Blood hot. Tess Parks

Tess Parks is een jonge Canadese muzikante die haar muziek omschrijft als "lo-fi alternative drones with a hypnotica vibe". Ze werd in Londen ontdekt door de legendarische Alan McGee (de oprichter van Creation Records en Poptones Records en de drijvende kracht achter bands als The Jesus And Mary Chain, Primal Scream, My Bloody Valentine, Oasis en The Libertines) die haar onlangs "a true believer in the church of rock ’n roll" noemde. Dat klinkt allebei veelbelovend en Blood Hot maakt de hoge verwachtingen wat mij betreft waar. Meer dan waar zelfs. Tess Parks klinkt op haar debuut meer dan eens als Mazzy Star in haar beste dagen. Dat leek een paar maanden geleden nog een flink gat in de markt, maar dit gat werd een paar weken geleden al opgevuld door de eigenlijk door niemand meer verwachte wederopstanding van Mazzy Star (voor mij toch één van de platen van het jaar). Het is daarom goed dat het debuut van Tess Parks weliswaar wat doet denken aan de muziek van Mazzy Star, maar toch ook duidelijk anders klinkt. Zo doet de stem van Tess Parks wel wat denken aan die van Mazzy Star’s Hope Sandoval, maar is deze toch beduidend minder zwoel en verleidelijk, wat de muziek van de Canadese een stuk onderkoelder en afstandelijker maakt. Ook in muzikaal opzicht blijft het bij raakvlakken met Mazzy Star. Blood Hot is vergeleken met de platen van Mazzy Star (misschien uitgezonderd het debuut, dat overigens werd opgenomen voordat Tess Parks werd geboren of in ieder geval de luiers was ontgroeid), veel rauwer, gruiziger en experimenteler. Tess Parks heeft zich omringd met een buitengewoon talentvolle band, waarvan met name de gitarist veel indruk maakt. Deze gitarist schudt op Blood Hot het ene na de andere briljante en breed uitwaaiende gitaarloopje uit de mouw, wat Blood Hot een bijna hypnotiserende werking geeft. Het zijn gitaarklanken die prachtig klinken bij de dromerige stem van Tess Parks en haar muziek waarin gelijke delen psychedelica, shoegaze, noisepop en dreampop zijn verwerkt. In de meest dromerige tracks op Blood Hot ligt de vergelijking met Mazzy Star nog wel voor de hand, maar zeker in de wat stekeligere tracks lijkt het soms wel of na Mazzy Star ook Nico is opgestaan (wat nog een stuk knapper zou zijn dan de wederopstanding van de band van Hope Sandoval). Het zijn tracks die wat minder makkelijk overtuigen dan de heerlijk dromerige tracks, maar uiteindelijk valt veel op zijn plaats. In een jaar waarin shoegaze en dreampop aan hun zoveelste jeugd zijn begonnen, is het debuut van Tess Parks voor een enkeling misschien wat veel van het goede, maar een ieder die na de comeback van Mazzy Star nog toe is aan een extra portie trippy psychedelica met gruizige gitaren is bij Tess Parks aan het juiste adres. Prima plaat als je het mij vraagt en deze groeit nog wel even door ook.

Erwin Zijleman

Je kunt hier naar 'Somedays' luisteren.