We sat out in the naked rain. Wolf in Loveland

Wolf In Loveland debuteerde nog geen jaar geleden met een opvallend sterk titelloos debuut. De komst van Wolf In Loveland viel vorig jaar samen met de vermeende komst van de wolf naar Nederland en helaas trok de laatste meer aandacht dan het debuut van band uit Rotterdam. De vorig jaar aangetroffen wolf bleek al snel een flauwe grap, maar Wolf In Loveland is nog altijd bloedserieus. Nog geen jaar na het prima debuut ligt We Sat Out In The Naked Dawn in de winkel. Dat is snel. De tweede plaat na een goed ontvangen debuut ligt voor veel bands behoorlijk zwaar op de maag, maar Wolf In Loveland lijkt er geen enkele moeite mee te hebben gehad. Dat is knap, maar wat nog knapper is, is dat We Sat Out In The Naked Dawn de nodige groei laat horen. Het debuut van de band propte ik vorig jaar in het hokje folk, terwijl als meest voor de hand liggende vergelijkingsmateriaal Fleet Foxes werd aangereikt. Het hokje folk is nog steeds van toepassing op de muziek van Wolf In Loveland, al zoekt de band de grenzen van het genre meer dan eens op. Ook de vergelijking met Fleet Foxes gaat nog steeds op, al is We Sat Out In The Naked Dawn zo goed dat ik nog maar moet zien dat Fleet Foxes ooit met een plaat van dit niveau gaat terugkeren. Terug naar We Sat Out In The Naked Dawn. Op haar tweede plaat heeft Wolf In Loveland de invloeden uit de folk van het afgelopen decennium verruild voor muziek uit een verder verleden. We Sat Out In The Naked Dawn refereert meer dan eens naar muziek uit de jaren 70 en grijpt hierbij net zo makkelijk naar folkrock en countryrock als naar meer Westcoast pop georiënteerde muziek. Op één of andere manier slaagt Wolf In Loveland er echter ook in om muziek te maken die eigentijds aanvoelt. Dat hoor je direct in de openingstrack die strooit met zonnige gitaarloopjes die de lente onmiddellijk laten beginnen, maar ook refereert aan de even eigenzinnige als briljante muziek van The Go-Betweens of de legendarische gitaarplaten van het Excelsior label. Waar de komst van de wolf vorig jaar met angst en beven werd aangekondigd, maakt Wolf In Loveland muziek die je onmiddellijk wilt omarmen. We Sat Out In The Naked Dawn is een plaat die inspireert tot het noemen van vergelijkingsmateriaal, maar dit is al snel in zo’n ruime mate aanwezig dat het je duizelt (dan weer The Jayhawks, dan weer The Eagles, dan weer een eigenwijs gitaarbandje uit de jaren 90 of de terugkeer van Daryll-Ann). Stoppen met vergelijken en genieten van de prachtige songs is het devies en dat werkt perfect. Wolf In Loveland maakte vorig jaar een positieve indruk, maar heeft deze verruild voor een diepe indruk. De songs op de nieuwe plaat zijn van een hoog niveau en het zijn songs die de zon in je hoofd halen, maar ook de radartjes in datzelfde hoofd flink aan het werk zetten. De instrumentatie op de plaat is prachtig, zeker wanneer de band kiest voor wat meer ingetogen klanken. Ook de zang op de plaat is van grote klasse, waarbij de subtiel toegevoegde vrouwenstem zorgt voor extra diepte. We Sat Out In The Naked Dawn is een plaat die je bij eerste beluistering al vele jaren lijkt te kennen, waarna de plaat bij volgende beluisteringen alleen maar dierbaarder wordt. Kan het toeval zijn  dat tijdens het schrijven van deze recensie de zon weer doorbrak na een dag vol wolken? Nee, ik denk het niet. Wolf In Loveland leverde vorig jaar een meer dan aardig debuut af, maar verrast nu met een potentiële klassieker. Het is een klassieker die je mee terug neemt naar de jaren 70, maar hier niet blijft steken. Het is een klassieker die driftig strooit met hemelse gitaarloopjes en oorstrelende songs, maar het is tegelijkertijd een plaat die nergens de makkelijkste weg kiest. Zomaar één van de beste platen van het moment, nationaal en internationaal. Het maakt het des te schrijnender dat het vooralsnog behoorlijk stil blijft rond de tweede plaat van Wolf In Loveland. Geloof me, deze plaat verdient echt een veel en veel beter lot.

Erwin Zijleman

Je kunt hier naar 'The devil has no home' luisteren.