Japanse bands houden over het algemeen wel van wat experiment in hun muziek en dat is niet anders op het debuut van het uit Tokyo afkomstige De Lorians. De jonge Japanners gaan aan de haal met invloeden uit de Canterbury scene en Frank Zappa en smeden op weergaloze wijze invloeden uit de jazzrock, progrock en psychedelica aan elkaar. De muziek van de Japanse band is volledig instrumentaal en springt op het eerste gehoor van de hak op de tak. Langzaam maar zeker vallen er echter steeds meer puzzelstukjes in elkaar. Het debuut van De Lorians slurpt energie, maar geeft misschien nog wel meer energie. Buitengewoon fascinerend album.
De Lorians is een band uit Tokyo en het is een band die een krankzinnig maar ook waanzinnig debuut heeft afgeleverd. Het titelloze debuut van de Japanse band is ruim een half uur lang totaal ongrijpbaar, maar ook zo interessant dat je al snel geen noot wilt missen.
Het avontuurlijke geluid van de band bestaat uit gelijke delen jazzrock, progrock en psychedelica en wordt op smaak gebracht met experimentele rock en een subtiel Japans tintje.
De Japanners hebben een volledig instrumentaal debuut afgeleverd, dat je acht tracks lang op het puntje van je stoel houdt. De jonge Japanse honden hebben goed geluisterd naar bands uit de Britse Canterbury scene van de late jaren 60 en vroege jaren 70 als Soft Machine en Caravan, maar zijn ook hoorbaar geinspireerd door het omvangrijke oeuvre van Frank Zappa.
Het geluid van De Lorians wordt gedomineerd door prachtig solerende gitaren, een avontuurlijke ritmesectie en een hoofdrol voor de saxofoon, maar de Japanse band experimenteert er ook driftig op los met flink wat keyboards, een didgeridoo en de theremin. Zeker in de uptempo passages schuift de band flink op richting de jazzrock uit de jaren 70, maar in een paar noten kom je ook zomaar uit bij de progrock of psychedelica uit dezelfde periode.
Ik ben normaal gesproken niet zo gek op volledig instrumentale muziek, maar op het debuut van De Lorians gebeurt zoveel dat het maar goed is dat er geen zang opduikt in het al zo volle geluid van de band.
De muziek van de Japanse band is hier en daar totaal ongrijpbaar, maar het is ook muziek die de fantasie stevig prikkelt en die goed is voor mooie beelden op het netvlies en zomaar de soundtrack bij een experimentele 70s film had kunnen zijn. Het is bovendien muziek die nog heel lang nieuwe dingen laat horen, waardoor het album steeds weer verrast.
In de Britse Canterbury scene uit de late jaren 60 en vroege jaren 70 werd al driftig geëxperimenteerd met een mix van jazzrock, progrock en psychedelica en De Lorians borduurt hier vrolijk op voort. De band omschrijft zichzelf als “a bunch of long-haired Japanese twenty-somethings playing Zappa-loving Canterbury-inspired blissed-out spiritual jazz rippers” en slaat hiermee de spijker op de kop.
Het is knap hoe de band eclectische passages afwisselt met meer ingetogen passages, die vervolgens weer kunnen exploderen in een kakafonie van geluid. Als alle energie na een half uur pieken wegvloeit ben je blij dat het even stil is, maar vervolgens verlang je toch weer snel naar de fascinerende klanken van de Japanse band.
Muziekliefhebbers met een allergie voor jazzrock of progrock kunnen de Japanse energiebom waarschijnlijk niet verdragen, maar voor de rest van ons is het debuut van De Lorians op een of andere manier toch toegankelijker dan het bovenstaande mogelijk suggereert. Bijzonder album, dat is zeker.
Erwin Zijleman
Je kunt De Lorians hier beluisteren en kopen:
https://deloriansbbib.bandcamp.com/
or listen to our Spotify Playlist to find out what we are writing about:
https://open.spotify.com/user/glazu53/playlist/6R9FgPd2btrMuMaIrYeCh6?si=KI6LzLaAS5K-wsez5oSO2g
No comments:
Post a Comment