Open Here. Field Music

Sinds het titelloze debuut van de band uit 2005 heb ik een ongelooflijk zwak voor de muziek van Field Music.
 
De band uit het Britse Sunderland is inmiddels al weer toe aan haar zesde plaat en ook Open Here is weer een waar kunststukje geworden.
 
Net als op haar vorige platen schudt de band rond de broers Peter en David Brewis de geniale popliedjes bijna achteloos uit de mouw. Het zijn popliedjes die bij mij herinneringen oproepen aan bands als 10cc, Split Enz, XTC, Steely Dan en Talking Heads en dat zijn allemaal bands die ik hoog heb zitten.
 
Net als op voorganger Commontime uit 2016 heeft Field Music ook dit keer flink wat invloeden uit de jaren 80 verwerkt in haar muziek en moeten wederom de namen van Peter Gabriel en David Bowie worden toegevoegd aan het al zo imposante rijtje namen hierboven. Door een voorzichtige funky impuls kan tenslotte Prince nog worden toegevoegd aan het lijstje namen dat de muziek van Field Music probeert te beschrijven, al moet het genie uit Minneapolis genoegen nemen met een bijrol.
 
Open Here borduurt nadrukkelijk voort op de vorige platen van de band, wat betekent dat flink wat instrumenten uit de kast worden getrokken, dat de songs zijn voorzien van geweldige arrangementen, dat Field Music meer dan eens van de hak op de tak springt, maar dat de Britse band ook continu verleidt met popliedjes die je na één keer horen niet meer wilt vergeten.
 
Ook Open Here laat zich wat mij betreft weer beluisteren als een 10cc verzamelaar en dat is helaas lang niet voor iedereen een aanbeveling. Zelf vind ik de Britse band nog altijd één van de grootste bands uit de jaren 70 en waarschijnlijk vinden Peter en David Brewis dat ook (en nemen ze natuurlijk de Beatles invloeden die bij 10cc zo dominant aanwezig waren mee in hun muziek).
 
Net als 10cc beheerst Field Music de kunst van het maken van schaamteloos toegankelijke en aanstekelijke popliedjes, maar maakt de band op precies hetzelfde moment popmuziek die vol verrassing en avontuur zit. Ook Open Here laat zich hierdoor weer beluisteren als een vat vol tegenstrijdigheden of een schatkist vol muzikale hoogstandjes, waaronder de nodige hoogstandjes uit de chamber pop, maar Open Here is ook een plaat vol popliedjes waarvan je alleen maar zielsveel kunt houden.
 
Waarom dat zo is, is niet eens zo makkelijk te beschrijven, maar als ik een plaat van Field Music in de cd-speler stop, op de platenspeler leg of op andere wijze uit de speakers laat komen, kan ik pas stoppen wanneer de laatste noten wegebben. Dat duurt bij Open Here 11 songs en ruim 39 minuten en wat gebeurt er veel in deze 39 minuten en wat zijn de popliedjes van de Britten weer goed. En ze gaan nog ergens over ook, want de Britten fileren feilloos de Brexit waarvoor veel van hun landgenoten zo naïef gekozen hebben.
 
Of Field Music er nog nieuwe zieltjes mee gaat winnen durf ik te betwijfelen, maar voor de fans van de band is ook Open Here weer smullen. Heerlijke plaat. En wat een knappe plaat weer.

Erwin Zijleman

You can buy the band's products here:

https://www.musicglue.com/fieldmusic

Here's the link to our Spotify Playlist to find out what we are writing about:

https://open.spotify.com/user/glazu53/playlist/6R9FgPd2btrMuMaIrYeCh6?si=KI6LzLaAS5K-wsez5oSO2g