Field Music (Measure). Field Music

Het schijnt dat de plaat al twee jaar uit is, maar ik hoorde hem dit weekend pas voor het eerst en vind hem zo goed, dat ik hem toch onder jullie aandacht wil brengen. De plaat brengt een even ingenieuze als spannende mix van bijna mathematische muziek en prachtige harmonieën. Ik hoor een band die nog klinischer is dan Talking Heads, terwijl ik steeds weer gegrepen wordt, door de schoonheid. Midlake komt direct naar boven, maar ook en waarschijnlijk daarom, The Moody Blues. Ik ben zwaar onder de indruk hoe Field Music tegelijkertijd een nummer als ‘Mind’ op kan kan roepen en ‘Question’. Bijvoorbeeld in ‘Them that do nothing’ is dit heel sterk. Dit is voor mij een volkomen nieuwe ervaring.

Field Music komt uit het Engelse Sunderland. Dit verbaasde mij, want ik schatte de band op Amerikaans in. Met die wetenschap in mijn achterhoofd hoor ik bij herbesluistering wel degelijk verwantschap met een band als Dogs Die In Hot Cars. Daarvoor hoorde ik ook The Posies, met name door de dubbele leadzang en het vol overgave opgaan in de opzwepende kwaliteit van meerstemmige samenzang. Daarnaast durf ik de invloed van The Beatles en Big Star te noemen. De zang in een nummer als ‘Clear water’ spreekt boekdelen. Elders op het album flirt de band met progressieve rock, in haar eigen totaal unieke stijl. Opnieuw wordt gehint aan The Moody Blues, maar ook aan Pink Floyd, maar volledig gestript van de bombast en lagen galm op de gitaren. Steeds opnieuw kom ik uit bij het avontuur dat de band aangaat met de zangmelodie en de muziek en daarmee met de luisteraar, die telkens wordt uitgedaagd Field Music te volgen rond de volgende spannende bocht. Het is onmogelijk te zien wat er achter ligt, maar onweerstaanbaar om niet te nemen.

Uit de informatie die ik verder heb gevonden blijkt dat Field Music niet de hoofdband is voor de leden, maar een van de projecten. Dit mag zo zijn, uit de kwaliteit van Measure spreekt dat dit veel meer is dan een hobby. De songs zitten goed in elkaar, terwijl het inventieve gitaarspel de nodige aandacht en zorg verraadt om met een kek loopje voor de dag te komen. Het is dit wat mij keer op keer verbaasd. Het klinkt zo ingetogen, alsof de rem er constant op staat en toch maakt het mij direct vrolijk. De totale uitbundigheid van Franz Ferdinand ligt vlak om de hoek, alsof ik het kan aanraken, terwijl de schoonheid van de meeste songs toch achter het matglas lijkt te zitten. Wie goed luistert, hoort die rem er wel degelijk af gaan en de schoonheid door de matglas heen spatten. 'You and I, met zijn "onderwater" gitaarlijntjes, kent een paar van die stille uitspattingen. 'The rest is noise' gaat bijna volledig los zelfs, dat zowel elementen van jazzrock, Mahavishnu Orchestra, als de pianoklank van 'Waterloo' in zich verenigt. Kom er maar op.

Field Music draait in principe rond de Broers Brewis, Peter and David. Zij vormen het hart, maken de muziek en zingen samen. Live worden ze bijgestaan door anderen. Als zij zin hebben, komt er een nieuw album. Dat is er overigens, ‘Plumb’, in februari 2012 (deze maand) uitgekomen. Ik wilde echter eerst mijn lof uit strooien over dit album. 20 Songs sterk en van een betoverende schoonheid. Het is nooit te laat om goede en mooie muziek te ontdekken.

Wo.