Interview met Mark Lohmann van Moon Moon Moon

De Heerhugowaardse band, ook wel het lo-fi soloproject van Mark Lohmann, Moon Moon Moon is geen vreemde op dit blog. Vorig jaar bespraken we de platen 'Help! Help!' en 'Oohohoo' en trokken zowel .No als Wo. naar een optreden waarover beiden uitgebreid rapporteerden. Na het optreden in de Amsterdamse Vondelbunker, spraken Wo. en Mark Lohmann af een interview te doen. Hieronder staat het resultaat.

Interview: Wout de Natris

©  WoNo Magazine 2018

Je lijkt een voorstander van dingen in twee- of meervoud zeggen. Hoe kwam je op de band naam?

Het is de titel van een nummer van The Microphones! Ik was me er pas bewust van dat de eerste twee album titels en de bandnaam allemaal twee of meer keer hetzelfde waren toen mensen het tegen me begonnen te zeggen. I Want! I Want! en Help! Help! zijn allebei een titel van werk van William Blake dus ik had er gewoon nooit bij stilgestaan. Waarschijnlijk vind ik het iets charmants hebben omdat het raar is om twee keer hetzelfde te zeggen als je aan het praten bent, maar in poëzie is het vaak heel mooi.

Ik stel me je voor als iemand die de hele dag op zijn kamer bezig is met kunstzinnige dingen. Tekenen, schrijven, opnemen. Hoe ziet een gemiddelde dag eruit voor Mark Lohmann?

Ik probeer me aan een soort routine te houden, dat helpt namelijk om niet gek in je hoofd te worden. Tijdens de maand december, toen ik elke dag een nieuw liedje schreef, opnam en online zette was ik op m'n gelukkigst! Het vulde me met een soort duidelijke reden om te leven; om in ieder geval die dag een zo goed mogelijk nummer af te maken. Pretty sad, maar goed.

Als je moest kiezen tussen tekenen of muziek, wat zou het dan worden en waarom?

Muziek. Ik vind tekenen, animeren, videos maken etc. geweldig en het is soms op z’n eigen manier een stuk rustgevender en fijner dan muziek maken, maar een groot deel wat me plezier geeft tijdens het tekenen is muziek luisteren. Ik dacht vandaag toevallig nog hoe vervelend ik het vind dat ik niet naar andere muziek kan luisteren terwijl ik zelf met opnemen bezig ben. Muziek luister ik vrijwel altijd en beweegt mij op zo’n manier door het leven dat ik erachter ben gekomen dat dat echt het belangrijkste is voor me.

Gelukkig hoef ik in real life niet te kiezen! Nog beter.

Afgelopen voorjaar bracht je voor het eerst een plaat uit via een label. Wat bracht je tot deze keuze?

Deels een droom die veel optredens, meer luisteraars en reviews liet zien en deels dat ik Tiny Room Records gewoon heel tof vond. Stefan Breuer gaat echt door het vuur voor dingen die hij mooi vindt, zonder kleine lettertjes en what not. Het is een zeldzaam iets, maar hij doet het. 

In hoeverre is dit echt anders ten opzichte van een zelfrelease?

Het was fijn dat Stefan hielp met het plannen van de release + releaseshow. Hij stuurde de muziek ook rond naar blogs en mensen die hij kent. Ik heb zelf veel minder contacten omdat ik meestal niet praat op momenten waarop je kunt netwerken, dus in dat opzicht was het anders. En het is gewoon fijn om bij een collectie andere toffe muzikanten te zitten.

Niet veel later bracht je in eigen beheer al een volgende plaat uit. Was dit niet te snel of moest het er gewoon uit?

Waarschijnlijk te snel, volgens mij weet bijna niemand dat ik dat heb uitgebracht, maar fuck dat, ik zou het zo weer doen. Ik denk dat het belangrijk voor mij is om niet te lang te blijven hangen in eindeloze gedachtes over wat wel of niet slim is om succesvoller te worden. 

Uiteindelijk komt het hier op neer: ik focus me gewoon 100% op het maken van muziek, zo goed als ik kan, en als iets online staat kan ik makkelijker doorgaan naar het volgende. Zolang ik bezig ben met iets maken, ben ik OK.

Je maakt je platen in principe alleen, thuis. Je hebt ook een band. Wat maakt het aantrekkelijk voor je om alleen aan de slag te zijn met je muziek?

Het is hoe ik vrijwel altijd dingen heb gedaan dus dat proces voelt voor mij heel natuurlijk aan. Het geeft mij ook de vrijheid om duizenden verschillende dingen te proberen zonder dat ik studiotijd moet betalen of iemands geduld op de proef stel. Soms heb ik in één dag een nummer af, maar soms ben ik uren bezig met een orgelstuk van 30 seconden.

Maar sinds ik in een band zit met mensen die wél echt een instrument kunnen spelen zie ik bijvoorbeeld ook hoe waardeloos mijn drumtracks zijn in sommige nummers, dus ik hoop dat ik toch eens hulp durf te vragen aan de jongens voor dat soort dingen!

Vondelbunker, 28-10-17, by Wo.

Live sta je met vier anderen op het podium. Is het gemakkelijk om je muziek te vertalen naar een band geluid?

Het wordt steeds makkelijker naarmate we beter worden als band. In het begin was het een hel en kwam ik na elke oefensessie hopeloos thuis. Tegenwoordig gaat het een stuk fijner. Het ligt ook aan de albums. Het eerste album ‘I Want! I Want!’ was veel lastiger te vertalen dan latere albums. 

Je hebt kunnen deelnemen aan de Popronde. Wat is de invloed op je carrière? Merk je een verschil met ervoor en achter?

Het heeft positiever uitgepakt dan ik dacht! Voor de Popronde bestonden we voor mijn gevoel niet echt in de ogen van “mensen", na de Popronde zijn we een soort geest geworden. We bestaan, als je er in gelooft. Het meest positieve effect dat ik heb ondervonden is hoe leuk ik die maanden vond en hoe fijn ik het met mijn band heb “on the road”. Daarnaast ben ik door de Popronde ook de Journal Entry liedjes gaan schrijven, waar ik blij mee ben.

Wie zijn je grootste invloeden en hoe verhouden zij zich tot je werk?

Sparklehorse, Eels, The Microphones, Grandaddy, Daniel Johnston. Die bands die ik noem zijn tot een zekere hoogte (lo fi) eenmansprojecten en die heb ik altijd heel inspirerend gevonden, inspirerender dan grote money-backed projecten. Mark Linkous die “fuck it” zegt tegen de regels en z’n eigen producer werd in z’n garage en precies deed waar hij in geloofde en daarmee de mooiste muziek ooit maakte. Super inspirerend.

Verder wil ik ook The Smashing Pumpkins nog wel graag noemen, dat heb ik super veel geluisterd en ben ik nu weer opnieuw aan het ontdekken. 

Ik denk dat de overeenkomst is dat het allemaal super hardwerkende mensen zijn achter die projecten, wat mij altijd hoop gaf, want hard werken kan ik wel, geluk hebben met dingen; not so much!*

*Behalve dan dat ik in de westerse wereld ben geboren met genoeg eten en een huis en een familie, etc.

In het nummer ‘Disintegration Loop’ had een sample moeten zitten, maar dat lukte niet. Wat maakte het zo moeilijk om te regelen?

Redelijk kort verhaal: William Basinski mailde me in eerste instantie terug dat hij het heel mooi vond etc. maar dat het misschien lastig was om de samples te ‘clearen’ door het label. Toen ik zei dat ik het wel graag wilde proberen stuurde hij ook dat hij het na ging vragen hoe dat moest. Maar toen een paar dagen later kreeg ik een mail dat hij z’n muziek toch liever uit mijn nummer wilde hebben. Die sample was Disintegration Loop dlp 1.1, wat eigenlijk 3 akkoorden zijn. Een variatie daarop heb ik dus toen maar zelf in gespeeld met een bassoon.

De song ‘Oohohoo’ lijkt een soort hoorspel. Wat is het verhaal achter deze opname?

Toen ik dat album aan het afronden was zat ik nog even te scrollen door mijn iPhone memo’s, ik kwam dat geluidsfragment tegen. Dit is ongeveer het verhaal achter de opname: waarschijnlijk was ik een nummer aan het schrijven in de avond maar moest ik weg. Ik ga altijd op het laatste moment weg dus moest ik snel mijn jas en schoenen aandoen. Om melodieën niet te vergeten neem ik ze altijd op als een iPhone memo, maar dat had ik door de haast deze keer niet gedaan. Op de fiets nam ik dus alsnog de zanglijn op, maar terwijl ik aan het zingen was fietste ik opeens langs twee mensen. Ik had ze niet gezien omdat het donker was. Als de verlegen jongen die ik ben, schaamde ik me kapot. Dat soort dingen ergeren me altijd aan mezelf, dat ik me dan vervelend voel om zo’n klein ding, ik wil namelijk heel graag de impulsieve spontane persoon zijn. Met de belachelijke titel “Oohohoo” probeerde ik een persoon te zijn die niet elk minuscuul ding overdenkt en gewoon rare dingen durft te doen. Vandaar dat die opname en het album Oohohoo heten.

‘Taylor Swift’? Een eerbetoon aan een beroemde artieste of meer aandacht door een beroemde persoon in de titel trekken?

Hahaha! Zeker geen eerbetoon en zeker niet voor aandacht. Zoals bij veel van mijn nummers gebruik ik (in dit geval) Taylor Swift slechts als een voertuig om mijn eigen psyche te verkennen. Die zin klinkt vreemd.

Wat zijn je plannen voor 2018?

Ik ben nu met een game bezig (www.facebook.com/worstgrimreaper) waarin Moon Moon Moon muziek een centrale rol speelt en ik ben sinds gister begonnen met de opnames voor het nieuwe album, waar ik very excited over ben!

Je kunt het werk van Moon Moon Moon beluisteren en kopen op Bandcamp:

https://themoonmoonmoon.bandcamp.com/