The Jayhawks
maakten met Hollywood Town Hall uit 1992 en Tomorrow The Green Grass
uit 1995 twee platen die ik schaar onder het mooiste dat de alt-country
heeft voortgebracht.
Het zijn platen waarop de samenwerking tussen songwriters Gary Louris en Mark Olson de ene na de andere prachtsong oplevert.
Toen Mark
Olson de band in 1996 verliet zakte het niveau van de platen van The
Jayhawks helaas flink in. Pas toen Mark Olson in 2011 terugkeerde voor
het fraaie Mockingbird Time, maakte de band weer een plaat die
herinnerde aan hun twee meesterwerken uit de jaren 90.
De terugkeer
van de verloren zoon bleek helaas van korte duur, zodat The Jayhawks op
Paging Mr. Proust weer vrijwel volledig moeten vertrouwen op de skills
van Gary Louris. Het pakt verrassend goed uit.
Op haar
nieuwe plaat doet de band uit Minneapolis geen poging om het geluid van
haar twee beste platen te reproduceren, maar kiest het voor een geluid
waarin ruimte is voor steviger gitaarwerk en juist voor meer ingetogen
momenten.
Co-producers
Peter Buck en Tucker Martine geven het gitaarwerk van Gary Louris alle
ruimte, wat aan Neil Young (en soms ook aan Prince) herinnerende solo’s
oplevert. Hiertegenover staan meer ingetogen momenten, waarop de muziek
van The Jayhawks zwoel en dromerig klinkt. De hele plaat ademt, meer dan
we van de band gewend zijn, de sfeer van de jaren 60 en 70 en dat
klinkt bijzonder aangenaam.
Paging Mr.
Proust leunt vanwege het ontbreken van Mark Olson veel minder zwaar op
de voor de band zo kenmerkende harmonieƫn (zangeres Karen Grotberg doet
slechts een enkele keer een poging om het oude geluid te doen herleven),
maar hier staat voldoende moois tegenover.
Waar ik bij
de meeste vorige platen van de band, inclusief Mockingbird Time, na een
tijdje toch weer begon te verlangen naar Hollywood Town Hall of Tomorrow
The Green Grass, klinkt Paging Mr. Proust zo anders dan deze
klassiekers dat dit verlangen dit keer achterwege blijft.
Het heeft
even geduurd, maar Gary Louris heeft zich eindelijk weten te
ontworstelen aan de gevolgen van de breuk met Mark Olson. Het levert een
plaat op die best in de schaduw mag staan van de twee alt-country
klassiekers die de band in een vorig leven maakte. Een onverwacht goede
terugkeer van deze grote band.
Erwin Zijleman
Je kunt hier luisteren naar 'The Devil Is In Her Eyes':
https://www.youtube.com/watch?v=anUIKX9gUg4
No comments:
Post a Comment