Denim & Diamonds. Nikki Lane

Het is veel te lang stil geweest rond de Amerikaanse muzikante Nikki Lane, maar ze keert deze week terug met een door niemand minder dan Josh Homme geproduceerd album, dat lekker stevig klinkt.

Bij Nikki Lane dacht ik tot voor kort aan authentiek klinkende countrymuziek, maar op haar nieuwe album Denim & Diamonds laat Nikki Lane ook een andere kant van zichzelf horen. Producer Josh Homme nam een aantal leden van zijn band Queens Of The Stone Age mee naar de studio en deze konden het niet laten om het nieuwe album van Nikki Lane te voorzien van een stevige rockinjectie. Ook bij flink wat gitaargeweld houdt de krachtige stem van de Amerikaanse muzikante zich makkelijk staande en gelukkig heeft Nikki Lane de country niet volledig afgezworen op een album waarop we te lang hebben moeten wachten, maar dat zeker niet teleurstelt.

Denim & Diamonds, het nieuwe album van de Amerikaanse muzikante Nikki Lane, werd een tijd geleden al aangekondigd, maar is nu dan eindelijk verschenen. Dat werd wel tijd ook, want het vorige album van de muzikante uit Nashville, Tennessee, verscheen helemaal aan het begin van 2017 en is dus inmiddels vijfenhalf jaar oud. Wat Nikki Lane de afgelopen jaren heeft gedaan weet ik niet precies, al was ze vorig jaar nog te horen op Chemtrails Over The Country Club van Lana Del Rey. 

Nikki Lane brak een jaar of acht geleden door met het door Dan Auerbach geproduceerde All Or Nothin’, waarop ze klonk als de legendarische countryzangeressen uit het verre verleden en indruk maakte met een krachtige stem met een mooie en emotievolle snik. Het vijfenhalf jaar geleden verschenen Highway Queen werd door Nikki Lane en haar partner Jonathan Tyler geproduceerd en liet naast countryinvloeden uit het verleden ook een meer eigentijds countrygeluid horen. 

Het zijn twee kanten van de Amerikaanse muzikante die terugkeren op het deze week verschenen Denim & Diamonds, maar Nikki Lane heeft ook een flinke verrassing in petto. Nikki Lane koos in de persoon van Josh Homme immers voor een zeer opvallende producer voor haar vierde album. De Queens Of The Stone Age voorman nam ook nog eens bandleden Dean Fertita, Alain Johannes en Michael Shuman mee naar de studio, waardoor het QOTSA-gehalte op Denim & Diamonds hoog is. 

Je hoort het direct in de openingstrack, waarin de ritmesectie een stevige basis legt en de gitaren luider en rauwer klinken dan we in de countrymuziek gewend zijn. Invloeden uit de country zijn in deze openingstrack vrijwel afwezig, maar Nikki Lane blijft met haar krachtige stem makkelijk overeind. 

Na twee vooral rock georiënteerde songs laten de door Josh Homme gerekruteerde muzikanten horen dat ze ook met countrymuziek uit de voeten kunnen en voelt Denim & Diamonds, mede dankzij de pedal steel en de snik in de stem van Nikki Lane, even aan als een warm bad. 

De meningen over het nieuwe rockgeluid van Nikki Lane zullen ongetwijfeld verdeeld zijn, maar ik vind het persoonlijk bijzonder lekker klinken. De stem van Nikki Lane had ook op de vorige albums al wel wat van Kirsty MacColl, maar in de rocksongs op het album hoor ik nog veel meer raakvlakken met de veel te vroeg overleden Britse zangeres en dat is geen straf. Rockinvloeden spelen een belangrijke rol op Denim & Diamonds, maar wanneer Nikki Lane wat opschuift richting country, hoor je ook dit keer de flarden van de groten uit het verleden. 

De verrassende samenwerking met Josh Homme levert een veelzijdig album op dat laat horen dat Nikki Lane in meerdere genres uit de voeten kan. In vocaal opzicht is het ook dit keer weer ijzersterk, maar ook het veelkleurige geluid met alles tussen zoete country en bijna stonerrock en de aanstekelijke songs dragen nadrukkelijk bij aan de kracht en kwaliteit van het nieuwe album van Nikki Lane. Na een stilte van vijfenhalf jaar waren de verwachtingen natuurlijk hooggespannen, maar mede door de nieuwe koers maakt Nikki Lane de verwachtingen wat mij betreft waar en behoort ze nog altijd tot de smaakmakers in het genre ... en daarbuiten.

Erwin Zijleman

 

Je kunt Denim & Diamonds hier luisteren en bestellen:

https://nikkilane.bandcamp.com/album/denim-diamonds

.NoWordsNeedeD, 29-11-2022

 

https://www.youtube.com/watch?v=v80jZ_ZI-Ec

 

.No

Little Eden. The Bevis Frond

Bij het grote publiek nog altijd onbekend, maar The Bevis Frond levert met Little Eden wederom een memorabele en onweerstaanbaar lekkere gitaarplaat op, die werkelijk alle kanten op kan.

Ik ontdekte The Bevis Frond zelf ook pas een paar jaar geleden, maar sindsdien heb ik een fascinerend oeuvre ontdekt, dat inmiddels bijna 35 jaar bestrijkt. Ook na die 35 jaar is The Bevis Frond, de band van Nick Saloman, nog niet uitgeblust, want ook het deze week verschenen Little Eden is weer een fenomenale gitaarplaat, die je bijna anderhalf uur lang op het puntje van de stoel houdt. The Bevis Frond sleept de geschiedenis van de Britse en Amerikaanse rockmuziek met zich mee en kijkt niet op een genre meer of minder. Het klinkt allemaal bijzonder aanstekelijk en Nick Saloman strooit ook nog eens met geweldige riffs en onweerstaanbare gitaarsolo’s. Gitaarplaat van het jaar? Het zou zomaar kunnen.

The Bevis Frond is een Britse band, die in 1986 werd geformeerd en vanaf 1987 albums uitbrengt. Mijn eerste kennismaking met de muziek van de band stamt echter pas uit 2016, toen een aantal oude albums opnieuw werd uitgebracht en ik onder andere kennis maakte met het briljante New River Head uit 1991. 

Dankzij de fraaie reissues is het stapeltje The Bevis Frond albums in mijn platenkast sindsdien flink gegroeid en drie jaar geleden kon ik ook een gloednieuw album van de Britse band toevoegen. Het in 2018 verschenen We’re Your Friends, Man liet bijna anderhalf uur lang horen dat The Bevis Frond er ook ruim dertig jaar na de oprichting van de band nog toe deed en hierin slaagt de band ook op het deze week verschenen Little Eden. 

De band rond muzikant Nick Saloman, die overigens tekent voor bijna alle instrumenten op het album, maakt zich er ook dit keer niet makkelijk van af met twintig songs en wederom bijna anderhalf uur muziek. Het is muziek die zich laat omschrijven als de spreekwoordelijke omgevallen platenkast en het is een zeer goed gevulde platenkast. 

Ook op Little Eden laat The Bevis Frond zich weer door van alles en nog wat beïnvloeden. De band rond Nick Saloman eert nadrukkelijk een aantal helden uit de Britse muziekgeschiedenis, maar Little Eden blijft zeker niet hangen in het verleden en klinkt ook regelmatig als een Dinosaur Jr. album dat de Amerikaanse band nog niet gemaakt heeft. 

Het levert een heerlijke gitaarplaat op, die natuurlijk opvalt door geweldige riffs en heerlijke solo’s, maar het gitaarspel van Nick Saloman staat altijd in dienst van de songs. Het zijn songs die je bij eerste beluistering al jaren lijkt te kennen, maar ook Little Eden is weer een album dat je blijft verrassen. Het is knap hoe The Bevis Frond het ene moment typisch Brits klinkt, maar een song later de Atlantische oceaan alweer is overgestoken en aansluit bij de indierock uit de jaren 90. 

Net als voorganger We’re Your Friends, Man is Little Eden een onweerstaanbaar lekker album, dat niet alleen put uit de archieven van zowel de Britse als de Amerikaanse rootsmuziek, maar zich bovendien kriskras door de tijd beweegt en invloeden vanuit de jaren 60 tot en met het heden meeneemt in haar muziek. 

Het klinkt zoals gezegd onweerstaanbaar lekker, het gitaarwerk is fantastisch, de zang is prima met hier en daar een charmante onvaste noot, maar de songs van The Bevis Front zijn ook nog eens van hoog niveau en blijven strooien met heerlijke melodieën en aanstekelijke refreinen. 

Soms klinkt het lekker ruw en direct, maar Nick Saloman heeft ook nog altijd een zwak voor de psychedelica zoals die in de late jaren 60 werd gemaakt en draait ook zijn hand niet om voor een folky track of een uitstapje richting punk. 

Ik ken The Bevis Frond zelf pas een jaar of vijf, maar bij het grote publiek is de Britse band nog altijd volslagen onbekend. Het is doodzonde, want The Bevis Frond klinkt ook op Little Eden weer als een aantal van jouw favoriete gitaarbands uit verleden en heden, die samen jammen en boven zichzelf uitstijgen. 

Pak die luchtgitaar er maar bij, laat Little Eden lekker hard uit de speakers komen en je kunt bijna anderhalf uur aan de slag met heerlijke songs en gitaarwerk om je vingers bij af te likken. Wat een geweldige band is dit toch en wat heeft de band weer een fantastisch album afgeleverd.

Erwin Zijleman

 

Je kunt Little Eden hier luisteren en bestellen:

https://bevisfrondmusic.bandcamp.com/album/little-eden

Revealer. Madison Cunningham

De Amerikaanse muzikante Madison Cunningham levert met Revealer een razendknap en wonderschoon album af, dat zowel in muzikaal als vocaal opzicht de fantasie eindeloos prikkelt met bijzonder spannende songs.

Ik had tot voor kort nog nooit van Madison Cunningham gehoord, maar sinds mijn eerste beluistering van haar nieuwe album Revealer, acht ik de kans dat ze hoog gaat opduiken in mijn jaarlijstje in december levensgroot. De Amerikaanse muzikante beschikt over een prachtige stem en is een getalenteerd gitarist en songwriter. Samen met heel wat topmuzikanten en gerenommeerde producers, heeft ze een album gemaakt dat nooit voor de makkelijkste weg kiest, maar desondanks moeiteloos verleidt. De avontuurlijke songs van Madison Cunningham verbazen en verwonderen, maar klinken ook nog eens bijzonder aangenaam en Revealer wordt alleen maar mooier als je het album vaker hoort. Indrukwekkend.

Ik kwam de naam van Madison Cunningham een paar maanden geleden voor het eerst tegen door haar fraaie bijdrage aan het album Vol. II van Watkins Family Hour. Het betekent dat ik drie jaar geleden niet goed heb opgelet, want toen sleepte de Amerikaanse muzikante al een Grammy nominatie in de wacht voor haar in dat jaar verschenen album Who Are You Now. Het was het tweede album van Madison Cunningham, die in 2014 in eigen beheer het album Authenticity uitbracht en de afgelopen jaren bovendien tekende voor twee stevig bewierookte EP’s, waarvan de laatste ook goed was voor een Grammy nominatie. 

Dat ik dit allemaal gemist heb begrijp ik, alleen al vanwege mijn liefde voor vrouwelijke singer-songwriters, echt niet, al zal het met de drukte in het genre te maken kunnen hebben, maar dankzij het album van Watkins Family Hour heb ik het deze week verschenen Revealer gelukkig wel opgepikt. Het is een album dat niet veel tijd nodig heeft om de luisteraar te overtuigen van de muzikale kwaliteiten van de muzikante die werd geboren in Costa Mesa, California, en via Los Angeles in San Diego is terecht gekomen. Madison Cunningham laat immers direct vanaf de eerste noten een bijzonder geluid horen. 

Revealer opent zowel in muzikaal, vocaal als compositorisch opzicht behoorlijk complex. De wat jazzy aandoende instrumentatie zit vol bijzondere ritmes en fascinerend gitaarspel en ook de zang van de Amerikaanse muzikante is zeker niet rechttoe rechtaan. Madison Cunningham tekent op Revealer voor songs die lekker in het gehoor liggen, maar het zijn ook songs vol verrassende wendingen die de fantasie stevig prikkelen. Het zijn songs met flink wat invloeden uit de folk en pop, maar ook invloeden uit de rock, jazz en psychedelica hebben hun weg gevonden naar het album. 

Dankzij de inzet van maar liefst drie topproducers, Tyler Chester, Mike Elizondo en Tucker Martine, komt het allemaal prachtig uit de speakers en zeker bij beluistering met een goede koptelefoon is Revealer een lust voor het oor. Bovengenoemde producers hebben ook bijgedragen aan de muzikale inkleuring van de songs van Madison Cunningham, die verder wordt bijgestaan door een heel legioen aan gastmuzikanten, onder wie topdrummer Matt Chamberlain. 

Het zorgt voor een vol en betrekkelijk bont ingekleurd album, waarin hier en daar flink wat strijkers opduiken, maar waarin het unieke en vaak wat stekelige gitaarspel van Madison Cunningham meestal de hoofdrol opeist. Het past allemaal prachtig bij de bijzonder mooie en heldere stem van de Amerikaanse muzikante, die meestal zacht en dromerig, maar ook expressief en emotievol zingt. Revealer klinkt hier en daar als een album dat Fiona Apple gemaakt zou kunnen hebben, ook al is de stem van Madison Cunningham geen moment te vergelijken met de stem van de eigenzinnige Fiona Apple. 

Door de bijzondere klanken op het album, de veelzijdige zang en de vaak wat complexe songstructuren, is Revealer een album dat je vaker moet horen voor je er goed over kunt oordelen, al was ik direct bij eerste beluistering diep onder de indruk van het nieuwe album van Madison Cunningham. Het is zoals gezegd mijn eerste kennismaking met haar muziek, maar het is er een die is aangekomen als de spreekwoordelijke mokerslag. Wat een waanzinnig mooi en goed album.

Erwin Zijleman

Je kunt Revealer hier luisteren en bestellen:

https://madisoncunningham.bandcamp.com/releases

.NoWordsNeedeD, 26-11-2022

 

https://www.youtube.com/watch?v=jDRys9bty_g

 

.No

Catch The Light. Haroula Rose

De Amerikaanse muzikante Haroula Rose heeft samen met een aantal topmuzikanten een mooi en ingetogen album gemaakt dat flink wordt opgetild door alle subtiele details in de zang, instrumentatie en songs.

Haroula Rose wist tot dusver nog geen onuitwisbare indruk op me te maken, maar haar nieuwe album Catch The Light doet dat, na enig aandringen, wel. De Amerikaanse muzikante heeft een album gemaakt met vooral intieme en fluisterzachte folksongs met een snufje country. Het zijn ingetogen songs met mooi akoestisch gitaarspel en een hele mooie stem, maar het zijn ook songs die worden opgetild door de subtiele accenten die worden aangebracht door een aantal topmuzikanten, onder wie pedal steel virtuoos Greg Leisz. Het kabbelt allemaal aangenaam voort op de achtergrond, maar de schoonheid van de songs van Haroula Rose komt pas aan de oppervlakte bij aandachtige beluistering.

Haroula Rose (Spyropoulos) is een in Chicago geboren singer-songwriter, die inmiddels alweer flink wat jaren vanuit Los Angeles opereert. Dat leverde tot dusver drie albums en twee EP’s af en die krijgen deze week gezelschap van een nieuw album, Catch The Light. Van de vorige releases heb ik het uit 2020 stammende Songs For Beginnings zeker beluisterd, maar veel indruk maakte het album volgens mij niet, al kan ik me er niet veel van herinneren. 

Ook het deze week verschenen Catch The Light vond ik op het eerste gehoor wat braafjes. Op het eerste gehoor hoorde ik sfeervolle folky songs met een vleugje country en hoorde ik vooral songs die netjes binnen de lijnen kleuren. Gecombineerd met de mooie stem van Haroula Rose klonk het bij vluchtige beluistering zeker aangenaam, maar niet heel bijzonder. Ik ben om onduidelijke redenen wel blijven luisteren naar het album en dat was een goede zet, want Catch The Light van Haroula Rose beviel me bij herhaalde beluistering een stuk beter dan bij de eerste kennismaking. 

De Amerikaanse singer-songwriter schrijft vooral intiem klinkende songs met mooi akoestisch gitaarspel of een piano als basis. Het zijn voornamelijk zeer ingetogen en akoestische klanken en die kleuren fraai bij de fluisterzachte maar ook mooie stem van Haroula Rose. Zeker bij vluchtige beluistering valt de rest van de instrumentatie niet heel erg op, maar zeker bij beluistering met de koptelefoon hoor je fraaie bijdragen van andere instrumenten, met een hoofdrol voor de pedal steel en een bijrol voor onder andere de viool, keyboards en orgels en de accordeon. 

Met name de wolken van de pedal steel zijn van een bijzondere schoonheid en dat kan ook haast niet anders, want niemand minder dan pedal steel virtuoos en grootheid Greg Leisz tekent voor de bijdragen van het bijzondere instrument. Met Benjamin Lazar Davis, Will Graefe en Joachim Cooder heeft Haroula Rose nog een aantal prima muzikanten gerekruteerd, terwijl Molly Parden tekent voor mooie achtergrondzang. 

De folky songs van Haroula Rose zijn zoals gezegd uiterst ingetogen van karakter en intiem van aard, maar er valt desondanks veel te ontdekken in haar songs. Het is deels de verdienste van de gevarieerde instrumentatie (waarbij de variatie vooral komt van de accenten, al is ook het prachtige akoestische gitaarspel zeer de moeite waard), maar ook de songs van de Amerikaanse muzikante hebben meer te bieden dan je bij hele vluchtige beluistering zult concluderen. 

Haroula Rose vertolkt haar persoonlijke songs vooral fluisterzacht, maar ze zingt ook met veel gevoel, wat de schoonheid van haar nieuwe album verder vergroot. Catch The Light komt op bepaalde momenten van de dag het best tot zijn recht, maar inmiddels is dit voor mij een album van alle momenten. 

Ik heb ook de oude muziek van de muzikante uit Los Angeles nog eens beluisterd, maar ik vind Catch The Light echt een stuk beter dan zijn voorgangers. Het is een zeer talentvolle dame deze Haroula Rose, want inmiddels heeft ze ook haar debuut gemaakt als filmmaker en regisseur met het uitvoerig geprezen Once Upon a River als resultaat. Gelukkig is ze ook muziek blijven maken, want het uitstekende Catch The Light had ik niet graag gemist.

Erwin Zijleman

Hunger. iET

Hunger van de Nederlandse muzikante iET verscheen een aantal maanden geleden en is helaas wat ondergesneeuwd, maar het is een wonderschoon en razend knap album, dat maar blijft verbazen en betoveren.

Ik ken iET, het alter ego van Lisa van Viegen-Mokoginta, inmiddels een jaar of elf en in die elf jaar heeft de Nederlandse muzikante een aantal waanzinnig mooie en al even bijzondere albums gemaakt. Het een paar maanden geleden verschenen Hunger doet er met de fascinerende instrumentatie nog een schepje bovenop, maar ook de zang van iET is weer prachtig, terwijl haar songs net zo makkelijk benevelen als hopeloos intrigeren. iET maakt op Hunger muziek van een bijzondere schoonheid en is de meeste vrouwelijke singer-songwriters van het moment echt straatlengten voor. Hunger is een album dat direct imponeert, maar vervolgens mooier en mooier wordt.

Ik was erg onder de indruk van de vorige albums van iET en heb deze dan ook uitvoerig bejubeld, maar desondanks heb ik Hunger helemaal over het hoofd gezien. Dat zal deels het gevolg zijn van het feit dat het tussen Clarity, het vorige album van iET, en Hunger bijna zes jaar stil was rond iET en hiernaast krijgt de muziek van de Nederlandse muzikante helaas veel te weinig aandacht, waardoor haar albums makkelijk tussen wal en schip vallen. 

Aan de kwaliteit van de albums van iET ligt dit in ieder geval niet, want net als The Kitchen Recordings Series 1 uit 2011, The Kitchen Recordings Series 2 uit 2013, So Unreal uit 2014 en Clarity uit 2016, is ook het afgelopen zomer verschenen Hunger een in kwalitatief opzicht hoogstaand album. 

iET is het alter ego van de Nederlandse muzikante Lisa van Viegen-Mokoginta, die met Hunger meer dan alleen een album heeft uitgebracht. De muziek op haar nieuwe album maakt immers ook onderdeel uit van een tentoonstelling in de Rotterdamse Kunsthal, die helaas alleen 4 september nog te zien was. In deze tentoonstelling kwamen de autobiografische songs van iET bijzonder fraai tot leven, maar ook zonder de bijbehorende beelden is Hunger een zeer indrukwekkend album. 

De combinatie met een tentoonstelling suggereert misschien dat iET muziek maakt die ver is verwijderd van popsongs met een kop en een staart, maar dat is zeker niet het geval. De songs van Lisa van Viegen-Mokoginta zijn absoluut toegankelijk, al zijn het ook songs die behoorlijk diep graven. Het zijn songs die zich desondanks makkelijk opdringen, wat deels de verdienste is van de bijzonder mooie stem van de Nederlandse muzikante. 

Lisa van Viegen-Mokoginta beschikt over een warme stem, maar het is ook een stem vol expressie en gevoel, die zowel zacht als krachtig kan zingen. Het is een stem die op Hunger hier en daar fraai gezelschap krijgt van een mannenstem en het is bovendien een stem die er in slaagt om steeds een net wat andere sfeer te creëren. Met haar zang wist iET zich op haar vorige albums te onderscheiden van de meeste andere zangeressen in haar genre en dat lukt haar ook met Hunger. 

De stem van Lisa van Viegen-Mokoginta past prachtig bij de klanken op het album, die al even onderscheidend zijn. Hunger is voorzien van een ingetogen en intieme, maar ook zeer smaakvolle en vaak wat mysterieuze instrumentatie, die de bijzondere sfeer die iET creëert met haar stem nog wat verder versterkt. 

Het is een instrumentatie die in een aantal songs bijna klassiek aandoet, maar iET kiest op Hunger ook voor spaarzaam ingekleurde songs of voor songs met atmosferische klanken die herinneren aan die van Scandinavische IJsprinsessen. De bijzondere en zich vaak in een wat lager tempo voortslepende klanken op Hunger prikkelen de fantasie uitbundig en zijn beeldend of filmisch te noemen, met hier en daar een vleugje van de Franse filmmuziek uit de jaren 70. 

Hunger bevat zoals gezegd songs die zich makkelijk opdringen, maar het zijn ook songs die verschrikkelijk knap in elkaar zitten, waardoor je steeds weer andere dingen hoort in de prachtige zang, in de sfeervolle instrumentatie, in de extra geluidjes en in de bijzondere songstructuren van Lisa van Viegen-Mokoginta en haar echtgenoot Budy Mokoginta. De kwaliteit spat er weer van af, wat het extra wrang maakt dat ook dit album weer niet de aandacht heeft gekregen die het zo verdient. In Nederland en ver daarbuiten. 

Erwin Zijleman

 

Je kunt Hunger hier luisteren en bestellen:

https://ietmusic.bandcamp.com/