Laat ik voorop stellen dat ik nooit iets heb gehad met de muziek van Whitney Houston. De muziek waarmee ze halverwege de jaren 80 doorbrak naar een wereldwijd publiek was zo glad als een aal en bovendien ben ik allergisch voor zangeressen die in iedere noot een paar stembuigingen verstoppen en hier was Whitney Houston een ware meester in. Desondanks had ik wel waardering voor Whitney Houston en rekende ik haar tot de grote soulzangeressen van de jaren 80 en 90. Ik heb ooit wel eens een Whitney Houston cd gekocht. Deze liet ik uit schaamte verzegelen in de platenzaak waar ik hem kocht, waarbij ik waarschijnlijk mompelde dat hij voor mijn kleine nichtje was. Op deze cd, Whitney uit 1987 (waarvan er overigens een slordige tien miljoen werden verkocht), staan een paar draken van ballads, een paar vlotte uptempo songs, maar ook een paar songs waarin Whitney Houston wat meer ruimte kreeg en liet horen wat ze in huis had. Die ruimte kreeg Whitney Houston helaas bijna nooit. Niet van haar platenmaatschappij die het commerciële succes tot de laatste druppel uitmolk, niet van haar producers die haar altijd in het gladde keurslijf dwongen en niet van haar man, de gewelddadige egotripper en nietskunner Bobby Brown (die in vocaal en muzikaal opzicht niet in de schaduw kon staan van zijn beroemde echtgenote en dat compenseerde met zijn vuisten). Wat je dan nog over houdt zijn de trouwe fans, maar ook hiermee had Whitney Houston geen geluk. Toen ze er gedurende de jaren 90 niet in slaagde om de overstap naar de dance muziek te maken, waren de meeste fans haar heel snel vergeten en toen ze het afgelopen decennium een paar maal een comeback probeerde te maken, werd ze in de meeste zalen van het podium gefloten. Wat een verschil met het onthaal dat een niets meer presterende Elvis kreeg toen hij in zijn laatste jaren hijgend en puffend het podium in Las Vegas beklom in zijn te strak zittende witte pak. Een muzikale held ben je tegenwoordig kennelijk niet meer voor eeuwig, maar hooguit voor een paar jaar. Ik zal Whitney uit 1987 vandaag niet opzetten, maar ga eens op YouTube speuren naar opnamen waarin Whitney Houston liet horen wat een geweldige zangeres ze was. In de tussentijd zingt Whitney daarboven waarschijnlijk een duetje met Sam Cooke, Otis Redding of Marvin Gaye en krijgt ze het applaus dat ze ook de afgelopen jaren zo had verdiend.
Erwin Zijleman
Voor meer van de hand van Erwin: http://dekrentenuitdepop.blogspot.com
No comments:
Post a Comment