The wild, the wilderness. Rina Mushonga

Er zijn tijden geweest dat je er bijna over struikelde, maar op de één of andere manier zijn ze op het moment heel schaars. Dat is gek, want is de lente niet het ultieme seizoen voor platen van meisjes met een gitaar? Ik krijg er de laatste weken als groot liefhebber bijna ontwenningsverschijnselen van, maar gelukkig duikt er opeens weer één op. En wat voor één. Met het predicaat ‘meisje met gitaar’ doe je Rina Mushonga overigens flink te kort. De momenteel vanuit Nederland opererende singer-songwriter met Nederlandse en Zimbabwaanse wortels (die overigens opgroeide in India, Zimbabwe en Londen), doet op haar debuut The Wild, The Wilderness veel meer dan het gemiddelde meisje met gitaar. Natuurlijk heeft ook Rina Mushonga haar voorbeelden. Dat zijn wat mij betreft met name Tracy Chapman, Joan Armatrading en Christine McVie (Fleetwood Mac). Met Tracy Chapman en Joan Armatrading deelt Rina Mushonga de ruwe emotie in haar songs en net als Christine McVie is Rina Mushonga in staat om popsongs te schrijven en te vertolken die na één keer horen memorabel zijn en je ook nog eens stevig bij de strot grijpen vanwege alle onderhuidse spanning en emotie. Rina Mushonga is echter om meerdere redenen geen doorsnee meisje met gitaar. The Wild, The Wilderness heeft een verrassend vol, meer band georiënteerd, geluid en het is een geluid dat makkelijk buiten de vaste kaders van de Amerikaanse singer-songwriter muziek treedt. Rina Mushonga vindt haar voorbeelden misschien vooral in de Verenigde Staten, maar ze is haar Afrikaanse wortels zeker niet vergeten en voegt op speelse en tegelijkertijd ook subtiele wijze Afrikaanse invloeden toe aan haar muziek. Rina Mushonga is bovendien een stuk getalenteerder dan het gemiddelde meisjes met gitaar. Haar gitaarspel heeft een bijzondere klank en dynamiek en klinkt heerlijk vol, terwijl haar stem meerdere kanten op kan. De songs van Rina Mushonga doen soms wel wat denken aan die van Tracy Chapman, maar haar stem heeft een aanmerkelijk groter bereik, waardoor Rina Mushonga ook kan opschuiven in de richting van de zoetgevooisde klanken van Christine McVie. Over Christine McVie gesproken: een aantal songs op The Wild, The Wilderness had met een beetje fantasie op Rumours, of beter nog Tusk, kunnen staan, maar hebben op hetzelfde moment een uniek eigen geluid. Ondanks mijn voorliefde voor meisjes met een gitaar, moet ik in alle eerlijkheid concluderen dat het gros ervan keurig binnen de lijntjes kleurt. Rina Mushonga doet dat zeker niet. Ze gebruikt andere kleuren dan de meest van haar collega’s en lijntjes zijn er om flink doorheen te kleuren. Het maakt van The Wild, The Wilderness een spannende en sprankelende plaat. Het is een plaat die de zomer laat beginnen in maart, maar het is ook een plaat die veel meer biedt dan zonnestralen. De songs van Rina Mushonga zitten bijzonder knap in elkaar en vertellen ook nog eens verhalen die er toe doen. Al met al kan ik The Wild, The Wilderness alleen maar binnenhalen als een sensationeel goed debuut. Dat het een debuut van eigen bodem is geeft de plaat nog veel meer glans, al moet ik ook concluderen dat Nederland veel te klein is voor een muzikant van het kaliber van Rina Mushonga.

Erwin Zijleman

Je kunt hier naar 'Eastern highlands' luisteren