Oh Dear. Isolde Lasoen

Isolde Lasoen maakte in 2017 met Cartes Postale een wereldalbum dat door bijna iedereen over het hoofd werd gezien, maar keert nu terug met Oh Dear dat van een bijna onwerkelijke schoonheid is.

De Belgische muzikante Isolde Lasoen is bij onze Zuiderburen een van de bekendste drummers en al lange tijd vaste waarde bij Daan, maar iedereen die goed heeft opgelet weet dat ze in 2017 een bijzonder fascinerend soloalbum afleverde. Dat soloalbum krijgt deze week dan eindelijk een opvolger en wat is Oh Dear een mooi en fascinerend album. Het is een album waarvoor Serge Gainsbourg in katzwijm zou zijn gevallen en dat de luisteraar meevoert in een luistertrip die je het liefst nooit meer zou verlaten. De muziek op Oh Dear is om te janken zo mooi en als Isolde Lasoen begint te zingen is de betovering compleet. Haar debuut sneeuwde uiteindelijk wat onder, maar Oh Dear verdient een plekje in alle spotlights.

De Belgische muzikante Isolde Lasoen begon op 4-jarige leeftijd bij de majorettes van de fanfare van Maldegem, maar bleek al snel een zeer getalenteerd trommelaar. Na haar studie aan het conservatorium van Gent ging ze aan de slag als professioneel muzikant en speelde ze met alles en iedereen binnen de Belgische muziekscene en werd ze de vaste drummer bij Daan. In 2017 verraste Isolde Lasoen vriend en vijand met het in alle opzichten briljante Cartes Postale, waarop ze liet horen dat ze ook een getalenteerd songwriter en zangeres is.

Met name op het Franstalige deel van haar debuutalbum klonk Isolde Lasoen als de meest getalenteerde muze van Serge Gainsbourg en tilde ze de muzikale erfenis van het Franse genie bovendien op succesvolle wijze de eenentwintigste eeuw in. Ik denk dat ik Cartes Postale met de kennis van nu een van de allerbeste albums van 2017 vind, maar het album kreeg uiteindelijk toch niet de waardering die het verdiende.

Nu keert Isolde Lasoen terug met haar tweede album Oh Dear. De Belgische muzikante kiest ook dit keer voor een mix van Engelstalige en Franstalige songs, maar heeft ze op haar tweede album door elkaar gezet. Het album opent met de Engelstalige titeltrack, maar desondanks sleept Isolde Lasoen je met haar muziek onmiddellijk het Parijs van de jaren 60 en 70 in. Serge Gainsbourg kijkt ook dit keer goedkeurend toe, maar op een of andere manier zijn Nicolas Godin en Jean-Benoît Dunckel van Air ook van de partij.

Wanneer Isolde Lasoen in de tweede track het Engels verruilt voor het Frans en Bertrand Burgalat opduikt voor de tweede stem, is de associatie met de muziek van Serge Gainsbourg compleet, zeker wanneer de violen aanzwellen en Isolde Lasoen op haar lieflijkst zingt. Het klinkt allemaal aangenaam nostalgisch, maar Douce Mélancolie is ook een song van een bijna onwerkelijke schoonheid.

Oh Dear staat vol met dit soort songs, want Isolde Lasoen weet het niveau van haar geweldige debuutalbum uiteindelijk vrij makkelijk te overtreffen en doet dit op alle fronten. In muzikaal opzicht is het tweede album van de Belgische muzikante een van de mooiste albums die ik de laatste tijd gehoord heb en ik ontdek steeds weer nieuwe dingen.

Isolde Lasoen schakelt soepel tussen de Franse psychedelica en de Franse filmmuziek uit de jaren 60 en 70, maar sleept er ook Amerikaanse filmmuziek, flink wat jazz en een enkele keer zelfs wat progrock bij en heeft bovendien goed geluisterd naar het debuutalbum van Air, dat ik toevallig ook veelvuldig heb beluisterd.

Isolde Lasoen werkte de songs op Oh Dear in eerste instantie zelf uit en had daarbij genoeg aan haar geweldige drumwerk, de vibrafoon en haar stem, maar uiteindelijk werd het album vol, maar nergens overdadig, ingekleurd met wonderschone arrangementen van strijkers en blazers en de bijdragen van een soepel spelende band.

Oh Dear brengt je vanaf de eerste noten in vervoering, maar het album wordt vervolgens mooier en mooier en is goed voor een gelukzalige luistertrip die zijn weerga niet kent. Het effect van deze luistertrip wordt nog eens versterkt door de prachtige zang van de Belgische muzikante, die hier en daar kiest voor honingzoete vocalen, maar ook altijd weet te ontroeren.

Oh Dear is direct bij eerste beluistering een droom van een album dat talloze jaarlijstjes aan moet gaan voeren dit jaar, maar als je jezelf na afloop van deze mooie droom even knijpt, blijkt het tweede album van Isolde Lasoen gelukkig helemaal echt. Wat een weergaloos album.

Erwin Zijleman

Je kunt Oh Dear hier luisteren en bestellen:

https://isoldelasoen.bandcamp.com/album/oh-dear

Shed The Skin. Selk

In the past months Selk debuted on this blog with two singles, now it returns with its album Shed The Skin. Expect Anna Jordan from Dublin in Ireland to show a few musical faces on her album. She does not want to be put under a single musical niche or genre. Instead she celebrates music in a broad and a nearly always satisfying way, for this listener.

Things do start with the term folk. Not in the traditional way of bearded singers with fiddles. Anna Jordan taps into the modern form where you can find Big Thief or Josephine Foster. In the way she uses her voice you will recognise hints to other singers in the way a certain note is bended or exclaimed. Little fun moments in her songs.

It starts with folk because some instruments that are associated with folk. And then Selk moves off into another direction and adds a piano at the heart of a song. The songs can be very different in sound. Take 'Pure'. You hear the piano, somewhat muted soundwise, over which Anna Jordan starts singing. The song seems to need nothing else to work. Beware of the acoustic bass joining the song and her harmony vocals. In sound the song is doubled. Despite everything still being so low key, the effect is truly double and even more so when she starts singing with more energy. Followers of his blog will not be surprised when I write I'm remembered strongly of the way Reb Fountain approaches some of her songs.

That makes Shed The Skin turn around the voice of Anna Jordan. That voice choses to be wobbly, somewhat like Foster's and Adrien Lenker's, or extremely steady. Just like subdued and relaxed as self-assured and more forceful. All ways show that Anna Jordan is a singer that desires to creep into the ears of the people listening to her. Her goal is to stick there, to be heard over and over again.

Promo photo

Shed The Skin seems to, more or less, follow a predictable path. Not necessarily in how Selk arranged the songs but in the folky feel of the album. The arrangements are different enough. Enter a drums in 'Moments', an acoustic guitar and strings in 'Spill'. Beware, folks, the surprise is coming.

It's the title song, the seventh of the eight songs on the album, that changes everything. The mood really changes. 'Shed The Skin' is a rhythmic song. Drums and a tinny sounding percussion over which Jordan sings with a higher tone of voice. Slowly but surely it turns into the busiest song of the album and the most surprising, also where the arrangement is concerned. The kind of song that attracts and pushes away, again and again. The experiment pays off though as the attraction wins.

Selk more or less is Anna Jordan. She plays the majority of the instruments herself and created the atmospherics or loops on the album, as can be heard in the final song. 'I'll Stay Here Now' is the most experimental track on Shed The Skin. A track befitting for Kairos on Concertzender. The song really stands apart from all that came before. Is it a hint at what is to come in the future?

Promo photo

Anna Jordan produced the album with Michael Buckley. Several musicians assisted in recording parts of the tracks, on guitar, drums, cello or violin. The basis of everything is singer and multi-instrumentalist Anna Jordan.

Shed The Skin is not your average folk album. Far from even. It is an album that invites the listener to go on a musical adventure and takes the listener step by step into that adventure, song by song towards unsuspected musical avenues. "Shed my skin", Peter Gabriel sang in 'Sledgehammer'. Selk is making it far more universal, Shed The Skin. It may be just that time.

Wout de Natris

You can listen to and order Shed The Skin here:

https://selk.bandcamp.com/album/shed-the-skin

The Signal Light. Justine and The Unclean

"Justine and The Unclean release long-awaited album, THE SIGNAL LIGHT, with title-track single, today on Red on Red Records!", the promo read announcing the 2 June release of the album. One week later singer Justine Couvault died, so it is with a heavy heart that I'm starting this review. I already wrote some words of appreciation on Justine and her work to get so much great music out into the world, so I will not repeat that here. Let me focus on the music instead.

It is also with a lot of pleasure and enthusiasm that I can write on The Signal Light. The album is good folks. Most likely even better than just good. Time will tell, but the start is truly of headshakin' nature. Justine and The Unclean is rocking on the album and not just a little. The songs are huge in sound and depth.

This depth starts with the drums of Jim Janota. I focus on 'Picking A Fight'. One of the greatest punkrockers released this decade so far. Janota is banging away on his skins and driving the song in a hard, relentless way. This is power drumming alright. The band can only follow and does, thus creating a great, huge song. The guitar duo Couvault - Hansen lay down great and thick rhythm playing, while underneath Janet Egan King makes the song even deeper with her dark bass playing. The result is, I wrote that already, a great song.

Photo: Duncan Wilder Johnson

Justine and The Unclean came into my life six years ago with a great single 'This System Is Set To Self Destruct'. An album followed and some singles, but in general it remained silent for a long time. A lot of things probably got in the way, including starting a record label. What is totally clear, is that the wait was very much worthwhile. The Signal Light delivers the goods. What are the chances of an album as good as this being picked up by the right people, even as a salute to a middle aged band that, must likely from a family and work situation, is able to create an inspired and inspiring album like this? It is my conviction that there ought to be a huge audience for The Signal Light.

Justine and The Unclean shows a few different sides to its musical self. It's not all punk rock turning the clock around. You will find some nice rock ballads and even a country-tinged song. With one common denominator: all the songs have something special to them. The four musicians are true artists on their instruments and able to come up with interesting lead lines on bass and guitar. Egan King and Hansen show their chops regularly. Couvault was not the best singer, yet a great songwriter and her voice fits the punkrocking attitude with which all the songs are brought. The mix is exactly right.

RIP Justine. Photo: Richard Cramer

Most likely The Signal Light is the swansong of Justine and The Unclean. I would have loved to have heard more in the future, but things being as they are, with this album the band gives the world an, albeit unforeseen, great farewell salute. This signal light is shining so bright.

Wout de Natris

You can listen to and order The Signal Light here:

https://justinentheunclean.bandcamp.com/album/the-signal-light

Yay! Motorpsycho

Since 2017 Motorpsycho has delivered an album a year, the one better than the other, all full of huge sounds and riffs, a few individual songs as exceptions allowed for. Time for a change the band must have thought. After the interlude 'Ancient Astronautes' of last year, with music from recent projects, Yay! truly is different, with a step back to songs that are inspired by songs from the mid 60s and early 70s. The acoustic guitar is the first instrument of choice and Traffic like percussion added.

The result is an album filled with psychedelic pop songs and folk songs like they used to be made a long time ago. Harmony singing with influences from the first incarnation of Bee Gees, The Who and CSN. Just some names as I could mention many others. My first Motorpsycho album was 'Phanerothyne' from 2001. This album contained a few songs in this style. Yay! is not a total new experience in that sense. Only a huge break from where the band now came from.

This style also comes with the news that drummer Tomas Järmyr left the band this year and that is a loss. The man is a powerhouse, really making the band better. Agreed, his role on Yay! in that sense would have been small(er). There's so much subtlety involved on this album.

As if it costs Motorpsycho no effort at all, the band rises to great heights on its new album. Listen to 'Patterns' and take in all that happens here. As if Mike Oldfield plays a starring role as lead guitarist, while playing in the best song he never wrote himself. Closest comes 'To France', I guess. The song sounds like flying without ever having to touch the ground. This sound was created together with two Swedish producers, Reine Fiske and Lars Fredrik Swahn.

Photo: Terje Visnes Espen Haslene

Of course, at some point Motorpsycho can't restrain itself and goes off into a far longer song. Which stands out more because of the great, more pop oriented songs on Yay!, but not before Motorpsycho explored many sides of the music Hans Magnus Ryan and Bengt Saether seem to love best. It is for you to hear when a little The Beatles creeps in or psychedelia or singer-songwriters and folk and when it leans more on the U.K and when on the U.S. from over 50 years ago. You will find it all. 

In 'Hotel Daedalus', the eighth song, the drums kick in, as does a sting section or synthesizer riff and the electric guitar and bass come out. The band may come out in earnest, the music remains inspired by the past. Moody Blues, even some Zappa can be heard in the style of the solo, as can David Gilmour in the sound. Yay! is good already and is lifted even higher with 'Hotel Daedalus'. The song is huge with the classical arrangement all through it.

With 'Scaredcrow' the mood is brought down completely. An acoustic guitar and a soft toned solo on, I'd guess a mellotron or synth, set the tone for a short, instrumental interlude. Yay! ends with an ode to the acoustic side of Led Zeppelin. Jimmy Page was well listened to and the vocal melodies of Robert Plant as well. A nice ending to a welcome album. If Yay! shows anything, it is that one can be positively inspired by the past and create something entirely new and good.

Wout de Natris

You can listen to and order Yay! here:

https://motorpsycho.bandcamp.com/album/yay

or order here:

https://www.stickman-records.com/shop/motorpsycho-yay/

Bad Luck & Love. Sarah Lee Langford & Will Stewart

Drie jaar na haar geweldige debuutalbum, keert Sarah Lee Langford, dit keer samen met Will Stewart, terug met Bad Luck & Love dat al net zo imponeert met geweldig gitaarwerk en uitstekende zang.

Two Hearted Rounder van Sarah Lee Langford was voor mij een van de grootste roots verrassingen van 2019. We hebben even moeten wachten op een nieuw album van de Amerikaanse muzikante, maar deze week duikt ze op met het samen met Will Stewart gemaakte Bad Luck & Love. In vocaal opzicht klinkt het album door de bijdragen van Will Stewart net wat anders, maar alle sterke punten van Two Hearted Rounder zijn gelukkig behouden. Ook dit keer domineren invloeden uit de country en is gekozen voor een door gitaren bepaald geluid, waarin de stemmen van Will Stewart en Sarah Lee Langford mogen schitteren. Ik vind het weer prachtig.

Sarah Lee Langford zorgde aan het eind van 2019 voor een daverende verrassing met haar debuutalbum Two Hearted Rounder. De muzikante uit Birmingham, Alabama, maakte wat mij betreft behoorlijk wat indruk met een mooie mix van country en rootsrock, met een geweldig geluid vol uitstekend snarenwerk, met uitstekende songs en met een overtuigende stem, die veel emotie en doorleving toevoegde aan haar countrysongs. Dat Two Hearted Rounder hoog eindigde in mijn jaarlijstje over 2019 was voor mij dan ook geen verrassing, maar het album had veel meer waardering verdiend.

Deze week keert Sarah Lee Langford eindelijk terug met de opvolger van het verrassend sterke debuutalbum. Op Bad Luck & Love prijkt niet alleen de naam van Sarah Lee Langford, maar ook die van de eveneens uit Birmingham, Alabama, afkomstige Will Stewart. Bad Luck & Love klinkt door de aanwezigheid van Will Stewart anders dan het zo goede Two Hearted Rounder, maar de verschillen tussen beide albums moeten niet overdreven worden.

Ook op Bad Luck & Love domineren country en rootsrock en zijn de songs zonder uitzondering sterk. Net als op haar debuutalbum imponeert Sarah Lee Langford met haar stem, die met enige regelmaat fraai samenvloeit met die van Will Stewart. Net als op het debuutalbum van de Amerikaanse muzikante domineren op Bad Luck & Love de gitaren en de pedal steel, waarvoor wederom een beroep is gedaan op muzikanten van de bands The Dexateens en Vulture Whale.

Bad Luck & Love is hierdoor een logische opvolger van Two Hearted Rounder, met een paar fraaie duetten als bonus. Wanneer het gaat om duetten in de country en countryrock ligt de lat hoog, maar ook Sarah Lee Langford en Will Stewart kunnen er wat van. Het zijn overigens duetten waarin Sarah Lee Langford meestal de hoofdrol opeist en Will Stewart vooral ondersteunt, maar het resultaat mag er zijn, overigens ook wanneer de rollen worden omgedraaid.

Op Bad Luck & Love ben je bij Sarah Lee Langford en Will Stewart aan het verkeerde adres voor muzikale vernieuwing. Het album van de twee muzikanten uit Alabama is vooral een degelijk rootsalbum, maar daar is in dit geval niets mis mee. Met name het snarenwerk op het album is prachtig en ook in vocaal opzicht stellen Sarah Lee Langford en Will Stewart geen moment teleur.

Het komt allemaal ook nog eens prachtig door de speakers, maar belangrijker is nog het feit dat de twee Amerikaanse muzikanten zeer aansprekende songs hebben geschreven. Het zijn songs die stuk voor stuk vanaf de eerste beluistering vertrouwd aanvoelen en het zijn bovendien songs die binnen de bandbreedte van de genres waarbinnen Sarah Lee Langford en Will Stewart opereren voldoende gevarieerd klinken.

Two Hearted Rounder wist me uiteindelijk volledig in te pakken en wist het tot jaarlijstjesalbum te schoppen en ik sluit niet uit dat dit ook Bad Luck & Love gaat lukken. Zeker wanneer prachtig gitaarwerk wordt gecombineerd met de prachtige stem van Sarah Lee Langford zorgt ook dit nieuwe album immers makkelijk voor kippenvel en bereiken de twee Amerikaanse muzikanten een niveau dat wat mij betreft niet onder doet voor dat van de beste rootsalbums die 2022 ons heeft opgeleverd.

Erwin Zijleman

Je kunt Bad Luck & Love hier luisteren en kopen:

https://sarahleelangford.bandcamp.com/album/bad-luck-love

2023. Week 25, 10 singles

The white nights, midsummer's day. I tried to sleep through some for the first time in my life. Falling asleep was easy, but at some point my senses told me to get up, you've overslept. See how light it is?, feel how warm it is? Unfortunately at something like 3.30 AM. For the rest it was a great experience. I'd never been further north on the globe (excluding flying) and it was so hot. The light so incredibly bright! No time for music though, except playing it myself for half an hour, unrehearsed but great fun. Back home, I listened to some new singles for you and my own amusement, so, enjoy, starting with a song with a befitting title.

Endless Night. Clementine Valentine

More from New Zealand, although the sisters Nixon, who were formally working under the name Purple Pilgrims, descend from a family of travelling musicians. Endless Night does not give a clue to that, as the song is a top heavy production with close to a whole orchestra playing for the sisters. It results in a song as if a deep dream, Wearing heavy on the sleeper, while certainly pleasant and in parts even soothing. With a prominent drums Endless Nights certainly can still be categorised as a form of rock music, not unlike Kate Bush was capable of over 40 years ago. Listen close enough and you'll discover more instruments associated with pop and rock. It is the more classical ones that run off with the trophy here. In front of everything else it is the voice of Clementine and Valentine Nixon that steal the centre spot, as they should. In the finale the orchestra runs off, with the sisters singing oohs and aahs over it. Impressive without overdoing it is the conclusion.

Tears To Share. Black Mirrors

A ballad from the album 'Tomorrow Will Be Without Us', released in November 2022. So long ago, I do not mind drawing some attention to it. Also because Tears To Share is a nice song. 20 something years ago, this could have been an Anouk song. Singer Marcella di Troia really goes for it and has just a little more depth in her voice, making her sound just this little more convincing. Tears To Share is that kind of rock ballad that truly offers the best of both worlds. There's no sticky goo in sight, not near, not far. Black Mirrors is obviously ready to rock at any minute, and does. The chorus goes off and so does the song. In the verse the drums and bass make sure that the song rocks, all the time. What happens next, is that singer Marcella can take the song over fully, completely, until near the end guitarist Pierre Lateur, captures the song and plays it home with a fiery solo, like they used to do in the old days. No matter what happens after, the point has been made.

Sorry. THE MYSTICAL HOT CHOCOLATE ENDEAVORS

What's in a name? I'm not certain in this case. It sounds terribly over-ambitions if not a bit ridiculous. The music does not match it though, the latter that is. Musically, Sorry is very ambitious. Not much is left to chance. THE MYSTICAL HOT CHOCOLATE ENDEAVORS is a band from San Francisco around singer-guitarist Craig Harley Schmuhl, whose soft voice is mixed up front and takes centre stage. Sorry is a progrock style song, so, takes seven minutes plus and has a few faces. The soft face opens the song, the rock part takes over making the song explode. The sound becomes huge, not unlike the Norwegian progrockers Soup are capable of as well (and many other bands of course). The two sides of Sorry make the song interesting to listen to and curious about the album 'A Clock Without A Craftsman', to be released on 11 August.

Need For Love. Achings

Chance meetings can result in beautiful things. Singer-songwriter Rebecca Joy had gone on maternity leave, now five years ago and overheard, by chance, a guitar track of Justin Myer. She almost on the spot wrote the melody and lyrics to it and the rest is history like they say. Fast forward to 2023 and Achings is about to release its debut album, 'All These Days', in mid July. The duo combines the dreamy vocals of Rebecca Joy, who could be the singer of Amsterdam band Loupe, and the rocking style of playing of Justin Myer. It results in a song in which the two sides are battling it out as it were. Pushing each other to greater heights. Both not giving in but stepping aside when the song calls for it, until Myer can't restrain himself and goes for the huge finale with guitars like resounding thunder and crackling lighting play the song home.

Light The Fuse. Simpleton

Alert! A real debut single on the blog. The poppy rocking Light The Fuse makes it to this blog, more because of the enthusiasm of the song than because of its originality. Produced by Stijn van Rijsbergen, it is not a big surprise that the name Lucas Hamming (of  several years ago) surfaces. Light The Fuse has that same sort of bubbly pop that Hamming played on his debut album. Simpleton, a project of Chris Berendsen, will release several singles in the coming months leading up to a debut EP. With Light The Fuse the start is promising. The song has a nice signature riff and the energy a good pop-rock song needs. At the same time the chorus is memorable and fine to sing along to. What more can one want from a debut single? Not a lot.

Bananas. Bonnie 'Prince' Billy

Yes, I have several albums by Bonnie 'Prince' Billy but how old the last one I own is, I can't tell. The newest may well be the two duo singles with broeder Dieleman. So, Bananas may be the first song in a decade I'm hearing by Will Oldham, as he hides behind the Bonnie moniker. The song sounds immediately recognisable. A slow ballad, an acoustic guitar, Oldham's typical voice and a female vocal accompanying him, as a Nancy to a Lee. Without paying due respect, it is easy to state that many of Oldham's song are interchangeable. In paying it, the difference is in how good an individual song is. And Bananas is just that. Why? What makes that difference? I simply can't tell you. It's good, while sounding totally familiar. Not more than a few simple chords are used and yet, it has it all. You will have to find out for yourself, as this is all I can make of it. Bananas is a very nice song in the Bonnie 'Prince' Billy style with a befitting ending.

Electric Jihad. Dictator Ship

Swedish rockers Dictator Ship releases its first single of the upcoming, same-titled album. The song has this nice forward moving rhythm. Like a steam train that simply keeps chugging, with a guitar solo like the steam flute announcing the train's approach for all wanting to cross the track. Yes, I have heard better songs in the past decades in this genre but there's no denying the fun and enthusiasm going into this single. The band released its first album in 2020, so in a way 'Electic Jihad' is the band's real start, as in 2020 the world stopped in its tracks and so will have Dictator Ship. The band didn't fall apart in utter misery from the forced inertia. All the energy went into a song like Electric Jihad instead. There's absolutely no holding back here. The extra time available may even have led to the fun interludes, there was time enough to experiment.

Is This Love? feat. Alex Kapranos. Pip Blom

I first heard of Pip Blom and heard Pip Blom when they played a support for Franz Ferdinand in Groningen, a birthday present. Pip Blom did not have a record contract yet, I think, and FraFer was touring after 'Always Ascending', its last studio album to date. The circle is round with the release of this single, announcing the third album of Pip Blom. FraFer singer Alex Kapranos sings with Pip Blom and directed the accompanying video. Is This Love? is a nice song, no doubt there, yet it is also a Franz Ferdinand light. The rhythm and melody is all Franz Ferdinand without having the power of that band. So it does make me think why? As an entree it should certainly work but a Dutch band being announced in the newsletter of a New Zealand record shop (and label), that was a first to me, so Pip Blom may not need an entree like this any more. Taking the song at face value, it's fun and that can be enough.

Haunted Mountain. Buck Meek

Buck Meek is a member of the biggest, sort of underground band there is today, Big Thief,  but plays second guitar, after Adrien Lenker. Apparently he has already released several solo records. I'm catching up with this single called Haunted Mountain. In the substack of music called country rock the single does extremely well. If anything there's life in the genre yet. The song does not bring you anything new, you've heard it all before and yet it is totally irresistible. Buck Meek builds up the song slowly but surely moving ever more from country towards rock by adding instruments or making them more prominent. All in all it's a fairly big band that is playing in the video. It also true that I've heard better singers in my life but also here Buck Meek's voice fits the song like a glove. A little tear here and there adds to the atmosphere, underscored by the pedal steel guitar. Come to think if it, this is a song The Rolling Stones could have recorded in their finest days and perhaps ought to cover in 2023. Now that's a thought.

Begin Again. The Mysterines

I have no idea how I ran into The Mysterines but I'm glad I did. Begin Again is great alternative rock song that actually speaks volumes through its mix of directness and mystery. The former through the tight drums and the elementary way the bass kicks in. The latter in the way singer Lia Metcalfe's voice was recorded. It's as if she's somehow in another room yet very present. Listening to Begin Again I am catapulted back a long time ago when alternative rock songs like this were something new. Don't dismiss Begin Again as retro. For that The Mysterines play far too direct. The song is totally in my face from the very start. The acoustic guitar may seem like a falls start, in fact it's the right stepping stone. Again, listen to the way that bass enters to then take off and recede again. The band already has an album out, 'Reeling'. Whether Begin Again is on it, I don't know and too lazy to look it up. The weekend is about to start. Great song and I love the energy in it.

Wout de Natris

 

In Times New Roman. Queens of the Stone Age

It's been six years since Queens of the Stone Age released a new record. In a way longer for me, as I had not bothered to check out the two previous records really. I had lost interest. Curiosity can be stimulated, as the enthusiastic reviews of In New Times Roman did. Yes, I wanted to know if they were correct.

True fans will not have been disappointed. QOTSA does what it is good at best, that is rock. Ask me, not a true fan, and I would tell you that most songs are very direct and focused. Most songs on the album are tighter and intense. And, yes, good. In Times New Roman certainly deserves that description as well.

There's nothing new under the sun, at first glance/listen. Neither at second. It all sounds familiar as QOTSA. Only when I started to get myself acquainted truly with In Times New Roman, nice title of course, when listening harder, it became clear to me that in its own way QOTSA is rocking harder, while appearing to rock less. A lot of the superfluous overdubbed guitars and sounds were left on the studio floor, resulting in that tight sound.

Life was in turmoil for Josh Homme in the past years, distracting him from his line of work: writing, recording en playing songs. It deprived the world most likely of an album. Arguably it led to the world receiving this one. The fans may be the ones who win out. I do not wish anyone to go through hardships, although at some part they are part of nearly everyone's lives, for artists it seems like oxygen. Almost no interview with young artists go by, without having to read about the emotional deprivations and other hardships. That aside, although I start to become less interested to read about new albums because of it, whatever the reason, in the case of Josh Homme it led to a very coherent album. Including the best chorus he has ever written, in my humble opinion: 'Emotion Sickness'. I have written about the song in the singles section recently. Hearing it on the album, it stands out once again. What a great song. It has just this little more melody than all the great songs of the band of the past.

What I also like and is worth mentioning, are the little experiments here and there. In times old 60s there's even a Beatlesque influence to be heard And, just listen how Josh Homme influenced Alex Turner with his style of singing. A direct link to the biggest band of the past and the best of this century so far.

It has been a long time since I last bought a QOTSA album. It may well be that this spell is over. In Times New Roman is worth while to have. The best conclusion for this post possible, not?

Wout de Natris

You can listen to and buy In Times New Roman here:

https://qotsa.bandcamp.com/album/in-times-new-roman

The Town That Cursed Your Name. The Reds, Pinks And Purples

Er zijn veel meer bands die klinken alsof ze rechtstreeks uit de jaren 80 komen overgewaaid, maar er zijn maar weinig bands als The Reds, Pinks And Purples, die ook in de jaren 80 met de allerbesten hadden meegekund.

Sinds ik de muziek van de Amerikaanse band The Reds, Pinks And Purples heb ontdekt, strooit de band rond de Amerikaanse muzikant Glenn Donaldson met geweldige albums. Het zijn albums die je onmiddellijk de jaren 80 in sleuren en die zowel strooien met zonnestralen als met melancholie. De bitterzoete songs van The Reds, Pinks And Purples worden alleen maar beter, want ook op The Town That Cursed Your Name zet Glenn Donaldson weer stappen. De nieuwe songs van de Californische muzikant klinken net wat gruiziger, maar zijn nog altijd even onweerstaanbaar. Alsof mijn platenkast uit de jaren 80 is omgevallen en het beste is gecombineerd op één album. Heerlijk, nee onweerstaanbaar.

Aan het eind van 2020 maakte ik, min of meer bij toeval, kennis met de muziek van The Reds, Pinks And Purples. You Might Be Happy Someday, het tweede album van de band rond de Amerikaanse muzikant Glenn Donaldson, strooide in de donkere wintermaanden van 2020 driftig met zonnestralen en verruilde de het door de coronapandemie geteisterde 2020 voor zorgelozere tijden.

Toen de eerste noten van het album door de speakers kwamen was het geen 2020 meer, maar zat ik weer midden in de jaren 80 en legde ik de ene na de andere LP met bitterzoete gitaarsongs op de platenspeler. The Reds, Pinks And Purples wist op You Might Be Happy Someday niet alleen de sfeer van de muziek uit de jaren 80 (en stiekem ook de jaren 90) perfect te vangen, maar grossierde ook in direct memorabele popsongs, die in de jaren 80 ongetwijfeld tot mijn favorieten zouden hebben behoord.

You Might Be Happy Someday was zeker geen toevalstreffer, want er ligt inmiddels een bescheiden stapeltje albums van The Reds, Pinks And Purples en ze zijn allemaal even mooi. Vorig jaar bracht Glenn Donaldson zelfs twee albums uit en nog geen half jaar later ligt er al weer een nieuwe worp.

Het deze week verschenen The Town That Cursed Your Name ligt gelukkig in het verlengde van zijn voorgangers en is, net als deze voorgangers, een album dat mooie muziekherinneringen uit de jaren 80 aan de oppervlakte brengt. Vorig jaar droeg ik The La’s, Felt, The Smiths, Pulp, Aztec Camera, The Lotus Eaters, Lloyd Cole & The Commotions en China Crisis als relevant vergelijkingsmateriaal aan en dit lijstje is ook weer van toepassing op The Town That Cursed Your Name, al kan ik ook een rijtje andere namen noemen.

Glenn Donaldson en andere recensenten noemen overigens weer hele andere namen (The Magnetic Fields en The Go-Betweens bijvoorbeeld) en ook die zijn absoluut relevant, wat iets zegt over het brede palet dat de Amerikaanse muzikant bestrijkt. De muziek van The Reds, Pinks And Purples lijkt voor mij nog altijd op alles dat ik leuk vond in de jaren 80 en 90 en het knappe is dat de Amerikaanse band ook dit keer met songs op de proppen komt die niet onderdoen voor alles dat ik in deze decennia intens koesterde.

Zodra de eerste noten van The Town That Cursed Your Name uit de speakers komen begint de zon te schijnen en ben ik weer even terug in het verre verleden. Glenn Donaldson maakt op het nieuwe album van The Reds, Pinks And Puples muziek volgens een inmiddels beproefd recept, maar The Town That Cursed Your Name is zeker niet meer van hetzelfde. Hier en daar klinken de soms net wat gruiziger of incidenteel flink gruiziger dan op de vorige albums van de band uit San Francisco, af en toe is het tempo wat lager en zo nu en dan worden de zonnestralen net wat langer verdreven door wolken melancholie.

Het zijn subtiele verschillen, maar ze zorgen er voor dat ook The Town That Cursed Your Name weer een album is dat ik weer eindeloos ga koesteren. Het nieuwe album van The Reds, Pinks And Purples lijkt wat breder te worden opgepikt dan zijn voorgangers en ik lees terecht vooral hele positieve woorden. Alles wat Glenn Donaldson inmiddels heeft uitgebracht onder de naam The Reds, Pinks And Purples is me heel dierbaar, maar dit nieuwe album sla ik nog net wat hoger aan. Wat een fantastisch album weer.

Erwin Zijleman

Je kunt The Town That Cursed Your Name hier luisteren en bestellen:

https://theredspinksandpurples.bandcamp.com/album/the-town-that-cursed-your-name-3

Do You Ever Wonder What Comes Next? Loupe

This Sunday I reviewed a single by a band called Stella. Guitarist? Jasmine van der Waals. Yes, I figured a single by another band. Hadn't I reviewed Do You Ever Wonder What Comes Next? weeks if not months ago? Or, so I thought. Then I found that the album that I have been able to play for quite some time already, was released on the day of writing the Stella review.

Time to make amends, as Loupe has released a beautiful album that the world should learn about. Now I understand that Spotify took care of that with an add on Times Square in NYC?!

Loupe rose like a phoenix from Dakota's ashes with a new singer/keyboard player. A young woman who looks and sounds as if she could be 13 but is quite older in fact. Together they are making good on the promise of Dakota and then some more.

I'm sure that my comment with which I closed my review of Dakota's first and last album has not made a difference but I'm sure glad Annemarie, Jasmine and Lana acted upon it. Together with Julia Korthouwer they formed a new band and one that I dare to say is better than the former. The music on Do You Ever Wonder What Comes Next? is so much more balanced and effects serve the songs for 100% where it sometimes was the other way around in the past. Mind, I'm speaking of an album, 'Here's The 101 On How To Disappear', that ended in my top 10 of favourites in 2019!

But enough of the past. Do You Ever Wonder What Comes Next? is an album that is as indie as it is dreamy, brings in Pink Floyd at the time of 'Wish You Were Here' and can present a song as direct as it is floating on thin air. A combination of tight drumming, atmospheric guitar parts and a singer who is dreaming of other skies (thank you, T.H. White), like in 'I Keep Changing'. While underneath, around and underneath this basis all sorts of things are happening.

The band I always think of when hearing the term dreampop is Warpaint. (For Erwin Zijleman, often on this blog, it is Beach House.) For me there is a big difference with Loupe. The songs of Loupe are exactly that, a song with a head and tail, a strong melody and only then the band starts dreaming. I prefer this order of things to dreaming and perhaps a strong melody comes out of that. Loupe has the songs alright.

With Annemarie van den Born Loupe has an inventive drummer. Listen to all the different sort of rhythms that come by on this album. Lara Kooper's bass takes care of the deep end of the band, while finding the melody that supports the rhythm when the opening offers itself to here. With Jasmine van der Waals I would opt to state that Loupe has its own The Edge. She is a wide-ranging guitarist presenting atmospheric sounds, effects, subtle riffs and rocking solos. It's all there. And no, Loupe has not written a 'I Will Follow', 'Vertigo' or 'New Year's Day' (yet), it is the far more interesting band. I get through its album with ease and there's not a single U2 album able to claim that. Not even the greatest hits ones.

Musically Loupe hovers between music from the past and the present. The influences from 80s bands like U2 are there but so are the dreampop bands of the 10s.  What comes out in my opinion is a fairly unique sound and a great set of songs. Live they come across as well (Record Store Day Haarlem 2023) and I do hope to catch the band life in the not too far future. In fact, should Loupe want to come and play in one of our living room shows next year, it is more than welcome to do so. Let me now.

With Loupe NL has another band that should be able to cross the border and have success there. This is music that goes beyond the average Dutch band doing well. With Pip Blom and Personal Trainer my country has another band that could make it bigger and should.

Wout de Natris

You can listen to and order Do You Ever Wonder What Comes Next? here:

https://thisisloupe.bandcamp.com/album/do-you-ever-wonder-what-comes-next

.NoWordsNeedeD, 21 June 2023

 We celebrate the longest day with:

https://www.youtube.com/watch?v=cxN4nKk2cfk

 

.No

Flora Fauna. Billie Marten

Wie iets bewaart, die heeft iets. Afgelopen week stond de recensie van Erwin over Billie Marten's laatste album 'Drop Cherries' op het blog. Ik kwam deze recensie uit december 2021 tegen, die tot vandaag niet voorbij is gekomen op dit blog. Hierbij alsnog.

Flora Fauna, het derde album van de Britse muzikante Billie Marten, sneeuwde, in ieder geval bij mij, wat onder de afgelopen maanden, maar het is in alle opzichten een ijzersterk album.

Billie Marten is nog jong, maar is desondanks alweer toe aan haar derde album. Ik had tot voor kort een blinde vlek voor haar muziek, maar na Flora Fauna heb ik ook de eerste twee albums van de Britse muzikante omarmd. Vergeleken met de eerste twee albums is Flora Fauna voorzien van een veel voller geluid, waarin invloeden uit de folk gezelschap hebben gekregen van invloeden uit de pop en de rock. Het is een aangenaam maar ook avontuurlijk geluid, dat de spannende songs op het album tot leven brengt, maar dat ook uitstekend past bij de uitstekende zang van de Britse muzikante, die mij in ieder geval flink heeft verbaasd met dit in alle opzichten uitstekende album.

Flora Fauna, het derde album van de Britse muzikante Billie Marten, dook de afgelopen weken op in aardig wat interessante jaarlijstjes. De cover met het met aarde besmeurde gezicht van de Britse muzikante ben ik de afgelopen maanden wel een paar keer tegen gekomen, maar een kennismaking met de muziek van Billie Marten bleef tot voor kort uit. Mijn relatie met Billie Marten is sowieso een ongelukkige, want ook haar vorige twee albums, Writing Of Blues And Yellows uit 2016 en Feeding Seahorses By Hand uit 2019 heb ik meerdere malen in handen gehad, maar nooit beluisterd.

Nu zou dat niet zo gek zijn als ik geen zwak zou hebben voor vrouwelijke muzikanten, maar iedereen die dit blog met enige regelmaat bezoekt, weet dat het tegendeel het geval is. Nu is het aanbod in het genre de afgelopen jaren wel erg groot, waardoor je als vrouwelijke muzikante flink wat in huis moet hebben om op te vallen. Na Flora Fauna een aantal malen beluisterd te hebben, kan ik alleen maar concluderen dat Billie Marten heel wat in huis heeft.

Flora Fauna is veel beter dan een aantal albums van vrouwelijke muzikanten wier albums eerder wel zijn gerecenseerd op dit blog. Of het ook voor mij een jaarlijstjeswaardig album is zal de tijd moeten leren, maar vooralsnog ben ik zeer onder de indruk van het derde album van de Britse muzikante en de bewondering neemt vooralsnog alleen maar toe.

Billie Marten, overigens het alter ego van Isabella Sophie Tweddle, is pas 22 jaar oud en rondt op Flora Fauna een indrukwekkende metamorfose af. Waar ze op haar eerste twee albums vooral akoestisch ingekleurde en nogal intieme folksongs maakte, kiest ze op album nummer drie voor een veel voller geluid. Het is een geluid dat zowel invloeden uit de pop als uit de rock bevalt en dat wat elektronisch klinkt, maar Billie Marten is ook haar akoestische en folky kant zeker niet helemaal vergeten.

De keuze voor pop en rock betekent overigens niet dat de Britse muzikante heeft gekozen voor een mainstream geluid. Flora Fauna is zeer smaakvol ingekleurd, maar de instrumentatie op het album is ook eigenzinnig. In muzikaal opzicht is de muziek van Billie Marten lastig te classificeren. In iedere track sleept ze er weer wat andere invloeden bij en verschuift het relevante vergelijkingsmateriaal.

Door de lekker in het gehoor liggende songs en het wat mij betreft zeer aansprekende geluid, is Flora Fauna een album dat makkelijk overtuigt, maar de zang van Billie Marten is nog een stuk aansprekender. De Britse muzikante is pas 21, maar beschikt over een veelzijdig en indringend stemgeluid. Het is een stemgeluid dat zich als een vis in het water voelt wanneer op Flora Fauna wordt gekozen voor pure pop, maar ook als de songs van Billie Marten wat opschuiving richting rock en wat stekeliger klinken of toch weer de kant van de intieme akoestische folk op gaan, blijft de jonge Britse muzikante in vocaal opzicht heel makkelijk overeind.

Billie Marten luisterde tijdens de eerste maanden van de coronapandemie naar eigen zeggen vooral naar alternatieve rockmuziek en Krautrock en hier en daar hoor ik daar inderdaad flarden van, wat het album nog wat interessanter maakt. Dat Billie Marten vanaf nu ook voor mij een vaste waarde is, zal duidelijk zijn, maar het fraaie Flora Fauna verdient echt veel meer aandacht dan het album gekregen heeft en niet alleen van mij.

Erwin Zijleman