De Kift Live. Gebr. de Nobel, donderdag 7 december 2017

Foto: Wo.

Voor aanvang van het optreden van De Kift keken we uit op een opvallend leeg, maar tegelijkertijd ontzettend vol podium. Leeg omdat er geen enkele versiering of attribuut op het podium stond. Met uitzondering van een als schildersezel vermomde trapleer achter het drumstel. Heel atypisch. Vol omdat er zo ongelofelijk veel instrumenten op het podium stonden, hingen, lagen, met minstens zoveel microfoons. Overal monitoren en een eindeloze wirwar van snoeren. Dat beloofde nogal iets en dat werd ook helemaal waargemaakt.

Het attribuut hing ditmaal aan de zijkant van de zaal. Een neonkunstwerk met de letters die het woord bal vormen werd voor aanvang aangezet en lichtte de zaal fraai op.

Laten we er niet omheen draaien. De Kift maakt rare muziek. Muziek die vrijwel niemand anders maakt. Muziek die anders klinkt dan wat als de maat der dingen geldt; in 2017, maar ook in alle andere jaren hiervoor sinds ik de band volg. Ik ken ook heel veel mensen die dit afgrijselijk vinden. En toch weet ik bijna zeker dat zij er allemaal naast zitten. Wie bij een show van De Kift aanwezig is, wordt beroerd. Als ik om mij heen kijk tijdens een optreden, valt mij maar één ding op: iedereen lacht. Iedereen is geroerd door de muziek, de show, het enthousiasme en de energie die van het podium komt gutsen. En er wordt geluisterd naar teksten. Regelmatig klinkt er een lach of een commentaar op het verschil tussen wakker worden in het groen; en in een groene greppel.

"Ik hou van iedereen". Foto: Wo.

De Kift stond met veel mensen op het podium. Meer dan ooit durf ik net niet te zeggen. Een cello en viool waren geheel nieuw en drie toeteraars(ters). Meer dan ooit stapte Ferry Heijne opzij voor bijdragen van andere bandleden. Dat maakte de show uitzonderlijk divers. Het slalommen om op het juiste moment op de juiste plek te zijn, een microfoon te vinden om mee te zingen, de instrumenten van Ferry te ontwijken, het was nog lastiger dan anders.

De show was nog niet perfect. Af en toe leek het niet allemaal op zijn plek te vallen, simpelweg omdat de routine nog ontbreekt in dit grote collectief. Toch waren dat pluisjes op een vers gestoomde en geperste broek. Het enorme gevoel dat 'Bal' uitstraalt (lees de recensie hier: http://wonomagazine.blogspot.nl/2017/12/bal-de-kift.html), werd perfect gevangen op het podium. De arrangementen zijn zo goed uitgewerkt, zowel instrumentaal als vocaal. De enorme gelaagdheid van de plaat, waarin de weemoed wordt gestold tot iets prachtigs, schitterde op het podium. Zo weelderig lieten de muzikanten alles zwieren. Hier werd hoekige muziek waarlijk rond gemaakt. Een voorbeeld hiervan is ook de fretloze bas waar op wordt gespeeld door Mathijs Houwink. Dat geeft nogal een ander geluid.

Foto: Wo.

Op de juiste momenten werden iets uitbundigere nummers uit het verleden ertussen gegooid, maar echt nodig was dit uiteindelijk niet. Meer een fantastisch extraatje. De nieuwe songs hadden de volkomen aandacht van de zaal. De Kift is ook avontuur waar de bezoeker zich aan laaft. Het grote gebaar ontbrak meer bij Bal dan ooit te voren. Dat heeft deels te maken met de kleinere rol die Ferry Heijne zich zelf toebedeeld heeft, maar meer met de hoofdrol die de muziek opeist.

Met 'Bal' opende en sloot de show (voor de toegift). Met dit nummer heeft De Kift een kroon op haar werk gezet. Al de allereerste keer dat ik het nummer hoorde, aan het einde van de 'Bidonville' show of in de Paradijskerk in Rotterdam tijdens de 'Wee Mij' toer, ik weet het niet meer, maakte het een verpletterende indruk op me. 'Bal' is het ultieme De Kift gevoel, gevat in een bal energie in muziek en gebaar. 'Bal' is alles waar De Kift voor staat. Vanaf de knallende gitaarriff is het FEESTE!

Foto: Wo.

Daarna nog een prachtige toegift in de vorm van een 'Beguine' gespeeld op cello, een trompet viool en drie ukeleles. Met uitzondering van Mathijs Houwink stond er niemand van de kern van De Kift op het podium. De Vlaamse dames zongen een prachtig duet.

Met een heerlijke versie van 'Witte Haring' kwam er een einde aan een feestelijke avond. De ter plaatse gemaakte kunstwerken van drummer Wim ter Weele gingen grif van de hand. De nieuwe cd met velen mee naar huis.

Het is drummer Wim die het De Kift gevoel perfect weer geeft. Op het podium is er niemand die droeviger kan kijken dan hij. Alle leed van de wereld straalt van zijn gezicht en lichaamshouding af. In de zaal na afloop is er geen grotere en blije lach te zien dan de zijne. Het feest is geweest, maar de herinnering blijft en maakt telkens blij.

Foto: Wo.

Ik zou het bijna vergeten na al dit muzikale geweld, maar er was een voorprogramma. Ik kwam tijdens de show binnen en het eerste wat ik hoorde was een discussie tussen de twee dames op het podium over hoe het nummer ook al weer heette. Het bleek 'Getatoeëerde Pik' te zijn. O.k., dacht ik, dat kan nog wat worden.... Al snel bleek dat Nancy Kleurenblind & de Zingende Roadie een allercharmantste show stonden te geven met heel erg leuke liedjes. Een basgitaar zoals ik er nog nooit eerder een zag (een Vox Apache basgitaar) en elektronica dat allerlei dingen "uit het kastje" produceerde, aangevuld met allerlei live gespeelde geluiden waren het instrumentarium. Veel gekleurde lichtbandjes de versiering. De twee stemmen van de dames deden de rest. Apart in alles is deze act, inclusief de presentatie die, waarschijnlijk, bewust wat knullig over komt. Ondertussen wordt het ene na het andere prima liedje gespeeld. De basis mag dan knullige disco zijn, wat daar overheen gelegd wordt is niets mis mee. Alweer verwijs ik maar eens naar Carol Cleveland Sings uit Philadelphia. Dat duo kan dit ook zo leuk.

De aandacht kregen de dames met een "schokkende opmerking". Deze vasthouden bleek een eitje en dat is verre van iedere openingsact gegeven. Een prima kennismaking dus.

Wo.

Bal is verkrijgbaar op de website van De Kift en daar staat hun verdere speelschema: Ga dat zien!

http://dekift.nl/

Dit heb ik kunnen vinden van Nancy Kleurenblind:

https://www.youtube.com/watch?v=paPX5p9BCSo