Haul away! Liz Green

O, Devotion! van de Britse singer-songwriter Liz Green was drie jaar geleden een hele bijzondere plaat. Op haar debuut verenigde Liz Green stokoude muziek uit de Amerikaanse Appalachen met al even antieke muziek uit de Amerikaanse en Europese nachtclubs uit de jaren 30 van de vorige eeuw. Liz Green deed hierbij niet haar best om de muziek uit vervlogen tijden nauwgezet te reproduceren, maar vermengde alle invloeden tot een bijzonder eigen geluid, dat vervolgens uniek werd door haar bijzondere, soms wat onvaste, maar altijd bijzonder emotievolle stem. O, Devotion! was zo’n debuut waar je helemaal stuk van was of waar je niets van moest hebben en dat geldt waarschijnlijk ook voor opvolger Haul Away!. De cover van Haul Away! ziet er, zeker vergeleken met de cover van het debuut van Liz Green, opvallend modern uit, maar in muzikaal opzicht is er eigenlijk niet zo gek veel veranderd, waardoor de frisse en kleurige cover eigenlijk niet zo goed past bij de muziek. Liz Green maakt nog altijd muziek die is verankerd in het verre verleden en zingt nog altijd op unieke wijze. Haul Away! laat goed horen dat Liz Green dit keer een iets ruimer budget had voor het opnemen van haar plaat. De tweede van Liz Green klinkt een stuk beter dan zijn voorganger, maar dit is gelukkig niet ten koste gegaan van de rauwe emotie waar de muziek van Liz Green het voor een belangrijk deel van moet hebben. De instrumentatie op Haul Away! is uiterst subtiel en bijzonder stemmig. Liz Green heeft soms genoeg aan een pingelende piano en vormt vervolgens met haar stem warmte en emotie toe. In muzikaal opzicht hebben invloeden uit antieke nachtclub jazz aan terrein gewonnen en dit bevalt me eigenlijk wel. Mede door de prachtige instrumentatie (met een volop op de voorgrond tredende piano en prachtig subtiele blazers) voelt Haul Away! aan als een warm bad. Waar Liz Green op haar debuut nog wel wat kil kon klinken is Haul Away! een heerlijk warmbloedige plaat vol gloedvolle songs. De instrumentatie op Haul Away! is veel mooier dan die op zijn voorganger, maar Liz Green is ook beter gaan zingen, waarbij ze haar unieke geluid gelukkig heeft behouden. Haul Away! laat bovendien veel betere songs horen dan O, Devotion!. Bij beluistering van alle elf songs op de tweede plaat van Liz Green zit je op het puntje van je stoel en vraag je je steeds weer af welke kant het op zal gaan. Liz Green maakt nog altijd muziek waar je heel warm van wordt of die je helemaal koud laat. Persoonlijk behoor ik inmiddels heel duidelijk tot het eerste kamp. Liz Green verraste drie jaar geleden met een mooi en bijzonder debuut, maar schaart zich met deze tweede plaat tussen de weinige vrouwelijke singer-songwriters met een volkomen uniek eigen geluid. Dat is knap. Heel knap zelfs.

Erwin Zijleman

Je kunt hier luisteren naar 'Where the river don't flow'.