Cerulean salt. Waxahatchee

De komende weken laat ik me vooral inspireren door de stapel platen die tot dusver om uiteenlopende reden niet aan bod is gekomen en door de jaarlijstjes van de betere muzieksites en tijdschriften. Het jaarlijstje van PopMatters laat nog even op zich wachten (de online media hebben immers geen haast), maar de uitstekende Amerikaanse muzieksite heeft wel alvast de lijst met de leukste tien indie rock platen van 2013 gepubliceerd. Hierin bekende namen als Savages, My Bloody Valentine en The National, maar ook een aantal nieuwe namen, waaronder de naam die uiteindelijk de eerste plek wist te veroveren: Waxahatchee. Waxahatchee is het alter ego van de Amerikaanse singer-songwriter Katie Crutchfield en Cerulean Salt is haar tweede plaat. Haar vorig jaar verschenen debuut trok niet al teveel aandacht, maar dat is, zeker in de Verenigde Staten, wel anders voor haar tweede plaat. Katie Crutchfield komt uit Birmingham, Alabama, en ontleende haar alter ego aan de naam van haar ouderlijk huis in de Zuidelijke staat. Waxahatchee, die het broeierige Alabama jaren geleden al verruilde voor New York,  heeft haar wortels in de punk, maar maakt inmiddels muziek die met enige fantasie ook in het hokje singer-songwriter is te proppen. Het is wel singer-songwriter muziek die de grenzen van het genre opzoekt. Waxahatchee doet dat aan de ene kant door zo nu en dan stevige gitaren op te nemen in haar songs en aan de andere kant door minstens net zo eigenwijs te zijn als Liz Phair in haar jongere jaren (Cerulean Salt heeft zeker raakvlakken met het door Liz Phair nooit meer benaderde Exile In Guyville uit 1993). Waxahatchee is hiernaast ook niet bang voor ingetogen akoestische songs met een lo-fi gevoel. Het maakt van Cerulean Salt een bijzondere plaat, die raakt aan van alles en nog wat (naast Liz Phair hoor ik ook wel wat van PJ Harvey, Cat Power, Kristin Hersh, zeker Juliana Hatfield, Ani DiFranco en Sleater Kinney), maar uiteindelijk toch vooral een fris en avontuurlijk eigen geluid laat horen. De muziek van Waxahatchee is de ene keer rauw en de volgende keer zoet en heeft eigenlijk altijd een hoog DIY karakter. Cerulean Salt is in principe een plaat die door vele 'angry young women' gemaakt zou kunnen worden, maar je moet het nog wel even doen en dat blijkt in de praktijk tegen te vallen. Op de instrumentatie, de productie, de zang en de songs valt zeker wat af te dingen, maar op een of andere manier raakt de muziek van Waxahatchee mij. Vooral door het grillige gitaarspel en de bijzondere zang. Waxahatchee heeft niet de ambitie om door te breken naar een groot publiek en heeft zich niet omringd met hippe producers. Het is zo op zijn tijd een verademing. Wat Cerulean Salt uiteindelijk zo bijzonder maakt is de emotionele lading van de muziek van Waxahatchee. Katie Crutchfield stort de nodige ellende over je uit en dat doet wat met je, of je het nu wilt of niet. Qua impact heeft de muziek van de Amerikaanse wel wat van de platen van Elliott Smith, een volgende grote naam die kan worden toegevoegd aan het al zo imposante rijtje hierboven. Een ieder die alleen af gaat op deze namen zal misschien wat teleurgesteld zijn door het wat rammelende Cerulean Salt, maar geloof me, dit is een groeiplaat en wat voor een. PopMatters wil nog wel eens overdrijven, maar in het geval van Waxahatchee hebben ze het aan het juiste eind.

Erwin Zijleman

Je kunt hier luisteren naar 'Peace and quiet'.