‘Een rommelplaat’ zo werd de nieuwe CD van
Bruce Springsteen aangeduid in de diverse recensies in de grote kranten. Maar
dat bepalen we liever zelf, dus hierbij ook de WoNo-bespreking.
Volgens de toelichting van Springsteen in het
cd-boekje hebben we de nieuweling te danken aan Tom Morello, invaller voor
Steve van Zandt tijdens het Australische deel van de laatste tour. Hij pushte
The Boss om een aantal songs die nog niet eerder waren verschenen, maar soms
wel live werden gespeeld, op te nemen, met het titelnummer als eerste.
Dat opening- en titelnummer swingt de pan uit. Koortje in het refrein, aanstekelijke drum- en blaaspartijen, rauwe Boss-stem. Oorspronkelijk geschreven door ene Tim Scott McConell. Mooi hoor. ‘Harry’s Place’ begint net als de kroeg die bezongen word donker, Bruce zijn stem laag en onheilspellend, vervormde stemmen op de achtergrond en ….de in 2012 overleden Clarence Clemons op Tenorsax. Stevige gitaarpartij op het eind. Dit is een mooi saluut to the Big Man! ‘American Skin (41 shots)’ is een aanklacht tegen het geweld in de Amerikaanse steden: ‘is it a gun, is it a knife, is it a wallet, this is your life…..you can get killed just for living in, your American skin’. Ingehouden woede door het hele nummer, pure emotie in het begin, dat uitwaaiert in een conventionele rocksong. Tussenconclusie: alleen al voor de drie eerste nummers moet je de cd kopen.
‘Just Like Fire Would’, een liedje van een de door Bruce bewonderde Australische punkband The Saints, klinkt eigenlijk direct als een Springsteen-klassieker. Met als onderwerp een scene uit het leven van een gewone man, in dit geval een chauffeur die een liefje voor de nacht treft in zijn motelkamer. Passend met lichte vrolijke muziek eronder. ‘Down in the Hole’, ook nog met Clemens, is minder aansprekend. Vervormde stem in het begin, die opeens overgaat in een normaal, nietszeggend beatje. Enige grappige is dat de kinderen Springsteen (voor de liefhebbers: Evan, Jessie en Sam) het achtergrondkoortje vormen. Het is te hopen dat ze ook aan leukere nummers van papa mogen bijdragen.
‘Heavens’ Wall’ is andere koek: gospel begin, 15 violen, 3 cellisten, 7 man achtergrondkoor, naast de gewone E-street bezetting. Als je naar de een van recente Springsteen-concerten bent geweest verleden jaar in Nijmegen, of het jaar daarvoor op Pinkpop, dan kan je het aanstekelijke ‘rasie your hands, raise your hands’ ongetwijfeld nog herinneren. Leuk hoor!
‘Frankie fell in love’ is rechttoe rechtaan, geen gedoe, geen ingewikkelde boodschap, simpel over twee mannen die een appartement delen. Volgens Bruce eigen zeggen geïnspireerd door de tijd dat hij samenwoonde met Little Steven van Zandt. Zonder pretenties stampen. ‘This is your Sword’ begint een beetje Keltisch, maar wordt dan een beetje saai braaf nummer, net zoals ‘Hunter of Invisible Game’.
‘The Ghost of Tom Joad’ is wel weer erg mooi. Maar dat wist de verstokte Springsteen-fan al, want het is natuurlijk het titelnummer van de CD die in 1995 werd uitgebracht. Maar deze versie is wel indringender en spannender. Het zachte ‘The Wall’ gaat Bruce zeer na aan het hart. Hij schreef het na een bezoek aan het gelijknamige monument in Washington voor de omgekomen militairen tijdens de Vietnamoorlog. In bijzonder zijn vriend Walter Cichon, die in de jaren zestig samen met zijn broer de hotste rockband van New Jersey had, The Motiffs. Zij waren een voorbeeld voor iedereen in die tijd in die scene, ook voor Bruce.
‘Dream Baby Dream’ sluit de cd vervolgens erg saai en rustig af.
Ik kan de pers wel volgen als zij bedoelen dat het geen thematische cd is geworden, of een cd met een dominante sfeer. Maar de kwaliteit van de songs is hoog, dus hier is van rommel zeker geen sprake. Persoonlijk vind ik High Hopes beter dan voorganger 'Wrecking Ball' (klik hier voor HareD's recensie), of 'Working on a Dream'.
HareD
Je kunt hier luisteren naar 'High hopes'
Dat opening- en titelnummer swingt de pan uit. Koortje in het refrein, aanstekelijke drum- en blaaspartijen, rauwe Boss-stem. Oorspronkelijk geschreven door ene Tim Scott McConell. Mooi hoor. ‘Harry’s Place’ begint net als de kroeg die bezongen word donker, Bruce zijn stem laag en onheilspellend, vervormde stemmen op de achtergrond en ….de in 2012 overleden Clarence Clemons op Tenorsax. Stevige gitaarpartij op het eind. Dit is een mooi saluut to the Big Man! ‘American Skin (41 shots)’ is een aanklacht tegen het geweld in de Amerikaanse steden: ‘is it a gun, is it a knife, is it a wallet, this is your life…..you can get killed just for living in, your American skin’. Ingehouden woede door het hele nummer, pure emotie in het begin, dat uitwaaiert in een conventionele rocksong. Tussenconclusie: alleen al voor de drie eerste nummers moet je de cd kopen.
‘Just Like Fire Would’, een liedje van een de door Bruce bewonderde Australische punkband The Saints, klinkt eigenlijk direct als een Springsteen-klassieker. Met als onderwerp een scene uit het leven van een gewone man, in dit geval een chauffeur die een liefje voor de nacht treft in zijn motelkamer. Passend met lichte vrolijke muziek eronder. ‘Down in the Hole’, ook nog met Clemens, is minder aansprekend. Vervormde stem in het begin, die opeens overgaat in een normaal, nietszeggend beatje. Enige grappige is dat de kinderen Springsteen (voor de liefhebbers: Evan, Jessie en Sam) het achtergrondkoortje vormen. Het is te hopen dat ze ook aan leukere nummers van papa mogen bijdragen.
‘Heavens’ Wall’ is andere koek: gospel begin, 15 violen, 3 cellisten, 7 man achtergrondkoor, naast de gewone E-street bezetting. Als je naar de een van recente Springsteen-concerten bent geweest verleden jaar in Nijmegen, of het jaar daarvoor op Pinkpop, dan kan je het aanstekelijke ‘rasie your hands, raise your hands’ ongetwijfeld nog herinneren. Leuk hoor!
‘Frankie fell in love’ is rechttoe rechtaan, geen gedoe, geen ingewikkelde boodschap, simpel over twee mannen die een appartement delen. Volgens Bruce eigen zeggen geïnspireerd door de tijd dat hij samenwoonde met Little Steven van Zandt. Zonder pretenties stampen. ‘This is your Sword’ begint een beetje Keltisch, maar wordt dan een beetje saai braaf nummer, net zoals ‘Hunter of Invisible Game’.
‘The Ghost of Tom Joad’ is wel weer erg mooi. Maar dat wist de verstokte Springsteen-fan al, want het is natuurlijk het titelnummer van de CD die in 1995 werd uitgebracht. Maar deze versie is wel indringender en spannender. Het zachte ‘The Wall’ gaat Bruce zeer na aan het hart. Hij schreef het na een bezoek aan het gelijknamige monument in Washington voor de omgekomen militairen tijdens de Vietnamoorlog. In bijzonder zijn vriend Walter Cichon, die in de jaren zestig samen met zijn broer de hotste rockband van New Jersey had, The Motiffs. Zij waren een voorbeeld voor iedereen in die tijd in die scene, ook voor Bruce.
‘Dream Baby Dream’ sluit de cd vervolgens erg saai en rustig af.
Ik kan de pers wel volgen als zij bedoelen dat het geen thematische cd is geworden, of een cd met een dominante sfeer. Maar de kwaliteit van de songs is hoog, dus hier is van rommel zeker geen sprake. Persoonlijk vind ik High Hopes beter dan voorganger 'Wrecking Ball' (klik hier voor HareD's recensie), of 'Working on a Dream'.
HareD
Je kunt hier luisteren naar 'High hopes'
No comments:
Post a Comment