Nog een keertje

“Nog een keertje”, hoorde ik haar enigszins smekend zeggen toen ik de platenzaak in liep. Achterin de hoek zat een vrouw diep weggedoken in het oude luisterhoekje dat nog steeds bestond. Daar werden de oude grammofoonplaten beluisterd. Diep weggedoken, maar ze zag er ook best gelukkig uit. Een opvallende combinatie.

Nu ik beter keek was ze rond de vijftig en zag er goed uit voor haar leeftijd. Een beetje nieuwsgierig liep ik naar de draaitafel om te kijken wat ze aan het luisteren was. Tullio de Piscopo met ‘Stop Bajon’. Ik had er nog nooit van gehoord. Hoewel ze volledig opging in de muziek en me niet aan leek te kijken, kon ik in haar ogen kijken. Ik zakte er langzaam in weg ………. en stond in een discotheek. Aan de kleren te zien waren de zeventiger jaren voorbij.

Ik hoorde en voelde de muziek. Een heerlijk zomers vakantiegevoel. Ik keek om me heen en zag haar aan de bar met een man. Ze lieten juist hun glazen voor wat ze waren en gingen dansen. Haar wijde zomerse rok bewoog alle kanten op, alsof er een wind waaide die er in wekelijkheid niet was. Haar energie was enorm. Ze genoot, minutenlang. Het couplet werd herhaald: ‘Primavera, primavera, primavera……’.

Met het weinige Italiaans dat ik ken begreep ik dat het over de lente ging. En ineens, vlak voor mijn gezicht, leek de man op de dansvloer op te lossen. Langzamerhand verwaaide hij in haar lentebries. En toen stond ze alleen. De muziek hield op.

Ik kwam weer tot mezelf en ontdekte dat de vrouw rechtop was gaan staan. Ze zuchtte en liep de zaak uit. De verkoper kwam naast me staan en zei dat ze de plaat nooit kocht en alleen maar nu en dan kwam luisteren.

Iets in mij begreep dat, iets dat droefheid en geluk bij elkaar bracht. Ik ging in het platenhoekje zitten, liet ‘Een beetje verliefd’ opzetten en zakte in mijn eigen herinneringen weg.

WoNoVice

Tullio de Piscopo: Stop Bajon

André Hazes: Een beetje verliefd