.

From the 80s onwards the vice-grip of the record companies weakened and the Indi-market became king until it to surrendered to the nascent computer gaming market in the 90s onwards… and that is where I believe the current problem lies. Gaming has become central to the youth market and where music is associated almost exclusively to vocal performance… When is the last time you have seen a public hot dispute over who is the greatest modern guitarist/keyboard player/drummer/bassist etc? I am becoming convinced that for true musicianship to continue to exist we may have to go down the classical music route of subsidy and art grants to keep the skills alive!

You mention the global scarcity of vinyl lacquer, I also share your concern but it wouldn’t surprise me if China doesn’t become a supplier (coronavirus crisis permitting) in the not to distant future? Vinyl is definitely become a viable market even if expensive for new units and should be seen as a hole in the market by investors/entrepreneurs…

Thinking about gaining to the 1970 Isle of Wight festival in September… this looks amazing!

https://www.countypress.co.uk/news/18259262.dig-bell-bottoms----experience-1970-shaping-september/?ref=fbshr&fbclid=IwAR1G5bLf9Z7eUbhk1AgqUFDGmFMQGLJG6zMAt3SFytOxMQj3brcRz49PVDw 

Snowing here🌨!

Gary, 27-2:
Forgot to add that today there are still bands making a living playing covers and ‘tribute’ acts… My nephew’s band 'We’re The Chaps’ http://www.thechapsband.com do okay even though they do have part-time day jobs… Brilliant band that makes you wonder just what they could do if they had the right commercial backing and management?

Wout, 27-2:

I am quite certain, Gary, that these coverbands make more than bands playing originals. Especially the ones that are good, play music by artists that no longer tour (or worse) and make it to the larger venues. I'm sure that they do not even need jobs on the side no more. It is our future and especially for those coming after us. People still go and listen to Beethoven, etc. Not too long from now cover bands are the real thing. It is an intriguing question whether people will go and see "the Rolling Stones" or "the Beatles" in 2100. Will it be integral albums, like a symphony or opera or hits or hits of the time from different artists combined? Who will last and who will fade?

Two other examples. About two years ago I was at a release show of a Dutch band presenting its first album on the invitation of the label. Introducing myself after the show to the label owners, during the conversation it turned out that no one on stage, three artists in all, nor the label made any money. It is all for the love of music. The only people making money worked at the venue it seemed and perhaps even those behind the bar are volunteers.

The other is about a Boston based label. Nearly every day I receive email from the label owner on new music he's releasing. Early this week one of his emails held an interview with him. He gets up every morning at an unsaintly hour to work for the label, goes to his regular job, returns home to work for the label some more and his wife chips in when and where necessary. 'Are you making any money'?, the interviewer asked him. "We don't lose too much", was the answer. The label releases dozens of albums a year, all by obscure punkrock bands of a certain age. A lot of them make great music, release great songs, but for whom? At least for me, but I get all the music for free.

In the early 90s there was a subsidy for Dutch bands paid to the venue. The foundation guaranteed a minimum amount so that they could hire bands for that minimum or more. At the time I knew the girl who had to check the accounts. Most venues made a mess of their administration so that the money could not be paid to them. At least not before she came back to check again. I think these sort of subsidies all have been slashed in our austerity phases of the past 20 years. Our liberal government does not rate art highly and sees it as a leftish hobby or at least it used to not so long ago, hitting classical orchestras, musea, etc. hard. Imagine imagination making money. I hate these sort of people, but then there was not much that was not slashed in the early to mid 10s. Only for some of it to be reversed over the past two years.

So, there you have my rant. Musicians should be supported somehow, at least while starting. Through the venues was a good system as it works in all directions.

Gary, 28-2:
Quite right Wout! And as we say in the Musicians Union here in the UK… “KEEP MUSIC LIVE!”

Wout, 28-2:

And then comes yesterday's newspaper. For "Dutch artists 80% of music sales comes from streaming".

Now I don't know if the proceedings have become better for artists, but I remember an article from a few years back on artists' income through streaming. If an artist buys an album directly from the company (for ca. €2) and sells it for € 10 it can keep the full € 10 to him/herself. It was counted down to streaming on Spotify. In between was all sorts of steps, including sales via retailers, etc. I can't remember all the details but remember that to earn that €10, a song had to be played 650.000 +. Then look at how many times songs are played when you type in an artist and see the five most popular songs displayed in Spotify. A few thousand, a few 10.000 and you do real well, except financially. They earn dimes and nickels through Spotify.

I googled a little to find the original article. I couldn't (and can't really remember where I read it). In an article from 2014 my newspaper wrote that a few hundred spins made the same as an album. That sounds good, right? Alas, in March 2019 an article writes that sources claim, Spotify doesn't tell, 0,0013, per song. That is more like the €10 story I remember. No one can exist on that. I remember a singer-songwriter playing in our home a while back saying she got €0,10 from Spotify. The transaction costs most likely are more expensive. A million hits doesn't do more than €1.300.

Another sad little bit concerning Canshaker Pi, the band I mentioned in my previous email. In the same newspaper yesterday the band was mentioned as one of the 15 bands to watch out for in the 20s. The newspaper is not even aware that they have four last shows to play in this and the next weekend and it will be all over for one of the 15 sure bets for the 20s. A quote for Mark: "The band approaches The Fall levels". Time for a listen, Mark.

On a another non-musical note. The newspaper tipped 101 artists of all elks all in all. One of them is the cousin of one of my best friends, that he's been telling about for years. She now works out of the U.K and is a digital narrator.

Mark, 28-2:

I haven't heard of Canshaker Pi before and I see there is a  review that references Pavement and Can as well as the inimitable Fall. So I will take a listen!

Boudewijn de Groot .....amazing he is still around. Calling him the Dutch Dylan may be a bit harsh. Did they ever meet? 

Wout, 7-3:

Tonight is Canshaker Pi. News now is that they go on a hiatus, with only four shows to accompany the new album. The pages long interview I read, sounded very definitive though. Time will tell. If this was it, three fine albums is the band's legacy. And singer - songwriter Willem Smit already has other outlets for his songs it seems. He's one of those guys where music just keeps pouring out of him that have to find their way into the world no matter what.

Boudewijn de Groot and Dylan? I don't know very much about the man to be honest, so can't tell. He was certainly influenced by Dylan in the mid 60s. One of his first hits was a translation of the Dylan classic 'The Times They Are-a-Changing', but also a Charles Aznavour song. He hit his stride with 'Weltrusten Mr. De President' (Sleep well Mr. President), a strong anti-Vietnam protest song.

The main difference with Dylan is that De Groot at the time did not write his own lyrics. They are by Lennaert Nijgh, his classmate in Haarlem. The classical troubled poet, who drank himself to death, slowly but surely. From 1966 onwards he went into psychedelia more and more, before going on his first hiatus. De Groot turned his back on music a few times, always to return. He lives fairly close to me I just heard. Colleagues of my girl friend run into him regularly at the local supermarket there.

Facing his 76th birthday this may be his real retirement from music. A real shame as his voice is still perfect and the songs he wrote together with Henny Vrienten of Doe Maar and George Kooijmans (Golden Earring) are excellent, full of nostalgia for things long gone. The show Thursday was fine, the review is online today.

So I got to see him finally, just before his retirement. Enjoy Van Morrison, Mark, 75 this year.

Gary
Mark
Wout