Notenkraken, aflevering 1: Het mysterie Jack Lee

Notenkraken is een rubriek van de schrijver Glazu in WoNo Magazine, waarin hij aan de hand van een bekend of minder bekend nummer zijn fantasie op de loop laat. Resultaten uit het verleden en toekomstige verhalen treft u voortaan ook aan op het WoNoBloG. Dit is deel 1.

Een vrouw verlaat de zijdeur van een grote zaal in Los Angeles, California. De punthakken van haar kittige laarsjes klikken op de stenen. Het geluid wordt versterkt door de muren ter weerzijde van de smalle gang die naar de straat leidt. Zo juist is de soundcheck afgelopen. Ze gaat nog even terug naar het hotel. Misschien zit er nog een uurtje slaap in, voordat ze er vanavond weer moet staan. Wat is het snel gegaan, denkt ze, terwijl ze op de achterbank van de klaarstaande limo plaatsneemt. Nog maar een half jaar geleden kwam ineens, totaal onverwacht, de eerste doorbraak, in Australië nog wel, meteen gevolgd door Nieuw-Zeeland. ‘In the flesh’ werd zo maar nummer een. De hele eerste elpee was door iedereen al afgeschreven als een flop. Al die jaren hard werken leken voor niets geweest. Gelukkig had de band een contract voor drie platen. Toch, de flop maakte de druk niet minder. Op verzoek van de platenmaatschappij was er aan haar image gesleuteld. Door kleine accenten te veranderen, sloot ze beter aan op de punkbeweging zoals die in Groot-Brittannië was opgekomen in 1977. Die muziek is toch volledig gebaseerd op rock and roll en de betere pop uit de eerste helft van de jaren 60, alleen wat sneller gespeeld. Hoe goed dat valt, blijkt wel uit het succes van de versnelde covers die wij spelen in de set. Onze producer heeft zelf in die tijd in bands gespeeld en droeg nu nummers aan voor de band en niet de minste. Dus liep ze opeens op hoge hakken, in netkousen met een kort luipaardrokje, leren getailleerd jasje met veel ritsen en twee kleurig haar. Laat die A&R jongens en meisjes maar schuiven, dacht ze. De tweede plaat was eigenlijk al klaar, toen opeens halsoverkop naar down under moest worden afgereisd. Wat een raar verhaal is het eigenlijk als ik er nog eens over na denk, dacht ze. Het bleek een fout te zijn van de programmamakers van het top 40 programma ‘Countdown’ in Sydney. Ze hadden gewoon de verkeerde band in de machine gestopt. Wie weet wat er was gebeurd als ze ‘X-offender’ echt hadden gespeeld. Misschien wel niets. Op het nummer dat ze wel afspeelden, kwamen zoveel reacties, dat het nummer de week er op de tip van de week was en daarna in de lijst binnenkwam, bleef stijgen en stijgen. De hele weg naar de nummer 1 positie begin december. (Sorry, Dutch fans, maar jullie hebben niet de eer de eerste nummer 1 hit van Blondie op je naam te hebben.) Vanaf dat moment keken we niet meer om. In plaats van Europa werd het schema omgegooid.  Eenmaal op tournee in dat eindeloze land kwam het nieuws uit Nederland: ook op nummer een, maar met ‘Denis’. Meteen in het vliegtuig naar Europa voor pers en de eerste optredens. Paradiso, dat was heel speciaal. Een andere set was nodig, want hier wilde men nummers van het tweede album horen, in Australië van het eerste. We hadden twee dagen om te repeteren, met een 10 uur jetlag! Inmiddels noemt niemand me meer bij mijn eigen naam. Ik ben synoniem geworden aan de band naam. Een tweede tour volgde down under en nu de eerste headline tour door de V.S. We zijn eigenlijk nauwelijks meer thuis geweest in N.Y.C. Het is een gekkenhuis geworden.

“Naar het hotel graag”, zei ze tegen de chauffeur. De auto reed weg, zacht zoevend, glijdend bijna, zoals alleen heel grote limo’s dat doen. Ze zakte weg in het pluche van de achterbank. Ze bekeek zich even in het kleine spiegeltje dat ze altijd bij zich draagt. De lijnen rond mijn ogen en mond verraden mijn leeftijd, dacht ze. Iedere avond werd ze aanbeden door fans. Elke avond leken ze wel jonger. Posters met mijn beeltenis hangen vast in vele jongenskamers. Ze moesten eens weten, dacht ze. Wat genoeg slaap, de juiste make-up en een zeer sexy outfit al niet vermogen. Vroeger was ze nooit opvallend geweest. Klein, mager, geen borsten. De meeste jongens zagen haar absoluut niet staan. Zeker niet op de middelbare school met haar brilletje op en een beugel in. Dat was 1959-1960. Moet je nu eens kijken. De meest sexy vrouw op aarde. Ze lachte er stil om in zichzelf. En voelde zich heel erg goed, merkte ze. Die aandacht is natuurlijk ook wel erg lekker. Ze herinnerde zich opeens die Nederlandse journalist van die muziekkrant. Bijna kwijlend hing hij over de tafel.

De chauffeur stopte een tape in de recorder. Ze wilde net vragen of hij niet uit kon blijven, toen de muziek inzette. Het was duidelijk een amateur opname, maar de song greep haar onmiddellijk. Wow! Ze spitste haar oren. Dit is geweldig. “Speel het nog eens”, vroeg ze toen de song was afgelopen. “Dit is de band van een vriend van mij, Jack”, sprak de chauffeur ongevraagd. “Kun je mij zo direct een kopie van het bandje geven?” Er moest alweer gedacht worden over een nieuwe elpee en zo veel nummers waren er nog niet. De druk van de platenmaatschappij was enorm. Er moet gecasht worden, dat is duidelijk. Deze song gaan we gewoon doen, besloot ze hier en nu. Ik kan het arrangement al in mijn hoofd horen. De advocaten regelen het maar met die Jack.

Van Jack Lee heeft de wereld niet zo veel meer vernomen, maar wie de elpee ‘Parallel lines’ van Blondie opzet, hoort eerst de klanken van een Amerikaanse wachttoon en dan: “I’m in the phonebooth, just the one across the hall". Haar stem rolt als het geluid van een boze kat, om in het refrein duidelijk kopjes te geven, smekend, maar dan: “If you don’t answer I’m gonna tear it off the wall”. Een grom in haar stem. Een kort lontje? Het is duidelijk dat ze iemand, een geliefde? Iets duidelijk wil maken. Neem nu toch op, “Don’t leave hanging on the telephone”. Het betekende uiteindelijk de zoveelste hit voor haar band binnen een dik jaar.

Bestaat toeval, dacht zij, achter in de limo. Of was deze chance meeting voorbestemd? Toeval of noodlot?

In ieder geval is “Hanging on the telephone van Jack Lee voor altijd aan de naam van Blondie verbonden.


Glazu

P.S. Jack Lee heeft meerdere nummers op zijn naam staan die zijn gecoverd door grotere artiesten. De bekendste is naast 'Hanging on the telephone', 'Come back and stay' van Paul Young. Hij is nog steeds actief in de muziekwereld.