Mug museum. Cate Le Bon

Het is voor mijn gevoel nog niet zo heel lang geleden dat Cyrk van Cate Le Bon verscheen, maar de doorbraakplaat van de singer-songwriter uit Wales blijkt al weer ruim anderhalf jaar oud. Inderdaad de hoogste tijd dus voor een nieuwe plaat: Mug Museum. Over Cyrk schreef ik ruim anderhalf jaar geleden het volgende: "De muziek van Cate Le Bon is zeker niet alledaags. Haar mix van oude folk, psychedelica, lo-fi, psych-folk en Krautrock klinkt als Nico geproduceerd door Syd Barrett, als PJ Harvey die met een tijdmachine is afgereisd naar de hoogtijdagen van de Krautrock of als Sandy Denny die verstrikt is geraakt in het web van Devendra Banhart. Cyrk staat vol met gruizige en vaak wat rammelende popliedjes met inventieve gitaarlijnen, een drammerig orgeltje, spaarzame maar trefzekere accenten van andere instrumenten en de bijna pastoraal aandoende vocalen van de singer-songwriter uit Wales. Het is muziek die met een beetje fantasie uit de jaren 60 had kunnen stammen, al kan alle eigenzinnigheid die er in is te horen alleen maar uit het heden komen. Bij oppervlakkige beluistering blijft de muziek van Cate Le Bon op Cyrk niet echt hangen, maar wanneer je de tijd neemt voor deze plaat openbaart zich een prachtig dromerig geluid dat een bijna hypnotiserende uitwerking heeft". Dit is misschien wel heel makkelijk knippen en plakken, maar het is ook zeker van toepassing op Mug Museum en mooier kan ik het eerlijk gezegd niet verwoorden. Ook op Mug Museum maakt Cate Le Bon weer muziek die totaal anders klinkt dan die van haar collega singer-songwriters in het hokje eigenzinnige folk. Cate Le Bon heeft het natte Wales inmiddels verruild voor het zonnige Los Angeles, maar zonnestralen krijgen op Mug Museum niet veel kans. Als ik invloeden uit de Amerikaanse popmuziek moet aanwijzen, kom ik uit in het New York van de late jaren 60 en late jaren 70. Zeker het bijzondere gitaarwerk op de plaat doet denken aan de donkere new wave uit de hoogtijdagen van de CBGB club, terwijl elders invloeden van The Velvet Underground nadrukkelijk aan de oppervlakte komen (en niet alleen vanwege de stem van Cate Le Bon die nog steeds wat aan Nico doet denken), maar verder is Cate Le Bon gelukkig vooral Cate Le Bon gebleven. Waar ik anderhalf jaar geleden in eerste instantie niet wist wat ik hoorde, klinkt Mug Museum direct redelijk vertrouwd, maar de muziek van Cate Le Bon blijft bijzonder eigenzinnig. Het siert Cate Le Bon dat ze niet al te makkelijk voortborduurt op Cyrk en steeds probeert om nieuwe wegen  in te slaan. Dat maakt ook van Mug Museum weer geen makkelijke plaat, maar het is wel een plaat die diep onder de huid kan kruipen. Daar heeft ook Mug Museum weer redelijk wat tijd voor nodig. Cate Le Bon maakt geen muziek waarbij je je direct comfortabel voelt. Hiervoor strijkt haar muziek net wat te vaak tegen de haren in en bieden haar songs bovendien wat te weinig houvast. Na een paar keer horen was ik echter weer helemaal om. Cate Le Bon is in de overvolle vijver met melancholische folkies een singer-songwriter die haar klassiekers kent, niet alleen in het genre maar ook ver daarbuiten. Al deze invloeden verwerkt de singer-songwriter uit Wales in een geluid dat talloze voelsprieten naar het verleden uitwerpt, maar de romp staat stevig in het heden. Mug Museum is net als Cyrk een buitengewoon knappe plaat vol bezwerende kracht.

Erwin Zijleman

Je kunt hier naar 'I can't help you' luisteren.