The top 30 albums of 2023: Part 1, #1

1. Hackney Diamonds. The Rolling Stones

Yes, Hackney Diamonds of The Rolling Stones is my #1 album of 2023. As unexpected as it is welcome. The album proved to be everything I wasn't even hoping for anymore, because I genuinely thought they no longer had it in them. That was the initial surprise.

For some time I was contemplating to write a second review of the album, as I found over the weeks since its release I have not done justice to the album in my first review. It is even better than I thought it to be in October - early November when I returned from Japan with a Japanese copy in my suitcase.

I know this has been said many times before, but one of the most amazing things of the pop year 2023 is that it brought new songs from The Rolling Stones and one from The Beatles. Both bands delivered a new classic to their repertoire, that is already undeniable. Even in their 80s the bands are still relevant and will remain forever so, I suppose. Long past their mortal lives, their musical lives will remain with future generations. Now and then, we miss you.

Back to Hackney Diamonds. This review is a track by track review, in which I will try to explain why the track is so good or surprising, leading me to the conclusion that Hackney Diamonds is up there with the best Stones records, for me 'Beggar's Banquet', 'Let It Bleed', 'Get Yer Ya-Ya's Out', 'Exile On Main Street', Black And Blue' and 'Tattoo You', followed closely by 'Sticky Fingers', 'Goat's Head Soup' and 'Some Girls'. The newest in that list is from 1981 and we are now in 2023. Hence the unexpected and the welcome.

 

Angry

The lead single received a spot in the singles section of this blog in the early fall. I liked it immediately but still felt it to be a bit of a 'Start Me Up' rip off. The starting riff certainly can lead a person that way. Over the weeks and playing the song more and more, I changed my mind. The Stones do not have an extra 60 years in them, unfortunately, otherwise, 'Start Me Up' could be shelved, as the band has the ideal new show opener forever. Angry has at least as much power as its title suggests. The energy is all over the song. The surprise lies in the melodic prowess the song also has. This is not just this huge riff that powers the song, it is the power of the chorus as well. What it also on display, is the great form of the guitarists. The Stonesism, cool little guitar parts that bounce off one another, are all over the place. Don't forget the little drums-bass parts as well, to show how good the band uses dynamics. And then that huger than huge riff ending it all. The days of big hits are long over for the band, but in an alternative universe this is one of the biggest.

Get Close

New drummer Steve Jordan gets the opening shots on Get Close, stressing the big drums that are behind the band now. The chugging rhythm is the divining sound of the song. Again, the guitars draw a lot of attention to themselves. They sound so tremendously alive and varied. The Stones riff itself is clear cut, but there's a lot happening around that riff. Jagger draws a lot of attention on himself, showing that he is tremendously fit for his age. Compare him to Dylan or the latter day Leonard Cohen and even Paul McCartney's voice in the 2020s and there simply isn't a comparison. He rises high above them all, as if age is just a number. I know, it will all end somewhere within a few years, but in the meantime Jagger's singing, here and on the whole album, is like defying gravity. Get Close is not the best song on Hackney Diamonds but is an important part of that energy boost the album is.

Depending On You

The last of the three songs where producer Andrew Watt receives writing credits, something totally outrageous in the Stones realm in all these decades. Depending On You is the first ballad on the album, with a country flavour. The warm sounds of the Hammond makes the song glow, the strings do the rest. In the meantime there's a lot going on. The song starts at a low level, with an acoustic guitar, the Hammond and an electric lick here and there. Slowly but surely the sound grows bigger and bigger. By the time of the second verse, there's a full band, but nothing extra yet. A slide guitar enters, the Hammond grows its sound to a warmer, more prominent glow. Ronnie Wood shows his proficiency on the slide and pedal steel guitars. The backing vocals come in and there come in the strings and a grand piano. The song is sent off with a grand finale, making it a great Stones ballad.

Bite My Head Off

Enough of the sweet stuff. Here's the dirty rocker in the 'Respectable' and 'Star Star' category. However, the chorus is one of stellar quality. Making Bite My Head Off one of the best sleazy rockers the Stones ever wrote. It all starts with the enormous energy the song provides. The deep, dark, ugly riffing starts the song. Underneath it all is an even more dirty bass. And the player, is an ex-Beatle, who probably played the dirtiest bass part in his career. The sound is totally distorted, making it a very prominent part of the song and putting all the attention to the bass part. A Beatle starring in a Stones song?! Who would ever have predicted that? Fact is that Paul McCartney shines in the song and makes the song shine no little in the process. Bite My Head Off is rock and roll as the Stones have meant it to be. It is one of the songs that make Hackney Diamonds such a special album. And then, again that chorus. Man, I simply love it. It combines dirty rock with a fantastic melody and that makes Bite My Head Off one of the best Rolling Stones rockers ever.

Whole Wide World

Whole Wide World is the kind of song that the Stones albums of the past decades are filled with. From 'Mixed Emotions' to whatever on 'A Bigger Bang'. And once again that chorus starts and I was baffled. Why is this chorus so good?, making the second verse so much better instantly as well? Did Watt press Jagger and Richards harder to come up with a better melody? "Guys, this song can do better!?" Whatever the answer is, fact is that this song is better than most released since 'Tattoo You'. The same goes for the guitar work. Just listen to the two solos. They are really, really, good. Full of life, urgency, with Steve Jordan really pushing the band forward. There are so many little guitar melodies around the main riff, deep, high, in the middle, a sheer multitude of guitar overdubs. Somewhere hidden in it all, is a Hammond organ filling the small parts that were not filled with guitars. "The party's over", Jagger sings. His band doesn't agree, their fans do not agree. Both soar on.
 

Dreamy Skies

The 'Faraway Eyes' or better 'No Expectations' of Hackney Diamonds. Of course, we have heard it all before. In 2023 The Stones can still come up with a country blues song that is good to listen to. Dreamy Skies is not the top of this album. It is decent and well played. The slide guitars and acoustic licks make the song very authentic in sound. As a part of the whole album, it's more than okay. As a separate song, The Stones did this better in the past.

Mess It Up

The Stones go disco in 2023 and with a lot of energy at that. The mono start is a bit weird, but once Jagger says "come on" the band charges right in. Listen to the moment the bass joins. Talking about energy. The Stones did disco before but never with this melodic prowess. Mess It Up is so much better than 'Miss You' where the melody is concerned. The power of the band as a whole comes across once again. The ear for detail comes across once again. The little melodies on the guitars fly around from all sides, while the drums keep it up and the bass is really pumping. Jagger's not afraid to use his falsetto. He's back on the dance floor of Studio 54 it seems and enjoying every minute of it.

Live by the Sword

The Stones pre-1994 are back on Hackney Diamonds. Bill Wyman caught a plane to L.A. at the age of 82 and recorded with his old mates as if nothing had changed. Charlie's behind the drums doing what he's good at. Th difference with the rest of the album is striking though. As someone wrote, having Steve Jordan there has not done the band wrong. Don't get me wrong, the whole world would have wanted Charlie Watts to be the drummer on Hackney Diamonds. Now he cannot, Steve Jordan is the logical replacement. Live By The Sword is another Stones rocker that somehow I think is so much better than I've heard in decades. There's not only this amount of energy, it's the way this song comes alive. The original intro already shows this song was not approached in the fashion the band approached new songs for decades. This is not a standard intro, say 'Tumbling Dice', as this became the mould the band worked from for decades. This is more New Orleans or something I think sounds like that. At the same time Live By The Sword looks back to the psychedelic years in the bridge before it's rock that strikes the clock. The song is filled with sounds and yet the piano comes through in a great way and so Elton John gets a shining role on Hackney Diamonds after all. The shade of Ian Stewart heard that things are alright in The Stones realm.

Driving Me Too Hard

Driving Me Too Hard is an anomaly. Let's face it. Who was supposed to sing this song? If anything this is a Keith Richards song. I know, his turn is coming up, but this is a song in a long list of songs that Mick Jagger usually does not sing. The mid-tempo ballad does have a 'Tumbling Dice' kind of intro, without being a rocker. This is a very decent song with a huge sound. Again sounds and melodies come at me from all directions. Again, there's a band at work that was not satisfied with the first and not with the fourth attempt. Keep trying and come up with an even better melodic fill and that is what they did. Great song.

Tell Me Straight

And here is the Keith ballad of 2023. And once again, it is a great ballad. Keith was told to sing with a clear voice and he possesses one, to my surprise. Tell Me Straight is the only song on Hackney Diamonds that has not received loads of overdubs. This song could almost have been played in the studio live with those present, had Mick Jagger sung the background vocals. Elementary or not, I find I really like Keith Richards' contribution to the new album. It has a sweet authentic sound and is totally sympathetic. The ending is a bit abrupt. I would not have minded the chorus once more. But that is truly my only complaint.

Sweet Sounds of Heaven

Of course, I've already praised Sweet Sounds Of Heaven before the release of Hackney Diamonds. Nothing's stopping me from doing so again. We are all circa two months down the road and more and more I'm convinced this is the best Stones single since, I don't know. In it's sort 'Saint Of Me'. Better, it is on par with the best Stones songs never released on single, like 'Gimme Shelter', 'Let It Bleed', 'You Can't Always Get What You Want', 'Time Waits For No One', Memory Motel', 'Melody'. In that stellar category Sweet Sounds Of Heaven must be placed. The sound, the power, the prowess, the total surrender to the greatness of this song. The band must have known it had gold in its hand when they started working on this song. Not for nothing it gets a big, fat reprise, in which Lady Gaga and Mick Jagger go at it and Stevie Wonder goes at it on the Rhodes piano. I know I've imagined the Lady Gaga part being sung by a real gospel singer, fact is the song is already so good. Is Sweet Sounds Of Heaven the icing on the cake or are the other songs just there to make this shine? I settle for the former. This song ought to have been a worldwide number one song and not just the album. I have not heard anything better in the past months, years even.

Rolling Stone Blues

The song the band was named after, finally gets a The Rolling Stones recording. Well, a Jagger-Richards recording. As it is just the two we are hearing, in a mono recording, as if this was recorded in 1963 instead of 2022 or 23. It is that the band itself in the Jimmy Fallon interview at the launch indicated there is more to come, otherwise this would be a great ending to a great career. The circle would have been round, as this ends with how it all started with rock and roll and rhythm and blues recordings. If anything, Rolling Stone Blues shows, once again, how good this band is in presenting renditions of blues originals. Andrew 'Loog' Oldham was totally right telling Jagger and Richards that there would be no future in rehashing out old blues songs and that they had to start writing their own material. And see where that advice brought the band, right up to 'Sweet Sounds Of Heaven'. It takes nothing away from this song. The two show the love they have for the genre and honour their past (inspirations) with real inspired playing on harmonica and guitar.

 

 

Like I started with, I was totally surprised by the quality of Hackney Diamonds and in a way I still am, two months later. Every time I play the album, I'm enjoying it so much, in a way that I've not enjoyed a new Stones album since 'Tattoo You'.

I had been prepared a little for Hackney Diamonds. The re-releases of 'Goat's Head Soup' and 'Tattoo You' came with a second cd with outtakes and other versions. Both I played so many times. The three "singles" preceding 'Goat's Head Soup' I could not hear enough and still play. If anything, the songs showed me that I was still craving for new, good Stones songs and I got them. There's not a lot more I need than a good Stones song. It was time I was reminded of that. 2023 was that year.

Wout de Natris

P.S. Here's the link to the original review:

https://wonomagazine.blogspot.com/2023/11/hackney-diamonds-rolling-stones.html

The top 30 albums of 2023: Part 2, 10 - 2

The albums in the top 10 did not have to compete as hard as the songs below it. These are the albums that, in general, I played the most or that made a great impression but are not suitable to play often, like Rancid on number 10.

My overall impression is that 2023 was a really great year in music. It is typical though that a lot of albums in here stem from the first months of the year. Usually they get sort of snowed under. Not this year, not because the second half was weaker, no the quality is enormous. These albums remained on my radar with ease. The number two only got rooted because of a tremendous surprise, released in October. That album follows tomorrow. The ten albums here really deserve this spot.

 

10. Tomorrow Never Comes. Rancid

It seems not applicable listening to Tomorrow Never Comes. The title and opening song has already been presented on this blog. If anything it is the blueprint for the whole album. What a surge of energy, what a strong melody and what fun.

http://wonomagazine.blogspot.com/2023/06/tomorrow-never-comes-rancid.html

 

9. I Am The River, The River Is Me. Jen Cloher

Back in 2017 I already concluded Jen Cloher is the better artist (than Courtney Barnett). She is so much more original and I Am The River, The River Is Me is the proof of point. Music is not a competition. It is there to be enjoyed by those who like it. From the smallest of songs, 'Protest Song' to the more present songs, each one gets the treatment it needs to step forward and shine. It makes for a varied and consistently good album. Oh, yes, did I tell you I Am The River, The River Is Me is totally impressive?

http://wonomagazine.blogspot.com/2023/03/i-am-river-river-is-me-jen-cloher.html

8. The Signal Light. Justine and the Unclean

It is also with a lot of pleasure and enthusiasm that I can write on The Signal Light. The album is good folks. Most likely even better than just good. Time will tell, but the start is truly of headshakin' nature. Justine and The Unclean is rocking on the album and not just a little. The songs are huge in sound and depth.

http://wonomagazine.blogspot.com/2023/06/the-signal-light-justine-and-unclean.html

 

7. Yay!. Motorpsycho

Yay! truly is different, with a step back to songs that are inspired by songs from the mid 60s and early 70s. The acoustic guitar is the first instrument of choice and Traffic like percussion added. The result is an album filled with psychedelic pop songs and folk songs like they used to be made a long time ago. Harmony singing with influences from the first incarnation of Bee Gees, The Who and CSN. Just some names as I could mention many others.

http://wonomagazine.blogspot.com/2023/06/yay-motorpsycho.html

 

6. the record. boygenius

The strange thing is, that nearly all reviews on this blog were from the hand of Erwin Zijleman and not mine. I have, hardly, found my way into the music of Julien Baker, Phoebe Bridgers and Lucy Dacus. Erwin is a fan for years, not me and yet, there's only one word for the record: Great!, including the exclamation mark.

http://wonomagazine.blogspot.com/2023/04/the-record-boygenius.html

 

 

5. We Were Girls Together. POM

POM impressed with a string of singles and an EP in the past two years and now impresses with its debut album. We Were Girls Together rings a loud bell for the band. Listening to it is a joy, singing along an irresistible option, dancing to the music mandatory. This band knows how to write, to arrange and record a great song.

http://wonomagazine.blogspot.com/2023/11/we-were-girls-together-pom.html

 

4. Every Loser. Iggy Pop

The extra points are scored in making this album sound new and fresh. The sound is not retro, so the album is not as well. This is not about recreating what used to be. It is all about releasing the best punk album of 2023. Not all of this album is punk rock musically, the feel and rawness of it is and that's what matters here. We are only in the first days of the year but the mission may have succeeded already. The first album to be jotted down for the favourites of the year. Every Loser is the real deal.

http://wonomagazine.blogspot.com/2023/01/every-loser-iggy-pop.html

3. Love, Death & In Between. DeWolff

Love, Death & In Between over time may well prove to be the album in which the whole DeWolff's musical adventures since 2006 culminate. Everything learned in the studio and on the road comes together here. On record the band may never have sounded this good, so varied and at ease with its musical accomplishments. Where warmth has one out over wanting to score individually. This is a band more than ever before as well. A band that is able to write better songs still, assuring growth. The trip here is phenomenal. It's time to enter the larger venues, here and abroad. The songs and playing deserve it.

http://wonomagazine.blogspot.com/2023/02/love-death-in-between-dewolff.html

2. Aces Eights And Heartbreaks. The Shang Hi Los

The single 'Takes One To Know One' is the absolute top where this sort of music is concerned. Everything I have heard over the past years coming from the principal songwriters Jen D'Angora and Dan Kopka is surpassed by this song. These local heros on the Boston scene have a whole career, perhaps two, behind them before I was introduced to this Boston scene by Rum Bar Records (and since Red On Red Records). A whole world of rock and roll opened itself to me.

http://wonomagazine.blogspot.com/2023/01/aces-eights-and-heartbreaks-shang-hi-los.html

More to come soon,

Wout de Natris

The top 30 albums of 2023: part 3, 30 to 11

Like each of the past eleven years WoNoBlog presents its favourite albums of the year. The last couple of years a top 30. As always it was tough to decide which band or artist deserves a spot. After giving it a lot of thought and extra listening sessions, this is what has come out.

30. Interpretative Dancing. The Slow Clock

2023 pop lovers following the charts most likely will not understand this opening sentence but pop is oozing out of Interpretative Dancing like water from a well.

http://wonomagazine.blogspot.com/2023/09/interpretative-dancing-slow-clock.html

29. Not Your Cupid. Erny Ball

The word water surfaced a few times in my posts over the years where music from New Zealand, and especially its female artists, were concerned. Erny Belle brought it up herself, so perhaps she knows what it is in the water that makes herself and these artists write and record music at this high a level. New Zealand is, at a minimum percentage wise if not absolutely, outperforming other countries with ease.

http://wonomagazine.blogspot.com/2023/11/not-your-cupid-erny-belle.html

28. Do You Ever Wonder What Comes Next? Loupe

Loupe has released a beautiful album that the world should learn about. Now I understand that Spotify took care of that with an add on Times Square in NYC?!

http://wonomagazine.blogspot.com/2023/06/do-you-ever-wonder-what-comes-next-loupe.html

27. In Times New Roman. Queens of the Stone Age

I had not bothered to check out the two previous records really. I had lost interest. Curiosity can be stimulated, as the enthusiastic reviews of In New Times Roman did. Yes, I wanted to know if they were correct. Yes, they were.

http://wonomagazine.blogspot.com/2023/06/in-times-new-roman-queens-of-stone-age.html

26. A Living Commodity. Egyptian Blue 

A Living Commodity shows a band with promise for the future and I'd say the potential to grow. Just listen to 'To Be Felt' and tell me you don't like it. For a debut album this is more than enough.

http://wonomagazine.blogspot.com/2023/11/a-living-commodity-egyptian-blue.html

25. Turn The Car Around. Gaz Coombes

There's a stack of records written and sung by Gaz Coombes in the home here but none of them is a solo album. Having been able to listen to Turn The Car Around I start to understand in a much better way why there are solo records: this is a songwriter who threw off the chains of expectation.

http://wonomagazine.blogspot.com/2023/01/turn-car-around-gaz-coombes.html

24. Rat Saw God. Wednesday 

With Rat Saw God Wednesday makes a huge step towards more fame. Those with more sensitive ears, will just have to skip song #2, more precisely after circa five minutes and enjoy all the rest offered on this album. There remains more than enough for that to happen.

http://wonomagazine.blogspot.com/2023/04/rat-saw-god-wednesday.html

23. Be My Reactor. EUT 

With Be My Reactor EUT sets another great step in its career. From a good debut, to a very good second album that is expanded on in every way possible on the third album. Growth, development, focus, determination, experience, whatever you like to call it, is present in abundance on the band's latest. Slowly but surely EUT is growing into one of the better bands of this country. (And then split up right after the release.)

http://wonomagazine.blogspot.com/2023/09/be-my-reactor-eut.html

22. De Toegift. De Toegift

Veel nieuwe nummers zullen de mensen die de band hebben gevolgd in het afgelopen jaar niet horen op 'De Toegift'. Wel zullen zij eindelijk de onderlinge samenhang horen en daar zeker niet in teleurgesteld raken. 'De Toegift' is een prachtig album, waarop de band zijn melancholie en hang naar het verleden in een breed geluid uitmeten. Als luisteraar ben je onmiddelijk deel van dit gevoel. Warm en inclusief.

http://wonomagazine.blogspot.com/2023/01/de-toegift-de-toegift.html

21. Ideal Home Noises. Vera Ellen

Four songs into the album, I am about to let you alone with it. It is extremely worthwhile to get acquainted, be surprised and give it the time to grow. Vera Ellen has set tremendous strides, assisted by producer and multi-instrumentalist Ben Lemi. Together they've made the best album coming from Down Under so far this year, and that tells you something, if you follow this blog.

http://wonomagazine.blogspot.com/2023/04/ideal-home-noises-vera-ellen.html

20. Ebony Lamb. Ebony Lamb

Does something like a soft rocker exist? If so, 'Drive Me Around' qualifies. With a prominent drums and bass they set the basis for the other instruments and singer to play off from. This observation is what sums up Ebony Lamb. It is an extremely strong and good album that puts Ebony Lamb right up with Reb Fountain's 'Reb Fountain' and 'Iris' in my book.

http://wonomagazine.blogspot.com/2023/11/ebony-lamb-ebony-lamb.html

19. Oh Mijn Ziel. broeder Dieleman

Inmiddels is meer dan duidelijk dan Tonnie Dieleman zijn eigen unieke muzikale weg vervolgd, die hem diep in het nabije en verdere verleden van zijn geboortestreek en huidige woonplaats in de provincie Zeeland brengt. Als broeder Dieleman creëert hij zo een eigen biotoop, waar ik als westerling bij gelegenheid in mag kijken, maar op geen enkele manier ooit deel van uit kan maken. Gelukkig voor mij staat genieten van de platen van Dieleman geheel vrij en zo kom ik zo dicht bij als mogelijk is als buitenstaander.... In alle bescheidenheid is er een meesterwerk afgeleverd.

http://wonomagazine.blogspot.com/2023/08/oh-mijn-ziel-broeder-dieleman.html

18. Exit Strategy. The Clockworks

The fact that the band was able to land Bernard Butler, once of Suede fame, as producer, attests to the potential. It results in a clear sound, open and with ringing tones, outshining the darker parts that often come with the newest new wave influenced bands. More importantly, the songs nearly all totally convince and that's enough for a debut album. The Clockworks is a band to watch.

http://wonomagazine.blogspot.com/2023/11/exit-strategy-clockworks.html

17. The First Two Pages Of Frankenstein. The National

      :Laugh Track. The National

Yes, cheating a bit, but both albums are very good and deserve a spot. Which one is the better? It depends on my mood, time of day. 

More importantly, I notice how rich the music on this album is. Multi-layered music with lots and lots of sounds and instruments to discover with each spin. In other words, The National plays music to listen to through the headphone, secluded from all daily deliberations.

http://wonomagazine.blogspot.com/2023/05/first-pages-of-frankenstein-national.html

http://wonomagazine.blogspot.com/2023/11/laugh-track-national.html

16. Bird Machine. Sparklehorse 

Right up to the very end, I'm more than pleased with what I'm hearing. Whatever the original recordings sounded like, we'll probably have to live until the 10 to 40 year deluxe edition to find out. In the latter case chances are I never will. It's inconsequential. Bird Machine is a fine addition to Sparklehorse's oeuvre.

http://wonomagazine.blogspot.com/2023/09/bird-machine-sparklehorse.html

15. Honeycomb Shades. Robin Kester

Yesterday I read on Twitter something like "Everybody has already said what a brilliant album Honeycomb Shades is, so what can I add"? I have to agree here but add that I want to express what I think of the album....Robin Kester plays a very modern pop with many references to the past. From French sigh girls and Serge Gainsbourg, thus the Air style bass sound to Moss and Amber Arcades well into this century. Elements of it all comes by. Alternative enough to be credible, electronic enough to be modern and pop enough to find a song on the radio, I hope. A star ought to be born, is my opinion

http://wonomagazine.blogspot.com/2023/03/honeycomb-shades-robin-kester.html

14. Save Yourself. traumahelikopter 

Somewhere in the recent past years I started to assume that traumahelikopter was no more (and maybe it wasn't for a while). In the fall of 2022 the world was made a little better with the release of a new single that met with a favourable reception on this blog. It led to some high expectations as well. The trio, drums and two guitars, delivers the goods.

http://wonomagazine.blogspot.com/2023/01/save-yourself-traumahelikopter.html

13. Info Rock. Fake Indians

There's no need for more words here. Info Rock is so full of excitement and energy, that it tells its own tale. Fake Indians is a band that lovers of all sorts of rock should find their way to. Who said that rock was dead? Jim Morrison? Well, he was proven wrong, once again.

http://wonomagazine.blogspot.com/2023/09/info-rock-fake-indians.html

12. Did You Know That There's A Tunnel Under Ocean Blvd. Lana Del Rey 

Where her singing is concerned, she is moving towards French sigh girls of the 60s, and the Gainsbourg-Doillon dynasty today, more and more, while also hinting at some kind of trash-chique in her phrasing. Moving in and out by the line. It all adds to the mystery that surrounds Did You Know That There's A Tunnel Under Ocean Blvd and Lana Del Rey herself.

http://wonomagazine.blogspot.com/2023/06/did-you-know-that-theres-tunnel-under.html

11. Lonely Citizen. Indian Askin

Overseeing the whole album and the previous output, it is clear that without the band Ayala has allowed other accents to enter his work. Although it is impossible for me to know what Lonely Citizen would have sounded like in the old context, what I'm hearing today gives the impression that Nelson Ayala is freed from constraints. The sound and songs are more varied and different.

http://wonomagazine.blogspot.com/2023/11/lonely-citizen-indian-askin.html

More tomorrow

Wout de Natris

Album van het jaar van Erwin Zijleman: Never Have I Ever. NAAZ

Erwin's album van het jaar stond eerder op WoNoBlog, op 24 april. Omdat het album van de Rotterdams-Koedische zijn nummer 1 van 2023 is, plaatsen wij Erwin's bijdrage nogmaals.

Het is een tijd stil geweest rond Naaz, maar een van de grootste talenten binnen de Nederlandse popmuziek keert gelukkig terug met een indiepop album dat echt niet onder doet voor de grote albums in het genre.

Een paar jaar geleden leek de Rotterdamse muzikante Naaz klaar voor een nationale en misschien zelfs wel internationale doorbraak. Na twee EP’s die bol stonden van de belofte werd het echter stil rond Naaz. Ze keert terug met haar debuutalbum Never Have I Ever, dat de torenhoge belofte van de EP’s van Naaz alsnog waar maakt. Meer dan waar maakt zelfs, want op haar debuutalbum zet Naaz een reuzenstap. Never Have I Ever is een geweldig indiepop album met vooral ingetogen songs. Het zijn songs die direct aanspreken, maar het zijn ook songs vol avontuur die nog een flinke tijd door groeien. Naaz is terug van weggeweest en dat is echt geweldig nieuws.

Naaz Mohammad was jarenlang een van de grote beloften van de Nederlandse popmuziek. De jonge Rotterdamse muzikante met Koerdische wortels timmerde vanaf 2017 stevig aan de weg met frisse en aanstekelijke popsongs en bracht twee EP’s uit, die werden overladen met aandacht en superlatieven. De afgelopen twee jaar was het helaas stil rond Naaz, die de tijd nam om persoonlijke trauma’s te verwerken. Deze week keert ze terug met haar debuutalbum, Never Have I Ever.

Een paar jaar geleden zou een debuutalbum van Naaz met veel bombarie zijn onthaald, maar Never Have I Ever is een toch vrij anonieme release, al is de aandacht wel op gang te komen. De relatieve stilte rond het album heeft gelukkig niets te maken met de kwaliteit van het debuutalbum van Naaz, want de Nederlandse muzikante maakt, met enige vertraging, de torenhoge belofte van haar eerdere EP’s meer dan waar.

De popsongs van Naaz waren op haar debuut EP Bits Of Naaz nog wat fragmentarisch en sprongen bovendien van de hak op de tak, maar het waren op hetzelfde moment popsongs die lieten horen dat Naaz bulkte van het talent. Het springerige en fragmentarische is niet helemaal verdwenen op Never Have I Ever, maar dat is wat mij betreft juist de charme van Naaz, wiens talent de afgelopen jaren alleen maar verder is gegroeid.

Het debuutalbum van Naaz is een goed gemaakt popalbum met wat uptempo songs, maar vooral songs die zich in een wat lager tempo voortslepen. Zeker de uptempo songs schuren tegen de hitgevoelige pop aan, maar de songs van Naaz bevatten ook altijd een eigenzinnig randje, waardoor het predicaat indiepop het meest van toepassing is op Never Have I Ever.

Zeker in de zich wat langzaam voortslepende songs maakt Naaz indruk met fraai ingekleurde songs en een stem die aan volwassenheid en souplesse heeft gewonnen. Natuurlijk mag Naaz nog niet vergeleken worden met de wat mij betreft allerbesten in de indiepop, variërend van Lana Del Rey tot Phoebe Bridgers tot Taylor Swift, maar toch heb ik bij beluistering van Never Have I Ever associaties met deze groten uit de indiepop.

Naaz heeft een aantal zware jaren achter de rug. Het zijn jaren die haar in persoonlijk opzicht en als muzikant hebben gevormd. Waar de EP’s van Naaz het moesten doen met een handvol goede ideeën, worden deze goede ideeën op haar debuutalbum bijna eindeloos aaneengeschakeld.

Het prachtig geproduceerde album schakelt bijna achteloos tussen elektronisch ingekleurde songs en ingetogen akoestische songs, hier en daar versierd met strijkers. Zeker in de meer ingetogen songs zingt Naaz prachtig en hoor je goed hoe haar stem aan kracht en doorleving heeft gewonnen. Een enkele keer komen haar Koerdische roots aan de oppervlakte, maar de in het Koerdisch gezongen songs vallen zeker niet uit de toon.

Naaz werd na haar plotselinge vertrek uit de muziek vrij snel afgeschreven, maar met haar debuutalbum laat ze horen dat dat erg voorbarig was. Never Have I Ever is een album dat dertien songs lang imponeert en dat iedere keer dat je naar het album luistert weer wat indrukwekkender en eigenzinniger is. Naaz was goed in 2017, 2018 en 2019, maar in 2023 is ze van wereldklasse.

Erwin Zijleman

søn of dad. Stephen Wilson Jr.

De Amerikaanse muzikant Stephen Wilson Jr. eert op zijn debuutalbum søn of dad zijn overleden vader en maakt indruk met geweldige songs en een geluid met een intensiteit om bang van te worden.

Ondanks het feit dat ik de ontwikkelingen binnen de Amerikaanse rootsmuziek goed probeer bij te houden, kwam het in november verschenen debuutalbum van de Amerikaanse muzikant Stephen Wilson Jr. voor mij als een totale verrassing. Het is een verrassing die ook nog eens hard binnen kwam, want wat is søn of dad een rauw en intens album. Het album is voorzien van een bijna overweldigend geluid, waarna de indringende stem van Stephen Wilson Jr. dwars door de ziel snijdt. De sfeer op het album varieert van donker tot desolaat, waardoor de songs van Stephen Wilson Jr. nog wat meer kracht en urgentie mee krijgen. Ik lees er nog niet heel veel over, maar wat is dit een sensationeel goed album.

Ik was de naam van de Amerikaanse muzikant Stephen Wilson Jr. nog niet eerder tegen gekomen, maar de min of meer toevallige eerste beluistering van zijn debuutalbum søn of dad kwam aan als een mokerslag. Het is een album dat opent met zwaar aangezette klanken, een aardedonkere sfeer, een stem die door de ziel snijdt en teksten vol diepe emoties. Stephen Wilson Jr. eert op søn of dad zijn vijf jaar geleden overleden vader, die hem alleen opvoedde op het platteland van Indiana. Stephen Wilson Jr. heeft er een bijzonder ambitieus album van gemaakt, want søn of dad bevat maar liefst tweeëntwintig songs en anderhalf uur muziek.

De vader van de Amerikaanse muzikant was een professioneel bokser en bracht zijn zoon ook al op jonge leeftijd de beginselen van de bokssport bij. Stephen Wilson had ook voor een bestaan als bokser kunnen kiezen, maar besloot microbiologie en scheikunde te gaan studeren. Na het afronden van zijn studies koos hij echter niet voor een carrière in het laboratorium, maar voor een onzeker bestaan als muzikant. Hij was een aantal jaren gitarist in de rockband AutoVaughn, maar ging uiteindelijk aan de slag als songwriter in Nashville.

Na een aantal jaren met succes songs voor anderen te hebben geschreven, bracht Stephen Wilson Jr. deze week zijn debuutalbum søn of dad uit. Het is een album waarop goed is te horen dat de Amerikaanse muzikant veel ervaring heeft opgedaan als songwriter in Nashville, want invloeden uit de Amerikaanse rootsmuziek domineren op het album. Het debuutalbum van Stephen Wilson Jr. laat echter ook zijn achtergrond als rockmuzikant horen. De meeste songs op søn of dad zijn voorzien van een redelijk zwaar aangezet geluid met af en toe lekker stevig gitaarwerk. Ook als de Amerikaanse muzikant kiest voor grotendeels akoestische klanken komt het album met veel kracht uit de speakers, wat de verdienste is van de lekker volle productie van Benjamin West.

Door het stevig aangezette en bij vlagen zelfs behoorlijk overweldigende geluid klinkt søn of dad anders dan de meeste andere singer-songwriter albums van het moment. Ook de indringende vocalen en de wat donkere sfeer op het album dragen bij aan het onderscheidend vermogen van het album. Stephen Wilson Jr. vindt met zijn debuutalbum aansluiting bij de wat rauwere singer-songwriters binnen de Americana, maar bij beluistering van søn of dad hoor ik af en toe ook wel wat van een wat jongere Bruce Springsteen.

Anderhalf uur muziek is veel en normaal gesproken te veel, maar het is geen straf om søn of dad van de eerste tot de laatste noot te ondergaan. Stephen Wilson Jr. laat op zijn debuutalbum horen dat hij een zeer getalenteerd songwriter is, die zowel binnen als buiten de Amerikaanse rootsmuziek uit de voeten kan. Hij vertolkt zijn songs bovendien met heel veel emotie en passie, waardoor de meeste songs op søn of dad keihard binnen komen.

De mooiste track op het album is wat mij betreft het duet met Hailey Whitters, American Gothic, dat laat horen dat de rauwe strot van Stephen Wilson Jr. het ook uitstekend doet in combinatie met vrouwenstemmen. Dit smaakt naar meer. Het is echter slechts een van de vele geweldige tracks op een debuutalbum dat hier vooralsnog geen aandacht krijgt, maar dat zomaar kan uitgroeien tot de grote albums in het genre dit jaar.

Erwin Zijleman

Merry Christmas

 

Merry Christmas

 

Quiet Flame. Caitlin Canty

Caitlin Canty schaarde zich met haar vorige twee albums onder de smaakmakers binnen de Amerikaanse rootsmuziek en bevestigt deze status met het totaal anders klinkende maar wederom prachtige Quiet Flame.

Caitlin Canty is zeker niet de bekendste muzikante uit Nashville, Tennessee, maar met Reckless Skyline uit 2015 en Motel Bouquet uit 2018 leverde ze twee uitstekende albums af, die terecht opdoken in de nodige jaarlijstjes. Quiet Flame heeft lang op zich laten wachten, maar wat is het een goed album. Caitlin Canty heeft haar soms lekker stevige gitaargeluid van de vorige albums verruild voor een akoestisch geluid met een hoofdrol voor de viool en de snareninstrumenten van Sarah Jarosz. Quiet Flame klinkt hierdoor wat traditioneler en een stuk meer ingetogen, maar het is ook dit keer de prachtige stem van Caitlin Canty die het album naar grote hoogten tilt.

Motel Bouquet, het vorige album van de Amerikaanse singer-songwriter Caitlin Canty, verscheen ruim vijf jaar geleden, maar desondanks was ik haar zeker niet vergeten. De muzikante, die na de nodige omzwervingen in Nashville, Tennessee, terecht kwam, maakte in 2015 immers het werkelijk prachtige Reckless Skyline, dat flink wat jaarlijstjes haalde, waaronder die van mij. Reckless Skyline, dat werd opgenomen met producer en muzikant Jeffrey Foucault en een fantastische band, was het officiële debuutalbum van Caitlin Canty en behoorde tot de beste rootsalbums van 2015.

Ook het in 2018 verschenen Motel Bouquet kon binnen het genre met de besten mee en deed in kwalitatief opzicht niet onder voor Reckless Skyline. Het is dan ook niet zo gek dat ik met bijna onrealistisch hoge verwachtingen uitkeek naar het nieuwe album van Caitlin Canty, dat deze week dan eindelijk is verschenen.

Reckless Skyline en Motel Bouquet waren allebei uitstekende albums, maar het waren ook verschillende albums. Op Reckless Skyline kon de muzikante uit Nashville uit de voeten met folk, country, blues en rock en liet ze af en toe een lekker stevig gitaargeluid horen. Motel Bouquet lag deels in het verlengde van zijn voorganger, maar liet ook een wat meer ingetogen geluid horen.

Die lijn is flink doorgetrokken op het deze week verschenen Quiet Flame, want het nieuwe album van Caitlin Canty is met afstand haar meest ingetogen album. Caitlin Canty moest het ook dit keer doen met een bescheiden budget en haalde wat minder muzikanten naar de studio, waar Quiet Flame in slechts vier dagen werd opgenomen. Het album werd geproduceerd door Punch Brothers Chris Eldridge, die het stokje heeft overgenomen van de eveneens uit deze band afkomstige Noam Pikelny, die Motel Bouquet produceerde.

Waar dat album nog in het verlengde lag van Reckless Skyline, klinkt Quiet Flame flink anders. Caitlin Canty kiest dit keer voor een wat traditioneler geluid met vooral invloeden uit de folk en de country en het is een grotendeels akoestisch en bijzonder klinkend geluid. Het is een geluid dat naast akoestische gitaren en bas vooral bijdragen van viool, banjo en mandoline bevat. Voor die laatste twee instrumenten wist Caitlin Canty een muzikante van naam en faam te strikken, want niemand minder dan Sarah Jarosz is te horen op het album. Ook het vioolspel van Brittany Haas (Crooked Still) is overigens prachtig.

Quiet Flame lijkt in muzikaal opzicht nauwelijks op zijn twee voorgangers, maar één ding is gelukkig niet veranderd. Ook op nieuwe album schittert Caitlin Canty met haar prachtige stem. Ik vond de Amerikaanse muzikante op haar vorige twee albums al beschikken over een van de mooiste stemmen die Nashville rijk is, maar op Quiet Flame is de zang nog wat mooier en overtuigender.

Ik hou normaal gesproken wat meer van het gitaar georiënteerde geluid dat op Reckless Skyline en Motel Bouquet was te horen dan van het wat traditionelere geluid op Quiet Flame, maar het nieuwe album van Caitlin Canty doet zeker niet onder voor zijn voorgangers. Het siert de muzikante uit Nashville dat ze andere wegen in slaat en het pakt door het muzikale en vocale vuurwerk echt prachtig uit.

Caitlin Canty is nog niet heel erg bekend en heeft wederom flinke offers moeten brengen voor het opnemen van haar nieuwe album, maar het is een album dat liefhebbers van Amerikaanse rootsmuziek zeker zal bevallen. Ik schrijf ook dit album van de muzikante uit Nashville alvast op voor mijn jaarlijstje.

Erwin Zijleman

Je kunt Quiet Flame hier luisteren en bestellen:

https://caitlincanty.bandcamp.com/album/quiet-flame

Zach Bryan. Zach Bryan

Zach Bryan heeft al een aantal prima albums op zijn naam staan, maar laat op zijn nieuwe titelloze album horen dat hij moet worden gerekend tot de grote beloften binnen de Amerikaanse rootsmuziek.

Het in augustus verschenen album van Zach Bryan is mijn eerste kennismaking met de muziek van de Amerikaanse singer-songwriter. Het is een kennismaking die hij dankt aan de bijdrage van Kacey Musgraves, maar dit is slechts één van vele hoogtepunten op het titelloze album van de muzikant uit Philadelphia. Het is een album met een serie uitstekende songs die variëren van ingetogen tot uptempo en het is een album dat in muzikaal opzicht staat als een huis, maar de meeste indruk maakt Zach Bryan wat mij betreft met zijn stem, die de songs op het album voorziet van heel veel gevoel. Ik was direct onder de indruk van dit album, dat me inmiddels echt enorm dierbaar is.

Vanwege mijn zwak voor vrouwelijke singer-songwriters en muzikanten hou ik hun mannelijke collega’s aanmerkelijk minder goed in de gaten. Mijn belangrijkste reden om te luisteren naar het titelloze nieuwe album van Zach Bryan waren dan ook de gastbijdragen van persoonlijke favorieten Sierra Ferrell en vooral Kacey Musgraves. Die bijdragen zijn prachtig, maar luisteren naar het nieuwe album van Zach Bryan maakte ook pijnlijk duidelijk dat ik door mijn gender bias fantastische albums mis.

Het titelloze album van Zach Bryan is immers niet zijn debuutalbum, maar is, een live-album niet meegerekend, al het vierde album van de muzikant die werd geboren in het Japanse Okinawa, opgroeide in Oklahoma en momenteel in Philadelphia woont. De Amerikaanse muzikant, die ruim twee jaar geleden de Amerikaanse marine definitief verruilde voor een carrière in de muziek, maakte op zijn vorige albums indruk, maar zijn nieuwe album vind ik nog een stuk beter.

Het is een album dat opvallend begint met het voordragen van een gedicht dat wordt begeleid door subtiele akkoorden op de akoestische gitaar. De tweede track opent met de eerste noten van het Amerikaanse volkslied op de elektrische gitaar, maar hierna voert Zach Bryan het tempo op met stuwende ritmes, stevige gitaren, aanzwellende Mariachi trompetten en de met veel passie gezongen teksten.

De Amerikaanse muzikant schakelt makkelijk tussen uptempo en uiterst ingetogen passages en had me direct te pakken met zijn bijzondere stem en emotionele voordracht. De zang van Zach Bryan is ook op de rest van het album zijn sterkste wapen, want de wat ruwe maar ook gevoelige stem van de Amerikaanse muzikant komt keer op keer keihard binnen.

In muzikaal opzicht tapt Zach Bryan uit meerdere vaatjes. Een aantal songs op het album beweegt zich richting ingetogen en wat traditioneel aandoende folk en country, maar Zach Bryan kan ook uit de voeten met wat voller ingekleurde en gloedvol uitgevoerde Americana. Door de zang kruipt het titelloze album van Zach Bryan makkelijk onder de huid, maar wanneer je het album vaker hoort valt steeds meer op hoe sterk en veelzijdig de songs zijn.

De al eerder genoemde bijdragen van Sierra Ferrell en Kacey Musgraves zijn prachtig, maar ook de samenwerkingen met The War And Treaty en The Lumineers pakken prachtig uit. Zach Bryan zal liefhebbers van wat traditioneler aandoende Amerikaanse rootsmuziek makkelijk aanspreken, maar zijn nieuwe album klinkt ook als een album dat Ryan Adams op de toppen van zijn kunnen vergat te maken. Zeker in de wat meer uptempo tracks komt de muziek van Zach Bryan als een wervelwind uit de speakers, maar ook de ingetogen tracks op het album hebben direct een enorme impact.

Zach Bryan, die zijn nieuwe album ook nog eens zelf produceerde, laat op dit album horen dat hij bulkt van het talent. De Amerikaanse muzikant excelleert op zijn titelloze album als songwriter en imponeert als zanger. Zonder de bijdragen van Kacey Musgraves en Sierra Ferrell was ik er waarschijnlijk niets eens toe gekomen om naar het album te luisteren, maar in dat geval had ik een van de beste albums die dit jaar in het genre zijn verschenen gemist. Dat Zach Bryan een hele grote gaat worden kan alleen maar een kwestie van tijd zijn.

Erwin Zijleman

Hollow. The Handsome Family

Brett en Rennie Sparks keren bijna zeven jaar na hun laatste levensteken terug met het uitstekende Hollow, dat het inmiddels uit duizenden herkenbare geluid van The Handsome Family laat horen.

In september verscheen Hollow, het elfde studioalbum van het Amerikaanse duo The Handsome Family en het eerste album in zeven jaar tijd. Brett en Rennie Sparks creëerden halverwege de jaren 90 een uniek eigen geluid en hebben dat steeds verder geperfectioneerd. Het is een geluid dat wordt gedomineerd door wat traditionelere Amerikaanse rootsmuziek en dat de bijzondere stem van Brett Sparks en de geweldige teksten van Rennie Sparks als bepalende ingrediënten heeft. Het komt allemaal weer samen op Hollow, dat in alle opzichten een typisch The Handsome Family album is, maar dat ook opvalt door een wat voller ingekleurd geluid.

Het is bijna zeven jaar stil geweest rond het Amerikaanse duo The Handsome Family. Het echtpaar Brett en Rennie Sparks dook halverwege de jaren 90 op vanuit Chicago en wist met hun derde en vierde album, Through The Trees uit 1998 en In The Air uit 2000, de aandacht te trekken van gerenommeerde Britse muziektijdschriften als Mojo en Uncut, die de albums van The Handsome Family stevig bewierookten en een ereplaats gaven in hun jaarlijstjes.

Brett en Rennie Sparks verruilden Chicago aan het begin van het huidige millennium voor Albuquerque, New Mexico, en bleven geweldige albums maken, met Singing Bones uit 2003 als mijn persoonlijke favoriet. Het is ook een van hun meest succesvolle albums, mede omdat Far From Any Road de titeltrack werd van de populaire en duistere tv-serie True Detective. Na Unseen uit de herfst van 2016 werd het helaas stil rond The Handsome Family, maar nu duikt het duo uit Albuquerque op met een nieuw album, waaraan werd begonnen toen de coronapandemie het leven eindeloos lam leek te leggen.

Hollow is in alle opzichten een typisch The Handsome Family album. Brett Sparks tekende ook dit keer voor de muziek en bepaalt met zijn donkere stem voor een belangrijk deel het geluid van het echtpaar. Rennie Sparks schreef ook voor de songs op Hollow de teksten en het zijn teksten die de wereld zeker niet door een roze bril bekijken.

Ook op Hollow bezingt The Handsome Family vooral de donkere kant van het leven, al zijn de teksten van Rennie Sparks niet altijd even ernstig. Zo is de openingstrack Joseph gebaseerd op de woorden “Come into the circle Joseph! There’s no moon tonight”, die ze in haar slaap gilde en die direct werden genoteerd door Brett, die er een geweldige song in hoorde.

In muzikaal opzicht laat The Handsome Family zich nog altijd vooral beïnvloeden door wat traditionelere countrymuziek van een aantal decennia geleden, maar Brett en Rennie Sparks hebben, mede door de bariton van Brett en de messcherpe teksten van Rennie, een uniek eigen geluid. Het is een geluid dat, onder andere door de bijdragen van gastmuzikanten Alex McMahon, Jason Toth en Dave Gutierrez, wat voller klinkt dan de vroege albums van het tweetal, maar de muziek staat nog steeds in dienst van de zang van Brett Sparks.

Vanwege de lange stilte rond The Handsome Family waren mijn verwachtingen met betrekking tot Hollow bijna onrealistisch hooggespannen, maar het album heeft me zeker niet teleurgesteld. Het nieuwe album van The Handsome Family voldoet aan de ene kant precies aan de verwachtingen, want het klinkt vanaf de eerste noten als vintage The Handsome Family, maar wanneer het gaat om de songs van de band lag de lat ontzettend hoog. Hollow moet nog even de tijd krijgen om te groeien, maar ik heb toch al weer een aantal potentiële The Handsome Family klassiekers gehoord op het nieuwe album van het duo.

Het is mijn ervaring dat je de muziek van het echtpaar uit Albuquerque geweldig vindt of totaal niet trekt en daar zal Hollow waarschijnlijk niets aan veranderen. Ik had direct vanaf de eerste noten van het nieuwe album een glimlach op mijn gezicht en die werd tijdens het beluisteren van de elf tracks van Hollow alleen maar breder. The Handsome Family is terug met een uitstekend album en dat is echt geweldig nieuws. 

Erwin Zijleman

Je kunt Hollow hier luisteren en bestellen:

https://thehandsomefamily.bandcamp.com/album/hollow

This Time. Ismena

Ismena maakte twee jaar geleden een geweldig album met haar gelijknamige band, maar legt solo de lat nog wat hoger op het bijzonder sfeervol ingekleurde This Time, dat imponeert met betoverend mooie vocalen.

Bij eerste beluistering was ik diep onder de indruk van This Time van Ismena en sindsdien is mijn liefde voor dit album alleen maar gegroeid. Waar de band Ismena niet vies is van rock, houdt de solomuzikante Ismena haar songs behoorlijk ingetogen. De voornamelijk akoestische klanken op This Time zijn sfeervol en kleuren mooi bij de herfst, maar ze staan volledig in dienst van de zang, die echt prachtig is. Ismena laat op This Time horen dat ze beschikt over een wonderschone stem, maar haar songs lopen ook over van gevoel, waardoor het album nog wat intenser en urgenter klinkt. This Time is een enorme verrassing en misschien wel de grootste verrassing van het muziekjaar 2023 tot nu toe.

Helemaal aan het eind van 2021 verscheen Until We Part, het debuutalbum van de Utrechtse band Ismena. Door de wat ongelukkig gekozen releasedatum kreeg het album helaas niet de aandacht die het verdiende, maar in de recensies die wel verschenen, waaronder die op de krenten uit de pop, werd het debuutalbum van Ismena volkomen terecht stevig bewierookt.

Until We Part liet zich beïnvloeden door folk, indierock, postrock en een beetje gothrock en maakte indruk met prachtige klanken en fraaie spanningsbogen. Misschien nog wel meer indruk maakte de zang van frontvrouw Ismena Goossen, die niet alleen bleek te beschikken over een wonderschone stem, maar de songs van haar band bovendien met veel gevoel vertolkte.

Ismena keerde vorige week terug met This Time, wat niet de opvolger van het bandalbum Until We Part is, maar meer een soloalbum van Ismena Goossen. De in Bosnië en Herzegovina opgegroeide muzikante bracht voor het debuutalbum van haar band al twee EP’s met solomateriaal uit en liet toen al horen dat ze uitstekend uit de voeten kan als folky singer-songwriter. Het zijn twee EP’s die ik ben gaan koesteren nadat ik het debuutalbum van Ismena had ontdekt, maar wat de Utrechtse muzikante laat horen op This Time is nog een stuk indrukwekkender. This Time zorgde bij mij direct bij eerste beluistering voor kippenvel en dat is niet meer verdwenen.

Ismena nam haar nieuwe album thuis op en tekende zelf voor gitaar, piano en zang. Die zang is van een bijna onwerkelijke schoonheid. Dat Ismena Goossen over een prachtige stem beschikt was bekend, maar op This Time klinkt haar stem nog wat mooier en komt deze bovendien nog meer binnen, wat ook te maken heeft met het persoonlijke karakter van de songs op het album. Ismena kan klinken als een roemruchte Britse folkie, maar heeft ook iets van een Scandinavische ijsprinses, wat haar album voorziet van een bijzondere sfeer. Op This Time klinkt de stem van Ismena bijna onwaarschijnlijk zuiver, maar je hoort af en toe ook de emotie op haar stembanden slaan, wat de impact van haar songs verder vergroot.

De kracht van de stem van Ismena wordt verder vergroot door de bijzondere muziek op This Time. De Utrechtse muzikante heeft haar songs behoorlijk sober ingekleurd met de akoestische gitaar of de piano, wat prachtig kleurt bij de wonderschone zang op het album. De organische en soms wat zwaar aangezette pianoklanken passen uitstekend bij de herfst, maar ze zitten de stem van Ismena nergens in de weg. De instrumentatie op het album wordt van extra spanning voorzien door subtiele baslijnen en hier en daar prachtig elektrisch gitaarwerk, dat op bijzondere wijze door de stemmige klanken heen snijdt.

De herfstklanken op This Time zijn verrassend mooi en trefzeker, maar als Ismena gaat zingen wordt This Time echt om te janken zo mooi. Ik luister een groot deel van mijn tijd naar zangeressen en heb veel stemmen die ik koester, maar ik ben al een tijdje niet zo onder de indruk geweest van een stem als van die van Ismena op This Time.

De Utrechtse muzikante trekt nog niet heel veel aandacht met haar muziek, maar nadat ze met haar band een album met internationale allure afleverde, doet ze dat nu met dit werkelijk wonderschone soloalbum, dat alleen maar beter lijkt te worden en echt keer op keer goed is voor 33 minuten en 9 seconden kippenvel. Bijzonder indrukwekkend.

Erwin Zijleman

Je kunt This Time hier luisteren en bestellen:

https://ismenamusic.bandcamp.com/album/this-time-album

Bobbie. Pip Blom

"Don't forget to listen to our album", was the message from @Pipblom on X, following my review of one of the singles. It took me a long time to get into the stride of Bobbie. Despite returning to the album time and again, there was something keeping me from writing and many-a-time I was about to give up. I haven't and am ready to write, finally.

Why now? One part is the pop feel of Bobbie finally catching up with me. Another part is the seduction in the voice of Pip Blom that did not come across for quite some time. The third element is the fact that several of the songs are simply so much better than I first thought.

Undeniably, Bobbie is different from the band's first two albums. They were good but not absolute favourites. Bobbie takes a right turn towards pop music. There's more electronics and happy-go-lucky melodies. This distracted me no little from what is really happening on the album. Pip Blom jumped into the 00s pop and punkfunk. The combination comes out at high level it turns out. It shows how a listener can be distracted from the precious stones that lie underneath, hiding in plain sight.

The electronics that start 'Tiger' for example. So 1980s, but the decade seldom had the swing Pip Blom manages to put into the song. This is more sex than doom, to put it plainly. Pip Blom has grown as a band and its singer as vocalist. Despite the fact the band's a trio now and translating the fact their drummer, Gini Cameron, left the band to have a baby, to a live setting without one, on record Cameron was still there. This is a band that dared to make the next step, to experiment beyond what current fans may expect. My guess is that this album will land the band more fans than it had before. Bobbie is a more mature album, that allows for partying as well. An album that combines the head, the heart and the soul.

The collaborations with Personal Trainer's. and Pip Blom's partner, Willem Smit and Franz Ferdinand's Alex Kapranos work well. The first is almost a dance track and took me a lot of time to digest. Now I have, I recognise the quality the song contains. With Kapranos Pip Blom made a modern form of a Franz Ferdinand song holding only a little back from what the Glasgow band would do itself. Both are proof of the development of Pip Blom. This very much is the real thing.

What Pip Blom dares to do, is rock, like in 'Where Did You Get My Number?' There are beats underneath it all, but this is rock alright. The band really goes for it, loud and clear. Pip Blom is so much more straight forward in its goals and achievements. It really shows what it is capable of and so is singer Pip Blom. As if she's no longer hiding herself and really takes the centre stage. Where she should be as singer and principal songwriter.

What surprises me most perhaps, at this stage in my relation with Bobbie, is that the album still has the capability to grow further. You do not find it in my favourite albums of 2023, but perhaps you should ask me again next year where I will be in hindsight.

Bobbie caught me off guard and presented me with something that I did not want to hear, at first. At this point zero the adventure started and I'm still progressing. Usually a situation an album wants to be in. To be continued...

Wout de Natris

You can listen to and order Bobbie here:

https://pipblom.bandcamp.com/album/bobbie-2

The Pleasures Of Self Deception. LIJO

De Nederlandse muzikante LIJO levert met The Pleasures Of Self Deception een buitengewoon fascinerend album af met elektronische ingekleurde popmuziek die je continu op het verkeerde been zet maar die ook continu betovert.

Dat de Nederlandse muzikante Merit Visser zeer getalenteerd is wist ik al door de albums van haar band Ilen Mer, maar als LIJO weet ze me toch weer te verrassen. Als LIJO grijpt de muzikante uit Utrecht naar een flinke bak elektronica, die ze op fascinerende wijze inzet. De songs op The Pleasures Of Self Deception lopen over van avontuur, maar LIJO beheerst ook de kunst van het schrijven van lekker in het gehoor liggende popsongs. In muzikaal opzicht klinkt het allemaal fantastisch, maar ook de expressieve zang van de Nederlandse muzikanten en haar persoonlijke en poëtische teksten dragen nadrukkelijk bij aan de magie van The Pleasures Of Self Deception, dat absoluut behoort tot de beste albums die dit jaar zijn verschenen.

LIJO is het alter ego van de Nederlandse muzikante Merit Visser, die inmiddels al een tijdje aan de weg timmert. Dat deed ze in eerste instantie als zangeres van de band Ilen Mer, die in 2015 en 2017 met The Things That Sleep In The Woods en Öar twee uitstekende albums afleverde. Het zijn albums waarop de Nederlandse band invloeden uit de Britse folk uit de jaren 70 vermengde met veel moderner klinkende indiepop, waarna Merit Visser met haar expressieve zang nog een vleugje Kate Bush toevoegde.

Ik was zelf heel erg onder de indruk van de muziek van Ilen Mer en reserveerde voor Öar zelfs een plekje in de top tien in mijn jaarlijstje over 2017, maar beide albums van de band kregen uiteindelijk niet de waardering die ze zo hadden verdiend. Merit Visser maakt inmiddels al een aantal jaren muziek als LIJO, wat tot dusver een aantal singles en een EP opleverde. De songs van LIJO laten horen dat Merit Visser solo totaal andere muziek maakt dan met haar band. Waar de songs van Ilen Mer vooral warm en organisch zijn ingekleurd, koos LIJO op haar eerste tracks voor een voornamelijk elektronisch en vaak wat onderkoeld geluid.

Het is een lijn die wordt doorgetrokken op LIJO’s debuutalbum The Pleasures Of Self Deception, dat deze week is verschenen. Eindelijk verschenen mogen we wel zeggen, want Merit Visser nam haar debuutalbum al in 2020 op. De Nederlandse muzikante begon vervolgens te twijfelen over het album, maar gelukkig keerde de liefde voor de songs op The Pleasures Of Self Deception terug en kunnen we nu genieten van het debuutalbum van LIJO.

En genieten is het, want Merit Visser laat ook als LIJO horen dat ze een groot talent is. Het door Erwin Tuijl geproduceerde album imponeert elf songs lang met eigenzinnige maar ook zeer aantrekkelijke songs, die zowel tijdloos als futuristisch kunnen klinken. Erwin Tuijl kennen we overigens van het Nederlandse duo Pocket Knife Army, dat ten tijde van de albums van Ilen Mer twee geweldige albums afleverde, maar sindsdien helaas geen muziek meer heeft uitgebracht.

Op The Pleasures Of Self Deception kiest LIJO zoals gezegd voor een met flink wat elektronica ingekleurd geluid. Het is een geluid dat varieert van zeer aanstekelijk tot behoorlijk experimenteel, maar in alle songs van de Nederlandse muzikante gebeurt er van alles. Het ene moment komen er dwingende beats door de speaker, het volgende moment ingetogen pianoklanken of vervreemdende elektronische klanken, waardoor je ruim veertig minuten op het puntje van je stoel zit. Zet een goede koptelefoon op en je hoort nog veel meer fraaie details in de song van LIJO.

Ik vergeleek Merit Visser eerder met Kate Bush en dat is vergelijkingsmateriaal dat er nog steeds toe doet. In muzikaal en vocaal opzicht lijkt The Pleasures Of Self Deception niet of nauwelijks op Kate Bush, maar net als de Britse muzikante verlegt Merit Visser als LIJO continu de muzikale grenzen en maakt ze muziek die de fantasie eindeloos prikkelt. Als ik het debuutalbum van LIJO moet vergelijken met de muziek van anderen kom ik uit bij MASSEDUCTION van St. Vincent, maar ook dit is vergelijkingsmateriaal dat maar in beperkte mate relevant is.

LIJO creëert op haar debuutalbum haar eigen muzikale universum en het is een universum dat overloopt van schoonheid en creativiteit. Dat geldt voor de bijzondere klanken op en de trefzekere productie van The Pleasures Of Self Deception, maar het geldt zeker ook voor de expressieve zang van Merit Visser, die met veel passie zingt en ook nog eens prachtige teksten heeft geschreven. De songs van de Utrechtse muzikante worden tenslotte alleen maar mooier en indrukwekkender en dringen zich hierdoor steeds genadelozer op.

Ik ben al sinds de uitstekende albums van Ilen Mer behoorlijk onder de indruk van de talenten van Merit Visser, maar als LIJO zet ze nog een flinke stap vooruit, wat een fascinerend en hoogstand debuutalbum oplevert, dat echt alle aandacht verdient, nationaal en internationaal.

Erwin Zijleman

Je kunt The Pleasures Of Self Deception hier luisteren en bestellen:

https://thisislijo.bandcamp.com/album/the-pleasures-of-self-deception

De Toegift met Puntjudith live. Patronaat, Haarlem, donderdag 14 december 2023

Foto: Wout de Natris

Vier jonge mannen en een vrouw beklimmen het podium van het Patronaat café, dat er anders uit ziet dan mijn herinnering me zegt. Onmiddellijk legt een sfeer beslag op de zaal die De Toegift verdient. De stiltes die de band durft te laten / laat vallen, wordt volkomen gematcht door de stilte die het publiek ze teruggeeft. "Jullie hebben zo lief geluisterd", kregen we terug aan het einde van het concert. Verdient is verdient, twee kanten op.

In, ik denk 2007, was ik in Washington D.C. voor een conferentie. In het weekend daarna zag ik in het Smithsonian zowel een Turner als Hopper tentoonstelling. Van de laatste zag ik zijn misschien beroemdste schilderij 'Nighthawks At The Diner' met tot mijn initiële verbazing geen Bogart, Monroe, Presley noch Dean, maar onbekenden in de kroeg. Die nieuwere, jaren 80 versie heet 'Boulevard Of Broken Dreams' en is van Gottfried Helnwein. Het origineel uit 1942 heet alleen 'Nighthawks', lees ik nu.

De muziek van De Toegift moet de muziek geweest zijn die in deze lokale kroeg gespeeld werd, net uit het zicht van Edward Hopper, terwijl de gasten, "klaar om te gaan", hun laatste bourbon neat drinken en hun laatste sigaret wegroken. Nou, vooruit nog een dan, omdat er zo mooi gespeeld wordt. Rook kringelt in de eenzame spot boven het imaginaire podium.

De Toegift speelt hun muziek zo lang uitgerekt, dat ze precies past bij dit late tijdstip, maar ook in een plaats als het Patronaat café waar de mensen doen alsof het zo laat is. Met bewondering kijk ik toe en probeer mee te tellen, zonder dat het me lukt, omdat er teveel stiltes door elkaar vallen. Iedere muzikant moet voor zichzelf tellen, omdat er echt continue een (toets)aanslag, tik of oeh klinkt op een andere plek in het liedje. Net zoals het onvoorspelbaar was hoe lang de band een stilte zou laten aanhouden. Het publiek durfde niet eens een speld te laten vallen en hield de adem in.

Echo en reverb zijn zeer belangrijke elementen in de muziek van De Toegift. Zelfs op de snare drum zit echo. Tegelijkertijd valt het me op hoe helder alles klinkt, hoe mooi ieder instrument, ieder onderdeel van de drums apart perfect doorklinkt. Hoe de dwarsfluit er doorheen komt. Het is van een weergaloze schoonheid. De Toegift pakt mij volkomen in. Het is gewoon nog vele malen mooier dan op plaat.

Foto: Wout de Natris

In het voorprogramma speelt Puntjudith, een jonge zangeres uit Amsterdam die met hulp van veel elektronica, synths en een trompet moderne muziek maakt, die enorm sfeervol is. Judith Rijsenbrij staat er heel relaxt bij, zo van een afstand bekeken. Haar liedjes treffen meteen doel.

Wat het aantoont, is hoe gewend ik ben geraakt aan liedjes met elektronische beats. Vroeger liep ik direct weg of stopte met luisteren. Nu pakte ik de positieve vibe van Puntjudith onmiddelijk op. Dit was gewoon heel lekkere en zeer loom swingende muziek. Ja, beats, maar allemaal zo relaxt en ondersteunend, niet bepalend. Heerlijke basssynthnoten die onder alles doorkropen, om even extra body te geven aan een song. Het verbaasde dan ook helemaal niet, dat de zanger van De Toegift op het podium klom voor een duet, een nieuw nummer gemaakt door beide acts. Ze vormden qua sfeer een perfecte match, ondanks het verschil in aanpak.

Heel verfrissend is, dat ik een jonge Nederlandstalige zangeres hoorde die niet in de stijl van Froukje muziek maakt. Iemand die een eigen iets najaagt. En, daarin volkomen slaagt. Van nooit van gehoord naar uitchecken in een half uur. Zo snel kan het gaan in het leven. Dit klonk echt heel lekker.

Wout de Natris

Je kunt de muziek van Puntjudith hier luisteren en bestellen:

https://puntjudith.bandcamp.com/

en De Toegift:

https://snowstar.bandcamp.com/album/de-toegift

2023 week 50, 10 singles

From West-Flanders to Portland, Oregon and who knows what in between. This week you can find artists that far and wide apart, in a geographical and language sense. Also from a softer than soft, to wild rock and from a contemplative to wild abandon perspective on music. You will find it all in there this week, so enjoy!

De Zaden Van Morgen. Het Zesde Metaal

Met hun nieuwe single staat Het Zesde Metaal voor de tweede maal op dit blog. Het album 'Skepsels' dateert alweer van 2019 en inspireerde mij tot enkele mooie vergelijkingen. De Zaden Van Morgen voldoet volledig aan dezelfde, toen geschetste lijnen. Wannes Cappelle en band roepen opnieuw prachtige vergezichten op met de muziek die rustig lijkt weg te kabbelen. De stem trekt alle aandacht in eerste instantie. De West-Vlaamse tongval goed verstaanbaar, maar heel anders dan het Nederlands dat ik hier hoor. De muziek komt later. In wat inderdaad in eerste instantie een zacht, doch stevig geheel lijkt, is een vijver vol wervelende schrijvertjes, die kleine rimpelingen in het water creëren die zacht tegen elkaar aanbotsen, om samen een kleine golf te maken. Dit prachtige nummer heeft dat allemaal.

World Brand New. Mouth of Babes

When did I see Girlyman perform in Leiden with Ingrid Elizabeth present as driver and guest musician? That fatal tour that spelled the end of the combo? Looking it up, it was in the first months of this blog, May 2012. Since singer-guitarist Ty Greenstein forms a duo with Ingrid Elizabeth called Mouth of Babesm that makes its debut on WoNoBlog. This is exactly the kind of song I remember from the Girlyman show. A tremendously pleasant pop song with a folk influence graced by beautiful harmonies. Greenstein - Elizabeth sing together in a beautiful way. Greenstein lead and Elizabeth in all the places where an extra vocal creates instant power. The lyrics are about a situation we all desire after a day's hard work, a stable and loving home. The two obviously have it together. I'm happy to tell you that so have I and this song underscores it all.

Guilty Of That. Tony Marsico

Let's face it. Tony Marsico not only sounds like he was a members of The Searchers at the time of 'Needles And Pins', he looks it too. Add a The Byrds sounding Rickenbacker guitar and everyone listening to this song, and has some musical "education" when younger than 68 years old, is catapulted back to the golden pop era from before the summer of love, so 1964-1966. When The Beatles still held hands, The Byrds electrified Dylan and The Searchers scored a few hitsingles. Guilty Of That is not that good a song, sorry. What it is, is a very pleasant song, pulling so much together that it is as if I have known this song for decades already, instead of past few minutes. A modern and younger band like The Maureens does the same, but sounds modern as well. Tony Marsico goes for the authentic sound and succeeds as this could be a good outtake from the latter two mentioned bands. In other words, well done.

Water Underground. Real Estate

This review can only be started with the comment that Water Underground sounds so familiar that it is almost as if the song has always existed, in one form or another played by a host of bands from the past two decades. Whether they be called Beach Fossils, or Real Estate. Fact is, Water Underground is a beautiful song in the indie and dreampop segments of pop music. The sound is so soft, the guitars meander slowly like a brook through a dense forest. The water trickling everywhere from rocks and sticks, softly cascading towards the river downstream. There's absolutely no danger in this song, that adds a little R.E.M. along the way. It's just a simple song but one that puts a smile on anybody's face immediately.

The Frost. The Pineapple Thief

Somewhere in this song a symphonic rock band is hiding. I'm not a connoisseur of the genre but can recognise a Fish-era Marillion influence when I hear it. The Frost starts for me with the drumming of Gavin Harrison. His accents, double, triple bassdrum riffs and intricate hi-hat fills over all the "regular" drumming jump out to me. Without exerting power on his instrument, he's totally present, driving The Frost, while standing out immediately. Like Harrison is holding back, the band is for most of the time as well. Except in an instrumental piece that keeps returning, like a wordless second chorus, in which they all go full out, to return for a final time in the short outro. Over the very present drums, the bass plays short accents, underscoring the drums. The guitars and keyboards can provide the melodies, following the vocal melody. All together The Pineapple Thief presents a great, almost six minute long single, that keeps up the suspense for the whole of the time.

Divine Is The Illusion. The Devils

That the devil lives in Naples is not that strange. With a huge volcano at the doorstep and a very active volcanic field around the corner, fire and brimstone are available in abundance. For the devil the divine is nothing but an illusion provided by a mighty adversary. I don't believe in either. That devil is inside of us all. It is societal rules and the love for people close to one, that assist in containing it. The Devils have had enough of Humanity, it's video starts with proclaiming. I tend to disagree but listening to a song like Divine Is The Illusion is no punishment. The heavily distorted guitar and bass and the loud pounding on the drums spell rock and roll to me. The White Stripes variety of rock and roll is, when played right, exciting and The Devils play it. Singer and drummer Erika Switchblade has the voice to support this kind of rock and roll and guitarist Gianni Blacula's riffs to do the rest. The drums do the rest. In Erika Switchblade Meg White has a worthy successor.

A Small Universe. Melle Kromhout

And now for something completely different, to quote a famous tv show from over 50 years ago. Melle Kromhout has released his new album, 'Most of the Light Passes Through', this week. 'A Small Universe'  is one of the singles. The instrumental piece is not the easiest to get attached to, in the beginning. A rhythm that seemingly comes to the listener from the other side of the city opens the composition. A little, two-note melody is added before more comes in later moving around that melody. The sound of the lead instrument, my guess is a synth perhaps organ, gives the song a hint of Irish folk music and when the rhythm really comes in, that feeling is confirmed. By then I have been drawn into A Small Universe. Kromhout's single is intriguing because it is never fully clear what will happen next. Will there be another change? You can find out for yourself....

Ruined. Adrianne Lenker

When several years ago an album of Adriann Lenker, 'Abysskiss', laid in my mailbox, I had no idea who she was and had never heard of her band Big Thief. Today, it's the other way around, Adrianne Lenker releases a new solo album following huge successes with her band. Ruined is a bare song. Piano and atmospheric sounds are the basis of this song, with Lenker really taking the lead with her soft and meandering vocals. The result is impressive. The feeling she shares with all listening, "when you come around, I'm ruined", comes across more than double because of the mysterious sounds surrounding voice and piano. The video accompanying is the absolute antithesis of the song, despite the ambiguity. It shows the happiness of two people being together, but also a lot of loneliness, so there is some explaining to do as well. It doesn't take anything away from the intricate and delicate beauty of Ruined. Adrianne Lenker is in absolute top form here.

To Art Bell. Canyons and Locusts

In the late 90s Art Bell had, from what I'm reading from a quote here, a rather esoteric midnight show. The man is no longer alive, hence the title of this fresh-sounding rock song by Boston-Phoenix duo Canyons and Locusts. The song starts in a way that sets it apart from most others. It's like an old steam train getting into its stride before it gets into its rhythm. As it were, you can hear the pistons starting to churn in the first 30 seconds of this song, that clocks at only 134 of them. I love the way the rhythm changes from the stop-start to the seemingly ever faster rhythm before the singing starts. The rock song that unfolds fits in well with the legacy of Boston rock bands from the 1990s. The video is something to watch as well. It's a piece of art in its own right.

White Trucks. Lions of the Interstate

In a way White Trucks reminds me of 'Water Underground' by Real Estate, see above. Both songs have that soft voice singing. Lions of the Interstate is a lot less subtle when it comes to playing though and I might add, a tad more frivolous in the arrangement. While the song has that dreamy quality thanks to the singing, the band comes in quite soon to shake everyone awake to pay attention. Lions of the Interstate is a band that grew its members over a few years. It started in 2019 when two friends started a new band together and from there asked others to join, including two they played with in a The Smiths cover band. There is an album out, 'Strange Empires', and White Trucks is a great add for it. The mysterious radio or 27MC talking snippets, the trumpet that comes in at the end, the level of rock the band is able to conjure up, it is all spot on.

Wout de Natris