Secret Exhibition. Tom Cunliffe

Secret Exhibition is an album with two faces, both equally dependent on my mood. One day I hear a singer-songwriter with a tendency towards the alternative, on another I hear Elton John at his worst. Fact is, Tom Cunliffe is neither. He finds his way among 1970s singer-songwriters like Jim Croce as easily as he does in moody bands like Tindersticks.

Before the release of a single some weeks ago, announced in the Flying Nun Newsletter, I had never heard of Tom Cunliffe. The New Zealand singer-songwriter releases his third album and apparently Secret Exhibition is quite a departure from his previous album, 'Template For Love'. The explanation he gives is Covid lockdowns.

If anything, the period of seclusion has brought inner depths to the fore that colour the world more beautiful than it was before. Cunliffe presents himself as a very much introverted singer (and songwriter) wallowing in a dollop of melancholy and sadness. Together with producer Dave Kahn he has made an album that, as I started out here with, has two faces. Why?

When listening while doing other things, what I hear is as I wrote, Elton John at his worst. Just duff balladry and not much happening. However, when my ears are screwed on right, I hear so much in the songs. From an alternative rock lead guitar, mixed mildly, sure, right up to George Harrison lead guitar playing. It all comes by, as long as I listen.

The start of the album is a bit of a wrong teaser. Especially song 2, 'They Only See The Stars', can put the listener on the wrong foot, more so because the opener, 'Secret Exhibition', is somewhat tougher as well. Most of the other six songs are at heart acoustic songs, acoustic guitar and/or piano form the basis of the song, with a soft bass and even softer drums behind them. Cunliffe's oh so pleasant, deepish voice is mixed right up front. This album is all about his voice. All other instruments are embellishments and less important.

It is not only the cover art that makes me think of Matt Berninger's solo album. There are less instruments on Secret Exhibition than on 'Serpentine Prison', the mood and prominence on the voice are a match. Both albums equally impress.

To wind up, Secret Exhibition, is the kind of album to buy on vinyl, tuck away your legs on the couch, headphones on and retreat from the world for a while. When my mood is right, that is.

Wout de Natris

You can listen to and order Secret Exhibition here:

https://tomcunliffe.bandcamp.com/album/secret-exhibition

Week 43, 10 singles

Does the new week start on Sunday? I think it does. So technically this is week 44, but today the singles for week 43 are presented anyway. Time unfortunately cannot be stretched and priorities are priorities. Nevertheless, 10 again very varied singles are presented to you. Some old, some new, some from the other side of the world and some a 15 minute train ride only from my front door. Enjoy!

What I Had In Mind. Ron Sexsmith

Reading the comments underneath Ron Sexsmith's new single on You Tube, I am surprised that just about everyone in pop music is mentioned, except for Ray Davies. It goes to show how far The Kinks and Davies have drifted from the larger public's mind. Ron Sexsmith is the best singer-songwriter in the world bar Ray Davies, in this line of songs, of course. What I Had In Mind is a beautiful song, full of nice finds, a soft banjo playing the lead role, ever so modestly. Nothing takes away of Sexsmith's soothing voice. He is central in this song, as in many of his songs. Fans can start listening without hesitation. It is about time the rest of the world starts doing so, as this is the kind of artist who always delivers at a consistent level of quality.

The Dove. Womb

Where Ron Sexsmith can sing in a dreamy way, New Zealand's Womb release a single that is beyond dreaming. The Dove is about never having to wake up again while still being present, as if locked up in your own mind, in a hybernatic state. Things move in extreme slow motion in this song. Singer Cello Forrester almost whispers her lyrics, while behind her swaths of synth sounds slowly progress towards a point somewhere unknown far beyond the horizon. Although the trio has a drummer according to the bio, Georgette Brown is not playing her instrument on this song. The Dove is as mysterious as unfathomable. What to make of it? Just go with its extremely slow flow, is my advise.

Step By Step. EUT

EUT is found on this blog since the release of its first album. With Step By Step the Dutch band sets a new, well, step in its career. There's always a pop element in EUT's indie rock music. Here a new blend is created, making Step By Step an alternative kind of dance song, where electronics meet indie rock and pop harmonies. Singer Megan de Klerk is the epicentre of the song, perhaps more central than ever before. All around her synths pulse and roll, with others lay down the melodies. From the very opening of the song, which is also the end, it sounds different. It presents a question to me. What is happening here? What am I going to listen to? The answer is a song that is very mature and self-assured. Full of memorable details and one short guitar solo, perhaps to not totally alienate old indie rockers with less flexibility. Step By Step is an incredibly cool song.

Soft Healers. Iron Jinn

Another band from Amsterdam, totally different music, except for the tempo of the song. Iron Jinn is a band that formed from the ruins of several others, known and unknown to me. With Soft Healers the band presents an alternative rock ballad. Ballads are there to instantly please and Iron Jinn has decided to provoke more than please. Soft Healers forces the listener to make a choice. It's not an easy song. The notes played are not instantly recognised as softly pleasing. There are some thorns and dense thickets involved. There's semi-darkness as well. With seven minutes the song demands stamina. Slowly but surely the band proceeds and builds out the song more and more. Iron Jinn signed with German label Stickman Records and will have its album 'Iron Jinn' out in April next year. That fact asks for a lot of patience, but on the basis of this varied alternative rock ballad, that wait may be very well rewarded.

The Dance You Sell. L'Objectif

New work by Leeds punkrock combo L'Objectif. EP 'We Are Not Getting Out But Tonight We Might' is only from June and here's a new single already. The enthusiasm is there, the energy and sheer fun but above all the quality that is a clear sign of a new young band on its route to (more) fame. This is the only conclusion drawable when a young band presents a powerful song like The Dance You Sell. The fact that L'Objectif is influenced by second generation Britpop bands from the 00s like The Automatic and what not, doesn't matter. It's the starting point of a career and with the songs released so far the band's ability to write songs that make a difference is obvious. The Dance You Sell is the kind of song that guarantees attention.

Horizon. The Inspector Cluzo

You will have to go back to 2018 to find The Inspector Cluzo on this blog for the first and last time, until today. Having announced its new album 'Horizon' a few weeks ago, to be released in January, the title song is available already. Singer/guitarist Laurent and drummer Matthieu are musicians and farmers, running a farm together. How that combines with releasing 8 albums since 2008 and playing over 1200 shows around the whole world, I don't know. It reminds me of a hit single from my youth called 'Guus', about a farmer who discovers girls of a certain reputation in the big city and neglects his cows to the point of bursting. (Believe it or not, a number 1 hit!) Listening to Horizon, I can only admit that no matter the consequences, The Inpector Cluzo has made the right decision. Horizon rocks no little, is of great quality and the collaboration with producer Vance Powell works like a miracle. Violins in a great rock song can work really well. Of course this has nothing to do with a duo set up, nor do the guitar overdubs, but Horizon works on many levels. Great song!

Best Kept Secret. Rokets

Finnish rockers Rokets return to the blog as well. With Best Kept Secret the band sounds tough and shows a more melodic and softer side as well. Soft in the sense that more sensitive listeners will still need earplugs, of course. This single, the third for upcoming album 'Break Free', scheduled for 9 December, is of the kind that could have been a hit in a time when charts were far more varied. Hits from the time when radio stations weren't totally diversified. Best Kept Secrets holds a few great guitar riffs, has a tough rhythm, overridden by a great melody and chorus. The guitars support both sides of the song, the toughness and the melody. The result is that this song allows headbanging and dancing. The more I listen to it the more convinced I become that Rokets has gold in its hands with Best Kept Secret. Who dares to play the song on the radio?

Best Damn Day. The Jordan

A new name, and old hand. A lot of people around the world will have heard of Caro Emerald, with her mix of 1950s pop and modern dance rhythms, without undermining the 1950s element, enhancing it. Absolutely not my kind of music. As the music was some sort of a gimmick, obvious quality apart, I can imagine Caroline van de Leeuw was at some sort of a dead end in her career. Enter The Jordan, named after a part of Amsterdam's city centre. The result is a single that is as stately as her biggest hitsingles of circa 10 years ago but is a total makeover as well. This is serious pop music alright. Best Damn Day fits her voice like a glove. She sings great, she looks great and is ready for the big time, again. Whether her fans of old will follow her, is the big gamble she takes. The new song should allow for many to catch on in the here and now. Majestic is the word. There's no other for it.

Garbage Town. Sicky

Sicky? Tricky's brother? Unconsciously the name put me on the wrong foot completely. Luckily for Sicky this did not stop me from listening. Garbage Town is a song that reminds me of acts like The Sweet and Suzi Quatro from the Chinn-Chapman era, with a layer of alternative rock over the glamrock. The result is a fascinating song, that truly rocks and is as dirty as the garbage left in a pile on the street for over a week. The song holds an element of fear and danger, equally divided by the singer and music. Sicky is the solo project of Mick Butler, who played in a few bands over the years and during the lockdown found himself on his own with a huge urge to write songs. 'Garbage Town' will be his second solo album under the Sicky moniker, after last year's 'Bowling Balls'. The new album, out in November, has a title track that is an instant ear catcher.

Rock And Roll Was Never This Fun. The Smugglers

A decades old song in the singles section? Yes, The Smugglers, an ex-band since 2004, is re-releasing its album 'In The Hall Of Fame' as a double album on LP for the first time. The Smugglers formed in West-Vancouver in the 1988 in high-school, became a more serious band in the early 90s in the grunge time but had already moved into punkrock, coming into its own. Releasing eight albums in a few years, the band had a prolific output. Interest must have remained as one of the albums, from 1992, now sees the light of day on vinyl. Is the band totally serious? Not if you listen to how the song starts. It's like the band is playing in the rehearsal studio, false start and all, encouraging each other to come into the song's groove. Once in full rocking mode, there's no holding back. This is in many ways a classic punkrock track, with hints at rock and pop that came before, from Elvis to The Ramones, it's all there. Fun was obviously had by all in the band and now it's our turn.

Wout de Natris

Jerry Lee Lewis (1935 - 2022)

Yesterday I saw a photo of two very old men. One lying in a bed, like a sickly, worn out little bird. Kris Kristofferson visited Jerry Lee Lewis to bring him an award he could no longer go and collect himself. In the evening a friend asked: "are you going to play a Jerry Lee Lewis song"? I did not have to ask him why, having seen the picture in the morning. The answer was no, the rest of the band did not want to play more rock and roll song than we already do, including our keyboard player!

With Jerry Lee Lewis the last of the four rock and roll greats, Elvis Presley, Chuck Berry and Little Richard, has past away. Undeniably Lewis was one of these storms that rocked the U.S. of the 1950s, not just in a musical sense. Their music shook the very foundations of society opening the door for a youth culture and for performers, bar Elvis and Jerry Lee, who wrote their own repertoire.

For me Jerry Lee Lewis entered my life in 1972 with his only hitsingle in The Netherlands, 'Chantilly Lace'. I had no idea at the time of the legacy the man brought with him, let alone the scandals surrounding his past. 'Chantilly Lace' was an exciting song, I still have the single, 50 years old this year. What I lacked was the context, not being familiar with either the rock and roll of the 1950s nor the earliest incarnations of the great pop bands of the 1960s covering these songs, only catching on in the second part. As a small kid during that time.

With the years, I did get to know Lewis' old hits and they are so exciting. The man hit the nail on the head with his two great hits, 'Great Balls Of Fire' and 'Whole Lotta Shakin' Going On'. He took others' songs and turned them into raucous rock anthems that will outlive his days for a long time. His piano was what an anvil is to a smith. Something to bang on as hard as necessary, with whatever tools available.

After the rock and roll apparently he did the same in country music. I think I only listened to one song and that was enough to last me a lifetime. It did give the man a second, successful career in the U.S. though.

Still, if I have to compare him to the other three, I'd say he's at number four. The other three outranked him easily. Little Richard has the better, and more of them, songs, Elvis is the best performer and outlived the rock and roll era to record many more hits later on his career, while Chuck Berry has the songs that almost every cover band with members of a certain age, including The Rolling Stones when they feel like it, still play to great acclaim from the audience. 'Johnny B. Goode' is forever the rock and roll song.

Jerry Lee Lewis is no more but he has co-defined an era that will be identified in history, as a one of a major change. How many musicians can have such a claim to fame?

Wout de Natris

PRE PLEASURE. Julia Jacklin

De lat lag angstig hoog na de uitstekende eerste twee albums van Julia Jacklin, maar met het prachtige en vooral ingetogen PRE PLEASURE gaat de Australische muzikante er moeiteloos overheen.

De naam Julia Jacklin zal, ondanks haar uitstekende eerste twee albums, niet bij iedereen een belletje doen rinkelen, maar dat moet echt gaan veranderen met PRE PLEASURE, waarop Julia Jacklin nog wat meer overtuigt. Samen met producer Marcus Paquin en muzikanten van onder andere The Weather Station heeft de Australische muzikante een vooral ingetogen album gemaakt dat overloopt van schoonheid. Julia Jacklin kan uit de voeten met aanstekelijke popsongs, maar ze graaft op PRE PLEASURE vooral dieper. De muziek op het derde album van Julia Jacklin is prachtig en haar zang is nog wat mooier. Julia Jacklin overtreft met PRE PLEASURE haar vorige albums op alle fronten en levert een onbetwist jaarlijstjesalbum af.

Het is alweer bijna zes jaar geleden dat Julia Jacklin opdook met haar debuutalbum Don't Let The Kids Win. De muzikante uit het Australische Sydney trok in eerste instantie wat minder aandacht dan alle jonge vrouwelijke singer-songwriters met een voorliefde voor indiepop en indierock uit de Verenigde Staten, maar het debuut van Julia Jacklin bleek al snel een geweldig album, waarop ze alles minstens net zo goed of zelfs beter deed dan de besten in het genre. 

De Australische muzikante grossierde op haar debuutalbum in geweldige popsongs, die op knappe wijze zeer uiteenlopende invloeden verwerkten, in tekstueel opzicht interessant waren en die zowel aanstekelijk als fantasierijk klonken. Julia Jacklin vertolkte deze songs met veel gevoel en bleek ook nog eens over een hele mooie en karakteristieke stem te beschikken. 

Don't Let The Kids Win was in 2016 een album vol belofte, maar die belofte was de Australische muzikante ver voorbij op haar tweede album, het in 2019 verschenen Crushing. Crushing was nog wat constanter dan het debuut van Julia Jacklin en dook aan het einde van het betreffende jaar op in flink wat jaarlijstjes, waaronder die van mij. 

We zijn inmiddels weer drie jaar verder en deze week keert Julia Jacklin terug met album nummer drie, PRE PLEASURE (met hoofdletters). Het is een album waar ik met bijna onrealistisch hoge verwachtingen naar uit keek, maar Julia Jacklin overtreft ze met speels gemak. PRE PLEASURE ligt deels in het verlengde van zijn twee voorgangers, maar de Australische muzikante doet dit keer alles nog net wat beter en slaat bovendien een net wat andere weg in. 

PRE PLEASURE werd opgenomen in Montreal met de Canadese producer Marcus Paquin, die eerder werkte met onder andere Arcade Fire, The National en The Weather Station. Leden van laatstgenoemde band vergezelden Julia Jacklin tijdens haar Canadese tour en zijn ook te horen op haar nieuwe album, terwijl arrangeur Owen Pallet in een aantal tracks tekent voor rijke orkestraties. 

PRE PLEASURE klinkt in muzikaal opzicht nog een stuk mooier en veelzijdiger dan zijn twee voorgangers. De Australische muzikante kan op haar derde album uit de voeten met lekker in het gehoor liggende indiepop en met licht gruizige indierock, maar verreweg de meeste songs op haar nieuwe album zijn betrekkelijk sober ingekleurd en duwen Julia Jacklin wat in de richting van de Amerikaanse rootsmuziek, waarin de muzikante uit Sydney ook met de besten mee blijkt te kunnen. 

Zeker in de uiterst sober ingekleurde songs, die niet hadden misstaan op het laatste album van Big Thief, zingt Julia Jacklin prachtig en laat ze horen dat ze meer inhoud heeft dan haar concurrenten en bovendien beter zingt. Het zijn deze behoorlijk ingetogen songs, die overigens wel vol mooie en bijzondere details zitten, die van PRE PLEASURE een prachtalbum maken, al draagt ook de veelzijdigheid van Julia Jacklin bij aan de kwaliteit van haar nieuwe album. 

Ik was direct bij eerste beluistering enorm onder de indruk van het derde album van de Australische muzikante, die terecht kan rekenen op zeer positieve recensies van de aansprekende muziektijdschriften en muziekwebsites, maar naarmate ik het album vaker hoor wordt PRE PLEASURE alleen maar mooier en zeker in de kleine uurtjes doen de ingetogen tracks op het album wonderen. Julia Jacklin is zeker niet de meest bekende vrouwelijke singer-songwriter van het moment, maar wel een van de allerbesten. Prachtalbum.

Erwin Zijleman

 

Je kunt PRE PLEASURE hier luisteren en bestellen:

https://juliajacklin.bandcamp.com/album/pre-pleasure

 

Stars Like Ours. Stars Like Ours

The cover art tells it all, let's light this up and go. "Full speed ahead, Mr. Sulu". Stars Like Ours takes no prisoners here. It's self-titled album is an energy source all by itself.

I had never heard of the band before but the voice sounded somewhat familiar. With Michelle Paulhus as a singer that is not a surprise, as I've come across her on several recently released albums. In the 1990s Boston was filled with great alternative rock bands of which several take up some space in my living room, where my collection rests. Stars Like Ours, Michelle Paulhus (bass, lead vocals), Kristin Holliday (guitar, backing vocals) and Eric Edmonston (drums, backing vocals), decided it was time to recreate some of that action.

The result is a record filled with great and loud guitar playing and drumming. Not for the sake of being loud, no, for getting some great rock songs across. Start Like Ours is filled with them. Nine in total, rocking this album from the very first to the last second. This band knows how to write and arrange a good rock song.

With Michelle Paulhus it has singer with the right touch of roughness and sweetness. She has a little of both in her voice, like Debby Harry has but to me there's absolutely no doubt who is the better singer. Paulhus can lay so much more melody and expression in her singing, resulting in a varied listening experience. All without having to strain her voice for one second. Michelle Paulhus is a great feature of Stars Like Ours.

Kristin Holliday is a new name to me but I should have paid better attention to her other band, The Downhauls, recently on this blog. Her playing brings loads of power to the album. Full strumming, power chords, short fiery solo's, she has it all.

Behind the three sits Eric Edmonston, also the co-producer of the album. He's literally pounding away on his drums. The songs are propelled forward no little by his drumming. He's a power drummer alright in the 90s tradition. Remember Therapy? for example. That tough, dry drumming sound. Edmonston has it down alright.

So, am I hearing something new? Not where the sound and approach is concerned. Certainly where the songs and the enthusiasm is concerned. If there's an audience for 90s alternative rock bands from Boston in 2022, that audience better start paying attention. Stars Like Ours is the real thing in this decade.

Wout de Natris

You can listen to and order Stars Like Ours here:

https://rumbarrecords.bandcamp.com/album/stars-like-ours

The Woman On The Moon. Katie Bejsiuk

Albums met uiterst ingetogen songs en fluisterzachte vocalen zijn er momenteel meer dan genoeg, maar The Woman On The Moon van Katie Bejsiuk weet zich desondanks heel makkelijk te onderscheiden.

De Amerikaanse singer-songwriter Katie Bennett maakt al een aantal jaren muziek als Free Cake For Every Creature, maar duikt nu op als Katie Bejsiuk. Met The Woman On The Moon levert de muzikante uit Philadelphia een ingetogen, intiem en fluisterzacht album af. Desondanks is het een mooi en veelzijdig ingekleurd album, dat steeds weer weet te verrassen met mooie en bijzondere klanken. Katie Bejsiuk varieert minder met haar stem, maar dat geeft het album een bijna bezwerend karakter. Het is misschien even wennen aan de op het eerste gehoor sobere klanken en de fluisterzang, maar hoe vaker je naar het album luistert, hoe meer moois en bijzonders er aan de oppervlakte komt.

The Woman On The Moon van Katie Bejsiuk verscheen enige maanden geleden en het is een album dat ik in eerste instantie heb laten liggen. Bij vluchtige beluistering leek het debuutalbum van Katie Bejsiuk immers het zoveelste album met ingetogen songs en fluisterzachte vocalen, waardoor verzadiging op de loer ligt. 

The Woman On The Moon is inderdaad een album met ingetogen songs en fluisterzachte vocalen, maar het is in zijn soort een bijzonder album. Achter de lastige naam Katie Bejsiuk gaat de Amerikaanse singer-songwriter Katie Bennett schuil, die voor dit album de Oekraïense achternaam van haar vader, voor zijn emigratie naar de VS, heeft aangenomen. 

Katie Bennett voerde een aantal jaren de band Free Cake For Every Creature aan en maakte met deze band een aantal albums, maar The Woman On The Moon is haar eerste album als Katie Bejsiuk. Het is een album dat naar verluidt werd opgenomen in meerdere slaapkamers en kelders in een aantal staten in de Verenigde Staten, waarbij Katie Bennett niet alleen de vocalen voor haar rekening nam, maar ook de productie en een groot deel van de gitaren, piano, bas en keyboards. 

Een handvol gastmuzikanten hebben het geluid op The Woman On The Moon verder verrijkt met gitaren, dobro, viool, harp, synths, pedal steel en lap steel en bovendien werden extra vocalen toegevoegd. Dat The Woman On The Moon werd opgenomen in kelders en slaapkamers verbaast me overigens niet, want de songs van Katie Bejsiuk klinken niet alleen ingetogen en fluisterzacht, maar hebben bovendien een intiem karakter. 

Ondanks de keuze voor zachte, intieme en ingetogen songs, is het debuutalbum van Katie Bejsiuk een rijk ingekleurd album. De meeste songs op het album hebben een akoestische gitaar en de zang van Katie Bennett als basis, maar zeker bij beluistering met de koptelefoon (ja, dit is weer zo’n album), hoor je hoe mooi de accenten van andere instrumenten opduiken in de songs van de Amerikaanse muzikante. 

Zeker wanneer de pedal steel en de lap steel opduiken krijgen de songs van Katie Bejsiuk een subtiele country injectie, maar op de meeste songs past het etiket folk wat mij betreft het best. De instrumentatie op The Woman On The Moon is niet alleen mooi, maar ook avontuurlijk. De muziek van Katie Bejsiuk kan in een aantal gevallen traditioneel aan doen, maar een aantal songs op het album zijn op hele bijzondere wijze ingekleurd, waardoor het een ander album is dan de meeste andere albums in het genre. 

Katie Bennett varieert flink in de instrumentatie, die haar songs steeds een andere kant op duwt, maar kiest voor minder variatie wanneer het gaat om de vocalen. Er wordt hier en daar fraai gespeeld met toegevoegde achtergrondvocalen, maar de zang van Katie Bennett zelfs varieert nauwelijks en blijft een album lang fluisterzacht. 

Dat zou na een paar songs flink kunnen gaan vervelen, maar net als bijvoorbeeld Hope Sandoval bij Mazzy Star, slaagt Katie Bennett er in om met haar zang een bijzondere sfeer te creëren, waardoor The Woman On The Moon zicht steeds steviger opdringt en bovendien steeds mooier wordt. Het debuutalbum van Katie Bejsiuk is vooralsnog wat ondergesneeuwd en zelf had ik het album ook bijna laten liggen, maar hoe vaker ik naar dit album luister, hoe meer ik er van overtuigd raak dat deze Katie Bejsiuk met The Woman On The Moon een bescheiden meesterwerk heeft afgeleverd.

Erwin Zijleman

 

Je kunt The Woman On The Moon hier luisteren en bestellen:

https://katiebejsiuk.bandcamp.com/album/the-woman-on-the-moon

 

Here Is Everything. The Big Moon

The Big Moon is a new name to me but one that is extremely welcome. The music has that sense of mystery and suspense. The kind that is barely noticeable until it's under my skin. The Big Moon has that kind of quality on Here Is Everything. The album's title appears to be self-explanatory.

The Big Moon is a band from London, formed in 2014 and still playing in the same line up as when it started. With Here Is Everything The Big Moon releases its third album. 'Walking Like We Do', album number two, was released in January 2020 in a western world that did not know what was going to hit it soon. Without doubt, a lot of dreams were not fulfilled for the band at that time. Like a lot of other bands, The Big Moon started work on its next album. Again in uncertain times but not just because of the still raging Covid. Here Is Everything can also be explained in terms of world and domestic turmoil, for those in the U.K., e.g.

This is not the sound of Here Is Everything. The album is a mix of alternative pop with a hint at rock and at balladry. The band moves as easily towards Aha as to more modern pop singers and not to forget the 1960s. The Big Moon is able to span a couple of decades musically while sounding modern. The production is spacious, the mix has obvious depth, as if some instruments are played and voices sung behind each other. When I close my eyes I can see the stage plan, so to say.

What the album certainly is, is serious. Singer Juliette Jackson has a husky voice, fitting in very well with many of the modern lady singers, that sets the mood for the band. All Soph Nathan, guitar and vocals, Celia Archer bass and vocals, and Fern Ford drums have to do is match that voice. It results, I would say automatically, in mid-tempo songs that all have a dreamy quality around them. With a few nice, somewhat faster exceptions. Let me not forget to mention the nice harmony singing.

Just like a band like Warpaint, that makes it, at least for me, an album that is on an edge. My mood has to be right to sit through these kind of albums. On a good day, for this music, it's really good, on other days, I need a dose of something else and fast.

The Big Moon is more varied than Warpaint, because of the slightly lighter sounding ballads. While on another side of this album's spectrum there is the opening song. Here e.g. the influence of The Velvet Underground is audible. Juliette Jackson does a mild Nico here, in combination with a little wildness from the band as an extra. '2 Lines' is a great song that put me on alert for Here Is Everything immediately. No, not all songs on the album are this good, but all are more than just alright.

With Here Is Everything The Big Moon made a good entrance into my life. An album for 2022 with references spanning decades, yet instantly recognisable as a new and fresh sounding album.

Wout de Natris

You can listen to and order Here Is Everything here:

https://thebigmoonband.bandcamp.com/album/here-is-everything

.NoWordsNeedeD, 25-10-2022

https://www.youtube.com/watch?v=qzOmPUu-F_M

 .No

Outsiders. Anna Tivel

De Amerikaanse muzikante Anna Tivel maakte de afgelopen jaren al een aantal prachtige albums, die worden overtroffen door het bijzondere en wonderschone Outsiders, dat om te janken zo mooi is.

Ik koester de vorige albums van de Amerikaanse singer-songwriter Anna Tivel, maar het deze week verschenen Outsiders doet nog wat meer met me. Het is deels de verdienste van de unieke inkleuring van het album, die ruw en ruimtelijk is, maar ook intiem en sfeervol. Het voorziet het album van een bijzondere sfeer. Anna Tivel schrijft hiernaast mooie en interessante songs, maar het is vooral de intense zang op het album die Outsiders optilt tot grote hoogten. De Amerikaanse beschikt over een bijzonder stemgeluid, dat niet per se mooi is, maar dat wel direct impact heeft op de luisteraar. Op Outsiders doet Anna Tivel er op alle fronten een schepje bovenop, wat een fascinerend album oplevert.

Ik ontdekte de Amerikaanse singer-songwriter Anna Tivel in 2017 toen haar derde album Small Believers verscheen. Het is een album dat de top 10 van mijn jaarlijstje haalde, waarna ik ontdekte dat ook Before Machines uit 2014 en Heroes Waking Up uit 2016 zeer de moeite waard waren. De muzikante uit Portland, Oregon, hield het hoge niveau van haar eerste drie albums vast op het in 2019 verschenen The Question, dat eveneens mijn jaarlijstje haalde. 

De afgelopen twee jaar moesten we het doen met tussendoortjes, want zo kunnen we de live opgenomen demo’s van The Question en de herbewerkingen van oude songs op Blue World best noemen, al waren beide albums prachtig. Met het deze week verschenen Outsiders keert Anna Tivel terug met een serie nieuwe songs en het zijn songs die stuk voor stuk diep onder de huid kruipen. 

Ook op Outsiders werkt Anna Tivel weer samen met producer en multi-instrumentalist Shane Leonard, die het album, samen met een beperkt aantal prima muzikanten, heeft voorzien van een fascinerend geluid. Het is een geluid dat meestal aan de sobere kant is, maar hier en daar klinkt de muziek van Anna Tivel ook verrassend vol. 

Het is niet de enige tegenstrijdigheid in het bijzondere geluid op het nieuwe album van de muzikante uit Portland, want Outsiders klinkt ook net zo goed ruw en elementair als warm en sfeervol en kan bovendien zowel uit de voeten met traditionele klanken als met een avontuurlijkere benadering. Het is in ieder geval een geluid dat anders klinkt dan dat van alle singer-songwriters waarmee Anna Tivel moet concurreren en zeker na een paar keer horen vind ik het geluid op Outsiders echt prachtig. 

Anna Tivel onderscheidt zich op Outsiders niet alleen met een bijzonder geluid, maar ook met een unieke stem. Het is een stem die niet bij iedereen in de smaak zal vallen, maar door de intense en emotievolle voordracht van de Amerikaanse muzikante kruipt Outsiders al snel onder de huid. Nog meer dan op haar vorige albums maakt Anna Tivel muziek die je vrijwel onmiddellijk bij de strot grijpt en die vervolgens elf songs en ruim veertig minuten lang is voor kippenvel. 

Dat ligt niet alleen aan de mooie en bijzondere klanken op het album en aan de al even bijzondere stem van Anna Tivel, maar ook aan haar songs die aan de ene kant vertrouwd en tijdloos klinken, maar die aan de andere kant constant het avontuur opzoeken. Dat avontuur zoekt Anna Tivel op Outsiders nadrukkelijker dan op haar vorige albums, waardoor het nieuwe album van de singer-songwriter uit Portland een fascinerende aanvulling is op een inmiddels prachtig oeuvre. 

Met name Heroes Waking Up, Small Believers en The Question waren albums die bij herhaalde beluistering alleen maar beter werden, wat veel belooft voor Outsiders, dat inmiddels pas voor de derde keer voorbij komt, maar dat ik nu al schaar onder de mooiste albums van 2022 tot dusver. 

Wereldberoemd is Anna Tivel nog niet geworden met de prachtige albums die ze tot dusver heeft afgeleverd, maar het nog wat mooiere en bovendien avontuurlijkere Outsiders is wat mij betreft een album dat alleen maar uitvoerig bejubeld kan worden en dat de Amerikaanse singer-songwriter definitief moet scharen onder de besten van haar generatie. Outsiders klinkt als een bescheiden meesterwerk, maar het is een sensationeel meesterwerk.

Erwin Zijleman

 

Je kunt Outsiders hier luisteren en bestellen:

https://annativel.bandcamp.com/album/outsiders

.NoWordsNeedeD, 23-10-2022

https://www.youtube.com/watch?v=tgbNymZ7vqY&list=PLiyHgXXaitUHx0Jpt9tW1k0ZZuydnNORl&index=6

 

.No