2024. Week 22, 10 singles (2)

Yes, I managed to catch up a little. You do not want to know how long the remaining list is but here you go. Ten more recent singles, including two of the biggest names in pop and rock music. Curious?

Bye Bye Sunday Afternoon. Smitt E. Smitty and the Fezztones

A surprisingly fresh sounding single jumps out of my speakers. To be honest, belying the average age of Smitt E. Smitty and the Fezztones's members by a few decades. In Bye Bye Sunday Afternoon the band brings together a lot of what was fun music in the 1970s and 80s and let's add a little Britpop in there as well. Katrina and the Waves, the violin of Dexys' 'Too-Rye-Ay' era. Throw in a little glamrock and female pop. Bye Bye Sunday Afternoon overall contains a great pop vibe, allowing the listener to sing along as well. That is a lot of U.K. names for a Boston band, but wasn't that where the English were kicked out first? And then there's this great violin solo. It has the sound and texture of another great violin solo ending a great rock song. I can hear it but the name of the song and the band do not pop up. It adds tremendously to the fun Smitt E. Smitty and band share with the world.

P.S. Lying in bed the solo entered my head and immediately two songs popped up, 'Coz' I Luv You' by Slade, but that did not satisfy me. It had to be another song from the 70s. The second name popping up in my brain was Roxy Music and it's 'Viva!' live album. But which song? Of course the opening one, 'Out Of The Blue'. Eddie Jobson in great form. The solo in Bye Bye Sunday Afternoon is nearly that good.

God's Country / Body Of Mine. Lambrini Girls

It has taken some time, but here is a punk single with "God save the king" in its lyrics. "God Save The Queen" is from so long ago that it's about time too. Lambrini Girls, once from Brighton, goes for it on its new single. Both songs are a mix of anger, disgust and activism. The energy these emotions and feelings bring are caught in both God's Country and Body Of Mine. The outcome is anything but beauty, as it shouldn't  Singer (and guitarist) Phoebe Lunny spits out her lyrics, spittle and all. An umbrella on the front row at live shows is no luxury. Together with bassist Lilly Macieira she is Lambrini Girls. Assisted by a drummer with a mysterious name, 'Banksy', they cook up a storm that underscores the anger contained in the songs. If anything, Lambrini Girls is the real thing. All serious, no smiles, punk rules.

Sunlight. The Lost Weekend Band

"I swear last night I've met the girl of my dreams", starts one of the verses of Sunlight. Unfortunately, the dream only lasted for the dream time of the singer. What lasts for much longer is the rock and roll of The Lost Weekend Band. In my mind I see the gang of mostly U.K. musicians in L.A. around 1974-75 with John Lennon as its nucleus. Rocking and rolling and making some great music on the side of festivities. The Lost Weekend Band could have been in the background stomping away in that great U.S. style honky tonk bar stool rock and roll. A great chugging rhythm, a harmonica player on fire and some great guitar solos of course. All supporting a singer with a rough voice, sounding like he has been up and down every rock and roll bar in the country a few times. There's not that much music around that is instant fun without having to be innovative in any way. This kind of music has been played in this way for decades. One of my favourites? The Red Devils. Listening to Sunlight that band of old has met its match.

Hypnotized. Frenchy and the Punk

One and a half year ago Frenchy and The Punk made its debut on this blog with the album 'Zen Ghost'. Siouxie and The Banshees was the reference of choice of the band, with some other acts from the late 70s to 80s added by me for good measure. Things have not changed since November 2022. The post punk feel is still a large part of the music. Hypnotized adds a male voice for the word "hypnotized" here and there. Laying a link with Austrian band Cari Cari and Dutch band Donna Blue. Not that the music is similar as such, yet that surf influence combined with a female singer is the common denominator, together with the love for music from fairly long ago. It's the post punk of 1980 that sets Frenchy and The Punk apart. The song has this dark groove that is quite attractive. Album 'Midnight Garden' is slated for 28 June.

Everyone Knows. Susanna

Susanna's new single is far removed from what I have heard from the Norwegian singer in the past few years. It starts with a mysterious intro played by instruments not associated with pop music on a daily basis. The percussion that joins and the rhythm they create are not daily sustenance for pop as well. The vocal melody is and in the strongest of ways. Susanna bears her inner feelings for all to hear, when she sings about betrayal in love and the pain coming with it. The result is a song somewhere between a dream and a potential nightmare, with the serious elements lurking around the corner like a presence that brings apprehension and tension, without being obviously there. Everyone Knows is disturbing in that sense. At the same time it is pure beauty. It is so nice when an artist is able to surprise in such an unexpected yet very welcome way.

Avalanche. Greenleaf

We remain in Scandinavia, one country to the east from my point of view. Sweden's Greenleaf's music could not be more different than Norway's Susanna's though. Had I seen the picture of the band first, I guess I would have clicked the email announcing Avalanche away without further attention paid. In that case I would have missed a great rock song with some (heavy) metal elements. Greenleaf just as easily builds in some psychedelic, symphonic elements into this single. Avalanche has a great interlude lasting, longer and longer, borrowing a little from Pink Floyd as well. And then the metal returns. It is the combination that really works here. Avalanche announces the album 'The Head & The Habit', to be released on 21 June and a Eurpean tour in the fall of 2024. If Avalanche is anything to go on, fans of heavy metal rock should be able to find their way.

Heaven Forgive Me. Federale

With Heaven Forgive Me this post moves into the psychedelic realm. The song sounds decent enough, with its firm rhythm, clear sound and crisp singing singer. The psychedelia sort of hovers in the background, the wobbly sound of one of the guitars, the keyboard that has a smattering more of an effect sound than a regular song would have. Just listen to the intro and you know. The bio writes that Federale with Heaven Forgive Me wanted to lay a bridge between Lee Hazelwood and Depeche Mode. So how come they end up with bands like Fiction Factory or China Crisis from the 80s? That is the outcome for me and I'm not complaining. I truly liked the best singles of the two bands and I like Heaven Forgive Me just as much. The single has that perfect mix between body and ether. They hold on tight not letting the other escape. The result is an intriguing single that makes me very curious for the album. We will have to patient, reader, 'Reverb & Seduction' is out only on 12 July.

The Piper's Call. David Gilmour

And so it happens for the first time in all the years that I am writing single reviews on this blog, that I notice my eyes getting that prickly feeling. With The Piper's Call David Gilmour does everything that I did not expect him to do. No, he's is not my favourite composer of Pink Floyd, not even number 2. Yet, he does what none of the others have done in the past 40 years: write a song that would have been outstanding on a new Pink Floyd album. This is not rehashing familiar sounds like Roger Waters' first solo album in 25 years of 2019. No, this is familiar while adding utter brilliance. (And then that great and tough guitar solo at the end still has to come.) There are so many subtle sounds in The Piper's call that I may still be discovering some 20 years from now. It is the mix of familiar little sounds, his good voice and the guitar solo's sound that makes The Piper's Call sound far tougher than Pink Floyd ever was. Not the Strat but a Les Paul? David Gilmour has been able to surprise me and that shows that a musician is never too old to do so. The Piper's Call is a fantastic single.

Like I Say (I Runaway). Nilüfer Yanya

Nilüfer Yanya until this moment was Erwin Zijleman's territory on this blog. No longer. With Like I Say (I Runaway), and there's a lot of running in the video I can tell you, Yanya made her way to my ears. I wonder why she never caught my ears before, but she hasn't. Yanya makes this kind of haunted sounding alternative rock on her latest single. It has a driving acoustic guitar that propels the song forward the whole time. The electric, distorted, even fuzzed guitars do the rest. Don't forget the details though. The rhythm is not your every day one either, in sound as well. Together it makes for interesting listening, with Nilüfer Yanya singing as if she's a member of a Belgian band from the 1990s. All together she manages to mix alternative rock with pop in an intriguing way. I think I have to do some catching up and something to look forward to in the future.

Primrose Hill. James McCartney feat. Sean Lennon

It's impossible to listen to Primrose Hill without a ton load of associations of music that is far older and much, much better, but also different from what I'm hearing here. As I understand it Primrose Hill is a James McCartney song recorded with assistance of Sean Lennon. (Yes, both sons of very famous fathers.) Trying to let expectations go a little, just like I did two reviews up, I can only come to the conclusion that Primrose Hill is a good song in its own right. The ballad is beautifully recorded and knows the kind of details that make a song that is already nice so good to listen to. At the right moments something new is added to the song that keeps me listening. This McCartney may not be the best singer of the two, his voice suits Primrose Hill exactly. He's not doing anything he can't do and serves the song in the best way. On the side there are a  few small The Beatles references. Listen and you'll find them. If anyone is entitled to add a Beatlesque element to their music, it's James and Sean. James McCartney is not so much stepping out of the shadow if his dad. He's avoiding the competition and created his own song and it is certainly worthwhile listening to.

Wout de Natris

Frog In Boiling Water. DIIV

An album that was almost never made, until DIIV's front man Zachery Cole Smith got his act together and the band started to work on the album as a team not as Cole Smith with three musicians accompanying him.

The result is a mellow shoegaze album. Some may call it indie because of the mellowness of the tempo and at times intensity. I opt for shoegaze, as this album was made to look at the points of one's shoes. Loads of guitars, over it the soft voice of Cole Smith, taking on the whole load of the world if not our solar system on his shoulders. Underneath it all is the solid drums of Ben Newman, keeping time and things together.

With two singles already reviewed on this blog, and the past three albums, finding the album here is close to a no-brainer. DIIV dives into the warm waters of WoNoBlog alright once again.

You might ask why? I can imagine someone listening superficially to Frog In Boiling Water commenting doesn't this all sound the same? Superficially, it does, I'll be the first one to admit that. Cole Smith appears to sing in the same style for the whole of the album, with a voice as detached from emotions as a doorknob at that. The tempo is sort of the same and guitars everywhere.

However!, and so much for that superficial listener. Listen, even just a bit, more closely and DIIV's world opens up for you. Layers of nuances and different sounds of the guitars come forward. Even all sorts of sound effects start coming through. This isn't an exclusively guitar packed album after all. It makes the album a pleasure to listen to. Even in that soft voice nuances come forward. The album comes alive with ease. But yes, it does take a little effort. Doesn't that go for most of the better albums, that they take some effort?

The band dares to open with a quite unharmonious riff, as if this is a Dutch alternative, postpunk rock band. 'In Amber' is one of the tougher songs on Frog In Boiling Water. The contrast with the soft voice of the singer is huge. The result is one of two: the careful listener playing things on the safe side of music is gone in the first minute of listening to the album. The rest is ready for a DIIV adventure. Luckily, I'm with the latter category. Again, listen beyond that riff and chords, and harmonically so much happens in 'In Amber'. The band must have worked hard to make sure this all came together and fitted. Over it all Zachery Cole Smith sings as if this is a nice top 40 hit song, as if everything going on around him is of no concern to him. Almost as if he wound up in the wrong studio. In other words, something is happening here, although you may not know exactly what it is.

This is just one example albeit one of the more extreme ones of how the songs on Frog In Boiling Water.develop along the way. My advise is to listen through that shoegazing, to find all them gems glittering in there. Believe me, this album is loaded with them.

Wout de Natris

You can listen to and order Frog In Boiling Water here:

https://diiv.bandcamp.com/album/frog-in-boiling-water

2024. Week 22, 10 singles

Some weeks are busier than others. Some are so busy that writing a post is simply not possible. Has anyone noticed we skipped a week? We received no complaints. This week we may do two singles posts once again, trying to catch up on the truck loads of singles being showered on the email in box. Once again it is a mixed lot you are presented with. So, let me leave you with them.

Riptide. 9-Volt Velvet

Oh, yeah. "On a riptide" whisper sings Mark Cross, 9-Volt Velvet's singer. The trio from Dallas in Texas, by way of a Brighton U.K. based label, simply bounces into my room. Yes, I've heard it all before but when that familiar sound comes with so much energy and fuzzed-out guitars, why should I complain? The trio Mark Cross (lead vocals, guitar, bass, keyboards, percussion), Donnie Robertson (drums, percussion, keyboards) and Kevin Robinson (guitar, bass, keyboards, vocals), really goes for it on their first single of the album 'Nude Beaches' (10 May). Who plays what is hard to discern when all members play nearly all instruments. Fans of The Black Angels' loud side can start saving to buy 'Nude Beaches' or the 7" single of Riptide. Just listening to that big, huge bass is enough. It takes the rest of the band in tow and over the highest mountain. Riptide is quite the single.

Ludwig. Winston

Winston, het vehikel van Simon Alice René, haalt dit blog opnieuw. Zelf schrijft hij dat hij zijn innerlijke Freddy Mercury weer heeft aangesproken. Daar zit hij goed naast, want zijn innerlijke Brian May knalt nog harder uit mijn speakers. Laten we het op zijn innerlijke Queen houden, daar kan ik goed mee leven. Ludwig begint heel klein. Winston heeft geen haast, zoveel is duidelijk. Een piano en een stem dat is het. Zo rustig, dat ik het nummer bij eerste beluistering bijna weglegde. Dat gaat heel snel bij zo'n single rubriek. Al snel komt de meerstemmigheid om de hoek kijken en ook een basgitaar. Mijn oren beginnen zich te openen. Langzaam maar zeker gebeurt er steeds meer, tot dat "Brian" mee gaat doen en Ludwig de overdrive in gaat. Ik onderga een veni, vidi, vici ervaring. Zo voelde de oude Julius zich dus? Dat moet Winston toch gedacht hebben, nadat je een single van deze epische proporties opgenomen hebt en daarna in de mix terugluistert. Kortom, u krijgt het advies dit ook te gaan doen nu en daarna pas verder te lezen.

Car Accident. Bermuda Squares

Sinks, Neo Neos, Citric Dummies, Color Tv, green/blue, Retainers, Dummy, the Soviettes, IV, and Awesome Snakes? Anyone? All names mean nothing to me, I'm afraid, but on the basis of these bands Bermuda Squares is described as a super group. Since the past few minutes I do know Bermuda Squares. The band rocks, the band punks, if that had been a word, so punkrocks. And garagerocks on the side as well. The inspiration comes straight out of the 'Nuggets' box set but then with a far more modern sound. With a screaming way of singing the mood is set, the tempo is relentless and the sound as dirty as can be controlled while playing. I'm remembered of an album from the 00s that I can't get my head around I'm afraid but had this great song 'Heart Attack' on it. That's how Car Accident sounds. One big blast of energy. There's an album called 'Outsider' on the way, but a whole album may be a bit much. For now I'll give it the benefit of the doubt.

Artiminime. I Hate My Village

I Hate My Village is "Italy's most beloved indie supergroup" it says in the message I received introducing Artiminime. Now that is promising and raises the bar quite some for a band that I had never heard of. What to expect? And, especially when the song is introduced thus: "a hallucinated track that refuses to move within a refined orbit"? What I'm hearing is a nervous track, filled with electronic sounds that pop up to disappear again. The rhythm does not provide the listener with a single pause. "You drive me insane", the singer shares with us. I can totally imagine that there will be scores of people driven up the walls by the freaky sound of I Hate My Village. Listen through what is going on though and a fine song shows itself to the listener. Album 'Never Mind The Tempo' was released on 17 May. Finally, Mini Me has been turned into a song.

Honestly. Seb Zukuni

We have to go back for circa two years to find Seb Zukini on the blog. The Dutch band returns with a fine alternative rock single, matching expectations the band has set for itself with its two singles and EP. Honestly is an uptempo, somewhat darkish single. Singer Sebastiaan Kusters uses a whispering version of his voice giving the song its darker sheen. The band on the one hand matches this but in the choruses lets it go, enveloping Kusters in a huge sound. The guitars and drums simply don't hold back any more giving Honestly two faces that fit the song really well. Add the pre-chorus and the solo with a nice delay sound on it and Honestly is nothing but a success. This is the smooth kind of alternative rock that goes down really well here.

Sweet. Been Stellar

With Sweet NYC band Been Stellar makes it to the single section for the third time this year. With its debut album 'Scream from New York, NY' only weeks away, life is becoming more real by the day for the young band. Undoubtedly a tour will be slated and making music is about to become work. But let's focus on Sweet. Again, I hear an alternative rock song by a band that is not afraid to rock out and making big gestures in the music. A premonition of things to come? That is far too early to tell. Been Stellar has already created the songs to play far bigger places than they will be starting out in. This single can be played in huge, stadium style. Sweet contains the light and shade, with a drummer who is going at it as if his life depends on it. After a short interlude, the band goes at it once more and plays Sweet home.

Mumble EP. Texoprint

Texoprint was the second EP of Kalaallit Nunaat. The band decided to change its name and changed it to the name of the last EP. With Mumble the band has, at least in my mind, changed its approach to its music a little as well. Tramhaus is the band that comes to mind immediately. Can we speak of a Rotterdam sound? It seems like it. Texoprint fits the mould all right. The trio plays the Dutch version of alternative rock where energy meets an anything goes as long as it is not what everybody else in the world is playing kind of attitude. Texoprint meets that qualification with ease. The five songs on Mumble jump around, receive energised jolts, allowing for anything from pogoing to just jumping up and down. "The songs highlight a deliberate step towards capturing a more aggressive and energetic sound", the bio reads. How does that match my memory? I associate Kalaallit Nunaat more with noise, I guess. Maybe it's my memory that mixes things up, but an alternative rock ballad like '3' is certainly not what I would have expected. Noisy outbursts or not. Mumble is not an EP for the masses, but all alternative rockers here in NL and the rest of the world should be able to find their way into the EP. When it all ends with a nice bit of punk, 'Mumble', the album's title track, the audience widens once again. Mumble is more than worthwhile checking out.

Sit Down. FEET

FEET is from Coventry in the U.K. and about to release its album 'Make It Up'. The description of the music is alternative rock, but it could not be a lot more different than its U.S. brethren in this post. The music is jumpy, yet there is such a clear reference to a band like The Kinks in the music (the 1960s hit machine, not the later U.S. stadium rockers version), that it cannot be but an English band. The Kinks?, that's our grandparents' generation FEET's members may rightfully say in response.  Yeah, I know, I reply in answer. A much better reference can not be given. Sit Down is the kind of song that invites dancing to, listening to in two ways, seriously and to have fun, not forgetting to sing-along with. FEET does it all right it seems on Sit Down. In the video they do a nice Madness impersonation, scoring another point. Sit Down has a great flow, mixing pop with alternative rock, letting the former prevail. It's a song that a lot of people can relate to, jumping across generations with ease. Seldom was a title chosen so wrongly, as the only result of listening to Sit Down will be to jump up and to dance.

Virtual Hug. Bloomsday

The new single shows again the artistic growth Bloomsday has undergone in the past few years. 'Place To Land', the debut album was nice but did not stick when all was said and done. 'Dollar Slice', the previous single and Virtual Hug show all the signs that these song will. There's no doubt that Iris James Garrison has listened to Adrianne Lenker's band Big Thief. It is about what comes out as Bloomsday what counts and that is a beautiful song. There's nothing in Virtual Hug that is not supposed to be there. The song is totally essential with a few extra notes or lines here and there that have an immediate effect on the quality of Virtual Hug. Garrison sings in an ultra relaxed way, showing the world the quality of their voice. It is far too early into Bloomsday's career to talk about best songs, but I would be gravely mistaken if Virtual Hug would not be on that list in the future. This is beauty caught in music.

Low Hanging Stars. David Serby

It's time for some country rock. David Serby is about to release his first album in ten years. This is the title track. Again I marvel at how someone is able to come up with an original song that sounds so good, while using the same chords thousands of others used before him. Low Hanging Stars has that clear sound country rocking songs often have. Anyone with a love for this music will find that this song will go straight to your mind and heart. With a tough drummer, a serving bass, a warm Hammond and a high and a low sounding guitar with a clean and less clean sound, the music of Low Hanging Stars is defined. Serby has a nice voice somewhere between high and low and rough and smooth. It fits this song like the proverbial glove. The album is there on 14 June.

Wout de Natris

Summer Of Love. Jess Ribeiro

De Australische muzikante Jess Ribeiro heeft met Summer Of Love een album gemaakt dat eindeloos betovert, maar dat ook continu de fantasie prikkelt met avontuurlijke klanken, bijzondere zang en eigenzinnige songs.

Het is dringen in het grote aanbod aan nieuwe muziek van het moment, maar het zou echt doodzonde zijn als het bijzondere Summer Of Love van Jess Ribeiro ondersneeuwt. De singer-songwriter laat zich door meerdere genres beïnvloeden, met een voorzichtige voorliefde voor rootsmuziek. Ze laat haar muziek echter niet in een hokje duwen door te kiezen voor een bijzondere en zeer smaakvolle instrumentatie. De subtiele klanken op het album worden gecombineerd met al even bijzondere zang, die Summer Of Love voorzien van een uniek stempel. Dat stempel krijgt nog wat extra glans door de eigenzinnige songs van de Australische muzikante, die met Summer Of Love een prachtalbum heeft gemaakt.

Jess Ribeiro is een Australische muzikante die al een aantal albums op haar naam heeft staan en recentelijk opdook met het uitstekende Summer Of Love. Het is mijn eerste kennismaking met de bijzondere muziek van de singer-songwriter uit Melbourne, maar het is een kennismaking die naar veel meer smaakt.

Summer Of Love opent direct fascinerend met Maybe If I Wore Sunglasses Inside I Won't Feel Tired. Het is een wat desolaat aanvoelende track waarin Jess Ribeiro wat onderkoeld zingt en haar teksten eindeloos repeteert. De Australische muzikante laat zich in eerste instantie alleen begeleiden door sobere pianoakkoorden, waar naarmate de track vordert nog subtiele bijdragen van percussie en blazers aan worden toegevoegd.

De eigenzinnige openingstrack maakte me direct nieuwsgierig naar de rest van het album en die blijkt van een minstens even hoog niveau. Jess Ribeiro maakte haar nieuwe album, haar eerste in vijf jaar tijd, met flink wat muzikanten, maar Summer Of Love is in muzikaal opzicht een subtiel klinkend album.

In veel tracks is een rol weggelegd voor bijzondere percussie en zijn accenten van strijkers of blazers te horen, de rest van de instrumentatie cirkelt hier fraai omheen en laat track na track een opvallend geluid horen. Het is een spannend geluid dat de songs van Jess Ribeiro voorziet van een uniek karakter.

Het is een geluid dat goed past bij de eigenzinnige songs van de Australische muzikante. Het zijn songs die de fantasie uitvoerig prikkelen, maar veel songs op Summer Of Love zijn ook gewoon mooi en aangenaam. Ook de stem van Jess Ribeiro is bijzonder. De Australische muzikante zingt meestal redelijk ingehouden, maar ze voegt ook veel gevoel toe aan haar zang.

Het is een stem die ik in de meeste songs niet direct kan vergelijken met stemmen van andere vrouwelijke muzikanten, al klinkt Jess Ribeiro in het prachtige The Trees And Me opeens als Fiona Apple, wat naar mijn mening het mooiste vergelijkingsmateriaal is dat ik kan bedenken. Ook in muzikaal opzicht doet de muziek van Jess Ribeiro soms wel wat denken aan Fiona Apple, al ontbreekt het zeer karakteristieke pianospel van de Amerikaanse muzikante.

Summer Of Love is een album dat prima past in het hokje rootsmuziek, al is het wel de eigenzinnige Australische variant van het genre en schuift Jess Ribeiro ook wel een enkele keer op richting indierock. De bijzondere openingstrack Maybe If I Wore Sunglasses Inside I Won't Feel Tired maakte me vooral nieuwsgierig naar de muziek van Jess Ribeiro, maar haar nieuwe album is in korte tijd uitgegroeid tot een album dat me zeer dierbaar is.

De Britse kwaliteitskrant The Guardian omschrijft de persoonlijke songs op Summer Of Love als “a balm for anxious times”, maar ik vind het nieuwe album van Jess Ribeiro vooral een album dat in muzikaal en vocaal opzicht een eigen weg durft te kiezen en continu de grenzen opzoekt. Dat levert vaak muziek op die wat lastiger te doorgronden is, maar op een of andere manier dringen de songs van Jess Ribeiro zich bijzonder makkelijk op.

Dat laatste heeft misschien ook te maken met de intimiteit en intensiteit van het album, want zeker wanneer je de volumeknop wat verder open draait lijkt het wel of Jess Ribeiro en al haar medemuzikanten bij je in de kamer staan. Het is puur toeval dat ik toe kwam aan beluistering van Summer Of Love van Jess Ribeiro, maar wat ben ik blij met dit bijzondere album van down under.

Erwin Zijleman

Je kunt Summer Of Love hier luisteren en bestellen:

https://jessribeiro.bandcamp.com/album/summer-of-love-3

Not God. Finom

A band (duo) that keeps changing its name will have a hard time to build a great career. I would never have guessed that I was about to listen to the new album of Ohmme, when I put Not God on for the first time. When I listened, the voices certainly rang a bell, but which one? All became clear after reading the bio. Finom is the new name under which Sima Cunningham and Macie Stewart make their music together. Listening closely to Not God I realised that Ohmme must have been one of the bands that influenced one of my absolute favourite new bands, Wet Leg.

Checking on the blog, I was surprised to find that I had not written the review. Erwin Zijleman wrote about 'Fantasize Your Ghost' in 2020. I'll admit, it is not often that I truly like the artists he writes about, with Ohmme it was love at first hear.

That love is continued with Not God. The album went down well immediately and from there only kept growing. Finom is able to provide its songs with a mysterious sheen. Where nothing is what it appears to be. The two voices and the way the two women use their voices is the first explanation for that mystery. It is almost as if the voices float over the music, detached from earth and everything coming with living on our planet. The music underscores this with ease. Take the song 'Naked'. Finom does everything to make the song appear as strange as possible, without resorting to psychedelia. This is a "normal" song and yet it isn't. Everything and everybody is making sure to play their parts and make them sound as good as they can, while the flow of the song is, albeit in a strange way, great, and yet the effect is estranging.

Opening song 'Haircut' is totally upbeat. Again, you will hear how the style of singing of Cunningham and Stewart is clipped. Here you have a part of the explanation why Finom's music has a mysterious and somewhat estranging effect. The music has a tight drums and bass but over it you will hear all sorts of sound clips coming in and going out of the music, while some remain. The result is a very danceable song that is as weird as it it is upbeat. Before you get the wrong idea, I love it. It only shows how hard it is to describe Finom's music and doing it right. It deserves loads of praise.

I am going to mention the second song of the album as well. 'Dirt' is a dreamy ballad and so different from song one and three. 'Dirt' may even be better. It brings me into another world. A world where I can leave the daily trouble and strive behind and just lay myself down on the song and let me carry myself away by it. Put it on repeat endlessly and I may never return from where 'Dirt' takes me. It's beautifully dreamy with soft floating synth sounds and all it takes to have an uninterrupted dream. Until the very end of 'Dirt', where minor hiccups are built in, causing minor ripples in that soft flowing song, providing for a safe escape, so wished.

Not God continues between these two sort of songs. Every songs has something extra and a special feature or more than one, with the title song as an absolute, almost epic, highlight. I haven't played 'Fantasize Your Ghost' for about one year, I think. Still, I'm nearly sure that this album is so much better. Yesterday 'News Of The Universe' by La Luz was lauded on the blog as a so much better album that its previous already very good album. Today that happens to Finom (Ohmme). This is an album that everyone should undergo and emerge victoriously. Not God is a great album, period!

Wout de Natris

You can listen to and order Not God here:

https://finom.bandcamp.com/album/not-god

News Of The Universe. La Luz

While it's not raining but pouring, I'm listening once again to the new La Luz album. Once again, I'm enjoying it so much. This album seems to have all a modern dreampop, dreamrock and psychedelic album at the end of the first quarter of the 21st century needs. La Luz is searing across the sky of its self-created universe.

La Luz entered my life with its previous album eponymous album from 2021. It caught my attention immediately but in no way did 'La Luz' prepare me for News Of The Universe. This album is in everything next level, and so much more.

It also no longer is the same band as it was in 2021. The only founding member left is singer and guitarist Shana Cleveland. The principle songwriter of La Luz scaled highs and lows since releasing 'La Luz'. She became a mother and became seriously ill soon after. It may all have led to an enormous extra boost of inspiration and determination, to make the best album possible, with no time to lose. Mission accomplished.

News Of The Universe is an album that is a mix of seriousness and playfulness. Both elements shine through the music of nearly every song. Cleveland may sing in a dreamy way, as if she's somewhere else with her mind. Daydreaming of other skies, to paraphrase T.H. White. The music underscores this dreaming, serious dreaming. Next come the arrangements. They are the second strength of the album and the playful side of the music. The solos, melodic parts and backing vocals can go off in any direction, with different instruments, sometimes at the same time. So, don't just think an electric guitar or two. They are there but also so much more. Here La Luz has steered away from anything that might hold it back. My impression is that anything went in the studio, just as long as it served the song and made it better.

For inspiration La Luz has scaled over past decades to find what it needed and was not afraid to go all the way back to the 1970s. The lyricless 'Close Your Eyes' may be the best example of how decades meet. With so much happening and so many sounds coming from everywhere. Not to forget the intricate la la las that move through the song.

I could sing the praise of every individual song on News Of The Universe but am not going to. News Of The Universe is a body of work that can only be praised as a whole. La Luz has made a fantastic album that I will play for a long time. Of that I am totally certain. This album deserves to be heard by the whole world.

Wout de Natris

You can listen to and order News Of The Universe here:

https://laluz.bandcamp.com/album/news-of-the-universe-2

Keeper Of The Shepherd. Hannah Frances

De Amerikaanse muzikante Hannah Frances heeft met Keeper Of The Shepherd een eigenzinnig album gemaakt, dat zowel qua instrumentatie als qua zang afwijkt van wat gangbaar is, maar dat na een tijdje begint te overtuigen.

Ik had Keeper Of The Shepherd van Hannah Frances eigenlijk al terzijde geschoven, toen de alternatieve Amerikaanse muziekpers op de proppen kwam met jubelrecensies. Ik hoorde het er niet direct aan af, maar het nieuwe album van Hannah Frances is ook geen makkelijk album. De muzikante uit Chicago heeft een bijzondere manier van zingen, wat in combinatie met de eveneens afwijkende instrumentatie een nogal heftig album oplevert. Ik vond het in eerste instantie wat te veel van alles, maar op een gegeven moment begon ik te houden van de intense muziek van Hannah Frances, die zich voor de afwisseling eens niet conformeert aan het stramien van de indiefolk en indierock van het moment.

Keeper Of The Shepherd van Hannah Frances verscheen een twee maanden geleden, maar kwam in eerste instantie niet door mijn selectie, mede omdat het aanbod van albums van vrouwelijke singer-songwriters in de indie hoek momenteel wel erg groot is. De Amerikaanse muziekwebsite Pitchfork schaart het album deze week echter onder de beste albums van het moment en is ook in haar recensie, die uiteindelijk een ruime 8 als rapportcijfer oplevert, behoorlijk enthousiast over de muziek van de Amerikaanse singer-songwriter.

Ik was de naam van Hannah Frances zelf nog niet eerder tegen gekomen, maar ze loopt al even mee en bracht de afgelopen jaren al twee albums en twee mini-albums uit, waaronder een live-album. Het is me allemaal ontgaan, waar ik overigens niet alleen in sta, en ook Keeper Of The Shepherd maakte zoals gezegd niet onmiddellijk een onuitwisbare indruk.

Dat lag vooral aan de stem van Hannah Frances, die weliswaar bijzonder is, maar op het eerste gehoor ook wat onvast klinkt. Nu zijn onvaste vocalen de afgelopen jaren, onder andere door Big Thief’s Adrianne Lenker, tot kunst verheven, maar ik moet er nog altijd op zijn minst aan wennen. Nu ik gewend ben aan de stem van Hannah Frances vind ik de zang op Keeper Of The Shepherd niet zozeer onvast maar vooral eigenzinnig.

De muzikante uit Chicago, Illinois, zingt met heel veel expressie, kracht, emotie en dynamiek en heeft bovendien een bijzondere manier van zingen. Ze rekt de meeste noten lang uit en stopt ook nog eens heel veel woorden in haar songs, waardoor de zang vrijwel continu aanwezig is in de ook nog eens behoorlijk lange songs. Er zitten daarom weinig rustpunten in de songs op Keeper Of The Shepherd, waardoor ze wat vermoeiend overkomen.

Dat volle karakter van de songs op het album wordt versterkt door het gitaarspel van de Amerikaanse muzikante. Het is fraai folky gitaarspel, dat vooral herinnert aan de Amerikaanse psychedelische folk uit de jaren 60, maar Hannah Frances kan ook kiezen voor steviger gitaarspel en dan opschuiven van indiefolk naar indierock. Het soms behoorlijk volle geluid op Keeper Of The Shepherd wordt verder verrijkt met bijdragen van pedal steel, cello en houtblazers, die over het algemeen subtiele bijdragen toevoegen aan de songs van Hannah Frances. Ook als de instrumentatie behoorlijk sober is, klinkt het door de zang nog op een of andere manier vol.

Bij beluistering van Keeper Of The Shepherd heb ik af en toe associaties met Grace van Jeff Buckley. Niet vanwege de stem, niet vanwege de muziek en ook niet vanwege het genre, maar wel door het volle of zelfs overweldigende karakter van de meeste songs van Hannah Frances. Ik ben nog niet zo enthousiast als Pitchfork (of PopMatters dat het album zelfs een 9 geeft), maar hoor inmiddels wel wat de Amerikaanse muziekwebsite zo goed vindt aan het album.

Hannah Frances doet op Keeper Of The Shepherd nadrukkelijk haar eigen ding en doet dat met veel gevoel. Het levert een heftig album op door de zeer persoonlijke teksten en de eigenzinnige zang en instrumentatie, maar als je het album een paar keer op je in hebt laten werken valt er veel op zijn plek. Hannah Frances begint bij de eigenzinnige Amerikaanse folk uit de jaren 60, voegt wat Joni Mitchell toe en sleept haar songs vervolgens op fascinerende wijze het heden in. Keeper Of The Shepherd is geen album om lekker voort te laten kabbelen op de achtergrond, maar het is een intens album dat je moet ondergaan. Ik ben inmiddels overtuigd.

Erwin Zijleman

Je kunt Keeper Of The Shepherd hier luisteren en bestellen:

https://hannahfrances.bandcamp.com/album/keeper-of-the-shepherd

Sometimes, Forever. Soccer Mommy

Soccer Mommy behoorde met haar vorige albums al tot de betere jonge vrouwelijke singer-songwriters met een voorliefde voor indie, maar met Sometimes, Forever, schaart ze zich onder de absolute top.

Ik maakte een jaar of zeven geleden voor het eerst kennis met de muziek van Soccer Mommy en sindsdien hoorde ik het alter ego van Sophie Allison alleen maar beter worden. De muzikante uit Nashville keert terug met Sometimes, Forever en zet ook op haar nieuwe album weer een flinke stap. Producer Daniel Lopatin heeft het geluid van Soccer Mommy verrijkt met bijzondere accenten en heeft de Amerikaanse muzikante verleid tot een aantal uitstapjes buiten de gebaande paden. Sometimes, Forever klinkt nog een stuk spannender dan zijn voorgangers, maar de aanstekelijke songs en de uitstekende zang van Sophie Allison zijn gebleven. Het beste Soccer Mommy album tot dusver en bovendien een van de beste albums in zijn soort.

De afgelopen jaren is een bijna eindeloze stroom jonge vrouwelijke singer-songwriters met een voorliefde voor indiepop en/of indierock aan ons voorbij getrokken. Hieronder flink wat jonge muzikanten die de middelmaat uiteindelijk niet of onvoldoende wisten te ontstijgen, een aantal eendagsvliegen en een aantal smaakmakers in het genre. Tot deze laatste groep reken ik ook zeker Soccer Mommy.

Het alter ego van de uit Nashville, Tennessee, afkomstige Sophie Allison trok voor het eerst de aandacht met het in 2017 verschenen Collection, dat de songs die ze op jonge leeftijd schreef verzamelde, maar maakte pas echt indruk met het in 2018 verschenen Clean, dat haar wat mij betreft schaarde onder de besten in het genre. Clean werd in 2020 gevolgd door het minstens even goede Color Theory, werd opgevolgd door Sometimes, Forever.

Ook op haar nieuwe album laat Sophie Allison het inmiddels bekende Soccer Mommy geluid horen, maar ze doet alles nog beter dan op haar vorige albums. Sometimes Forever werd net als Color Theory deels geproduceerd door de van The War On Drugs bekende Gabe Wax, maar de meeste productionele credits gaan dit keer naar Daniel Lopatin, die werkte met Charli XCX en FKA Twigs, maar ook met David Byrne en Moses Sumney.

Daniel Lopatin, ook bekend als Oneohtrix Point Never, heeft op het eerste gehoor niet al teveel gesleuteld aan het zo karakteristieke Soccer Mommy geluid, maar beluister Sometimes, Forever met de koptelefoon en je hoort dat het album, mede door het gebruik van meer synths, voller en ook avontuurlijker is ingekleurd dan zijn voorgangers.

Soccer Mommy laat ook op haar nieuwe album horen dat ze uit de voeten kan met lekker stevige rocksongs met een vleugje 90s indierock, maar ook niet bang is voor uitstapjes richting pop of juist richting meer folky songs. In al deze genres profiteert Sophie Allison van de zeer smaakvolle instrumentatie en productie, al komt de meeste verleiding wat mij betreft van haar stem, die de songs op Sometimes, Forever voorziet van een dromerig sfeertje. Ik was altijd al gecharmeerd van de stem van Sophie Allison, maar op het nieuwe album van Soccer Mommy klinkt de zang nog wat mooier en steekt Soccer Mommy wat mij betreft alle concurrenten naar de kroon.

Sometimes, Forever ontleent zijn kracht niet alleen aan de mooie instrumentatie, knappe productie en uitstekende zang, want ook de songs zijn van een bijzonder hoog niveau. Soccer Mommy kon op haar vorige albums nog wel eens wat wisselvallig zijn, maar Sometimes, Forever, houdt gedurende de hele speelduur een enorm hoog niveau vast. Gedurende deze speelduur kan het meerdere kanten op, want nog niet eerder klonk de muziek van Soccer Mommy zo gevarieerd.

Zeker de wat rauwere songs op het album voegen een nieuwe dimensie toe aan het geluid van Soccer Mommy, die er voor zorgt dat de muziek van de muzikante uit Nashville hier en daar zelfs een beetje tegen de muziek van PJ Harvey aan schuurt en dat had ik nog niet eerder achter Sophie Allison gezocht.

Sometimes, Forever verschijnt op een moment dat verzadiging in het genre dreigt door het momenteel echt idioot grote aanbod, maar die verzadiging gaat zeker niet op voor het nieuwe album van Soccer Mommy, dat een van de allerbeste albums in het genre is. Ondanks mijn hoge verwachtingen heeft Soccer Mommy me toch weten te verrassen.

Erwin Zijleman

shot in the dark. Ashley Cooke

Ashley Cooke pakt op shot in the dark uit met maar liefst 24 songs, maar houdt zich makkelijk staande met mooi verzorgde en gloedvolle countrypop, die altijd aan de goede kant van de kwaliteitsstreep blijft.

Mijn liefde voor countrypop is dit jaar stevig aangewakkerd, onder andere door het ijzersterke album van Megan Moroney. Ook Ashley Cooke maakt indruk met een sterk countrypop album, dat niet alleen liefhebbers van countrypop zal aanspreken. In muzikaal opzicht schuurt de Amerikaanse muzikante dicht tegen de Amerikaanse rootsmuziek aan en in vocaal opzicht maakt ze makkelijk indruk met een aangename stem met een dun laagje gruis. Het debuutalbum van Ashley Cooke bevat maar liefst 24 songs, wat misschien wat veel van het goede is, maar de muzikante uit Nashville houdt een behoorlijk hoog niveau vast en schaart zich met shot in the dark onder de beteren in het genre.

Ik durf inmiddels wel toe te geven dat ik een enorm zwak heb voor Nashville countrypop. Ik ben het stadium dat ik countrypop albums hooguit ‘guilty pleasures’ noemde al lang voorbij en heb dit jaar al een aantal albums in het genre beluisterd die het zomaar zouden kunnen schoppen tot mijn jaarlijstje. Lucky van Megan Moroney is vooralsnog mijn favoriete countrypop album van 2023, maar dit album zou wel eens flinke concurrentie kunnen gaan krijgen van shot in the dark (geen hoofdletters) van Ashley Cooke.

Ik had nog nooit van deze Ashley Cooke gehoord, maar shot in the dark is haar tweede album na het vorig jaar verschenen Already Drank That Beer, al zou dat met negen songs en een kleine 28 minuten muziek ook een minialbum kunnen worden genoemd. shot in the dark wordt hier en daar dan ook een debuutalbum genoemd, onder andere op de website van Ashley Cooke zelf, en het is een zeer ambitieus debuutalbum. Het album van Ashley Cooke bevat immers maar liefst 24 songs en heeft een speelduur van bijna vijf kwartier.

Ik noemde eerder Lucky van Megan Moroney mijn voorlopig favoriete countrypop album van 2023 en dat is een album waarmee shot in the dark van Ashley Cooke zich makkelijk laat vergelijken. Megan Moroney en Ashley Cooke zijn in vocaal opzicht bijna tweelingzusjes en ook in muzikaal opzicht zitten Lucky en shot in the dark dicht tegen elkaar aan en hier en daar zelfs zo dicht dat ik bij blinde beluistering beide albums aan Megan Moroney zou hebben toegeschreven.

Ik ben zeer gecharmeerd van de stem van Megan Moroney en het is dan ook niet zo gek dat ook Ashley Cooke me in vocaal opzicht heel makkelijk overtuigt. Ook Ashley Cooke, die via Wisconsin, California en Florida in Nashville is terecht gekomen, heeft een soepele stem met een aangenaam rauw randje. Het is een stem die is gemaakt voor de countrymuziek die ze maakt, maar die wegblijft van de zoete countrypop stemmen of van de karakteristieke countrysnik uit het verleden.

Ashley Cooke maakt absoluut muziek die het etiket countrypop verdient, maar het is gelukkig niet het soort countrypop waarvan het glazuur spontaan van je tanden springt. Net als Megan Moroney blijft Ashley Cooke vrij dicht tegen de Amerikaanse rootsmuziek aan zitten en zijn de invloeden uit de pop vooral subtiel.

Ik heb helaas weinig informatie over de muzikanten die op shot in the dark zijn te horen en heb ook nog niet kunnen vinden wie het album heeft geproduceerd, maar ik hoor wel dat er veel aandacht is besteed aan de instrumentatie op en de productie van het debuutalbum van Ashley Cooke. De Amerikaanse muzikante schreef mee aan vrijwel alle songs op het album, maar aan alle songs is ook meegeschreven door een aantal gelouterde Nashville songwriters en dat hoor je. Ashley Cooke wist ook nog een aantal gastmuzikanten te strikken, wat duetten oplevert met Nate Smith, Colbie Caillat, Jackson Dean en Brett Young.

Natuurlijk is 24 songs wat veel van het goede, maar ik ben absoluut onder de indruk van shot in the dark, dat laat horen dat Ashley Cooke meerdere kanten op kan. Net als Megan Moroney zal ook deze muzikante waarschijnlijk niet veel gehoor vinden in Nederland, waar een countrypop allergie helaas een veel voorkomende kwaal is, maar ook dit is echt een prima album.

Erwin Zijleman

Psychopath. Morgan Wade

Morgan Wade verraste in 2021 met het uitstekende Reckless en laat ook op opvolger Psychopath horen dat ze aanstekelijke countrypop kan maken die ook ruw en oorspronkelijk klinkt.

De Amerikaanse muzikante Morgan Wade is een opkomende ster in Nashville, maar ze is daar ook een buitenbeentje. Haar tweede album Psychopath flirt hier en daar stevig met de wat gladde Nashville countrypop, maar bij Morgan Wade klinkt het op een of andere manier nooit echt glad. Als ze kiest voor muziek die wat dichter tegen de wat authentieker klinkende Amerikaanse rootsmuziek aanleunt hoor je goed dat ze een geweldige zangeres is, maar ook de meer pop georiënteerde songs op Psychopath mogen er zijn. Ook op Psychopath werkt Morgan Wade weer samen met Jason Isbell gitarist Sadler Vaden en ook die laat zich horen op dit uitstekende album.

Liefhebbers van countrypop worden stevig verwend op het moment. Een week na het uitstekende debuutalbum van Alana Springsteen en na de prachtalbums van Megan Moroney en Ashley Cooke eerder dit jaar, duikt Morgan Wade op met haar tweede album. De Amerikaanse muzikante debuteerde in 2018 nog wat anoniem met Puppets With My Heart, het debuutalbum van Morgan Wade & The Stepbrothers, maar drie jaar later was het wel raak met Reckless, het eerste album met alleen haar naam op de cover.

Het door Jason Isbell gitarist Sadler Vaden geproduceerde Reckless misstond zeker niet in het hokje countrypop, maar het debuutalbum van Morgan Wade was zeker geen dertien in een dozijn countrypop album. Morgan Wade ziet er met al haar tattoos wat ruwer uit dan de gemiddelde countrypop zangeres en zo klonk haar muziek ook. Ook de levenswandel van de muzikante uit Floyd, Virginia, was wat wilder dan die van haar soortgenoten, waardoor Reckless voor een countrypop album verrassend doorleefd klonk.

Op het deze week verschenen Psychopath trekt de jonge muzikante, die inmiddels naar Nashville, Tennessee is verkast, de lijn van haar debuutalbum door. Ook voor Psychopath deed Morgan Wade weer een beroep op The 400 Unit gitarist Sadler Vaden. De opnamesessies voor het album liepen in eerste instantie op niets uit, maar bij een nieuwe poging viel alles op zijn plek.

Ook op haar tweede album slaagt Morgan Wade er in om countrypop te maken die anders klinkt dan die van haar concurrenten. Psychopath leunt, zeker op de eerste helft van het album, meer dan zijn voorganger tegen de pop aan en bevat een aantal songs die bij de gemiddelde countrypop zangeres suikerzoet zouden klinken, maar Morgan Wade geeft er met haar bij vlagen heerlijk rauwe stem een eigen draai aan.

Sadler Vaden tekent ook dit keer voor een fraaie productie en zorgde bovendien voor prima muzikanten in de studio, maar om niets aan het toeval over te laten werd ook een beroep gedaan op een aantal van de meest succesvolle songwriters in Nashville, onder wie Julia Michaels, Natalie Hemby, Butch Walker en Lori McKenna, om de songs van Morgan Wade naar een nog wat hoger plan te tillen. Dat is gelukt, want Psychopath bevat een serie uitstekende songs.

Het zijn songs die bij liefhebbers van authentiek klinkende Amerikaanse rootsmuziek waarschijnlijk net wat minder in de smaak zullen vallen dan die op het debuutalbum van Morgan Wade, maar liefhebbers van het genre die ook niet vies zijn van hier en daar wat pop en rock krijgen met Psychopath een uitstekend album in handen. Ik heb zelf dit jaar een enorm zwak voor countrypop en ook het nieuwe album van Morgan Wade gaat er weer in als koek.

Vergeleken met de eerder genoemde countrypop favorieten van 2023 kleurt Morgan Wade in een deel van de tracks het verst buiten de lijntjes van de traditionelere countrymuziek, maar de songs zijn zo goed dat ik er niet om treur. Overigens kruipt de muzikante uit Nashville op de tweede helft van het album een stuk dichter tegen de Amerikaanse rootsmuziek aan, want ook dat kan ze. Als ik de Amerikaanse muziekpers mag geloven is Morgan Wade op het moment een van de grootste opkomende talenten in Nashville en na beluistering van Psychopath kan ik alleen maar concluderen dat dit echt volkomen terecht is.

Erwin Zijleman

Strange Beginnings. Jennifer Tefft and the Strange

With two singles on this blog already, it does not come as a surprise album Strange Beginnings makes it to this page as well. The good news is that the album matches my expectations completely. The better news is that the album is more varied than expected. The best news is that Jennifer Tefft and band rock hard in the best of ways.

Single 'Caffeine' opens the album with a huge surge of energy going back all the way to the 80s when bands released singles like 'Love Like Blood' and drummers drummed like Mel Gaynor. Over this all Jennifer Tefft is singing like there's no tomorrow. With passion and coolness. Don't ask me how she mixes the two but she is doing it superbly. The description makes for nostalgic rock from long ago. It isn't though because 'Caffeine' has so much urgency. The chugging steam train effect at the end underscores it all. Arriving in the here and now fast, while not forgetting the past.

The surprising thing about Strange Beginnings is that the band obviously is a fan of the band Heart. Where Heart lost me in the AOR form of rock it explored in the second half of the 80s and rising to even bigger commercial success, Jennifer Tefft does attract me. If we forget the folk side of the early Heart, on Strange Beginnings those two sides of Heart are mixed in a very good way. 'Crazy On You' meets 'Alone' as it were. Just listen to 'Paper Cut' and you'll know what I mean. Jennifer Tefft sings a little like country singer Karen Jonas here as well, winning me over even more.

Listening into the album, you will find several different styles. This is an album of music lovers who like several sorts of music. And why limit yourself to one sound? So, there's a more hardrock song moving towards metal in the heavy riffing ('Shoulda Known Better'), more alternative rock from the 80s ('Going Out') and the already mentioned classic rock of Heart. It all leads to very varied listening. Something I've been doing on repeat the past days. For a short moment in time there does not seem to be any other music pressing itself on me.

Agreed, Strange Beginnings is not a beacon of light where musical renewal is concerned. It is an album that celebrates what came before. Jennifer Tefft and the Strange do it with all they've got and that comes across no little. This is an extremely strong album providing the band with that "second chance to burn", Tefft sings about in 'Second Chance'.

By the time the other single 'Going Out' comes by with its The Black Keys rhythm, combining it with punkrock/pop in a Blondie style, I'm floored. This album that took me by storm.

Wout de Natris

You can listen to and order Strange Beginnings here:

https://jennifertefft.bandcamp.com/album/strange-beginnings

Yellow Roses. Niamh Bury

Niamh Bury is een jonge Ierse singer-songwriter die met Yellow Roses een fascinerend debuutalbum heeft afgeleverd, dat zowel in muzikaal als in vocaal opzicht van een bijna onwerkelijke schoonheid is.

Albums die het etiket ‘traditionele Ierse folk’ opgeplakt krijgen laat ik meestal links liggen, maar gelukkig heb ik het debuutalbum van de Ierse muzikante Niamh Bury wel opgepikt. De jonge Ierse muzikante beschikt immers over een stem die zomaar kan uitgroeien tot een van de mooiste stemmen in het genre. Yellow Roses is bovendien een album dat op prachtige wijze is ingekleurd met flink wat instrumenten, die elkaar nooit in de weg zitten, maar elkaar wel continu versterken. Het komt allemaal samen in songs die zich genadeloos opdringen en die alleen maar mooier worden. Het label van Niamh Bury leverde vorig jaar een jaarlijstjesalbum af met het debuut van ØXN en doet dat nu opnieuw.

Het Ierse label Claddagh Records leverde vorig jaar met CYRM van ØXN een van de meest bijzondere en indrukwekkende albums van 2023 af. Het label dat zich specialiseert in traditionele Ierse volksmuziek komt deze week met een volgend debuutalbum op de proppen en ook Yellow Roses van Niamh Bury is een bijzonder mooi en interessant album.

Het is een album dat is geworteld in de traditionele Ierse folk en dat is een genre waar ik meestal niet zo heel gek op ben. Het bijzondere van Yellow Roses van Niamh Bury is dat het een album is dat flink wat ingrediënten uit de Ierse folk van weleer bevat, maar desondanks niet klinkt als een heel traditioneel Iers folkalbum.

De jonge Ierse muzikante heeft een album gemaakt dat in meerdere opzichten indruk maakt. Laat ik eens beginnen bij de muziek op het album. Niamh Bury heeft haar debuutalbum ingekleurd met voornamelijk akoestische klanken en heeft dit op zeer smaakvolle wijze gedaan. De meeste songs op het album hebben een akoestische gitaar of piano als basis, waarna onder andere strijkers, harp en bas zorgen voor extra inkleuring van de songs van de Ierse muzikante, die de muziek thuis met de paplepel kreeg ingegoten.

Alle instrumenten op het album worden op subtiele wijze ingezet, waardoor Yellow Roses een behoorlijk ingetogen album is, maar geen moment Spartaans klinkt. Door te variëren met de inzet van verschillende instrumenten klinken de songs op Yellow Roses zeker niet eenvormig en word je steeds weer verrast door bijzonder mooie klanken. Het zijn klanken die de muziek van Niamh Bury vooral de kant van de folk op duwen, maar het debuutalbum van de Ierse muzikanten laat ook zeker invloeden uit de jazz horen, terwijl de arrangementen van de strijkers de muziek van de Ierse muzikante een klassiek tintje geven.

De folky songs van Niamh Bury herinneren aan de ene kant aan folkmuziek uit het verleden, maar ik vind Yellow Roses ook een eigentijds folkalbum. De songs van Niamh Bury vallen niet alleen op door de prachtige klanken en de trefzekere productie van Brían MacGloinn van de mij onbekende band Ye Vagabonds, maar ook door de poëtische teksten van de Ierse muzikante die, zoals het in het genre betaamd, mooie verhalen vertelt. Dat doet Niamh Bury met een bijzonder aansprekende stem.

De stem van de Ierse muzikante herinnert aan de ene kant aan de heldere stemmen van folkzangeressen uit het verleden, maar de zang van Niamh Bury heeft ook een wat ruwere kant, die de zeggingskracht van haar songs nog wat verder vergroot. Ik hoor iets van Laura Marling en heel af en toe een randje Natalie Merchant, maar de zang op Yellow Roses heeft ook een uniek karakter.

Folkalbums en zeker wat traditioneel aandoende folkalbums staan bij mij meestal niet vooraan in de playlist, maar Yellow Roses van Niamh Bury is een album van een betoverende schoonheid. Song na song slaagt Niamh Bury er in om prachtige klanken te laten samenvloeien met haar bijzonder mooie zang, die ook opvalt door het gevoel dat ze in haar stem legt en de precisie waarmee ze zingt. Zeker aan de randen van de dag heeft Yellow Roses een ontspannende werking, maar Yellow Roses is nog veel mooier wanneer je alle subtiele accenten op het album op je in laat werken.

Erwin Zijleman

2024 week 20, 10 singles

For the first time this year the houses heated up in a natural way over the past days. Still off and on but on average the temperatures are rising. Most likely we've had the warmest winter ever recorded over December and March but that is something else than it being warm. Against the oncoming summer, we present another ten singles of a very varied nature and originating in several countries. Enough to explore, so enjoy.

Desecrate The Cathedral. Pavid Vermin

A new name on the blog, Pavid Vermin. The single starts with a tremendously poppy sound. When the singer starts singing Sir Douglas Quintet comes to mind, while in the chorus its pure girl pop from the 60s and that's just the start of my associations. In Desecrate The Cathedral everything in 60s pop seems to come together. It's like listening to a discovered "nugget". The male voice is somewhere between Chuck Prophet and Geoff Palmer and is replaced by a female voice for the chorus, making the fun even bigger. The song is obviously good fun. Dumb title though. Now why would you want to do that for?

Problems. J Prozac

J Prosac returns to the blog with a great punk rock single. Taken from his upcoming album 'Obsession" (14 June) he is really going for it. Listening to a song like Problems I wonder how it is still possible to come up with such a strong song in this genre. It all sounds familiar and still it is totally unique, combining toughness with energy and a melody that is instantly unforgettable. There's no beating about the bush. Prosac arrives at the chorus before you know it. Behind the chorus is this great whoa whoa singing, one of the strongest features in any punkrock song. Throw in is an extremely short and strong guitar solo followed by fantastic tight ensemble playing. By then J Prosac has floored me, problems and all. This is a great single, period.

Left In The Sun. Local Drags

Local Drags have been on this blog for a few years now and returns with its first single of the upcoming album 'City In A Room' out since 17 May. It is a song that brings back memories from indie rock music of the 1980s. Bands like R.E.M. and Tom Petty and the Heartbreakers, to name two. Expect jangly guitars, melodies that are almost smooth pop, all support by a strong rhythm section. Left In The Sun brings exactly that. Lanny Durbin, who is Local Drags, has found that pop feel within himself once again, while sounding different from before. He is reinventing himself by the album, while always sounding interesting to listen to. Based on this song, it can't be the new album is not a very strong one.

Day Late Dollar Short. James Sullivan

The second album of James Sullivan of More Kicks. That band name rang a bell and indeed the band's single 'Animal' can be found on this blog in September 2022. Now Day Late Dollar Short is here. Sullivan is in alternative rocking mode. The rock disguises the pop feel the single has. Sullivan presents a fine pop song, with a strong melody that I want to hear again and again. Listening deeper into the song there are several nice melodies to discover. Sullivan knows how to write a good pop song and from their how to build it up into a rocking beast, making some noise along the way. The long outro attests to that. 'Vital Signs', the album, is already out for a month. High time to put attention to this single, as it very much worth getting to know.

Lost Highway. Diablogato

The title may bring some David Lynch associations with it. I wish I had a memory for movies like I have for music. I saw it but what it was about? I simply have no clue. Diablogato however rocks on this tune like there's no tomorrow. The intro maybe could have been in 'Twin Peaks' episode x, the rest is loud, loud rock. The Boston band sounds like a rock band from the 70s and comes extremely close to the real thing. The first band I think of is Deep Purple in the energy and the breaks in the music. The speed of 'Speed King' or 'Fireball' is what Diablogato goes for. The sound on Lost Highway is huge. The music comes out like a flood wave out of my speakers. If 'Lost Highway' was the movie with Nine Inch Nails in it, then this Lost Highway has a chance to making it into the director's cut.

The Wolf. The Peawees

Everything about The Peawees spells a nostalgic feeling for things past and pastiche. Just look how they present themselves in the video to The Wolf. The clothes were all found in a thrift shop after someone's parents decided to empty their clothing trunks with unworn clothes, while the music sounds just as dated. That would be all nice and good, had not The Wolf been such an urgent song. It rocks tightly has this nice stuttering riff. The Italian band does a lot of things right in its new song. And yes, it has this old fashioned organ sound in the background. Boston's Muck and the Mires could be good friends of The Peawees, except that the Italians rock a bit harder. Singer Hervè Peroncini has a great rough voice. The Peawees from La Spezia are around since 1995, so they are allowed to dress like its 1974? I can't help thinking of The Rubettes with the caps and all. The music has nothing to do with 'Sugar Baby Love' fortunately. This is no pastiche, but very much a real thing. Rock on!

Midas. Wunderhorse

Two years ago Wunderhorse had made it to this blog with single 'Butterflies'. With Midas Jacob Slater, who is Wunderhorse, sets a first step towards his new album. This song is an alternative rocker of some big proportions. It's chorus just sings "Midas" and some "la la la". It has to suffice. On the basis of the strong rock laid out underneath it, it does. In a minimum of time as well, just 2 minutes 17 seconds. In that few minutes Wunderhorse swirls through my room like a tornado. Who to compare the song with? Grunge?, sure. The Jam?, yes, I can go with that. The kind of song that should appeal to a wider rock loving audience. Midas has the energy, the power, the melody and the shine to do so. Let's see what happens next. Album 'Cub' did not convince me sufficiently to make it to a review. Midas may lead the next album towards one. This is a strong single.

Starbuster. Fontaines D.C.

A new Fontaines D.C. single is an event by now. The band has set steps beyond the post punk moniker as is developing in several directions it seems. The song starts with a beat rhythm, think an unsophisticated The Stone Roses. The result is a song that seems more a loop than a live band. Grian Chatten raps-sings through the verses. When the song progresses, it does get beyond rhythm-interesting. Strange noises are a part of the music, but the band comes in in several ways as well. The guitars, keyboards, they all come by. The song is far more interesting than I would have guessed from the listening to the first minute for the first time. To all appearances Fontaines D.C. has set another major step in its development towards being its own and not youngsters inspired by what happened well before their time. Something I never would have expected after listening to the first album, that is not on this blog. Starbuster is extremely intriguing, with a very weird video.

Looking At You. Garlands

Garlands has a subscription to this blog, as those following it will have noticed by now. Ever since Gordon Harrow sent me his second solo EP well before the pandemic, the relationship remained stable. For Looking At You things are no different. Expect a great rock pop song to come your way if you decide to play the song on You Tube, Bandcamp or Spotify while reading this post. Looking At You is Garlands at its most Supergrass. That is the best description. Just like the (former?) Britpoppers the trio manages to rock superbly while not forgetting the pop element that can make a rocking song so good. Over a tight rhythm of drums, bass and guitar, several overdubs of guitars come in and get off, setting off little sparks in the song. The same with the vocals. Be on the look out for all these little harmonies and background vocals. They make Looking At You an extremely rich Britpop song for the third decade of the 21st century. Actually, this song is one of Garlands' best songs to date.

Hurricane. Lionlimb

It's six years since Lionlimb debuted with its album 'Tape Recorder'. There was a later album that did not make. With Hurricane the band comes right back into my musical consciousness. Hurricane is everything but that. The drums is the only thing reminding me vaguely of strong winds and lashing, torrential rain. The rest of the song is deliciously dreamy. Stuart Bronaugh's soft voice takes precedence here but do not forget the female voice backing him up. Over the drum and underneath the voice is where things really become lovely and great to listen to. A lot of attention has gone into the details of this song. At first there's atmospherics, like a faint piano sound, all muffled and longheld notes, before that oh so nice bass comes in. And from there everything is possible and is. Lionlimb is in a great form on Hurricane, there's no other word for it.

Wout de Natris