Interview with singer-songwriter Shane Alexander

Interview with Shane Alexander for WoNo Magazine
by Wout de Natris

Copyright WoNo Magazine 2011

'Mono solo' was one of my favourite albums of 2010. When Shane Alexander played the Q-Bus in Leiden in 2011 I was enraptured by the way he made his songs come alive, with his presence, voice and guitar playing. Finally I got to see him, as I had missed previous gigs there, although we shook hands once after a Hackensaw Boys show at the Paradiso, where I missed him, but bought an album. After the summer I contacted him if we could do an interview, that was supposed to come out in the fall issue of WoNo Magazine. As due to circumstances the magazine is on hold for a while, it is premièred on the recently opened WoNoBloG. This makes the interview in some parts slightly outdated, but still shows a man of consideration, who is seriously dedicated to his career in music. At present Shane is working on new tracks and recording for a new album. Interview by Wout de Natris.

You’re latest album is called ‘Mono Solo’. Where does the title come from?

Basically, the title means "one, alone". I liked the idea of a record as a document on one guy's life.

Shane by Mocha Charlie

One of your songs is titled is ‘The fringes’. You sing “it’s better in the fringes”, but as a performer you’re always in the spotlights. This calls for an explanation.

Well, you're right. I'm not always in "The Fringes", but when I get home off the road things are different. I live 40 minutes outside of LA, where things are a lot slower. In my town, there aren't as many international rock and rollers, so sometimes I feel like I lead a double life - sometimes I'm your neighbor, then I slip away for months on end. I like that I can get out of the craziness and relax with my family and my guitars. I'm blessed to see many of the great cities of the world, but is is nice to slip back into The Fringes when the job is done.

How hard is it to find the balance between being an artist and the neighbour and keep up relationships with friends and relatives? Have e.g. modern media made this easier over the past years? (It seems to me you’ve struck that balance from what I read!) 
It's definitely tricky to balance a home life and a full-time music career, but I'm a testament to it being doable. My first record was called 'The Middle Way' which is a Buddhist term which means the "the path between
extremes leads to enlightenment". That idea works for me.

‘Find the light’ is just under a minute long. When did you realise that this was all it takes (supposing that you’ve tried to make it a “full” song)?

That was written almost as a mantra, for anyone who's life is complicated for whatever reason (which is really all of us). I liked that it was ending the record with a positive message. Life can be a bitch if you constantly wallow in past transgressions or constantly worry about the things you don't have. But once you focus on the good stuff, you begin to see life for the precious gift that it is. I went through a lot of soul-searching during the time I wrote this record and what I came up with is simply, "Find the Light" wherever you can. It's true that my first draft was short and I'd thought "I should flesh this out", but I really think it says what it needed to say. I liked the idea of it being short and a little unexpected.

What struck me on ‘Mono solo’ is the tremendous growth in richness and impact of your songs. (I have all your albums.) Dennis Kolen mentioned it on stage also. Was there a moment during the process of making the album that you became aware of this growth?

I've grown a lot since my first record, that's for sure. I'm always trying to connect on a deeper level. My best songs are always born in something real - be it my experience or from someone close to me. Times have gotten tougher for many in the last few years, and for some the future has become very uncertain. I started seeing friends and relatives begin to lose jobs, marriages, and their financial security - that's about as real as it gets. 

I don't know if there was a specific moment that I became aware of my growth, but burying one of my best friends was surely an eye opener. That day was full of so much sadness, but also so much beauty and such an outpouring of love. It was a very beautiful experience, despite being the most painful thing I've ever dealt with.

Who influenced you most as a musician?

There are obviously too many to mention them all, but as a kid I got into my dad's wonderful record collection. Simon and Garfunkel, Harry Chapin, Cat Stevens, and bands like Zeppelin, Sabbath, The Moody Blues, and The Beatles were a great thing for a kid to discover at 5-10 years old. I really feel like some of that music moved me to a cellular level. I picked up guitar at 10 and have never looked back. Listening to artists like Neil Young, Elliott Smith, Joseph Arthur, Jeff Buckley, Beck, and Ron Sexsmith continues to inspire me. I'm either listening to music all day or playing it.

Your albums are with a full band, your shows are done solo. How do you write your songs, with the album or live in mind?

I have no preconceptions about my music. I just want to write songs that can last. A good song will work in whatever configuration you want. When I write, sometimes I can hear the song with a full-band arrangement, and sometimes I'm totally surprised by the way things evolve in the studio. I don't tour with a band that often, but love it when I do.

Last summer you’ve toured extensively with Styx and Yes. How did this come about? What was your experience and was it hard to transpose your show from the club level to arenas? Do you have a good anecdote on either of the bands?

Jessica Loucks Shane at Red Rocks

Well, I had a friend at Yes' management who asked me if she could pitch me. Of course, I agreed. I had just come home from Holland and I ended up in the hospital having an emergency appendectomy. I was in hospital for three days and then learned I'd gotten this big tour and had three weeks to get my strength up. The first show was July 4th in Philly, and we were off! It was incredible. This wasn't my first major tour, but it was the biggest. I toured the US with Seal a few years ago, and Jewel a few times before that. For this tour with Styx and Yes I had a short set in front of up to 20,000 people per night. All shows were outdoor amphitheaters. I just tried to play my bigger, more uptempo songs and make sure my storytelling was spot-on. I was really happy with the response I got. As for anecdotes...coming off stage at Red Rocks in Denver to find Styx surprising me with a birthday cake and a wall of harmony singing happy birthday was pretty great. And just hanging out and talking about songwriting with Steve Howe was incredible - he's a God of rock for sure, but a total sweetheart. Everyone treated me so well. To share the stage with those two iconic bands was truly an honor. I had a blast!

By contrast. You’ve performed a few times in the Q-Bus in Leiden. Do you have any special memories of that venue?

I love Q-Bus. I have lots of great memories from there. It's a great listening room and the fans are always into it. The first time I played in Holland I met Dennis Kolen at Patronaat, and we quickly made friends - so I asked my label if we could get Dennis on the bill with me at Q-Bus a few nights later. We have had some great moments playing together on stage there. I think I've done Q-bus three times now. The second time I played Q-Bus, a nice guy named Fonz gave me a canal tour of Leiden, which was just lovely. Hans treats artists wonderfully and we always have a great dinner together with the crew and the performers. 

You’re a performer who seeks close contact with people in his audience after the show. What do you get out this, if anything?

I get a lot out of that, actually. When I'm an ocean away from home, it's because I want to connect with my audience. All the ups and downs of the road lead to one thing - your next show. Seeing the fans coming back each time I come over is the reason I do what I do. I have made many, many dear friends and fans in Holland and it's great to catch up with everyone face-to-face. I really do feel so at home there and I always look forward to coming back.

From your postings, but also your collaboration with Dennis Kolen in The Netherlands, I take it that you value working with and supporting fellow musicians. Why is this important to you and who should we watch in the future?

I'm no different from anyone else. When I see great talent, I get excited. Many of my best friends are unbelievably unique artists with something that I want the world to hear. If I find something that I think is cool, I do my best to spread the word. I'm not competitive like that. I'll always say "hey everybody, this is amazing - go check it out!". Speaking of Dennis, in May I did a record in Germany with Den and Eugene Ruffolo (from NYC) - we call the group The Greater Good - it's my first side project in a while. We're three individuals who came together to make an acoustic vocal record - like CSN or something. It came out really nice. It should come out by the end of the year.

You started out in different bands. What made you decide to pursue a solo career?

Shane by Moonie

To be in a real functioning band where everyone is contributing something is rare. I liked being in bands and I always wanted to find that magical combination of talents that would turn us into The Stones or Led Zeppelin. But, in my case the reality was that I was writing most or all of the material and I got tired of having to fight for every word or chord. I have faith in myself and in my songs and I enjoy the freedom to play what I want and with whomever I wish. In the past 5 years I've been fortunate to perform and record with some of the greatest guys in the business, and they are always there to make my music the best it can be.

Your first single of Mono Solo, "Good as Gold" made it into the Dutch chart, many of your songs have appeared in tv shows. How important is this kind of exposure for you and do you notice the effect afterwards?

Yes, I was thrilled when "Gold" got onto the Dutch pop chart - and we almost cracked the top 100. My second single" You Are the Light" will be next. When any song I care about gets heard by a large audience - be it onstage, on the radio, or TV, I feel like my music is getting out there. My songs have been used in many shows and films and I'm always grateful. It's a tough business, and any time you get to be heard in millions of living rooms around the world, it's a blessing. Every year I see my name growing in the marketplace. This isn't a hobby, this is my life. My goal is to headline theaters internationally, and as an indie you have to work twice as hard to make an impact. I'm cool with that.

You’ve already been working on new material. Can we expect a new album anytime soon?

Yeah, I'm writing a lot now that I have some time at home. I've toured so much this year that it's been hard to find some quiet time to finish new material. I have at least a record or two worth of new songs now. I still want to see Mono Solo get out there a bit further before I put out a new record. I hope to get my next release out in early 2012.

When can we see you perform in The Netherlands again?

I was hoping I'd get back by Christmas, but my schedule is filling up fast. I'm already booked into late November, so we'll see. I'll get back as soon as I can. Holland is my home away from home!

Thank you for time and I’m looking forward to hear you play again in the near future.

Proost, Wout! See you soon.

?Y ahora que hacemos? Jarabe de Palo

Yep, alles wordt gezongen in het Spaans en ik versta er op een enkel woord hier en daar na niets van. Toch is Jarabe de Palo uit Barcelona sinds de zomer van 1997 een van mijn meest favoriete bands. Dat zit zo. In juli 1997 trouwde mijn oud-huisgenoot Aaike in Spanje en we besloten met een hele groep uit mijn oude studentenhuis af te reizen naar Guadelajara om het trouwfeest bij te wonen. Nadat Aaike met zijn bruid was afgereisd naar Cuba, waar Pau Dones de inspriratie opdeed voor La Flaca -toeval bestaat niet- trokken wij via Madrid door naar Salamanca. Laten we het er op houden dat dit mijn laatste “studentendagen” waren. Tot diep in de nacht in de disco rondspringen en een gat in de dag slapen. In beide disco’s die wij bezochten achter het Plaza Major, werd heel veel Spice Girls gedraaid, na een paar uur kende ik de “Macarena”, maar ook een Spaans nummer, dat diep indruk op mij maakte. Uiteindelijk ben ik over een hekje geklommen,een steile trap op die aan de muur vastgeplakt zat, naar het platform van de dj. Met handen en voeten heb ik hem duidelijk gemaakt wat ik wilde hebben. Er stond “La flaca” op het briefje dat hij mij gaf en met dat in de hand liep ik de volgende ochtend een platenzaak in. Bingo! (12 jaar later kocht ik in dezelfde zaak Jarabe de Palo’s een-na-laatste plaat ‘Orquestra Reciclando’). Sindsdien heb ik steeds wel een manier gevonden om zijn platen in handen te krijgen, al werden er vanaf ‘Bonita’ nummers op de Nederlandse radio gedraaid en zelfs in kroegen en restaurants. Tot een echte doorbraak kwam het niet. Dat vind ik nog steeds ietwat onbegrijpelijk.

Tot mijn schande moet ik toegeven dat ik het uitkomen van Y ahora que hacemos? ("En, wat doen we nu?") heb gemist. Hij is al bijna een jaar uit. Soms gaat dat zo. Ik heb hem in nu huis en ben er ronduit blij mee. Wat mij opvalt is dat de plaat enorm energiek is, met veel uptempo rocksongs. Hij spreekt me enorm aan en is al ettelijke malen in mijn speler voorbij gekomen. De gitaren zijn absoluut dominant op een groot deel van dit album, strak, gedempt, met stevig scheurende solo’s. Al ziet zanger Pau Dones er op recente foto’s uit als een zwerver -dat vinden de meisjes niet leuk- hij rockt met de band als de beste op deze nieuwe plaat. 'Alas' kan funky genoemd worden, met een steeds opspringende gitaar eruptie. Hiermee heeft de band er een echt topnummer bij. Dat geldt ook voor 'La quiero a morir' dat hij zingt met Alejandro Sanz, een Spaanse zanger met tien eigen cds op zijn naam.

Bij betere beluistering blijkt al gauw dat niet alles rock is wat de klok slaat. ‘Frio’, de titel lijkt het al te suggereren, is zelfs iets te rustig, maar 'Niña Sara' is precies raak. De melodie is bijzonder prettig, terwijl Pau zijn eigen stem eerst twee, vervolgens verschillende keren laat harmoniëren. Dit is sowieso een trademark van hem. Daarnaast zingt hij meerdere duetten op deze cd, hetgeen zorgt voor een goede afwisseling. Zoals in 'Fin' met Carlos Tarque - McIan. Als vervolgens in 'Hice mal agunas cosas' in een heuse bluesrocker wordt losgebarsten is het feest compleet.

Y ahora que hademos? afluisterend, kom ik al snel tot de conclusie dat de band het hoge niveau van ‘Adelantando’ uit 2007 moeiteloos heeft vast gehouden. Dat betekent dat in mijn ogen er nu vijf absolute topalbums op naam van Jarabe de Palo staan en twee die niet aan deze hoge standaard voldoen. ('Orchuestra reciclando' tel ik als recycle album niet mee, al is het erg goed.)  De plaat eindigt met het stijlvolle, ietwat hoekige en daardoor Jarabe atypische, 'Breve historia de un musico persona'. Meteen zet ik het spetterende ‘Yep!’ weer op. Het is feest: yep yep yep yep yep yep yep! Jarabe rules en nu afwachten of hij in 2012 weer naar Nederland komt. Echt iedere keer weer een feest.

Wo.

Field Music (Measure). Field Music

Het schijnt dat de plaat al twee jaar uit is, maar ik hoorde hem dit weekend pas voor het eerst en vind hem zo goed, dat ik hem toch onder jullie aandacht wil brengen. De plaat brengt een even ingenieuze als spannende mix van bijna mathematische muziek en prachtige harmonieën. Ik hoor een band die nog klinischer is dan Talking Heads, terwijl ik steeds weer gegrepen wordt, door de schoonheid. Midlake komt direct naar boven, maar ook en waarschijnlijk daarom, The Moody Blues. Ik ben zwaar onder de indruk hoe Field Music tegelijkertijd een nummer als ‘Mind’ op kan kan roepen en ‘Question’. Bijvoorbeeld in ‘Them that do nothing’ is dit heel sterk. Dit is voor mij een volkomen nieuwe ervaring.

Field Music komt uit het Engelse Sunderland. Dit verbaasde mij, want ik schatte de band op Amerikaans in. Met die wetenschap in mijn achterhoofd hoor ik bij herbesluistering wel degelijk verwantschap met een band als Dogs Die In Hot Cars. Daarvoor hoorde ik ook The Posies, met name door de dubbele leadzang en het vol overgave opgaan in de opzwepende kwaliteit van meerstemmige samenzang. Daarnaast durf ik de invloed van The Beatles en Big Star te noemen. De zang in een nummer als ‘Clear water’ spreekt boekdelen. Elders op het album flirt de band met progressieve rock, in haar eigen totaal unieke stijl. Opnieuw wordt gehint aan The Moody Blues, maar ook aan Pink Floyd, maar volledig gestript van de bombast en lagen galm op de gitaren. Steeds opnieuw kom ik uit bij het avontuur dat de band aangaat met de zangmelodie en de muziek en daarmee met de luisteraar, die telkens wordt uitgedaagd Field Music te volgen rond de volgende spannende bocht. Het is onmogelijk te zien wat er achter ligt, maar onweerstaanbaar om niet te nemen.

Uit de informatie die ik verder heb gevonden blijkt dat Field Music niet de hoofdband is voor de leden, maar een van de projecten. Dit mag zo zijn, uit de kwaliteit van Measure spreekt dat dit veel meer is dan een hobby. De songs zitten goed in elkaar, terwijl het inventieve gitaarspel de nodige aandacht en zorg verraadt om met een kek loopje voor de dag te komen. Het is dit wat mij keer op keer verbaasd. Het klinkt zo ingetogen, alsof de rem er constant op staat en toch maakt het mij direct vrolijk. De totale uitbundigheid van Franz Ferdinand ligt vlak om de hoek, alsof ik het kan aanraken, terwijl de schoonheid van de meeste songs toch achter het matglas lijkt te zitten. Wie goed luistert, hoort die rem er wel degelijk af gaan en de schoonheid door de matglas heen spatten. 'You and I, met zijn "onderwater" gitaarlijntjes, kent een paar van die stille uitspattingen. 'The rest is noise' gaat bijna volledig los zelfs, dat zowel elementen van jazzrock, Mahavishnu Orchestra, als de pianoklank van 'Waterloo' in zich verenigt. Kom er maar op.

Field Music draait in principe rond de Broers Brewis, Peter and David. Zij vormen het hart, maken de muziek en zingen samen. Live worden ze bijgestaan door anderen. Als zij zin hebben, komt er een nieuw album. Dat is er overigens, ‘Plumb’, in februari 2012 (deze maand) uitgekomen. Ik wilde echter eerst mijn lof uit strooien over dit album. 20 Songs sterk en van een betoverende schoonheid. Het is nooit te laat om goede en mooie muziek te ontdekken.

Wo.

Sweet sour. Band of Skulls

Band of Skulls is een trio uit Southampton aan de Engelse zuidkust bestaande uit Russell Marsden, gitaar en zang, Emma Richardson, bas en zang en Matt Hayward op drums. Samen weten ze een muur van geluid op te trekken, die bijzonder overtuigend klinkt. In 2010 scoorde zij met ‘Baby Darling Doll Face Honey’ voor mij de plaat van het jaar. Hun mix van stevige rock met veel stops en starts in de nummers, in combinatie met de samenzang tussen man en vrouw betekende voor mij een onweerstaanbare combinatie, die ik tot de dag van vandaag regelmatig speel.

In de afgelopen maanden werd eerst een nieuwe single uitgegeven, het knallende ‘The devil takes care of his own’ en kwamen af en toe via Twitter links naar radio optredens voorbij. Bijvoorbeeld een geweldig radio optreden bij Giel Beelen op 3FM. Nu dus Sweet sour, het geduld beloond. Toch hield ik vooraf enige scepsis. Het zal niet voor het eerst zijn dat een band die ik bij de kennismaking heel hoog heb zitten, niet, soms nooit, met een passend vervolg weet te komen. Aan de andere kant zegt een van mijn beste vrienden tegen mij, “jij bent de bands die je goed vindt echt trouw”. Dat is ook zo.

Wat mij telkens weer opvalt, is dat de band het beheerst om in de stevige nummers de melodie volledig in het oog te houden, zodat er al gauw een invitatie tot mee springen en zingen wordt afgegeven. Waar ik geregeld gehoor aan geef, in huiskamer of in de keuken tijdens het koken. In de trein zal ook wel eens iemand opgekeken hebben van het lekker op en neer deinen van mijn hoofd. Harde nummers zijn echter niet het volledige plaatje. De rustige(re) nummers kenmerken zich vaak door een onderhuidse spanning, die de aandacht er goed bij laat houden. Maar nu heb ik het nog steeds over het debuut. Op naar Sweet sour.

In het algemeen wordt de lijn hard – zacht op Sweet Sour doorgetrokken. Het verrassingseffect is weliswaar weg, maar dat neemt niet weg dat in de eerste nummers de kwaliteit van het debuut moeiteloos wordt geëvenaard. In de reeds bekende nummers ‘Sweet sour’ en vooral ‘The devil takes care of his own’ gaat de zweep er flink overheen. In ‘Wanderlust’ gaat het pedaal van de plank af, terwijl ‘Lay my head down’ rustig een ballade genoemd kan worden. Van een prachtige schoonheid. Deze aanpak van een album doet me denken aan het debuut van zowel Jet als The Vines, al ontbreekt het Beatlesque bij Band of Skulls. De extreme variatie kan een probleem opleveren qua herkenbaarheid. Beide bands zijn nooit echt doorgebroken. Dat zou Band of Skulls ook te wachten kunnen staan. Wie voelt zich aangesproken en wie afgestoten binnen hetzelfde album?

Aan mij is de discussie niet besteed. In beide disciplines blinkt de band uit. Een kritiekpunt heb ik echter wel ten aanzien van Sweet sour. De tweede helft van het album gaat het tempo wel zeer omlaag en dreigt zelfs enige monotonie. Alsof de band (te) veel naar de band Low heeft geluisterd. Mooi, maar na drie nummers moet ik iets anders horen. De variatie en vooral de spanning die op 'BDDFH' tot het einde in stand bleef, luister eens naar de epische afsluiter ‘Cold fame’!, blijft nu achterwege. Ingetogen is het woord dat mij bij nummers als 'Hometowns' en 'Such a fool' te binnen schiet. Weliswaar benadert Emma en Russell’s samenzang de perfectie, soms bijna onderkoeld, toch slaat het oordeel niet onverdeeld ten gunste uit van Sweet sour uit.Uiteindelijk ontstaat zo het beeld van een grotendeels geslaagde, moeilijke, tweede plaat, maar is die horde niet volledig overtuigend door de band genomen. Toch weet ik nu al, dat ik Sweet sour heel veel ga draaien dit jaar. De lat lag met met 'BDDFH', simpelweg een van mijn favoriete cds aller tijden, ook wel heel erg hoog.

Wo.

Baby. Tribes

Laat ik het gemakshalve Britpop noemen, de muziek die deze nieuwe Engelse band maakt. Met hun debuutalbum Baby rammelen ze stevig aan de poort van eeuwige roem. Of dat hen ten deel zal vallen, dat valt natuurlijk te bezien, maar feit is, dat Tribes in ieder geval iets voor de eeuwigheid heeft vastgelegd. Baby klinkt ook alsof het zo bedoeld is. Ik voel me erg thuis binnen het album. Het is of ik de nummers al jaren ken Uiterst vertrouwd en zeer prettig in het gehoor liggend.

De band bestaat sinds 2010 en staat op het punt van doorbreken. Het zou mij niet verbazen als Tribes de nummers van het debuut deze zomer nog in stadions laat horen. Weliswaar als support act die niemand ziet of hoort, maar het geluid is er alvast naar en sommige oohs en aahs ook. Recentelijk heeft de band getoerd met The Kooks en Kaiser Chiefs. Bij deze stel ik, dat Baby stukken beter is dan de laatste cd van de twee respectievelijke hoofdacts. (Ineens bedenk ik mij dat ik Kaiser Chiefs wel heb gezien: als opener voor U2 in de ArenA in 2005, en The Killers.) Tribes is nog niet op stadionniveau aanbeland, maar heeft overduidelijk de ambitie dat te bereiken. ‘Himalaya’ wordt zo hoog als het gebergte zelf opgeblazen. Het is (bijna) pretentieus en toch lekker. Gelukkig begint ‘Nightdriving’ vervolgens zoals het ’s nachts hoort: voorzichtig en langzaam.

Maar even terug naar het begin van de plaat. Daar spreekt een enorme zelfverzekerdheid uit. Tribes zet niet in met een liedje. Nee, gewoon met een bak studio geknetter, veroorzaakt door een ronkende versterker. Daar ontstaat vervolgens een nummer uit, ‘Whenever’,  dat als een intentieverklaring kan worden beschouwd. Stoer en toch poppie genoeg om ook de meisjes aan te kunnen spreken. Natuurlijk, want dat is een vereiste om straks een stadion te kunnen vullen.

De band komt uit Londen, Camden om precies te zijn, en past zeer wel in een rij van grote Britse bands. Poppier dan The Jam, net iets vlotter dan Small Faces, springerig als The Fratellis (zonder de molensteen van ‘Chelsea dagger’), bijna zo brutaal als Oasis, met betere songs dan The Killers (uit Las Vegas) en zeker het niveau van het debuut van Supergrass, ‘I should coco’. Als ik de muziek een label moet even dan is het poprock. Tribes gaat 100% voor de melodie en harmonie, maar durft die in de arrangementen geregeld een flinke schop onder de kont te geven, zodat er een sound ontstaat die het snotty van de punk heeft, maar dan met echte songs. Dat betekent al snel dat Wo. in zijn element zit. ‘Walking in the streets’ en ‘We were children’ voldoen volkomen aan deze omschrijving. Als de band dan ook nog blijk geeft dat ze een moppie psychedelisch goed aan kan, zoals in ‘Alone or with friends’, dan ben ik definitief om. De song wordt steeds groter, met een geweldige slide scheur die af en toe loos mag gaan. Heerlijk. Koortje er bij. Bingo! Baby kent bovendien voldoende variatie om te blijven boeien, ook binnen nummers. En dan heb ik single ‘Sappho’ nog niet eens genoemd. Bij deze dan. The light and the shade wordt goed toegepast. Ga zo door heren, dan gaat alles goed komen met die stadions.

Wo.

Alan Lomax volledig online

Wil je weten waar veel klassieke, hedendaagse, en pop-componisten en liedjesschrijvers hun inspiratie vandaan halen? Behalve uit 'de Kosmos', Akasha o.i.d., dan. Lees  verder!

Alan Lomax (1915-2002) heeft een groot deel van zijn leven besteed aan het zoeken, opnemen, verzamelen en rubriceren van (volks-) muziek van over de gehele wereld. Ziekelijk gedreven; een Wo. in het kwadraat. Zijn collectie wordt nu volledig online gezet. Zie research.culturalequity.org/ .

Je weet niet wat je ziet en hoort!!

.No

1977

In het jaar dat ik 17 werd domineerden drie elpees ongeveer het hele jaar de elpee hitlijsten. Gisteren draaide ik een van de drie voor het eerst in jaren weer eens. De andere twee speel ik sowieso minder vaak, omdat een aantal nummers van die platen altijd wel voorbij komen. Ik heb het over 'The year of the cat' van Al Stewart, 'Rumours' van Fleetwood Mac en 'Hotel California' van The Eagles. Alle drie klassieke platen, alle drie met singles die nog steeds in de Top 2000 staan, waarvan één in 2010 op de nummer 1 positie. Met andere worden de platen zijn nog steeds bekend, geliefd en worden gedraaid. Dat is geen slechte prestatie na 35 jaar. Kan ik achterhalen wat ik toen van de platen vond en wat ik er nu van vindt? Eerst wat kanttekeningen.

In 1977 kocht ik nog niet veel platen. Af en toe een elpee, iets vaker een single. (Dat was een zwart schijfje van vinyl dat ik afspeelde op mijn pick up, op 45 toeren. Aan beide zijden bevond zich één nummer: de hitsingle op kant A en als je geluk had een echte B kant, wat wil zeggen een nummer dat niet op de elpee stond. Uniek dus.) Ik had gewoonweg geen geld genoeg. Daarom zat ik vaak met mijn cassetterecorder bij de radio en nam nummers op. Elpee nummers leerde ik kennen via de Elpee top 20 met diskjockey Willen van Beusekom bij de VARA op Hilversum 3. Mijn kennis van elpees was dus eigenlijk fragmentarisch. De singles en soms een elpee nummer. Laat ik de platen in de genoemde volgorde behandelen.

Even ter referentie. In 1977 raasde de punk door Engeland. Ik zag mensen met buttons, gescheurde kleding, veiligheidsspelden door oren en wangen, patches van bands op kleding genaaid die ik alleen van naam kende en veel kleurige hanenkammen …....  op foto’s. Ik kende niemand die hier muziek van had, die er zo uit zag en horen deed ik het ook niet op de radio. Met andere woorden, het ging totaal langs me heen in het West-Brabantse. Dat veranderde in 1978, niet dat ik bijzonder vond. Ik had net de muziek ontdekt die al jaren classic rock wordt genoemd en ging daar volkomen in op. Punk, daar had ik niet veel mee.

The year of the cat. Al Stewart

 Dit is dé plaat van Stewart. Hiervoor, noch hierna was hij echt bekend. Romantische muziek met een dominante Spaanse, klassieke gitaar, die de nummers domineert. Met zijn ietwat zalvende stem bereikte hij een maximum effect op deze elpee. Toen vond ik het enorm mooi. Eigenlijk had ik nog niet zo heel veel muziek als dit gehoord in 1977. Het maakte diepe indruk. Het nam me mee naar verre oorden: the Spanish main, “Turning rifles into silver”. Kortom, de paar nummers die ik kende vond ik heel erg goed. Pas toen ik rond 1980 de elpee aanschafte, hoorde ik hoe veel zwakke broeders er op stonden. Althans, ik vond er niet veel aan. Veel te klef allemaal. Iemand zette een kop warme thee op de hoes, met de plaat er in. Dat was het einde van mijn relatie met de plaat. Helemaal krom! Toch heb ik ergens, ooit, de cd aangeschaft en die speelde ik gisteren, wat de aanleiding voor dit stukje werd. In 2012 is mijn mening niet bijgesteld. Zelfs 'On the border', doet mij niet bijster veel meer. Teleurstellende her-kennismaking dus, al ken ik beslist ergere muziek dan dit.

Rumours. Fleetwoord Mac

Maar liefst vier singles werden van de plaat getrokken. Te beginnen met het misschien wel beste Fleetwood Mac nummer: Go your own way. FM was eigenlijk een verrassende band in de top 40 in 1977. Dit was de derde versie. Eind jaren 60 en 1970 was FM een blues band onder leiding van Peter Green. De band scoorde menig hit, maar met de geestelijke crisis van Green verdween de band uit het zicht van de gemiddelde popliefhebber. De band zette door en maakte diverse albums, bandleden kwamen en gingen, sommige verdwenen letterlijk midden in een tournee. Gekte, godsdienst. Tot dat in 1975 Lindsey Buckingham en Stevie Nicks zich bij de band voegden. Samen met Christine McVie ontstond daarmee een ijzersterk songschrijverstrio, dat garant stond voor jaren van hits, grote hits. Het ritmetandem was en bleef het duo dat de band haar naam schonk, Mick Fleetwood en John McVie.

In de VS was de band in 1976, opnieuw, doorgebroken met de elpee die de bandnaam draagt. In Nederland gebeurde dat met Rumours. Ik kon van de hitsingles geen genoeg krijgen, evenals van de elpeenummers die ik hoorde, ‘The chain’ bijvoorbeeld. Ik draai de plaat niet veel meer. (Hier kreeg de binnenhoes een volle laag thee over zich uitgestort van een familielid, terwijl mijn platen in principe altijd op mijn eigen kamer in het ouderlijk huis lagen. Conclusie: plaatgevaarlijk was het beneden.) Maar als ik hem draai, dan voel ik mij volkomen thuis in het geluid, zing mee en voel me aanmerkelijk vrolijker dan daar voor. De plaat staat nog volkomen overeind. En mindere nummers als ‘Oh daddy’, die neem ik op de koop toe. En 'You make loving fun' ben ik alleen maar beter en beter gaan vinden.

Hotel California. The Eagles

Voor mij was dit toen de minste plaat. Ik vond de twee singles, naast het titelnummer, ‘New kid in town’, beide erg goed, maar wat ik verder hoorde, deed me niet echt veel. Dit is nooit veranderd. Uiteindelijk is The Eagles mijn band niet, ook al ken ik een flink aantal nummers dat ik heel erg goed vind. Als geheel is het het net niet. ‘Life in the fast lane’ is me te simpel gebeuk. Al die violen in ‘Wasted time’, ‘Pretty girls all in a row’? Nee, dank u. ‘Try and love again’ heeft het dan weer wel. Dat 'Hotel California', de single, zo goed is, is eigenlijk opvallend als ik de rest hoor. Waar kwam die inspiratie vandaan? Dit is zo’n nummer, waarin ik iedere noot van de solo kan dromen, mee kan fluiten. Van alle hier genoemde is het ook het beste, dus net voor ‘Go your own way’ en dat vindt ongeveer heel Nederland met mij, maar het blijft een uitschieter op een verder eigenlijk matige plaat.

De conclusie is duidelijk. In de 35 jaar die de albums nu oud zijn, is er eigenlijk niets veranderd in de wijze waarin de ze waardeer. Wat vinden jullie?

Wo.

Lulu. Lou Reed & Metallica

Het is tijd om de stier bij de horens te vatten. Deze plaat ligt al enkele maanden op de plank om eens serieus beluisterd en –oordeeld te worden. Ik werd dan ook nog al uitgedaagd. “De slechtste plaat ooit gemaakt”. En dat door iemand die ik best hoog heb of eigenlijk iets meer had, zitten: Lou Reed. Op zich verbaast die kwalificatie mij niet. Reed heeft het in zich om matige platen te maken en heeft dat ook gedaan. ‘The bells’, ‘Street hassle’, ‘Rock and roll heart’, er valt bijna geen goed nummer op te vinden. Ook de zeer monotone nummers binnen het Velvet Underground oeuvre schaar ik hier gemakshalve onder. Daar staan natuurlijk meesterwerken tegen over. ‘Transformer’, ‘New York’, ‘Berlin’, ‘The blue mask’ en mijn persoonlijke favoriet ‘Coney Island baby’ en alle geweldige nummers van The Velvet Underground. Bij elkaar vormt het een legacy die het verdient om telkens opnieuw beluisterd te worden.

Na de cd ‘Magic and loss’ gaf ik het, opnieuw, een beetje op. Het sprak me gewoon minder aan, al hoorde ik heus wel dat er bijvoorbeeld op ‘The raven’ een aantal goede nummers stond. Er was gewoon zoveel meer, nieuwer, spannender. En Metallica dan, hoor ik u vragen? Dat is eenvoudig. Op dat ene nummer na dat iedereen mooi vindt, heb ik nooit iets met de band gehad, maar dat geldt voor alle vormen van metal overigens.

Op het 25 jarig bestaan van de rock and roll hall of fame feestje, speelde ome Lou een paar nummers met Metallica. Ik was aangenaam verrast. En ja, dat smaakte naar meer, merkte ik. Dat vonden zij kennelijk ook en dat leidde tot Lulu. De plaat draait om een aantal songs die Reed ooit geschreven heeft rond een toneelstuk van een Duitse schrijver, voor wat het waard is. Metallica ging daarmee aan de slag en ja, het klinkt als Metallica met Lou Reed als zanger. Misschien is prater een betere omschrijving. Reed zingt bijna niet meer, als hij dat al ooit echt deed natuurlijk. Ik stel me bij stemmen in de rock als die van Reed altijd de auditie in het kinder- of kerkkoor voor. Moet u dat voor de grap ook eens doen. Maar het klinkt ook als Lou Reed. 'Junior dad' is vintage Reed, met een (te) stevige drummer.

Lulu geeft mij de indruk dat hier twee acts bezig zijn die elkaar opstuwen. Lou heeft in geen jaren zo zijn best moeten doen om zijn band bij te houden en dat lukt hem, soms hoorbaar met moeite, soms met verve, zoals in ‘Ice honey’. Dat is gewoon een goed nummer, dus slechtste album ooit, dat lukt al niet meer. De overgang op het einde van ‘Pumping blood’ vind ik geweldig, dus dat is twee. De samenwerking tussen de stem van Reed en James Hatfield is goed, ook weer in ‘Ice honey’ als voorbeeld. Drie. Het verstilde intro, wat een rustpunt, van ‘Cheat on me’ bevalt me prima. Het vioolarrangement maakt het spannend en de gitaarerupties en –vervormingen doen me steeds afvragen: wat gaat er gebeuren? Gaat er iets gebeuren? Het nummer is spannend. ‘Frustration’ is beslist een van mijn favorieten op het album. ‘Little dog’ is een typisch Lou Reed sfeer nummer. Minimaal, jankende aangehouden uithalen van een gitaar. Alles sfeer en Lou’s stem. Metallica beheerst deze vorm van ingehouden spanning dus wel degelijk. In de voordracht lijkt het wel alsof Reed steeds meer op Patti Smith gaat lijken.

Mijn conclusie is dat Lulu gewoon het soort album is dat Lou nog steeds in zich heeft, al zit ik er niet persé meer op te wachten. De plaat is over het geheel genomen hard aangezet, maar dat is geen bezwaar. Op zich is dit ook niets nieuws voor Reed, luister maar eens naar een nummer als ‘Waves of fear’. De vorm is enkel afwijkend, omdat de Metallica saus die over Reed wordt uitgestrooid anders is dan hij dit zelf zou doen.  De sterk repetitieve, superstrakke gitaren en drumroffels in een aantal nummers leggen een fundament waarover Lou zijn voordracht kan doen. Anders, maar gedreven en goed. Moedig ook, want met name Metallica steekt hier zijn nek uit en slaagt. Ook, misschien vooral ook, in de nummers waarin de band zich min of meer wegcijfert. De band begeleidt een van de grote legenden van de rock. Dat is een eer en niets anders. Een eer waar de band zich prima van kwijt.

Mijn advies is om de plaat echt te beluisteren en niet als iets erbij. Schoonheid openbaart zich, maar niet het soort schoonheid van de buurvrouw met smetvrees, maar dat had u al begrepen. Voor zover het grote stadsresidu dat zich aan uw zolen hecht en door u aan het einde van de dag eronder vandaan geschraapt moet worden, mooi is, is dit de schoonheid die zich openbaart. Grillig, hard, smerig, plakkerig.

Ik neem mijzelf voor om de plaat vaker te gaan beluisteren. Het heeft er alle schijn van dat ik er een nieuwe Lou Reed favoriet bij heb, met dank aan Metallica. Totaal niet verwacht, niet gevraagd. Toch gekregen.

Wo.

Home is where I be. Quicksand

Home is where I be is een elpee die in 1973 is uitgebracht op het Britse Pye Records label van een, inmiddels, obscure band waar ik nog nooit van had gehoord: Quicksand. Tot dat de Oor begin dit jaar in een recensie de rerelease besprak op een wijze dat ik dacht, daar ga ik ook eens naar luisteren. En het valt niet tegen. Heel veel bekende klanken, van onze eigen Kayak tot Yes zoals ze op hun debuutplaat ´Yes´ en ‘The yes album’ klonken. Sommige nummers doen me denken aan de band Fields waarvan ik precies één single heb ‘A friend of mine’, ik dacht uit 1973. Progrock dus, zoals we het zijn gaan noemen.



Als ik eerlijk ben, dan moet ik toegeven dat ik een beetje tot mijn eigen verbazing Home is where I be inmiddels al verschillende malen heb gespeeld. De plaat klinkt mij opmerkelijk fris in de oren, soms ook wat onbeholpen, maar dat maakt het eigenlijk alleen maar leuker. Het wordt eenmaal bijna pijnlijk als de zanger in ´Sunlight bringing shadows´ ver voorbij de uiterste grens zijn stem verkent. Beter kon hij duidelijk niet en toch blijft het nummer moeiteloos overeind, omdat de band het beste uit ´Yours is no disgrace´ in het nummer stopt en zo het nummer van de ondergang redt. ´Empty heart, empty street (rare titel) is vervolgens een merkwaardige mix van Bread, Yes en Hollies-samenzang. Het nummer ‘Seasons – Alpha omega’ is een merkwaardige mix van uptempo progrock en jaren 60 zangmelodieën als bij The Righteous Brothers (lees Phil Spector). Ik noem dat hier als aanbeveling. ‘Hiding it all’ is een fraaie ballad, met goede samenzang, die de plaat afwisseling en diepgang geeft. Het refrein klinkt in mijn oren wel ietwat merkwaardig. Het ene moment lukt het de band om de ideale noten te vinden, terwijl er het twee regels verder een harmonieus dubieuze afslag genomen wordt.

Het is mij niet gelukt te achterhalen wie wat doet op de plaat. De sleeve info noch de paar websites met een item over de band die ik heb geraadpleegd geven uitsluitsel. Kennelijk is er gewoonweg niemand meer die het weet of de moeite neemt het bekend te maken. Wel zijn een viertal jonge mannen met heel lang haar, waarvan twee met baarden te zien. Hun namen zijn Robert Collins, Jimmy Davies, Phil Davies & Anthony Stone en ze spelen drums, gitaar, bas & keyboards. Wellicht is de volgorde van instrumenten kloppend. Maar wie zingt lead? Geen idee, maar dit is wat ik weet. De band kwam uit Zuid-Wales, bestond vier jaar toen de plaat uitkwam en de eigen nummers namen bij optredens een steeds prominentere plaats in.

Naar mate ik de plaat vaker heb gespeeld, merk ik dat ik het jammer vind dat Quicksand na een album weer in de mist van de geschiedenis is opgelost. Deze Japanse heruitgave is terecht. Het trekt de aandacht naar een band die dat met terugwerkende kracht verdient. Het was interessant geweest om te horen hoe de band zich had ontwikkeld en welk van de toch ietwat eclectische songkeuzes op Home is where I be doorslaggevend was geworden in hun verdere carrière. De op het album geboden muziek houdt duidelijk een belofte in zich, een belofte die nooit is vervuld. Jammer. Ik doe het vanaf nu met dit album. Geen probleem.

Wo.

P.s. Ik ben YouTube eens opgegaan. Zou Fields daar staan? Ja, meteen weer eens geluisterd. Voor het eerst in Joost mag 't weten hoeveel jaar. Opnieuw een geweldige ervaring. Wat een nummer. Echte progrock, met klassieke elementen in de song, die een kenner vast thuis kan brengen. Deze band was heel veel verder dan Quicksand, maar ook zij kwamen niet verder dan één elpee. Hier is de link:

 http://www.youtube.com/watch?v=Weto3IGNhqo

Through a crooked sun. Rich Robinson

Rich Robinson draait inmiddels al weer ruim 20 jaar mee in de rockwereld. Helemaal aan het begin van de jaren 90 brak hij door als gitarist van de Black Crowes, samen met zijn broer Chris. ‘Shake your moneymaker’ was een verfrissend album na de muzikaal af en toe bloedsaaie jaren 80 en ‘Remedy’ blijft een wereldnummer. Vlak voor Nirvana, toen alles anders werd.

Nadat ik eerst de ep ‘Llama blues’ hoorde, met daarop inderdaad een aantal lekkere bluesnummers, kwam recentelijk zijn, kennelijk, tweede soloplaat mij ter ore. Daar waar ik zijn band Black Crowes uiteindelijk te eenvormig en saai vond, dus meer The Faces dan The Stones zal ik maar zeggen, werd ik meteen gegrepen door opener ‘Gone away’. Een lekker vuig nummer, met gestapelde gitaren en een stem die me bijzonder bevalt. Misschien iets te eenvormig, maar wonderwel goed passend bij de nummers die op Through a crooked sun voorbij komen. Als hij de grens van zijn bereik opzoekt, dan gaat het schuren, maar Rich blijft aan de goede kant, lijkt zijn beperkingen te kennen.

Bij invloeden denk ik als eerste aan Mark Lanegan en zijn band Screaming Trees, maar ook Joe Cocker, Jimi Hendrix, en waar het orgeltje in ‘It’s not easy’ vandaan komt, weet iedere popliefhebber direct. Waar is de donder en regen, vroeg ik me direct af. Verder staat er een opvallende cover op de cd. ‘Station man’ van Fleetwood Mac. Wie durft er eerlijk te zeggen dat hij/zij de elpee ‘Kiln House’ out wel eens heeft gehoord? (De plaat zit tussen Peter Green en Buckingham/Nicks era FM in.) Ik niet. Vreemd genoeg klinkt hij hier het meeste als zijn hoofd werkgever.

In een flink aantal nummers gaat het tempo naar beneden of misschien beter neigt de sfeer naar sfeermuziek. Dat valt vaak goed uit, maar soms beslist minder. Een voorbeeld is ‘Hey fear’. Een beetje (te) zeikerig,  maar als er dan twee gitaren de solo in scheuren, wordt mijn onbehagen al snel omgezet in vreugde.

Waar ik Robinson van verdenk, is dat hij een nummer of band als uitgangspunt heeft genomen om zelf een nummer in die trant te schrijven. Als ik het positiever opschrijf, noem ik het een eerbetoon aan zijn helden. ‘All along the way’ en ‘Standing on the surface of the sun’ kunnen zo doorgaan voor een Traffic nummer. De laatste zelfs qua titel! Echter, beide zouden op een willekeurige elpee van Traffic niet misstaan. Ook hoor ik Cocker-like ‘With a little help from my friends’ aanzetjes in een van de nummers, maar opnieuw totaal niet storend. (Robinson vermijdt de uithalen van Cocker wel.)

‘Follow you forever’ is sfeervol. Hier wordt een prachtige pianopartij in het nummer gevlochten, dat opnieuw voor de juiste variatie zorgt en ook nog eens prachtig klinkt. Uitsmijter 'Fire around' is wat een laatste nummer moet zijn (maar vaak niet is): een uitnodiging om de plaat nog een keer op te zetten. Heerlijk rockend en een beetje alternatief, zoals Graham Coxon van Blur solo ook kan klinken. Het nummer sluit perfect aan bij opener 'Gone away'.

Als ik het geheel overschouw, dan bevalt Through a crooked sun mij veel en veel beter dan iedere willekeurige plaat van the Black Crowes die ik ken. Toegegeven, ik ben ergens in de tweede helft van de jaren 90 opgehouden met ze te volgen. De muziek op deze solo cd is gevarieerder, melodieuzer en wordt soms zelfs beter gezongen. Welkom in mijn platenkast meneer Robinson en met die gemankeerde zon komt het beslist goed, zegt

Wo.

Life. Keith Richards

The Rolling Stones maken ondertussen al ruim 40 jaar jaar een onderdeel van mijn leven uit, dus als de kans zich voordoet om het verhaal van binnenuit te lezen, dan is het tijd om met het boek in de hand in een hoekje te gaan zitten. Na ‘Stone alone’ van Bill Wyman uit de jaren 90 is ‘Life’ van Keith Richards de tweede Stone die een boekje open doet over zijn jaren in de band, die ooit de grootste rock and roll band op Aarde was.

De Stones ontdekte ik in 1969. In de top 40 kwam ‘Honky tonk woman’ binnen en werd natuurlijk veel op de radio gedraaid. Het was de eerste single zonder Brian Jones en met Mick Taylor. Niet dat ik dat wist. Mijn buurjongen Hans had een greatest hits elpee en zo leerde ik nog een aantal nummers kennen, waaronder ‘2.000 Light years from home’. Het verhaal heb ik recentelijk opgehaald in de Beatles vs. de Stones vraag voor WoNo Magazine (nog te publiceren). Hans deed zijn platen ook gewoon weg. Ik kocht ‘Street fighting man’ van hem voor ƒ0,85, als ik het me goed herinner. Mijn eerste Stones single. Het werd een band voor het leven. The Rolling Stones werden in de jaren 70 mijn band. In 1976 werd ‘Black and blue’ mijn eerste Stones elpee, heel snel gevolgd door ‘Goat’s head soup’. BnB kocht ik in Engeland voor £2,69. Nog steeds vind ik het een geweldige plaat. Sterker, ik heb hem, op cd, deze week nog gedraaid tijdens het koken. Heerlijk om mee te zingen.

‘Life’ boeide me vanaf de eerste regel. De directheid van de stijl maakte dat het voelde alsof ik werd toegesproken en dat sprak me aan. De beste omschrijving voor het boek is eigenlijk een schelmenroman, zoals ‘Scar tissue’ van Anthony Kiedis dat ook is. Een gedeelte van ‘Life’ beschrijft het leven van late tieners, vroege twintigers en jong volwassenen die in de jaren 60 geheel nieuwe dingen deden, grenzen opzochten en genoten van de mogelijkheden die de tijd hen bood. Dingen waar de gevestigde orde en het grootste deel van de maatschappij niet op zaten te wachten en dat gedrag moest en zou gecorrigeerd worden. Agenten sloegen er hier en daar wat op jongeren in, die bij concerten flink rebelleerden en de Stones werden de nucleus van de reactie tegen de insubordinatie van de jeugd. Keith beschrijft het zo: “The Beatles waren geadopteerd door de ouders, dus bleven wij over om gepakt te worden”, terwijl ze eigenlijk alleen maar bezig waren met doen waar ze goed in waren, geweldige muziek maken. En passant lieten zij alle geneugten die jong, beroemd en bemiddeld zijn zo met zich mee brengen niet links liggen. Richards voelt het nog steeds als onrecht dat de hele band is aangedaan. Hij fileert Jagger dan ook volkomen als deze jaren later een o.b.e.[1] aanneemt van datzelfde establishment, waar Richards hem niet accepteert. Nog steeds boos op de maatschappij van toen. Het boek toont op prachtige wijze het kromme aan, de paradox. The Stones braken een aantal regels en wetten, maar komen daar voor een groot deel mee weg omdat ze beroemd zijn en geld hebben (het bijna hilarische relaas van een arrestatie op het platte land van Arkanas in de proloog spreekt boekdelen), terwijl ze steeds weer opgepakt worden juist omdat ze beroemd zijn. De voorbeeldfunctie waar opsporende instanties naar op zoek zijn. De hoofdprijs. Een gevecht dat nu als een achterhoede gevecht bestempeld kan worden van oud tegen nieuw, jong tegen oud. En jongeren, als groep, deugen natuurlijk nog steeds niet.

Diegenen die meer willen weten over de totstandkoming van de muziek komen beslist aan hun trekken. Ik denk dat dit ongeveer zo dicht is als dat een buitenstaander via een boek in de buurt kan komen van zoiets ongrijpbaars als (het maken van) muziek. Richards deelt zijn liefde voor muziek met zijn lezers, vertelt met passie over zijn helden, wie hem beïnvloed hebben, te beginnen met zijn opa aan moeders kant en wie muziek met hem hebben gemaakt. Menig beroemdheid komt voorbij.

Dat geldt ook voor degenen die alles willen weten van de excessen en schandalen, die toch een flink portie van dit boek uitmaken. Zij komen volledig aan hun trekken, al is dat niet direct mijn kopje thee. Als ik er iets bij voel, dan is het medelijden met waar de eerste twee kinderen doorheen moesten. Vooral zoon Marlon die de wereld rond werd gesleept en voor zijn junkvader zorgde. (Het derde kind stierf als baby een wiegendood. Door verwaarlozing door junkie ouders? We zullen het nooit weten.)

Keith kan het niet laten naar Mick uit te halen. Er is iets wat mij zegt dat er sprake is van een verwijdering tussen de twee, wat nooit meer goed komt. Het komt mij toch voor als een vorm van jaloezie, wellicht zelfs een minderwaardigheidscomplex. Dat is jammer, als dat op zo ver gevorderde leeftijd nog steeds een rol moet spelen. Aan de andere kant laat Richards zien dat hij volledig menselijk is, door gevoelens van liefde, zorg en inleving te tonen die je niet direct achter de stoere pose van de rock en roll ster verwacht. Dit nam mij uiteindelijk toch voor hem in, maar wat ben ik blij dat ik niet met deze man hoef samen te leven.

Alles optellend is ‘Life’ een geweldig boek voor Stones fans, maar ook voor niet fans. Maar pas op, een waarschuwing is op zijn plaats. De riff-meister geeft zelf aan “Don’t try this at home”. Ik neem aan dat hij een uitzondering maakt voor de muziek.

Wo.

---

[1]Order of the British Empire, http://en.wikipedia.org/wiki/Order_of_the_British_Empire