He digs me. Sunday Wilde

Ruim een half jaar geleden was ik al eens flink in de ban van deze plaat, maar op de een of andere manier kwam het helaas niet tot een recensie. Dankzij een nieuw persoffensief van Sunday Wilde zelf zat haar laatste plaat He Digs Me vorige week echter toch weer in de cd speler en was ik eigenlijk alleen maar meer onder de indruk dan een half jaar geleden.
 
Sunday Wilde is een Canadese muzikante, die al een aantal jaren aan de weg timmert, maar tot dusver in Nederland nauwelijks aandacht krijgt. Dat is nauwelijks te begrijpen wanneer de eerste noten van He Digs Me uit de speakers komen.
 
Sunday Wilde heeft een rauwe soulstem die je binnen enkele seconden compleet van je sokken blaast. Heel even lijkt het of Amy Winehouse is opgestaan, maar Sunday Wilde is uiteindelijk toch meer dan de zoveelste goede of zelfs hele goede soulzangeres.
 
De rauwe soulstrot van Sunday Wilde is zonder enige twijfel één van haar sterkste wapens, maar op He Digs Me blijkt het arsenaal van de Canadese ook ruim gevuld met andere wapens. Zo laat Sunday Wilde zich in muzikaal opzicht inspireren door een opmerkelijk breed palet aan stijlen en genres. Dit varieert van soul en blues tot rock ’n roll en jazz, maar ook country en pop zijn bij Sunday Wilde in goede handen.
 
Sunday Wilde heeft hierbij een voorkeur voor wat traditioneel aandoende klanken en klanken die je mee terug nemen naar duistere nachtclubs uit vervlogen tijden. Sunday Wilde komt weliswaar uit het hoge Noorden van Canada, maar haar muziek is toch vooral gepositioneerd in het broeierige Zuiden van de Verenigde Staten.
 
Zeker wanneer Sunday Wilde gas terug neemt, is haar muziek opvallend beeldend. Luister naar de weemoedig klinkende trompet en saxofoon in een aantal tracks en je waant je midden in een film van David Lynch. Dat is deels de verdienste van de geweldige muzikanten die op He Digs Me te horen zijn. Met name de blazers trekken je steeds verder het Zuidelijke moeras in, maar ook het gitaarwerk op de plaat is van hoog niveau, zeker als de blazers even een stapje terug doen.
 
De geweldige instrumentatie is op zich al genoeg om de plaat keer op keer uit de speakers te laten komen, maar dan is er ook nog eens de geweldige stem van Sunday Wilde. In de eerste tracks moet ze nog even warm draaien, maar vervolgens stijgt Sunday Wilde in vocaal opzicht naar steeds grotere hoogten en kom je in een zoektocht naar vergelijkingsmateriaal uit bij de allergrootsten en hoor je flarden Patsy Cline, Bessie Smith en Billie Holiday. Geen misselijke namen. 

Sunday Wilde heeft niet alleen een geweldige stem, maar kan haar songs ook op fascinerende wijze voordragen, waardoor de plaat enorme impact heeft. Het is een impact die groeit door de grote diversiteit van de plaat. Sunday Wilde gaat aan de haal met meerdere genres en varieert hiernaast stevig in tempo. He Digs Me is hierdoor een buitengewoon fascinerende roller-coaster ride met alleen maar hoogtepunten.
 
Luister met nog wat meer aandacht naar deze plaat en je hoort de prachtige wisselwerking tussen zang en instrumentatie. Luister met nog wat meer aandacht naar de stem van Sunday Wilde en het kippenvel is met geen mogelijkheid meer te onderdrukken.
 
Sunday Wilde heeft met He Digs Me een uitzonderlijk goede en ook nog eens heerlijk eigenzinnige plaat gemaakt. Het is een plaat die je mee terug neemt naar een ver verleden, maar het is een verleden dat in deze vorm niet heeft bestaan. Van de opeens wat koudere Nederlandse herfst zit je in één keer aan de oevers van de Mississippi, keer op keer. Ga op zijn minst luisteren. Het risico dat je voorlopig niet meer zonder wilt is echter volledig voor eigen rekening.

Erwin Zijleman

Je kunt hier luisteren naar 'Why is that man telling me to hush?':

https://www.youtube.com/watch?v=HZ8_1Q9Hq7I

Je kunt de cd luisteren en kopen op de site van cd baby:

http://www.cdbaby.com/cd/sundaywilde4